ik ben straks 31 als de kleine wordt geboren. Ik wilde heel lang geen kinderen . Toen ik 30 werd ging de knop om. En nu ben ik super blij dat ik zo snel zwanger ben geworden.
Ik wilde ook dolgraag jong moeder worden. Riep vroeger al dat ik 6 kinderen wilde. Het leven loopt alleen niet altijd zoals je zou willen, want ik was 27 toen ik mijn man ontmoette, 29 toen we trouwden en 4 maanden later ging de pil de deur uit. Pas 3 jaar later werd na de MMM onze wens vervuld. Ik ben nu 38 en zo ontzettend gelukkig met mijn 3 kanjers.
Ik heb heel lang geen kinderen gewild. Nu inmiddels weet ik dat mijn onderbewuste me gewoon geholpen heeft hierin. Mijn leven was tot een paar jaar terug altijd een chaos. Ik heb drie relaties gehad. De eerste was kalverliefde. Hartstikke lieve en toffe gozer maar we waren gewoon jong. De laatste twee een waar ik wel van hield maar waarin ik inwendig ook wel wist dat hij geen geschikte vader was en wij geen geschikt setje. De tweede hield ik totaal niet van, ben ik ook nooit verliefd op geweest maar hij kwam toen ik zwaar verdriet had om de eerste en de kracht niet had om te zeggend at ie moest oprotten. Voor ik het wist zat ik vier jaar in een relatie uit 'medelijden'. DAt heb ik begin 2007 afgebroken en toen kwam ik mijn huidige partner tegen. En toen veranderde alles. Toen ineens wilde ik wel kinderen. En nu ben ik zwanger van de eerste. Ik had sowieso nooit jong kinderen willen hebben maar in dit geval ben ik heel blij dat ik gewacht heb. Ook al val ik dan in de categorie oud, ik weet dat ik er klaar voor ben en dat er een vader is die er klaar en geschikt voor is.
Ik was pas op mn 22e toe aan een serieuze relatie. Toen begon ik ook pas over trouwen en kinderen na te denken. 6 jaar later zijn we er zo goed als klaar voor en gaat de pil de deur uit.
Ik ben op mijn 26e zwanger geworden, mijn man is wel iets ouder. Alhoewel de wens er absoluut al was, waren we er nooit zo bewust mee bezig. Toen ik zwanger bleek, was dit een geweldige en welkome verrassing!
Ik heb nergens voor gekozen... ze kwam gewoon! Ik heb een poosje met de pil gerommeld (ik wist niet welke ik het fijnste vond... blabla, nog steeds niet.. dan slikte ik de pil weer en dan stopte ik weer, enz). En daar is toen ergens wat 'fout' gegaan. Ze is altijd heel welkom geweest, maar ik was er toen nog niet mee bezig (ik was 25jaar). Of ik jong moeder had willen worden (inderdaad, wat is jong?).. weet ik niet? Ik vind het belangrijk dat je een goede basis hebt. Een goede relatie, je het financieel aan kan...enz. En dan mag je nog hopen dat het allemaal lukt.. En de ene is 21 en de ander 36, wat maakt het uit. En ik ben super blij met haar, dus dat alles zo is gelopen: vind ik prima..
Ik ben een bewuste jonge mama, mijn liefde voor kinderen is zo groot dat ik het liefst zo jong mogelijk een eigen gezin wilde, om later uit te breiden met pleegkinderen. Ik ben nu 23 en heb twee mooie zoons. Mijn man(29) en ik zijn trouwens wel al sinds mijn 16e samen, getrouwd, beiden een baan, koophuis, fijn sociaal leven etc. Soms zie ik mensen(ook vriendinnen) om mij heen die per se jong kinderen willen, ongeacht de onstabiele financiele situatie(die echt niet perfect hoeft te zijn, maar wel goed genoeg..) of onstabiele relatie. Ik moest trouwens laatst wel lachen toen iemand op het forum zei dat jonge moeders er vaak verslonster bijlopen dan oudere moeders, ik ben er op gaan letten en dat is toch wel regelmatig zo ja haha.
Tja, toen ik begin 20 was, was ik nog helemaal niet bezig met de vraag of en wanneer ik kinderen wilde. Was nog druk met studeren en mijn vent kwam ook toen pas om de hoek kijken. Daarna hebben we ons eerst gericht op het vinden van een baan en een fatsoenlijke woning. Pas toen dat allemaal rond was (en we getrouwd waren) zijn we serieus over kinderen begonnen. Ben op mijn 29e voor het eerst moeder geworden en nummer 2 komt nu ik 31 ben. Ik zou het zelf niet anders gewild hebben. Daarbij denk ik ook altijd maar dat je zo oud bent als je jezelf voelt/opstelt. Ik kom soms ook mensen van begin 20 tegen die zich gedragen alsof ze al midden 40 zijn (en omgekeerd).
Ik heb altijd geroepen dat ik jong moeder wilde worden, en heb zelf ook een jonge moeder. Dit heb ik altijd als fijn ervaren, nu dus een jonge oma van 48 jaar. Wel wilde ik alles op 'orde' hebben, voor zover mogelijk. We zijn 6 jaar samen, en wonen 3 jaar samen. Beide opleiding afgerond HBO en bijna 3 jaar aan het werk. Ik ben nu 23 met een zoontje van 4 maanden, en zou niet anders willen. Vriend is 26. Vind wel dat ieder het voor zich moet bekijken, wanneer ben je er klaar voor, wanneer kan het en lukt het? Liefs
We hebben een huis, een goed inkomen, een extra kamertje en vooral heel veel liefde Ik wou altijd al jong moeder worden &dat is gelukt. Ik was 21 toen ze geboren werd (3weken later werd ik 22). Haar opa's zijn 47, ook nog erg jong dus!
ik ben door de pil heen zwanger geworden van onze eerste dochter.... ik was toen 25.... zeer welkom natuurlijk! mar ik was toen nog niet met kindjes bezig ofzo..... maar we kregen onze mooie dochter als verrassing!!! prachtig toch! dus ik kan niet zeggen dat ik er met die leeftijd bewust voor heb gekozen..... of wanneer het anders was gebeurd..... maar ben wel dolblij dat zij toen in ons leven kwam, en nu alweer een grote meid is van bijna 4!!! wat een liefde! samen met haar zusje die 6 mnd na mijn eerste bevalling alweer in aantocht was
Wij hebben er bewust voor gekozen (voor zover er te kiezen valt) om jong aan kinderen te beginnen. Vooral omdat er gewoon een verlangen was, maar ook omdat we het gevoel hadden er niet nog meer klaar voor te kunnen zijn. Studie was klaar, financiën op orde, huisje ingericht, getrouwd...tja en verder komt het toch nooit uit Want carrière technisch zijn kinderen sowieso niet handig en wat je lijf betreft ook neit. Dus maar gegaan met die banaan
mijn wens was om een jonge mama te worden, in mijn ogen heeft dat vele voordelen. gelukkig was het mij gegeven en was ik 1 dag 22 toen Kyana geboren werd. Wij hadden alles op orde hadden al 6 jaar een relatie, we waren er klaar voor en waar moesten we nog op wachten? We hadden óók al het materiele wat er nodig is/was, een nieuwbouwhuis gekocht waar we in woonde, beide een baan, beide het rijbewijs, 2 auto's.
ik heb altijd jong moeder willen worden altijd geroepen voor mijn 25ste heb ik 2 kids heel stom maaar het is gelukt hihi. tja waarom ik heb zelf een heel jonge moeder mijn moeder is nu 46 en ik 25. ik ging zelfs stappen met mijn moeder (inmiddels niet meer maar das een ander verhaal) ik vond het heerlijk. maar nu ben ik ook heel open en vrij op gevoed dit wil ik met mijn kinderen ook doen. de leeftijd ik wil zolang mogelijk alles kunnen doen met mijn kids en op de een of andere manier zag ik dat niet gebeuren als ik 10 jaar ouder was geweest voor mijn 30ste willen we klaar mijn met kinderen vriend is dan 40 en dan vind hij zich echt te oud . dat geeft hij zelf ook echt aan dat hij na zijn 40ste echt geen kinderen meer wil ook met het ook op de toekomst. niet toch je 60ste "aan kinderen vast zitten" omdat ze dan net of nog niet eens 20 zijn tuurlijk ze zijn dan wel zelfstandig maar ook nog niet helemaal. @alles op orde we ebben beide meerdere diplomas en vriend heeft een goede baan en wij kunnen heel goed rondkomen. dat ik straks bijna geen cv heb tja dat zien we dan wel ik ben geen cariëre tijger ik bedoel een baan in de thuiszorg vind ik heerlijk en dat wil ik als de kids straks allemaal op school zitten dan wel gaan doen.
tsja, ik leerde pas op mn 28ste mn man kennen.....dus daarvoor waren kids voor mij niet aan de orde in mn eentje. Wel gind alles toen redelijk snel, binnen een jaar samen wonen, binnen 2 jr trouwen en in het jaar erop (ik was net 31) is onze oudste dochter geboren. en na 2,5 jr is onze jongste geboren, ik was toen 33 jr. misschien oud....maar voor mij is het gewoon zo gelopen en wij zijn erg blij met onze kids en nee ik voel me absoluut niet te oud. ik dacht vroeger ook altijd dat ik graag kids wilde voor mn 30e.....maar ja het leven liep anders
Ik heb altijd gezegd: Voor m'n 25 wil ik moeder zijn. Zeker toen ik op m'n 18/19 e ernstig ziek werd, kwam er een soort van 'druk' bij. Omdat ik kans heb om vervroegd (na m'n 30ste) in de overgang te geraken. M"n man is echter een jaar jonger en die had niet zo'n haast. Hij hield wél rekening met mijn 'tijdbom-gevoel' . Dus op m'n 24ste geloof ik, toch gestopt met de pil. Ruim 1,5 jaar later - óp m'n 25ste dus, was ik zwanger en met 26 is de oudste geboren. Voor de 2e voelde die 30 ook echt wel als een gevaarlijke grens. Na wat gerommel met de pil, uiteindelijk toch nog vrij onverwachts op m'n 28 ste voor de 2e x moeder geworden. Hoewel ik moet bekennen dat de 'planning' was, om een jaartje langer te wachten, maar ách... precies 10 jaar na de heftige diagnose van indertijd een positieve test... voelde ook wel als een wonder
Ik ben op mijn 38e moeder geworden.Dat was geen bewuste keuze ,maar meer een kwestie van de juiste man gewoon niet eerder tegen gekomen zijn,Nu gaan we dit jaar trouwen en we hebn inmiddels een zoon van bijna 3 Ik had het voor geen goud willen missen maar ik blijf er wel bij dat je deze keuze maakt als je gevoel goed is.Ik heb meerdere relaties hiervoor gehad maar nu pas het gevoel gehad dat het het juiste moment was.
Ik was 29 toen ik niet gepland zwanger werd, vriend 31. Ben blij dat het zo is gegaan. Ik wilde altijd wachten. Waarop? Geen idee. Als het toen niet ongepland was gebeurd was ik nu waarschijnlijk nog aan t wachten .
Ik heb er ook een hele tijd niet bij stilgestaan. We waren altijd wel bezig met een bestaan opbouwen: emigreren, in huisje settelen, werk zoeken etc. Toen mijn schoonzus en zwager in verwachting waren ging bij mij gigantisch de knop om, maar toen was ik inmiddels al 33.