Ik zou me er echt nie druk over maken. De kans is zo veel groter dat vriend allang weer terug is als je bevalt. Hier wisten de oma`s wel dat het aan het gebeuren was (bij dochter werd het met 42 wk een inleiding, ze zijn `s avonds nog langs geweest in het ziekenhuis pas de dag erna kwam er wat schot in de zaak en werd ze om 22:14 uur geboren. schoonouders en ouders zijn meteen langs gekomen, nou nadat ik gehecht en terug op de kamer was hoor. Was erg fijn en gezellig). Bij zoon wisten schoonouders het meteen omdat ze dochter moesten ophalen, mijn ouders in het ziekenhuis zelf gebeld en ook toen het weer eens ks ging worden,. Mijn ouders zijn `s avonds komen kijken toen hij een paar uur oud was, schoonouders de volgende dag pas met opa en oma, ant ze sliep natuurlijk). Maar bij de bevalling zelf hoeven ze er niet bij te zijn.
Ik zou sowieso naast mijn man niemand anders bij de bevalling willen hebben (behalve de vk enzo..). Maar na mijn eerste bevalling ben ik daar zeker stellig in. Ik heb een goede band met (schoon)moeder, maar ik denk dat we er allemaal niet op zitten te wachten hoor. Je bent tijdens een bevalling zo anders. Ik vind het ook een slechte reden om je schoonmoeder bij de bevalling te laten, omdat je man er misschien niet tegen kan. Dan pakt hij maar een glaasje water ofzo, haha. Mijn man kan er ook slecht tegen om mij in pijn te zien, maar de bevalling heeft hij van a tot z meegekregen. En dat was op een gegeven moment een vrij bloederig gebeuren... Mocht je toch nog iemand bij de bevalling willen. Maak goede afspraken. Dat je diegene elk moment kunt wegsturen als je dat wil..
Ik had het er gisteren nog over met mijn man en we vroegen ons af hoezo de man iemand nodig zou hebben om zich door te laten steunen. Waarin moet hij dan gesteund worden? Hij hoeft in principe alleen maar af te wachten, hooguit een been optillen ofzo.
Persoonlijk vind ik, dat als ik de ene moeder erbij had willen hebben, de andere moeder er dan ook bij zou moeten zijn. Ik vind dat je het niet kan maken de ene wel de kans te geven haar kleinkind geboren te zien worden en de andere niet. Het is of allebei wel, of allebei niet. (tenzij de ene er zelf voor kiest er niet bij te zijn, dan is het wat anders) Wij hebben besloten dat we er geen (schoon)moeder bij willen. De geboorte van onze dochter is TE intiem en die willen we samen delen (met mensen die erbij moeten zijn zoals vk en evt medisch personeel) en verder niemand. Het moment is van ons samen! Zoals iemand hier al eerder zo mooi zei: (schoon)moeder was er ook niet bij toen ons kindje gemaakt werd dus ook niet bij de geboorte!
Vind ik niet. Dat ligt denk ik geheel aan de band die je met elkaar hebt. Ik heb een hele goede band met mijn moeder en zou haar best naast m'n bed kunnen hebben. Met schoonmoeder heb ik echt totaal niks. Ze is niet kwaad, maar om haar nou naast me te hebben staan in zo'n staat hmmm nee echt niet.
Ligt natuurlijk een beetje aan de bevalling. Voor mijn man was het een behoorlijk heftige ervaring. Niet dat we er op dat moment iemand bij hadden willen hebben om hem te ondersteunen, maar het was wel heel fijn dat onze (schoon)ouders er vrij snel waren, zodat hij ook zijn ei kwijt kon (ik lag op dat moment op de OK). Daarnaast heeft mijn man wel wat meer moeten doen dan wachten en een been optillen. Ik heb hem goed aan het werk gezet, haha..
Is dit jouw eerste? Dan heb je groot kans dat je overtijd gaat lopen dus dan is jouw vriend wel op tijd terug hoor, zou me nu niet teveel stressen daarom, is ook niet goed voor de beeb.
Sorry maar ik moet je hierin tegen spreken! Waar een man in gesteund moet worden?! Hij wordt wel vader hoor, goed enfin hij dropt het zaadje en is klaar qua fysiek gedeelte... Maar dat zaadje bepaalt wat het is, en maakt jou mama! Ik heb er ook zo'n hekel aan als mensen alleen maar aan de moeder vragen hoe het met het kind is en de moeder, hoe gaat het met de vader dan? Hij kan zich geestelijk wel onstabiel voelen, het zal ook een hoop met hem doen, het enige wat hij KAN doen is afwachten en jou steunen!!! Wees blij dat hij er is
Een beetje rustiger mag wel hoor, het was een vraag! Ja hij wordt (weer) vader maar daar hoeft toch niemand zijn hand voor vast te houden? Natuurlijk vraag je als kraambezoek ook naar papa zijn gevoelens maar dat is achteraf, na de bevalling. Ik bedoel echt tijdens de bevalling.
Nee het was niet kwaad bedoeld hoor! Maar omdat je zo zei van hij hoeft toch alleen een been vast te houden enz...het kwam op mij heel nonchalant over van heeft hij steun nodig dan?! Ik werd een beetje fanatiek Maar tijdens de bevalling lijkt mij ook wel dat hij gewoon steun nodig heeft, lijkt mij heel eng als je je vrouw met pijn ziet en je niks kan doen, zenuwslopend zelfs!
Hier plotseling bevallen van een prematuurtje. Ons zoontje moest dus vrij snel naar couveuse afdeling, terwijl wij nog op de verloskamer waren. In de tussentijd dus heel trots gaan vertellen dat ons zoontje geboren was. Wij kregen schoonbroer en diens vrouw niet zelf te pakken, want schoonma was ons voor. Ik kreeg mijn moeder niet te pakken. Deze wist dat we net in het ziekenhuis waren en praatgrage ma was voor 7.00 de familie die ik al 5 jaar niet gezien had aan het verwittigen. Maar onderwijl waren schoonouders ook al heel snel op de verloskamer. (Ziekenhuis personeel had wel even mogen vragen of het goed was dat ze binnenkwamen, aangezien ik nog onder het bloed zat). En die zijn toen meegeweest naar de couveuse afdeling, ik wist niet waar we naartoe gingen eigenlijk. Daar heb ik ons zoontje uit de verte even gezien, de rest van de tijd stonden schoonouders ervoor. Uiteindelijk heb ik ze weg laten sturen door verpleegster. Ik wilde graag in alle rust voor het eerst borstvoeding geven. Dus dit keer geen ouders of schoonouders die verwittigd worden. Schoonbroer met zijn vrouw komen zoontje ophalen of even oppassen mocht er weer een snelle bevalling komen. En dan spreken we van te voren alles door. Schoonbroer heeft het bij onze oudste ook veel voor ons opgenomen en begrijpt hoe overenthousiast zijn moeder is.
Heb het liefst alleen m'n mannetje en ik. Het is een heel intiem moment en zou het gevoel hebben dat ik me zou moeten inhouden als zij erbij zou zijn.
Het lijkt mij het belangrijkst dat de vrouw zich veilig en op haar gemak voelt. Als dat met mensen erbij is, dan moeten die erbij zijn (als ze dat willen) en als dat zonder schoonmoeder is dan zal die liever buiten blijven. Ik kan me voorstellen dat er mannen zijn die wel wat steun nodig hebben tijdens de bevalling; zij weten ook niet wat er gaat gebeuren en laten we eerlijk zijn: heel soms gaat het faliekant mis met moeder of kind. Je zult het maar heel bewust meemaken en zien.... Voor sommige mannen is die gedachte alleen al zó beangstigend dat ze heel graag iemand willen op wie zíj terug kunnen vallen. Gek he: mannen zijn ook net mensen, met angsten en onzekerheden. Fijn als ze daar eerlijk over zijn! Ik ken één iemand wiens vriend het echt niet trok om de hele bevalling de benodigde steun te geven. Goddank was haar moeder er ook nog, zodat ze niet alleen hoefde te liggen (nou ja, alleen, 't was in het zkh dus er was wel wat professionele hulp bij). TS: je zult het zelf moeten bedenken, hoe het voor jou en je man zou zijn om je schoonmoeder erbij te hebben. Misschien kunnen jullie een werkbaar compromis vinden (wel in de buurt maar niet in de kamer tot ze erbij geroepen wordt of zoiets). Ik zelf had het niet gewild, en mijn vriend was zeker genoeg van zichzelf om het 'alleen' af te kunnen (was nog bijna echt nodig geweest, de vk was pas 10 min binnen toen onze jongste geboren werd). Hoe het voor jullie is, moeten jullie zelf bepalen.
Dankjewel voor de reacties. Hopelijk hebben jullie gelijk en beval ik eerder te laat dan te vroeg. Ga mijn man wel missen!
Ik heb een lieve sm maar ze mag niet bij een bevalling van me zijn. Mijn eigen moeder ook niet trouwens, bij beiden voel ik me niet vertrouwd genoeg. Bij de geboorte van mijn tweede is mijn zusje geweest, dat was super
Haha oké, dat heb ik ook weleens. Ik snap het wel, dat het voor de man zenuwslopend kan zijn. Mijn man vindt het ook een hele klus, zo'n bevalling . Maar mijn man en ik hebben zoiets van; Ik moet het zware werk doen, lichamelijk gezien, en geestelijk is het voor mij ook een hele klus. Ik word (weer) mama.. met alle emoties van dien. Zijn 'taak' is dan om zenuwen te lijden en te assisteren (spullen bijeenrapen, mij ondersteunen als dat nodig is, zulke dingen). En als het misgaat dan moet hij zich zorgen maken en ervoor zorgen dat hij er bij is terwijl ik vecht voor een goede afloop. Het is geen klein jongetje meer.. En uiteraard wordt hij (weer) papa en daar horen ook emoties bij. Hopelijk krijgen we weer een voorspoedige bevalling en kunnen we die emoties naderhand delen. Maar in geen geval zal er iemand zijn die zijn handje vast komt houden. Hij mag even niet instorten, net zoals ik. Wij klaren die klus sámen. Hopelijk heb ik nu wel verduidelijkt wat ik bedoel. Ik bedoel in ieder geval niet dat hij het maar uit moet zoeken en niet belangrijk is.
Absoluut niet! Geen schoonmoeder en ook mijn eigen moeder niet. Ondanks dat we hadden afgesproken niet op de hoogte te stellen als het begon toch mijn ouders gebeld. Was toen al een poosje onderweg dus tegen die tijd dat wij belde dat ik bevallen waren ze al in het ziekenhuis. (is 45 minuten rijden voor hun) Maar ze hebben netjes gewacht tot we bij de kraamsuite waren. Ben heel preuts (nog steeds ondanks de bevalling) en wil er ook een eventuele volgende keer zo min mogelijk mensen bij hebben.
Met lief, de vk en de kraam is het wel weer vol zat in het baby/bevallingskamertje. Ik zou me ook niet gemakkelijk genoeg voelen met mams of schoonmams erbij: mams heeft talent voor de verkeerde opmerkingen op het verkeerde moment, en schoonmams brengt volledig goed bedoeld al haar eigen ervaringen van vijf kinderen van dertig tot zestien jaar geleden mee... lief zorgt maar dat-ie een vent is tijdens de bevalling!
De vader, mijn moeder en schoonmoeder waren er bij...alleen kwamen onze ouders op t moment van het persen en hebben gelukkig de rest niet meegekregen (my god, bitch nr 1!). Ze zaten ook bij het raam en dat was echt een paar meter van mij af dus konden verder niet in mijn "je weet wel" kijken Op dat moment zou het me echt niet uitmaken wie er binnen was, er kwam zelfs een vreemde de kamer binnen (oude man die wat af wou geven maar niet wist waar, ja hallo!!) Ik wou mn schoonmoeder er ook bij hebben omdat wij gewoon een hele goede band hebben, ze past ook veel op en was enorm trots. Ik vond het mooi dat ze erbij kon zijn.