Ik heb hier even over moeten nadenken maar ellende is denk ik voor mij situaties waar je in terecht komt en zelf geen invloed op kunt uitoefenen.
Wij zitten nu ook in een financieel moeilijke situatie waar we geen invloed op uit kunnen oefenen. Ik heb echter al zoveel zgn. ellende te verwerken gehad, dat dit me niet raakt. Het enige ellendige zou voor mij ook zijn dat één van ons ernstig ziek raakt. Dat is voor mij nl. het enige waar ik daadwerkelijk van wakker zou liggen...
Vader overleden, oudste broer darmkanker, zus hartinfarct...om maar wat gebeurtenissen van het laatste anderhalf jaar te noemen. Daarnaast m'n eigen lichamelijke ongemakken....genoeg ellende dus wel en dan heb ik het nog niet over de hoeveelheid "overleden goudvissen" die ik door de jaren heen heb gehad Ach, soms zit het mee en soms zit het tegen maar wat er ook gebeurt, altijd blijven lachen
Precies! Mensen hebben nogal de neiging om elkaar te willen overtreffen, vooral als het gaat om ellende... "ja, jij bent zielig, maar ik ben véél zieliger" Ik heb op dit moment mijn eigen ellende....maar er zijn weer vast mensen die vinden dat mijn ellende in het niet vallen bij hun eigen ellende. Reden voor mij om dat niet van de daken te schreeuwen, dus lijkt het er op alsof alles bij ons perfect gaat...
Ik houd me altijd maar aan de uitspraak "ieder huisje zijn kruisje". Sommige mensen zijn heel open over wat er hen gebeurd is, anderen juist niet. Je weet niet wat de achter de deur gebeurt...
Helemaal mee eens! Niets vervelender dan wanneer jouw pijn/verdriet/zorgen de grond in worden gestampt 'want daar en daar is het nog veel erger'..
Dit geld voor mij ook. Tuurlijk zijn er mensen die veel ergere dingen hebben meegemaakt dan ik, maar ik heb toch echt mijn portie(s) wel gehad. Alleen loop ik daar idd niet mee te koop, ik deal ermee en ga door en kijk vooruit. Ik probeer iets negatiefs ook altijd om te zetten in iets positiefs.
Dit ja......+ik lach veel en zie er verzorgd uit en dat schijnt voor velen tekenen te zijn dat het je goed gaat, ach ja. Ik heb hierboven wat gebeurtenissen opgesomd maar zijn maar weinig met wie ik het er echt over heb en als iemand wat tegen mij zegt kan ik er misschien wel eens het mijne van denken maar ga er niet overheen met m'n eigen ellende en probeer er voor die persoon te zijn...
Bij mij is het juist andersom: heb een heel ellendige jeugd gehad, broertje tot aan zijn dood begeleid en nog wat erge zaken. Dat heb ik altijd goed doorgekomen, altijd blijven lachen en schouders eronder. Totdat ik in de financiele problemen kwam. Ik kon dat helemaal niet meer handelen en zakte echt diep in de put. Ik zag het ineens echt helemaal niet meer zitten. Ik ben nu sinds kort wel daarvoor in behandeling gegaan om aan mezelf te werken. Ik moet zeggen dat ik me al een stuk beter voel. En over alles maar open en bloot op het forum gooien: ik voel me daardoor wel aangesproken. Dat maakt me niet uit, maar ik zie hier een probleem voorleggen helemaal niet als zo verkeerd. Ik voel me anoniem en lees altijd veel tips hier op het forum. Gelukkig open ik hier ook veel vrolijkere topics, en ik probeer anderen ook te adviseren.
Ik heb dat weer net wat anders, maar vergelijkbaar. Ook hier heel veel ellende meegemaakt, maar het altijd kunnen handelen. Ben altijd heel positief ingesteld geweest en kon zelfs op de moeilijkste momenten altijd nog wel een lichtpuntje zien. Maar na het overlijden van ons kindje, was de koek hier op. Dat heeft me zo veel verdriet gedaan, dat eigenlijk alles wat er aan ellende op me af komt totaal in het niets valt, het is gewoon niet belangrijk genoeg meer, het doet me ook eigenlijk niets meer. Op de een of andere manier heeft me dit anders gemaakt van karakter en in mijn doen en laten. En natuurlijk ben ik niet constant verdrietig of down, naar de buitenwereld ben ik ook gewoon vriendelijk en vrolijk, maar ik merk wel dat er van binnen iets "dood" is gegaan. En als iemand dat "open en bloot vind", jammer dan, daar is een forum voor, ben al blij dat ik het hier kwijt kan, omdat het niet iets is, waar ik mijn gezin mee lastig wil vallen.
Ik snap je verhaal echt! En met het laatste stukje ben ik het zo eens! Ook al heb ik niet zoiets ergs als een kindje verliezen meegemaakt (gelukkig, wat dat zou echt mijn grootste nachtmerrie zijn), de financiele problemen, en de ellende tussen mijn man en mij, was gewoon de druppel. Ik functioneerde als een idioot. Heb heel veel gehad aan de lieve reacties en tips. En nog steeds. Heb er sterk aan gedacht om mijn account hier op te zeggen, maar nog niet gedaan. Ik ben wie ik ben.
Ik herken het: hier echt heel veel narigheid meegemaakt, van sexueel misbruik, echtscheiding, autistisch kind, ernstig zieke vader met de onzekerheid van 50/50 of ik het zelf niet krijg enz, enz. echt veel te veel op op te noemen. Ik kon er altijd nog mee uit de voeten, niet makkelijk, maar te doen zeg maar. Maar na het overlijden van L* is het klaar, dat was gewoon de druppel en er is iets gewoon van binnen kapot gegaan. Ik functioneer wel, maar meer op de automatische piloot. Het gevoel dat dingen belangrijk zijn is er gewoon niet meer, kan het niet goed uitleggen. En ook ik heb veel gehad (en heb nog steeds veel aan) alle lieve reacties van de meiden hier.
Overigens geloof ik wel dat de een meer op zijn bordje krijgt dan de ander, al heeft ieder huisje zijn kruisje. En nee, ik geloof niet meer in dat je krijgt wat je dragen kunt, als dit waar zou zijn, pleegden mensen geen zelfmoord. De een kan er beter mee leven als de ander, maar dat heeft misschien ook te maken met hoe vol je emmertje is.
Elk huisje heeft zijn kruisje natuurlijk. Maar ik heb ook wel eens momenten dat ik me afvraag waar het kruisje van de buren dan is... of die van wie dan ook. De een zal meer pech hebben dan de ander, ik denk en hoop ook niet dat daar een reden voor is. En wat betreft open en bloot, tja ik maak zelf nergens een geheim van. In sommige topics zal ik mijn jeugd wel eens beschreven hebben, en ook nu met het zwanger worden heb ik het moeilijk. Als iemand zich aan zulke verhalen stoort zegt dat meer over diegene dan over mij.
Misschien lijkt het alleen maar zo. Sommige laten het heel duidelijk zien wanneer hun het moeilijk hebben, en sommige houden het liever binnen 4 muren. Op mijn werk ben ik altijd vrolijk en altijd vriendelijk, ook al heb ik dan net een fikse ruzie gehad met mijn man. Ik houd mijn gevoelens + problemen binnen 4 muren.. Voelt stukken fijner en beter. En ik ben er wel achter gekomen dat het soms lijkt alsof alles 'perfect' gaat binnen een ander gezin, en later blijkt er van alles mis te zijn.
Inderdaad! Hoe vaak gaat een "in de ogen van andere een superleuk stel" niet ineens uit elkaar? En dan blijkt het in eens één grote bak ellende van een huwelijk geweest te zijn....
Ik geef eerlijk toe dat ik vroeger best klagerig was, voelde snel benadeeld om kleine dingen. Tegenwoordig, mede door mijn werk in een huisartsenpraktijk, weet ik dat het gras bij een ander echt niet altijd groener is! Hoor wekelijks verhalen waarvan de rillingen over mijn rug lopen. Dat ik in de auto naar huis rijd en zo dankbaar ben ik bepaalde dingen mij niet zijn overkomen. Ik heb zeker geleerd dat voorspoed en geluk echt niet vanzelfsprekend zijn...