Wie kan uitleggen waarom ze moeder wil worden, is het een oergevoel dat je niet kunt beschrijven of zijn er redenen die je kunt omschrijven (verveel je je na zoveel jaren alleen met je partner?)? Het zou mij heel erg helpen als ik jullie gevoelens en drijfveren kan lezen omdat bij mij de moedergevoelens ontbreken. O ja, wil je je leeftijd vermelden? Alvast bedankt!
Hahaha leuke vraag....Wat is je eigen leeftijd? Nou, ik ben 27, vorig jaar getrouwd en eigen huisje; alles wat mijn hartje begeerd. Weet eigenlijk niet zo goed waardoor ik dat gevoel heb. Ben er gewoon aan toe. Het kriebelt als ik kindjes zie en als ik mijn man met kinderen zie omgaan. Het is echt niet zo dat ik me met man alleen verveel, maar ik zie het gewoon als een zeer welkome en leuke aanvulling van ons samen. Het lijkt me gewoon heerlijk zo'n eigen gezinnetje...
Hoi, Ik denk er hetzelfde over als Elvira. Ik ben nu 26, vorig jaar (29-4-2005) getrouwd, en t lijkt ons leuk om n gezinnetje te hebben. Maar ik moet zeggen, ik heb altijd al kinderen gewild, vroeger veel met poppen gespeeld, later veel opgepast op kleine kinderen, en nu ben ik er wel aan toe om zelf voor n kleine te kunnen gaan zorgen. Ik verveel me ook absoluut niet met mijn man alleen, maar een kind erbij, dan zou ons geluk compleet zijn en tja het hoort er ook een beetje bij hè.... Huisje, boompje, baby... Gr. Jorietje
Hai, Ik zelf ben 26. Ben getrouwd op 21-10-2004. Ben al 8 jaar saampjes met mijn mannetje. We waren bijna 4 jaar bij elkaar toen het bij mij al heel erg begon te kriebelen. Ik ben dol gelukkig met mijn man en nu dubbel zo gelukkig! (eigenlijk 3x zo gelukkig ) Het is idd een aanvulling op ons huwlijk...ons geluk en ons samen zijn. We hadden al zoveel liefde voor elkaar dus waarom die liefde niet delen met 2 prachtige kinderen Ik zou het nooit anders gedaan hebben!
Ben 30 jaar, sinds vorig jaar getrouwd. En weet al sinds 9 jaar dat ik zeker weten kinderen wil hebben. Was zelf niet echt handig met oppassen. Maar ik dacht altijd als ik zometeen mijn eigen baby vast heb is alles anders. Bij mioj kriebelt dus ook als ik baby zie, vrouwen met dikke buiken. En afgelopen sinterklaas kon ik het maar moeilijk droog houden. AL die mensen met kinderen. Wil ik ook. Dus nu maar wachten waanneer ik zwnager mag raken.
Ik ben 23 en wil al van jongs af aan kids. Maar wanneer je nu echt het gevoel heb van nou ik ben er klaar voor weet ik niet. Het werd wel erg sterk aangevuld toen ik bijna 3 jaar geleden ongepland zwanger raakte helaas ging dit fout maar snds die tijd was bij mij het gevoel ik wil een kindje. Ik denk weet niet wanneer je zover ben dat je de drang krijgt voor een kindje. Maar er zijn zat vrouwen die eigelijk nooit kinderen willen.
hallo, ik ben Chantal 32 jaar en al 16 jaar samen met mijn man en 7 jaar getrouwt. ik zei altijd dat ik geen kinderen wilde en mijn man ook tot 2 jaar geleden opeens wilde mijn man er aan beginnen naar lang denken gestopt met de pil en naar 4 maanden er weer mee begonnen twijfel. vorig jaar september weer gestopt naar lang denken en daarna snel zwanger helaas een miskraam. dus nu weer kijken hoe mijn syclus is want die is een beetje van slag. liefs chantal.
ik ben 25 jaar en heb al een hele lange tijd een kinderwens...ook mensen om mij heen hoor ik zeggen goh wanneer ben jij aan de beurt. het past bij mij.... van te voren weet je ook wel dat je niet altijd leuke dingen mee gaat maken met je kinderen .... maar ik wet wel dat ik maar 2 wens heb en dat is samen met mijn vriend een kindje krijgen...we zijn er zo klaar voor... het is neit omdat ik me verveel maar het is een toevoeging iets van ons tweeen wat wij kunnen delen en samen opvoeden....
hoihoi. ik ben 29 en al heel jong wist ik zkeer dat ik kindreen wilde hebben. nu hebben we eindleijk na 3 jaar ons wondertje en nu voel ik me pas compleet en overgelukkig. ik dnek idd dat het een oergevoel is, ik heb dat heel sterk, dat verlangen naar een kindje waar je zoveel liefde in kwijt kunt, er is niks mooiers, liefs sam
Hoi Cill, Nou, ik heb het eigenlijk tot voor kort ook nooit gehad, die moedergevoelens. Van mijn 17e tot mijn 27e heb ik een relatie gehad met een man met wie ik het absoluut niet aandurfde: Hij kwam zijn afspraken zelden na, liet me wachten en ging uiteindelijk altijd eerst voor zichzelf en dan pas voor ons. Ik heb in die periode ook nooit het gevoel gehad dat ik kinderen wilde. Een half jaartje na mijn scheiding (ja, da's vlot, maar hey, wat kun je eraan doen?) kwam ik mijn huidige vriend tegen. Hij was totaal anders dan mijn ex. Geduldig, rustig (mijn ex had ADHD), makkelijk, en hij gaf me vanaf dag 1 het gevoel dat ik echt belangrijk was. In mijn vorige relatie moest ik altijd hard werken, maar met mijn huidige lief gaat alles vanzelf, lijkt het wel. Na een jaar woonden we samen in mijn huurhuis in het oosten van het land, en ruim anderhalf jaar geleden hebben we een appartement gekocht in Amsterdam. We spraken al wel eens over kinderen en grappig genoeg stond ik er al een stuk minder afwijzend tegenover. Het leek me wel spannend en leuk, een kind van ons samen. Dus toen ik vorig jaar september klaar was met mijn opleiding, ben ik met de pil gestopt, onder het motto "we zullen wel zien wanneer het zover is". Het is nog niet zover, maar inmiddels is het gevoel gegroeid tot een diep verlangen, een wens die alle andere wensen overstijgt. Waarom? Ik kan argumenten noemen, en die hebben dan te maken met liefde, met delen, met bouwen aan een toekomst. Maar het is geen rationeel verlangen, deze kinderwens. Het is een zekerheid die niet gebaseerd is op de dingen die ik weet, maar op de dingen die ik voel. Ik moet eerlijk zeggen dat het feit dat wij allebei een goede baan hebben en dat we een goede plek hebben om te wonen het allemaal wel makkelijker maakt. Maar het is vooral die stabiele, liefdevolle relatie die me het gevoel heeft gegeven dat het mogelijk is om een kind op de wereld te zetten. Nu maar hopen dat het lukt. Cheers! Belle (32).
Bedankt voor de reacties, jullie beschrijven het gevoel vrijwel hetzelfde. Ik ben (al) 40 jaar, mijn persoonlijke omstandigheden zijn en waren niet te vergelijken met die van jullie. Ik herken jullie gevoelens niet, misschien is het een fase die met leeftijd te maken heeft en ben ik die fase nu definitief gepasseerd. Jorietje, Jodi, Chantal87 en Belle ik wens jullie heel veel succes met het verwezenlijken van jullie kinderwens!
Ik heb idd ook altijd al kids willen hebben, al vanaf jongs af aan heb ik dat gevoel altijd gehad. Ik was 22 jaar toen ik stopte met de pil in de hoop snel zwanger te zullen worden, toen ik bijna 25 was mocht ik pas mama worden, het heeft even geduurd!! Ik werk in de kinderopvang en dit is natuurlijk geen baan waar je carriere in maakt oid, dus mijn omstandigheden zouden sowieso hetzelfde blijven. Dus ik wilde heeeel graag vroeg mama worden. Nu ben ik 30 en heb sinds kort ook een dochter naast mijn zoon en voel me echt de koning te rijk. 2 prachtige kinderen een heeele gelukkige relatie en ook een prachthuisje. Voor mij OOIT een droom, nu werkelijkheid!! Groetjes Carry (ps "ooit" omdat ik het nodige heb mee gemaakt, maar mij nu 1 van de gelukkigste vrouwen voel)
ja waarom wilde ik moeder worden, ik kan je daar niet echt een duidelijk antwoord op geven moet ik je eerlijk zeggen het is eigenlijk al iets van vroeger toen ik klein was....dan stelde ik mezelf voor in een heel groot huis met een heel grote eettafel in de keuken waar de kinderen dan aanzaten als ik aan het koken was dat soort dingen hahahaha toen ik ouder werd zo pakweg 18-19 had ik zoiets dat het me wel mooi leek om op mijn 25e kinderen te krijgen maar ja dan heb je ook nog zoiets van kan je wel kinderen krijgen en daarentegen je moet maar net tegen die ware aan zijn gelopen... ik was 24 toen daar nog helemaal niks van in de planning stond, was vrijgezel deed alles wat je op die leeftijd (doorgaans) doet.. tot ik in oktober '96 ineens tegen de ware aanliep... tja toen was het gauw gebeurd eerlijk gezegd, in januari gingen we samenwonen, en in maart de pil de deur uit..... ik had echt kriebels dat ik gewoon kinderen wilde, en hij gelukkig ook...het heeft er bij mij dus eigenlijk altijd al ingezeten dat ik graag kinderen wilde... zo ken ik ze ook die ze nooit wilde en die er nu toch (38-40 jaar inmiddels) spijt van hebben dat ze er nooit aan begonnen zijn....en natuurlijk ook weer die nu met 38 alsnog aan kinderen beginnen....
hmm tja.. ik wilde altijd graag kreeg een vriend die het perse niet wilde 2 jaar later was het omgekeerd.. zijn vrouw liet dr spiraaltje weghalen en ik hoefde niet zo ndig lekker stappen, doen en laten waar ik zin in had.. no problemo toen kreeg ik een vriendje met 2 kinderen tja.. sinds die tijd kriebelde het aardig al was ik met die 2 ook erg tevreden op zich was ook geheel wederzijds.. zij waren net zo gek met mij als ik met hen maarja. vriendje in kwestie was gewoon een lamzak bleek later dus tja.. daarna kwam ik job tegen en bijzodner snel woonde hij eigenlijk practisch bij mij zijn kat woonde bij mij omdat hij toch altidj bij mij zat en dat daarna maar officieel laten maken toen wilde hij graag kinderen. en ik vond het maar eng dus toen maar afgesproken ngo even te wachten en prompt.. diezelfde maand was ik dankzij een vergeten pil ineens misselijk, moe etc het hele arsenaal aan verschijnselen EN niet ongesteld toen ik de maand erna ineens wel ongesteld werd.. was de teleurstelling aan beide kanten eigenlijk zo groot dat ik nooit meer met de pil begonnen ben en als ik nu kleine kindjes zie.. dan voel ik me soms weleens beetje rot want tja.. ik wil eigenlijk toch wel erg graag maarja.. het is nog niet gelukt wat dat betreft we'll see
Ik ben 25 Mijn moedergevoelens kwamen toen we huisje hadden gekocht en helemaal gesetteld waren. Mijn vriend heeft al een kind en kwil er ook graag een van ons samen, hoewel ik zijn zoon ook als de mijne beschouw maar toch ontbreekt een kind van ons samen.
Ik ben zelf nog maar 18 jaar me vriend is 29 en we zijn al een tal jaartjes gelukkig samen. sinds een jaar zijn we gaan samen wonen en we miste iets in ons leven en omdat me vriend en ik graag een kleine willen en ik vroeg mama wou zijn ( dat zijn ik al toen ik 13 was ofzo) hebben wij de pil ook de deur uit gegooit. het is dan nog niet zo ver en we zijn volop aan het klussen, hopen we togh dat we niet te lang moeten wachten net als sommige mensen die geen kinderen kunnen krijgen of het moeilijk gaat. ik heb zelf werk fulltime en heb 1 diploma's dus klagen dat ik nooit iets aan school heb gedaan is gelul. ik heb een horeca diploma en me diploma bedrijfsadministrateur, mensen zeggen welleens je moet in de toekomst kijken en kijken hoe je het financieel wil doen, financieel zitten we goed dat is echt geen probleem en dat heb je nog mensen die zeggen dat ik veel te jong ben, maar dat is mijn probleem want ik vind dat zelf van niet. ik wil nog wel gezellig met me kind een keer opstap en mijn kind dingen laten zien in de wereld dan dat ik straks 50 ben en niet veel meer kan als mijn kindje 10 is ofzo. maar goed mijn moeder is zelf ook jong omda geworden van me andere zus die is nu 25 en me moeder is 43, kheb een neefje van bijna 3 en een neefje van bijna 1(van me andere zus die is 22) en nog een nichtje van 7 maanden. mijn moeder vind het leuk om nog een klein kind te verwachten en dan kan zei er ook nog eens meee weg. sorry voor het lange verhaal
Ik heb tot 28 jr nooit die wens gehad, de wens om moeder te worden. Niet iedereen heeft die gevoelens, dat geeft toch ook niets. Wel zeg ik NU, ik ben blij dat ik moeder ben, dit had ik voor geen goud willen missen.
ik had het heel erg toen me neefjes en me nichtje geboren werden dat die kriebels naar boven kwamen. echt heel mooi om dat te zien hoe een kindje ter wereld komt.ook een leuke ervaring om mee te maken, en vooral als je het zelf meemaakt lijkt me
ik ben 24 en we gaan 06-06-06 trouwen. we zijn 28 mei alweer 7 jaar bij elkaar en waarvan we bijna 3 jaar samenwonen. we hebben alles wat we willen huisje-boompje en beestje....een franse bulldog (zoë) en we missen nog 1 ding en dat is een kindje. een kindje vind ik echt een kroon op je relatie en we zijn er gewoon aan toe. die gevoelens komen vanzelf