Ik ben 22 en heb al heel lang het gevoel dat ik moeder wil worden Een kind van mijn hubby en mij lijkt me helemaal geweldig niet alleen omdat ze eerst zo vertederend zijn maar elke leeftijd heeft iets speciaals Ben zelf niet met mijn vader thuis opgegroeit en dat geeft een extra gevoel vooral als ik dan vader en zoon of moeder en dochters in een film zie bijvoorbeeld Ik droom er nu al van om met mijn zoon of dochter van de leeftijd die ik nu zelf heb het huisje in te richten als ze op zich zelf gaan wonen of als ze een diploma halen voor school of weet ik het wat het lijkt me gewoon het mooiste wat een mens kan over komen mijn gevoel kan ik niet best uitdrukken
Tot een paar maanden geleden was ik er van overtuigd dat ik nooit kinderen zou willen. Dat gevoel is ineens helemaal omgeslagen. Waarom? Geen idee...een biologische klok?
als je erg veel van elkaar houd is een kindje ook een bekroning op je relatie, de tastbare liefde tussen jullie twee waar jullie samen voor kunnen zorgen, en ja de kriebels natuurlijk die niet uit te leggen zijn
Mooie uitleg sim! Ik wordt deze zomer 24, m'n vriend 25. We zijn al 8 jaar samen, wonen 3 jaar samen en gaan over 2 maanden trouwen. Ik wilde altijd kindjes, maar liever in een volgend huis. We gaan waarschijnlijk zelf bouwen, zou eigenlijk volgend jaar zijn, maar is 2 jaar uitgesteld. En m'n vriend vond dat het hier ook best zou passen. Ik vind het ook een bekroning op je liefde, iets van ons samen... Dat je samen nieuw leven kan maken, is toch eigenlijk geweldig!
Selaam ik zelf had de moeder gevoelens heel vroeg. Ik was met de pil gestopt toen ik 19 was en raakte snel zwanger. We wilde heel erg graag een kind en leeftijd maakte voor ons niets uit. Helaas kwam er een miskraam maar de liefde om een kind te krijgen bleef en 2 1/2 jaar later werd het wachten weer beloond. Ik en mijn man kennen elkaar nu 5 jaar en we zijn in september 3 jaar getrouwd.
Hallo, Ik ben 32 en nu 7 jaar samen met mijn man. Hij wilde al eerder kinderen (zo'n 4 jaar geleden) maar toen was ik er nog absoluut niet aan toe - ik was voor mijn gevoel pas net aan het werk, genoot er volop van, deed het reizen graag en de vrijheid die we hadden - spontaan een avondje uit, weekendje weg, noem maar op - vond ik heerlijk. Genoeg redenen om het nog niet te gaan proberen. Blijkbaar heb ik hem toen gezegd dat hij het een jaar later nog maar eens moest vragen, wat hij ook braaf heeft onthouden. Dat jaar later kon ik eigenlijk geen reden bedenken om het níet te gaan proberen! We hadden al volop genoten van het leven en opeens leek het me heerlijk om een kindje te krijgen. Zomaar opeens! En waar het nou vandaan kwam... Vervolgens leek het moeilijk te worden voor ons en toen merkte ik pas goed hoe graag ik een kindje zou willen. Gelukkig lukte het alsnog heel snel en nu ben ik supergelukkig met mijn twee mannetjes! Grts Neeke
Wat een leuke antwoorden allemaal! Ik ben zelf 35 en ben nu bijna 2 jaar samen met mijn vriend. Toen ik 13 was ben ik tante geworden van een tweeling en sindsdien is de wens om kinderen te krijgen heel sterk. Ik ben zelfs een tijdje best onvoorzichtig geweest, met zo'n halve wens om expres per ongeluk zwanger te raken. Dat is toen gelukkig niet gebeurt, want ik was er qua omstandigheden helemaal niet aan toe. Sinds die tijd heb ik het uit mij hoofd gezet. Ik had ook helemaal geen geschikte partners en was daar ook helemaal niet serieus mee bezit. Vriendjes waren voor de lol, niet om iets mee op te bouwen of zo. Ja, en die kinderen ... "komt nog wel", bleef ik maar denken. En toen was ik opeens 35. Vlak na mijn verjaardag schrok ik opeens heel erg van hoe oud ik eigenlijk wel was en heb met een hoop tranen en moeilijk gedoe voorgesteld om met onmiddelijke ingang met de pil te stoppen. Gelukkig wilde mijn vriend dat ook heel graag! Echt, opeens hou ik het niet meer. Ik wil al kinderen sinds ik zelf een half kind was, en nu ben ik zou oud, dat ik me afvraag of het allemaal nog wel goed gaat. Wat een relaas! Groetjes, Dominique
kom zeg, de duvel is oud, ik ben 33 jij bent 35, ik neem aan dat je je nog gewoon goed voelt gezond bent en al dat soort dingen dus waarom zou het niet goed gaan?? er is geen enkele reden om aan te nemen dat het niet goed zou gaan op, alleen op wat latere leeftijd vanaf 36 is de zwangerschapbegeleiding wat meer, dat is alleen maar mooi toch. ik hoop voor jou van harte dat het heel snel raak mag zijn meid. succes
Hoi ik ben 29 jaar en 4 gelukkig getrouwd met mijn mannetje. Tot ongeveer een jaar geleden hield ik altijd vol dat ik misschien wel helemaal geen kinderen wilde. Mijn man wist al wel een hele tijd dat hij ze zeker wilde en zei telkens tegen mij, wacht maar af die gevoelens krijg je echt wel. Ik had altijd zoiets van nee hoor geen moederkloek gevoelens voor mij. Tot vorig jaar zomer, ik begon opeens meer interesse te krijgen voor kindjes en vond alles wat met baby's te maken had opeens leuk... ik schrok daar zelf eigenlijk wel van Maar omdat we op dat moment midden in de verbouwing van ons huis zaten heb ik die gevoelens nog maar even op zij gezet. In oktober hield ik het echter niet meer. Mijn man wilde toen eigenlijk nog wachten omdat de verbouwing nog niet helemaal klaar was maar om dat we er van uit gingen dat het toch niet meteen zou lukken heb ik toen toch mijn mirena vast laten verwijderen. Ondertussen hoor ik opeens van iedereen wie er allemaal zwanger is en zie ik overal zwanger vrouwen en kinderen lopen. Kortom kan echt niet meer om mijn moederkloek gevoelens heen Sinds februari/maart is ons huisje helemaal af en sinds die tijd kunnen we dan allebei ook bijna niet wachten totdat het raak is.
hmm tja.. huis is bij mij eigenlijk geen reden om het wel of niet te doen ontbreken van een goede partner wel tho best lastig en mijn huis is klein.. maar met wat knutselwerk is er wel een extra kamer in te maken zodat dat best goed gaat verdere verhuisplannen tja.. ik wil neit steeds verhuizen en als ik verhuis.. wil ik OF blijven wonen in de wijk waar ik nu woon.. OF helemaal de stad uit beide is nogal prijzig
ik heb altijd al gezegt dat ik moeder wil worden ook mijn mannetje wil heel graag kinderen we hebben altijd gezegt rond 28 vorig jaar wilde ik wel maar manntje niet totdat hijmij in januari met zo'n klein huumpie zag toen wilde hij toch oo wel heel graag en we worden allebei 28 dit jaar
Ik heb het concept kinderen altijd al leuk gevonden en het idee dat er eentje in mij zou groeien leek me erg speciaal. Ik had alleen nooit een partner waarvan ik dacht dat hij weleens de vader van mijn kinderen kon zijn, misschien dat daarom de behoefte niet zo groot was. En toen leerde ik Toine kennen en plots klopte het plaatje. Ik weet nu eigenlijk nog niet waarom ik een kind wil. Het gevoel is er gewoon. Zou dat nou een oergevoel zijn? En volgens mij zit ik nu in een fase van de zwangerschap waarin ik me afvraag of het nou wel zo'n goed idee was geweest... Wie ben ik, dat ik denk dat ik een goede moeder kan zijn enzo. Ach, ik wil het nog steeds, komt wel goed! Ik vind het wel heel moeilijk te beschrijven waarom je een kind wilt... Oh ja, ik ben 38 dus.
Hoi Smoekie, hi hi, bedankt voor je antwoord! Ik zie wel eens wat beren op de weg, geloof ik ... Hoe gaat het met jou en zwanger worden (als twee niet-oude meiden onder elkaar, zeg maar). Groetjes, Dominique
Ben 30 jaar, 2004 getrouwd, en we kennen elkaar 10 jaar. We vonden het nu wel tijd om aan kinders te denken, wel heb ik echt gewacht tot m'n man het ook wou, ik had het misschien al wel eerder gewilt, toen we op huwelijksreis waren was ik de pil vergeten, toen zei m'n man dat geeft toch niet, dan krijgen we toch een baby'tje en toen smolt ik helemaal, we zijn toen 7 mnd later met de pil gestopt. Het is gewoon een wens van ons, toen we elkaar net kenden wisten we allebei al dat we later graag kinderen wouden. Nu is het echt een bezegeling van je liefde voor elkaar, het is iets van je samen, en dat is toch wel heel speciaal......