Ik snap het allemaal van beide kanten, ik ben superblij dat ik zwanger ben, en al na een paar maanden in de mm. ik heb er alles voor over om straks mijn kindje in mijn armen te houden, maar om nou te zeggen dat ik het leuk vind allemaal, NEEE. Ik geniet van veel dingen .....het feit dat er een kind in me groeit vind ik heel bijzonder, de echo's iedereen die meeleeft leuke dingen kopen e.d. Maar ik heb me nog geen dag goed gevoeld sinds ik zwanger ben dus nee niet alles is leuk maar goed het resultaat is het belangrijkste.... Onze baby's en voor iedereen van de mm die ook graag een keer misselijk zouden zijn van de zwangerschapshormaonen... ik hoop het echt voor jullie en het is echt niet alleen maar niet leuk. Groetjes Maxi
misschien denk ik er over een tijdje anders over hoor maar voor nu.... HELEMAAL SUPER komt denk ik ook omdat ik bijna nergens last van heb (misselijk e.d.) voor iedereen die het anders voelt... SUCCES nog! Liefs Shir
Bij mij gaat ook deze zwangerschap niet geheel vlekkeloos, en ook mijn vorige zwangerschap en de bevalling waren niet kinderachtig. Maar mij hoor je (bijna) niet. I.p.v. klagen moeten we misschien soms iets meer dragen.... ?
Hallo, Ik heb niet alle 5 pagina's gelezen. Mijn zwangerschap is geëindigd bij 23 1/2 week omdat mijn kindje doodging aan een chromosoomafwijking (trisomie 18 ). Natuurlijk was zwanger-zijn niet altijd leuk. Ik was best moe de eerste 12 weken, maar dan ging ik vroeg naar bed en ik viel als een blok in slaap. Ik ben nooit heel dik geweest, dus daar kan ik niet over meepraten. Maar ik vond het verder heerlijk om zwanger te zijn, echt heerlijk zo "vol verwachting"! Ik voelde me gezond en fit en alles ging goed tot die fatale dag. Ik vond het heerlijk om met mijn buikje op de bank te zitten en mijn kindje te voelen. Dus ik heb er enorm van genoten. Omdat ik de ervaringen van vrouwen die zich NIET fijn voelen, zelf niet ken, kan ik me er heel slecht in inleven. Een vriendin van mij is nu zwanger en ik kan het gezeur niet aanhoren. Ik wou dat ik weer zwanger was! Maar zij is het en niet ik en nu mag ik luisteren naar haar geklaag. Dat geklaag is waarschijnlijk best terecht. Iedereen voelt zich anders tijdens een zwangerschap, slecht of goed of gewoon. Ik wil die ervaring niet ontkennen, maar het doet me wel pijn omdat ik zelf zo graag weer zwanger zou zijn.
Ik heb genóten van 42 weken zwanger zijn! Op het laatst werd het wel wat zwaarder, maar ik heb me nooit beter gevoeld dan toen ik zwanger was. De bevalling daarentegen viel erg tegen en duurde vrij lang voordat ik de oude was. Maar zelfs dan heeft niemand mij ooit horen klagen. Ik had het allemaal over voor mijn mooie, lieve baby. En ik zou het zo weer doen!
sjonge, weet je waar ik tabak van heb? Van die mensen die, als ik heel enthousiast heb verteld dat we "eindelijk" ons eerste kindje verwachten, gaan vragen hoe ik me voel. Ja sorry hoor, ik kan alleen maar janken van vermoeidheid, ik lig gegarandeerd 's middags 3 uur te pitten en als ik een keer overdag heb moeten werken voel ik me gewoon ronduit beroerd, en dan ben ik ook misselijk. Maar dit hoort er allemaal bij en ik ben ook stiekum wel blij met de symptomen. MAAR.. als je dit niet wilt horen, vraag het dan niet! Van die reacties: als ja, het hoort erbij, het zal wel meevallen, blablabla. Houd dan gewoon je mond. (haha, last van mn hormonen) 1 collega (zelf mama) die waarschuwde me dat ik het zwanger zijn niet moest onderschatten, je lijf heeft best wat te verduren... Kijk ik ben echt super blij, maar ik ben nog blijer als ik de 12 weken gepasseerd ben en misschien me dan wat beter ga voelen.. Maar aan de andere kant: ik wens iedereen deze symptomen toe! als jullie begrijpen wat ik bedoel
Ook ik geniet zeker van het wondertje in me buik.De momenten dat ik het meest geniet zijn als ik in bed lig,en de buik heen en weer zie gaan,en als ik de kleine voel . Maar,heb al wel vanaf week 10 mega last van me bekken,en mensen zien dat je waggelt,maar hebben niet door dat dat ook nog eens pijn doet! Werken is nu dus voor mij echt pijnlijk,en sommige mensen zie je gewoon denken.hoezo kun je wel lopen(ok heb ik ook pijn)maar vooral als ik heb moeten bukken,en tillen.... tuurlijk,heb het er graag voor over,en ben super blij dat het deze keer goed gaat,heb alleen af en toe de neiging om een advertentie te plaatsen voor een nieuwe bekken!
Nou misschien ben ik dan wel een uitzondering, maar ik vond het heerlijk om zwanger te zijn! Ik zou bijna zeggen dat ik me niet vaak zo goed gevoeld heb. Tuurlijk heb ik ook klachten gehad, ik kon op het laatst niet meer zitten of liggen van de rugpijn, maar geestelijk voelde ik me zo lekker. Ik reageer blijkbaar gewoon erg goed op zwangerschapshormonen. Ik was alleen maar vrolijk, heerlijk. De bevalling vond ik dramatisch en heb ook geroepen geen tweede meer te willen, maar daar kom ik wel weer van terug. Vond het zwanger zijn zelf in elk geval super.
Ik heb precies hetzelfde, zelfde situatie...je moet eerst zelf nog aan het idee wennen dat je zwanger bent...en dan nog eens al die overblije mensen die allemaal hetzelfde zeggen.
Ik heb geen vlekkeloze zwangerschap gehad, maar ik heb er toch echt van genoten hoor. Wat ik me heel goed realiseerde, was dat het helemaal niet zo'n geweldige opluchting hoeft te zijn als je kindje er eenmaal is. Voor mij werd de vermoeidheid en de rugpijn alleen maar erger toen. Het gaat er volgens mij echt helemaal om hoe je het zelf ziet en wilt zien. Dit bedoel ik niet als verwijt, want ik heb juist de eerste weken na de bevalling terugverlangd naar de zw.schap, zo zwaar als ik het moederschap vond. Wat ik probeer te zeggen: het is ook vervelend als mensen maar blijven zeggen hoe geweldig het MOET zijn om net een kindje te hebben. Roze wolk: me hol! Maar nu ga ik daar ook weer anders mee om. Uiteindelijk gaat het erom dat je een gezond kindje op de wereld zet. En als het niet gezond is moet je daar weer mee leren omgaan. Toch ben ik blij dat ik heb kunnen genieten van het zwanger zijn, want dat zo'n kinde van binnen bij jou mag groeien: het is natuurlijk echt alleen aan jou. Niemand anders ervaart dat voor je. Succes en sterkte voor iedereen!
Ik heb de nodige symptomen en kan zeggen dat ik daar echt van geniet (ja ook van de enorme misselijkheid), door de symptomen weet ik dat ik zwanger ben. Na een lange weg is het eindelijk gelukt en koester elke dag, ondanks de probleempjes. Als ik weer hoor dat er een baby gedumpt is dan koester ik het kleine wondertje in mijn buik en geniet van de glimlach van onze zoon. Ik weet dat het niet alleen maar een roze wolk is, maar het is en blijft een wonder wat ik mee mag maken.
Niets gaan vanzelf: zwanger worden niet, zwanger zijn niet, bevallen niet, en moeder zijn niet. Het gaat erom hoe je erin gaat staan. Ik heb bepaalde dingen vervloekt, maar heb geleerd mijn blikveld te verplaatsen naar het mooie, het positieve. Da's misschien nog wel het moeilijkst, maar zeker de moeite waard! Succes allemaal.
Vind het ook wel eens lullig om zo te zeuren. Ik heb bijna nergens last van, behalve dan dat ik mijn lijf niet meer herken... en mijn oude lijf heel graag terug wil. Natuurlijk voel ik me me in vergelijking met 8 maanden geleden een 100 jarige kreupele slak, maar dat went Het is supergezellig met het babietje, vooral 's avonds op de bank met mijn man die hele verhalen tegen de buik ophangt en de kat die erop wil slapen en het babietje dat erin rondschopt, draait en stuitert. Maar het zwanger zijn zelf, nee. Ik heb echt het gevoel dat ik 'mezelf niet meer ben', alhoewel dat een beetje zwaar klinkt, maar zo voelt het wel... Zal blij zijn als mensen straks niet meer 'sterkte' wensen voor bij de bevalling (is wel lief bedoeld natuurlijk), als ik weer normaal kan slapen, als mensen niet meer spontaan over babietjes en hoe mooi het allemaal is beginnen zodra ze mijn hoofd zien... Gemengde gevoelens dus Maar ik wens iedereen dezelfde kwaal- en gedoeloze zwangerschap toe die ik tot heden heb gehad... Weet hoe geluk ik heb... Ik denk dat achteraf je de nare dingen ook geneigd bent te vergeten en de mooie dingen onthoudt. Net zoals dat je pijn en verdriet uiteindelijk niet zo scherp herinnert als dat het in het begin was. Denk dat mensen die zwanger zijn geweest en alles hebben meegemaakt dit ook hebben en naarmate de tijd verstrijkt een steeds mooier beeld hebben van hun zwangerschap en dit ook zo overbrengen aan anderen, waardoor het lijkt alsof zij 9 maanden wel op een roze wolk hebben gezeten en er daarna zonder moeite een roze of lichtblauwe wolk hebben uitgeperst. Terwijl zij ook net zo hard geklaagd hebben en hun kind achter het behang hebben willen plakken...
Precies, een zwangerschap kan heel zwaar zijn, maar je kindje begraven is heeeeel wat zwaarder. Ook ik geniet niet van het zwanger zijn. De eerste keer omdat ik 24/7 met mijn hoofd in de wc lag te kotsen en daarna was het genieten veel te snel over omdat mijn dochtertje stierf. Nu ben ik weer zwanger en ben ontzettend dankbaar en toch geniet ik weer niet. Omdat ik het niet durf! Ik wil een baby, maar die 9 maanden mogen ze mij platspuiten. Niet omdat ik me weer zo ziek voel, maar omdat ik doodsbang ben om weer een kind te verliezen. Ja het is vervelend, ochtendmisselijkheid (die dag en nacht aanhoudt), hoofdpijn, vocht vasthouden, zere borsten, duizelig, moe en weet ik het allemaal. Bevallen, ook vervelend. Maar dat alles is NIETS vergeleken met het verliezen van je kind. De pijn die je voelt wanneer je je eigen kind in zo'n piepklein kistje ziet liggen... Met geen pen te beschrijven! Ik geniet niet nu en dat is al erg genoeg maar ik moet het er maar voor over hebben. Want heel misschien komt er dan weer een lichtpuntje in mijn leven, een reden om op te staan. Geen vervanging, maar een lief broertje of zusje voor onze kleine meid.
Aquilegia en Vlinder84, wat hebben jullie dat goed verwoord zeg. Respect voor jullie, en natuurlijk ook andere vlindermama's
Ik vind dat mensen wel snel klagen. Als mensen mij vroegen hoe het met me ging, vertelde ik altijd wel dat ik last had van mijn bekken, maar dat het super ging! En op het laatst had ik erge jeuk waardoor ik nauwelijks meer sliep, maar nog steeds was ik erg gelukkig met het bewegende wondertje in mijn buik, hoe zwaar ik het ook had, genieten heb ik altijd gedaan. We hebben er lang genoeg op moeten wachten. Het moeilijkste vond ik wel vanaf dat ik Eva voelde bewegen. Mijn nichtje heeft met 38 weken haar zoontje verloren, ze voelde hem opeens niet meer bewegen, hij was overleden. Dat is altijd mijn grootste nachtmerrie geweest, wat dat betreft was ik zo opgelucht dat mijn bevalling met 41 weken begon (en mijn nichtje ook , die heeft ook alsmaar in de stress gezeten, ze wilde dat de kraamtijd van mijn eerste kindje een heel stuk anders zou lopen dan bij haar). En wat maken al die kwalen dan uit? Als je kindje er uiteindelijk (liefst) gezond en wel is, daar gaat het toch om? Ik vind dat belangrijk om daar tijdens je zwangerschap bij stil te staan, hoe beroerd je je soms ook voelt. En klagen over moe zijn, tja, het is heel zwaar als je moet werken, ik heb er ook last van gehad, maar thuis snel wat eten en lekker je bed in, heerlijk toch? Straks met een kleintje lukt dat vaak niet meer. En dan ben je vaak ook moe! Ik kijk helemaal niet rooskleuriger terug op mijn zwangerschap en bevalling dan het was, het was soms best zwaar, maar je weet waar je het voor doet. De bevalling deed uiteraard heel veel pijn, maar door aan mijn kindje te denken wel vol te houden, je hebt ook geen keus toch? Ik ben allang heel erg blij dat Eva gezond is, het had ook anders kunnen lopen (wat complicaties tijdens de (thuis) bevalling).
Vlinder84, ik zit net op jouw site te kijken en zie dat je het slechte nieuws met 12 weken en 3 dagen gekregen hebt... wij hadden met 12 weken en 3 dagen ook een echo, die wel goed was, ik vind het zo oneerlijk! Ik duim voor je dat het kindje dat je nu draagt wel gezond is!
hmmm. Volgens mij wordt er weer wat uit het oog verloren. De vraag is 'MOET' je genieten van je zwangerschap en bevalling. Veel zwangere vrouwen wonen op een roze wolk, maar ook veel zwangere vrouwen niet. Dat is nou eenmaal zo. En dan zit je niet op 'geniet' er van te wachten, want dat doe ik niet. Ik ben het zat. Wat me een beetje 'stoort', hoewel dat niet het juiste woord is is het volgende. Ik snap wel dat vrouwen die ongewenst kinderloos zijn, een miskraam hebben gehad of een doodgeboorte denken 'mens, zeur niet..ik wou maar...'. Tuurlijk, kan ik me indenken. Waarschijnlijk komt het gezeur op hen ondankbaar over. In mijn ogen - en ik wil absoluut niet het verdriet bagataliseren hoor - komt het alleen zo vaak neer op ... heel voorzichtig durf ik het neer te zetten: ik lust geen spruiten. Mijn moeder zet ze toch voor en zegt 'wees blij dat je spruiten mag eten, in sommige continenten hebben ze geen eten'. Nu is dit waarschijnlijk een slecht voorbeeld, maar het feit blijft dat ik dus spruiten moet eten die ik niet lekker vind en me dus niet enorm blij kan gaan zitten voelen over het feit dat ik daadwerkelijk eten op mijn bord heb liggen. Wat wil ik nu zeggen....dat ik het jammer vind dat dit onderwerp moet leiden tot een groot 'wees maar blij' en 'ik wou dat..' onderwerp, terwijl TS juist heel duidelijk aangeeft MOET je nou altijd geluk uitstralen.... De dames die een miskraam hebben gehad of niet zwanger kunnen raken zijn juist de mensen die je 'verplichten' te genieten. En daar gaat het nu net over. dus: NEE je hoeft niet te genieten. Het is niet altijd rozegeur of maneschijn. Net als het hebben van een kind niet 24/7 geluk en blijdschap en plezier is. Zo is het leven.
Sinds ik het 'moeten genieten' heb losgelaten, geniet ik veel meer....klinkt raar maar is zo! Ik voelde me iedere keer als ik een baaldag had, zo schuldig, ik had dit kindje toch zo graag gewild? Nou dan! Maar feit blijft dat je net als ieder ander gewoon de ene dag beter in je vel zit dan de andere dag. En de hormonen doen ook nogal wat. Dus als ik nu een dag heb dat ik niet lekker in mijn vel steek, so be it! Dan maar even wat minder 'genieten'. Ik weet van mezelf dat mijn kindje enorm gewenst is en dat ik enorm van hem/haar hou! Als onze kleine er dadelijk is, zal het ook niet altijd alleen maar rozegeur en maneschijn zijn...Ook mijn relatie is niet altijd zo en de relatie met mijn ouders, vrienden etc.etc....Zo is ook zwangerschap niet 1 grote roze wolk...Maar wél een heel groot wonder....Zo lang je dat beseft, is het toch goed?