Mijn man en ik zijn 2 jaar bezig geweest om zwanger te worden en toen die test eindelijk positief werd waren zo blij en gelukkig! Jammer genoeg heeft dit gevoel niet lang mogen duren.. Met 10 weken zwangerschap zagen ze op de echo dat haar nekplooi veel te dik was en na bloedtesten en een combinatie test kwam uit dat ze 1 op de 3 kans had op down syndroom, 1 op de 16 kans had op patausyndroom en 1 op de 21 kans op edwardssyndroom... er werd ons aangeraden om een vlokkentest te doen om het zeker te weten..uit de vlokkentest is turner sydroom uit gekomen.. Een afwijking die allen bij meisjes voor komt..Ik had toen nog hoop want met turner syndroom is er nog een kans dat we een gezond meisje konden krijgen. maar na een gesprek met de dokter gaven ze haar minder als 5% kans op overleving omdat haar nekplooi te snel groeide en zich al aan het versprijden was over haar lichaam waardoor ze uit eindelijk waarschijnlijk binnen korte tijd een hele akelige dood zou tegemoet gaan. Daarom met veel pijn en verdriet hebben wij moeten besluiten om de zwangerschap.. onze baby die we al zo lang wilde.. waar we zo gehecht al aan waren geraakt moesten beeidigen.. onze dochter is vorige week geboren met 13 weken zwangerschap.. wij hebben gekozen voor een normale bevalling omdat curritage voor ons onmenselijk leek bij een levend kindje... Gisteren hebben wij haar naar het crematorium gebracht.. we wilde haar op een manier afsluiten die goed voelde alsof ze echt een onderdeel is geweest uit ons leven want zo voelen wij ons.. we hebben haar ally genoemd.. en het is zwaar.. ookal wisten we dat dit het beste is voor haar hebben we heel veel moeite met haar verlies.. het voelt niet echt als verlies meer alsof ze van ons is afgenomen door moedernatuur...maar wij hebben het moeilijkste moeten doen...Het valt ons wel op dat je zo weinig mensen zie die dit hebben mee gemaakt.. zijn er mensen die dit gevoel kennen? hoe gaat het verder? mensen zeggen je ben nog jong je krijgt vast nog wel meer kinderen.. maar ik wilde dit kindje.. dit meisje.. dit kleine wondertje...
Ik herken je gevoel zeker! Afgelopen april ben ik met 16 weken bevallen van een jongen Roan. Met hem was niets mis, alleen een nare bacteriële infectie zorgde voor dit verlies. Ben op een natuurlijke manier bevallen en hebben Roan meegenomen naar huis en begraven op een begraafplaats bij ons in de buurt. Een afscheid waar ik "goed" op terug kijk. Het verlies viel ons erg zwaar. Het was ons 3de kindje en we moesten door voor onze andere 2 kinderen. Anders was ik m'n bed niet meer uitgekomen. Voor hen heb ik de draad weer snel opgepakt. Toen ik eenmaal in de dagelijkse flow van het leven zat, voelde ik me goed. Heb af en toe nog steeds verdriet maar is niet zo heftig als in het begin. 3 weken geleden had ik een positieve zwangerschapstest in handen. Wat waren we blij, maar voelde me ook schuldig tegenover Roan. Helaas is dit net geëindigd in een miskraam. Het onbezorgde was er voor mij helemaal af. Had de instelling eerst zien en dan geloven. Eerst een gezond kindje op m'n buik! Ik zie dit niet als vervanging van Roan. Maar door het verlies van hem is onze kinderwens nog sterker geworden. We zullen zien wat de toekomst ons brengt....
lieve anita, Wat vervelend om te horen.. toe ik je berichtje las en zag dat je weer zwanger was gaf me dat wel weer een beetje hoop.. jammer dat dit ook negatief moest af lopen.. Ik vind het echt heel moeilijk allemaal want mijn drang voor een kindje is nog sterker dan ooit maar het voelt alsof ik ally dan zo snel aan de kant zet.. familie en vrienden proberen ons te steunen maar echt begrijpen doen ze het niet.. Ik hoop echt voor je dat je snel een beetje geluk zal hebben...
Klopt dat gevoel had ik ook. Ik zie het niet als vervanging van. In mijn omgeving is iedereen heel lief voor me en proberen ze mij te begrijpen. Maar echt begrijpen is moeilijk als je het zelf niet hebt meegemaakt. Dat kun je hen ook niet kwalijk nemen. Zelf als mensen een opmerking maken die je raakt en er verkeerd uitkomt probeer ik er wel het goede in te zien. Na Roan ben ik niet aan de voorbehoedmiddelen gegaan. We hadden de instelling we zien het wel... En na ronde 3 was het al raak. Helaas is dat gisteren geëindigd in een vroege miskraam. Baal ervan, waarom moet het weer bij ons mis gaan. Maar ben er ook heel rustig onder, liever dat het in deze stadium mis gaat dan als je weer weken verder bent. Het onbezorgde was er al niet meer. De verloskundige zei vandaag nog jullie zijn er zo rustig onder, maar dat is natuurlijk ook niets in vergelijking met april. Ik zeg dat klopt. Kan het nu makkelijk naast me neer leggen. Ik weet dat ik zwanger kan raken en we zien wat de toekomst ons brengt
Lieve Hannah, Allereerst heel veel sterkte met het verlies van jullie meisje. Helaas heb ik ook ervaring met verlies van kindjes. Nu heb ik nooit voor de keuze gestaan om een zwangerschap af te breken, maar die keuze is onmenselijk. Ik heb veel respect voor jullie dat jullie gekozen hebben om jullie gewenste kindje leed te besparen. Nare opmerkingen van mensen blijf je houden, dit is uit onmacht en ze bedoelen het goed. Er zijn ook mensen die het wel begrijpen en de juiste dingen zeggen of doen, probeer je daar aan vast te houden. Ik had vooral behoefte aan erkenning dat we een kindje verloren hebben en ondertussen helaas 2 kindjes (door 2 verschillende oorzaken; onze dochter is met 20 weken in mijn buik overleden door meerdere lichamelijke afwijkingen. De tweede keer was een gezonde zoon die veel te vroeg geboren werd. Hier reageerde onze omgeving ook heel anders op, mogelijk ook doordat het de 2e keer was). Onze kinderwens is ook steeds groter geworden en ik ben nu opnieuw zwanger. Zwanger zijn zal voor mij nooit meer leuk zijn maar een periode overleven. Nu eerst hopen dat ons kindje gezond is en daarna of het lang genoeg in mijn buik blijft zitten. Ik hoop dat zodra jullie er weer aan toe zijn er een prachtig gezond kindje in je buik mag volgroeien. Heel veel sterkte de komende tijd Liefs
Heftig AT2014! Ik hoop dat je over ongeveer 30 weken een mooie gezonde zoon of dochter in jullie armen mogen sluiten. Het onbezorgde is er vanaf en is inderdaad overleven... Ondanks dat wens ik je een goede zwangerschap toe!
Heel veel sterkte met het verlies van jullie kindje. Mensen zeggen zulke dingen vaak omdat ze iets willen zeggen, maar ook niet zo goed weten wat ze moeten zeggen. Ze bedoelen het positief, maar zo'n zin wil je juist helemaal niet horen op dit moment. Probeer het dan ook naast je neer te leggen en je voelt wat jij voelt.
het is geruststellend om te weten dat er ook mensen zijn die begrijpen wat wij bedoelen.. we vinden de keuze om wel of niet gelijk weer te proberen een hele moeilijke stap om te nemen.. maar de wens naar een kleintje van onszelf is gewoon te groot dat wachten en aan de pil gaan lijkt alsof we onszelf in de maling willen nemen.. we willen graag een kindje en of die nou nu komt of over 6 maanden dat maakt eigelijk ook niet echt uit.. Ik merk dat omdat ik een mini bevalling heb gehad en omdat ze nog maar 14 weken oud was dat mensen toch gauw een andere mening hebben over door gaan.. ook omdat niet iedereen wist dat ik zwanger was lijkt het wel moeilijker.. ik zou graag van de daken willen schreeuwen wij hebben een mooie dochter gehad.. maar ik denk dat mensen het heel raar zullen vinden.. hoe zijn jullie hier mee om gegaan? als mensen aan jullie vragen van hebben jullie kinderen? wat zeg je dan? AT2014 ik ben echt heel blij dat je na al die elende toch nog een gezond kindje op komt heb.. ik ben niet heel gelovig maar ik zal een kaarsje voor je branden dat je kindje maar gezond ter wereld mag komen!
het is geruststellend om te weten dat er ook mensen zijn die begrijpen wat wij bedoelen.. we vinden de keuze om wel of niet gelijk weer te proberen een hele moeilijke stap om te nemen.. maar de wens naar een kleintje van onszelf is gewoon te groot dat wachten en aan de pil gaan lijkt alsof we onszelf in de maling willen nemen.. we willen graag een kindje en of die nou nu komt of over 6 maanden dat maakt eigelijk ook niet echt uit.. Ik merk dat omdat ik een mini bevalling heb gehad en omdat ze nog maar 14 weken oud was dat mensen toch gauw een andere mening hebben over door gaan.. ook omdat niet iedereen wist dat ik zwanger was lijkt het wel moeilijker.. ik zou graag van de daken willen schreeuwen wij hebben een mooie dochter gehad.. maar ik denk dat mensen het heel raar zullen vinden.. hoe zijn jullie hier mee om gegaan? als mensen aan jullie vragen van hebben jullie kinderen? wat zeg je dan? AT2014 ik ben echt heel blij dat je na al die elende toch nog een gezond kindje op komt heb.. ik ben niet heel gelovig maar ik zal een kaarsje voor je branden dat je kindje maar gezond ter wereld mag komen!
Heel veel sterkte meid wat verschrikkelijk verdrietig... Ik hoop dat jullie dit een plekje kunnen geven en dat het jullie snel gegund is om zwanger te raken van een gezond broertje of zusje van ally.
Heel veel sterkte! Hier ook bevallen met 16 weken, kindje overleden door afwijking.. heb het er nog erg moeilijk mee, zwangerschap was ook zwaar door hg.. maar nu was het ook nog voor niets..
Dag Hannah, Ik weet niet of je dit nog leest (het lijkt alweer even geleden dat iemand reageerde), maar ik wilde je laten weten dat ik helaas precies weet hoe je je voelt. Wij hebben vorige week dezelfde nare beslissing moeten nemen.. Ook wij hebben al geruime tijd een hele sterke kinderwens en eindelijk bleek ik in juni zwanger. Zo dolgelukkig. Helemaal nadat de echo met 8 weken goed was. Met 10,5 week zagen ze al een verdikte nekplooi maar dit was nog te vroeg voor een officiele meting. Een week later bleek de nekplooi gegroeid naar 11mm en zat er ook om en in het kindje erg veel vocht. Ze gaven toen al aan dat t zeker zou komen te overlijden in mijn buik, maar dit kon ook nog wel tot week 24 duren... Een vlokkentest bevestigde hun vermoeden van Turner. Omdat wachten tot 24 weken emotioneel te zwaar was hebben wij vorige week de bevalling laten opwekken. Ik was 14 weken zwanger. Zo ontzettend verdrietig... Halverwege bleek het kindje overleden.. Eigenlijk was ik hier wel blij om, waar kun je beter sterven dan in de warmte en veiligheid vd buik v je moeder? En ondanks de zichtbare afwijkingen was ik zo trots dat zij ons dochtertje is! Ik mis haar zo vreselijk.. Ik krijg veel steun, maar ook veel domme reacties, zoals dat 14 weken gelukkig nog niet zo ver is! Het is nog erg vers, maar merk nu al dat bijv mijn vriend redelijk makkelijk weer door gaat met alles. Hoewel hij er echt voor me is, voel ik me toch wat alleen in t verdriet. Deels ook logisch want we maken een ander proces door.. We willen zo snel mogelijk weer zwanger raken, de wens is alleen maar sterker geworden...
Jeetje wat zeg je dat mooi! Waar kun je beter sterven dan in de warmte en veiligheid van de buik van je moeder. Het is zeker heftig! Je vriend verwerkt het waarschijnlijk op een andere manier dan jij. Niets is goed of fout. Probeer te blijven praten met elkaar maar laat elkaar in sommige dingen ook los en geef elkaar de ruimte!
lieve sun Ja ik zit nog regelmatig op de site.. op de een of andere manier geeft het me ook een beetje troost dat er nog zo veel trotse mama's zijn die ons verdriet met ons kunnen delen en echt begrijpen hoe het voelt om dit mee te maken.. echt de tranen rollen over me gezicht toen ik je verhaal las.. ik kan zo begrijpen wat je bedoelt en de keuze die jullie hebben moeten maken.. Mijn man gaat er ook anders mee om hij had al heel gauw het gevoel van dit was het beste wat we voor haar konden doen en ze heeft rust nu.. ik was daar nog niet zo snel ik weet ook niet of ik er ooit 100% vrede mee zal hebben maar ik weet wel dat dit de juiste beslissing was en dat ooit op een dag dat ik terug kijk naar deze tijd en dat ik dat rust in kan vinden.. maar nu mag ik nog even rouwen en egoïstisch mag zijn waarom dat mijn kindje dit moest krijgen waarom mijn kindje niet gezond geboren mocht worden.. Maar ik wil door en wij willen ook heel graag weer een kindje en dan in de hoop dat dit kindje wel bij ons mag blijven.. wij zullen onze Ally nooit vergeten maar we hopen wel dat het de pijn een beetje zal verzachten en dat we eindelijk de kans krijgen om de mama en papa te worden die we zo graag wilde zijn voor haar wilde zijn..
Lieve Hannah, Neem de tijd die je nodig hebt om te rouwen, hier staat geen termijn voor waarbinnen je dit voor elkaar gekregen moet hebben. Het is niet niks om eerst dolgelukkig te zijn en dat dan je diepste verlangen van je wordt weggenomen. En je bent en blijft altijd moeder! Dat vind ik zelf zo'n raar idee, mijn eerste kindje zal altijd dit meisje zijn. Je bent moeder maar je mag geen moeder zijn, hoe wreed en hard kan t leven zijn? Ben jij alweer aan t werk gegaan? Ik ben zoekende naar de balans tussen rust nemen (waarvan ik voel dat ik t nodig heb) en afleiding zoeken om niet tegen de muren aan te vliegen, maar dit valt niet mee. Ik wil nog niet gaan werken, dat voelt alsof ik doorga en mn dochtertje zal vergeten (ik weet heus wel dat dit nooooit zal gebeuren), maar ik kan ook moeilijk maanden thuis gaan zitten. Daar is ook nog nooit iemand beter v geworden. Pfff... Wat een proces waar we in zitten he? Zie jij ook overal zwangere vrouwen en pasgeboren babytjes? Word er gek van! Een bevriend stel van ons is even ver zwanger als dat ik was. Ik vind t zo moeilijk om haar te zien, alsof ik in de verkeerde spiegel kijk, zo had ik er nu ook uit moeten zien! Mijn vriend zegt dan: maar t is toch fijn voor ze dat alles goed is met hun kindje? Hij snapt niet dat die 2 dingen voor mij naast elkaar kunnen bestaan... Hoe gaat je lichamelijke herstel? Je merkt, ik heb behoefte om ervaringen uit te delen. Ik wens niemand dit toe, maar t is troostend te weten dat er mensen zijn die precies weten hoe je je voelt... Ik hoop voor jullie dat jullie wens snel in vervullling mag gaan!
lieve sun, Ik ben inderdaad al weer aan het werk.. Ik heb 2 weken bijna opgesloten gezeten in huis.. ik wilde alleen maar met mijn man zijn of alleen want hij is al heel snel weer aan het werk gegaan dat vond hij fijn.. Lichamelijk gezien voelde ik me best wel snel weer goed.. Maar ik werk in een drogist waar ik regelmatig dikke buiken tegen kom en heb al een paar keer huilend op de wc gestaan.. gelukkig snappen me collega's het wel en geven me ook de tijd.. Wij hebben ook veel mensen die rond de zelfde tijd zwanger zijn als ons ook allemaal begin februari uitgerekend ik vermeid ze nu nog even.. ik zie het wel over een paar maanden.. Gelukkig kan ik veel troost vinden uit deze site en ik zit ook nog op een andere site waar ik lotgenootjes spreek over ally en dat vind ik heel fijn.. Maar jij ben de eerste die zo het zelfde verhaal heeft als ons.. Ik had je ook een privé berichtje gestuurd?