Hoi allemaal. Ik ben nieuw hier en lees al bijna 2 weken elke dag mee met waar jullie het allemaal over hebben. Vaak lucht het op, soms brengt het juist meer spanning mee! Mijn vriend zegt dat ik moet stoppen op forums te lezen wat me allemaal te wachten staat omdat ik mezelf bang maak. Het punt is, ik ben bang! Ik ben 27 jaar, wat in principe een mooie leeftijd is voor een eerste kindje. Ik voel me echter nog niet helemaal klaar! Ik heb wel al maanden de kriebels, als ik een baby of jong kind zag werd ik helemaal verliefd en voelde ik dat ik zo graag mama wilde worden! Fysiek was ik er helemaal klaar voor! Maar ben ik er wel klaar voor? Ik ben bezig met een HBO studie op het conservatorium. Ik heb al achterstand opgelopen omdat ik een moeilijk jaar achter de rug heb. In augustus besloten mijn man en ik uit elkaar te gaan. De scheiding was erg moeilijk. Onze relatie zat al jaren niet goed. Ik trouwde op mijn 19e met een man waarmee ik op mijn 14e verkering kreeg. Ondanks alle moeite en energie en pogingen van ons beiden bleek onze relatie niet gezond en sterk genoeg. Ik wilde graag alleen verder. Ik ontmoette op mijn opleiding een jonge man met wie ik graag praatte en wilde zijn. Al in maart vorig jaar werden we erg close. Langzaam maar zeker werden we verliefd. In december vroeg hij me heel lief officieel of ik zijn vriendin wilde zijn. De relatie is sterker en fijner dan ik me ooit kon voorstellen. Ik kan zo mezelf zijn, ik voel me zo geliefd en gewaardeerd. Ik houd ontzettend veel van deze man!! En hij van mij. We hebben het al sinds vorige zomer over kinderen. Stel dat wij kinderen zouden krijgen, wat dan? Hoe fijn zou dat zijn. Hij vertelde mij in de winter dat hij in mij de vrouw van zijn dromen zag en de moeder van zijn kinderen. Maar hij is 21. En ik ben net gescheiden. En we zijn samen aan het studeren. En ik woon antikraak. Maar ik ben zwanger. Op 4 april kwam ik er achter bij een doktersbezoek. Ergens totaal onverwacht en ergens dacht ik: "Ja, natuurlijk. Dit verklaart een hoop." Ik ben zo moe, zo emotioneel, zo kapot! Ik heb zoveel stomme kwaaltjes, bijna alle symptomen die ik op dit forum langs zie komen heb ik wel last van. Ik weet niet eens hoe lang ik precies zwanger ben! 8 weken? 10? Zoiets in ieder geval. Ik wil dit kindje heel erg graag. En mijn vriend ook! We houden een dagboekje bij, we schrijven daarin hoe het met ons gaat (vooral de positieve dingen) en adresseren het aan ons ongeboren "beestje". We hebben zin in de toekomst! We willen heel graag samen wonen, ons eigen plekje maken, en samen met de baby een fijne tijd tegemoet gaan. Maar voor nu is het nog zo moeilijk. Het geheimhouden, de reacties van mensen om ons heen verwerken, de emoties en de gesprekken, het slaapgebrek. Ik ben doodmoe en wil het liefst elke dag alleen maar slapen. Het moeilijke is dat mijn vriend ook kapot is. Het irriteert me af en toe, en dat terwijl ik het compleet begrijp! Natuurlijk is hij kapot! Voor hem is dit ook doodeng. Ik ben erg bang voor de zwangerschap, erg bang voor de veranderingen in mijn lijf! Vindt mijn vriend mij straks nog wel aantrekkelijk? Hij is zo jong en zo mooi en ik was al aangekomen en straks word ik zo dik en verandert alles, wat als ik uitscheur? Hoe zou de seks voelen na de bevalling? Zou ik de bevalling aan kunnen? Al sinds ik een tiener ben, ben ik doodsbenauwd voor hoe een bevalling loopt. Ik zei altijd: "ik wil heel graag een kind, maar ik wil niet bevallen!" Sorry voor mijn lange verhaal. Ik moet dit kwijt. Ik hoop dat er iemand is die de moeite zal nemen alles te lezen en wie weet dat er iemand is die zal reageren. Ik snap dat het veel is, maar ik moest het even allemaal uit typen, dan is het voor mij eventjes uit mijn systeem en belast ik er geen mensen mee die zich zorgen over mij gaan maken.
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Logisch dat je al die gevoelens hebt, het is ook een life-event als je ontdekt dat je zwanger bent. Heb je al contact gehad met een verloskundige? Als je al 8 of 10wk bent kunnen ze op een echo je kindje al zien. Goed dat je vooral positieve dingen opschrijft. Ik hou zelf ook een dagboekje bij over de beeb. Ik zal niet ontkennen dat het inderdaad veel is wat je moet regelen enz, want als je kinderen hebt mag je vgl mij niet overal anti-kraak wonen, omdat je flexibel moet zijn qua verhuizen. Zo is het bij een vriend van ons, die ook anti kraak woont. Zeker als je een zwaar jaar gehad hebt, wat jij al beschrijft dan snap ik dat je extra moe bent. Vermoeidheid is zeker normaal in het 1e trimester, zeker nog als je veel piekert en slecht slaapt. Het is ook lang niet altijd dat je meteen 100% onverdeeld blij bent als je zwanger bent. De angst, emoties, piekeren, meid ik herken het, en met mij velen hier denk ik. Overigens vinden heel veel mannen hun zwangere vrouw mooier dan ooit Ik ben zelf blij dat ik hier op het forum ervaringen kan delen en kan lezen van anderen. Er staan ook heel veel positieve bevallingsverhalen op, die je angst misschien kunnen verminderen. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen, maar ik wil je wel het advies geven om contact met een verloskundige op te nemen. Succes! En vragen staat vrij natuurlijk
Heel erg fijn dat je reageert. Fijn om te lezen. Ja ik ben natuurlijk ook heel erg blij! Vandaag gaan we naar de verloskundige, om 14:00 hebben we een afspraak staan. Ik ben zo nerveus! Hopen dat alles goed is met de kleine. Als alles wat duidelijker en zekerder is gaan we hard op zoek naar een andere woning. Mijn vriend had het vandaag ook over een andere studie voor hem omdat hij denkt dat een hbo muziek niet veel op zal leveren in de toekomst. Zo spannend al die plotse veranderingen!
Meid van harte gefeliciteerd! De dingen waar je over verteld waar je onzeker over bent zijn heel begrijpelijk, maar komt tijd komt raad. Niet iedereen zal jullie begrijpen maar dat heeft tijd nodig. Gelukkig hebben jullie zelf ook nog een aantal maanden om er naar toe te groeien en je voor te bereidden. Wat het belangrijkste is is dat jullie er beide positief in staan en jullie met liefde je kindje willen verwelkomen. De onzekerheden over je lichaam herken ik ook hoor, vond het ook moeilijk bij mn eerste. Maar je bent niet 'ineens' dik, het gaat zo geleidelijk dat je vriend echt niet van je zal schrikken. Heel veel succes met alles, hopelijk is er een mooi kindje te zien op te echo vanmiddag!!
Gefeliciteerd!!.. en veel succes straks. Wij hadden een kindje wel bewust in de planning staan, maar ons werd toen vanwege de medische geschiedenis van mijn nu ondertussen man gezegd dat de kans minimaal zou zijn dat wij "natuurlijk" zwanger zouden kunnen worden. Een maand later bleek ik dus ook al zwanger en het was voor ons ondanks dat het de planning was moesten wij er ook aan wennen. Het is niet meer dan logisch dat jij je zo voelt. Er verandert dan ook al zoveel. En er is inderdaad een hoop te regelen. De vermoeidheid is zeker op het begin normaal. Maar probeer vooral te genieten maar dat komt wel goed als je zodadelijk de echo hebt.. Sommige verhalen op het forum moet je niet te letterlijk nemen. Bij de een gaat het heel anders als bij een ander. Gelukkig staan er ook een heleboel positieve ervaringen op. Mijn man heeft mij al de bijnaam sexy walvisje gegeven en ik vind het wel lief want hij blijft maar zeggen dat ie me mooi vind enz.
Hoi! Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Uit je verhaal begrijp ik dat dit kindje eigenlijk hartstikke gewenst is, en jullie ook heel veel van elkaar houden, maar dat enkele omstandigheden niet echt handig zijn (studie, woning). Maar weet je, ik zeg altijd: al woon ik met mijn gezin in een caravan, het zou me (vrijwel) niets interesseren. Want je gezin is een allesomvattende liefde en de rest doet er niet zo toe. Tuurlijk is een goede basis het beste, maar je komt op mij over als een slimme meid en dus zal het echt wel goed komen. En de beste basis die je hebben kan, is 2 liefhebbende ouders voor het kindje. Ik was 23 toen ik mijn eerste kindje kreeg, en inmiddels 32 en zwanger van een tweede. Ik kon me ook best zorgen maken over dingen die jij beschriijft (hoe is de sex erna, hoe ga ik eruit zien???) maar dat komt echt allemaal goed, geloof me. Je hebt vrouwen die zich erg sexy voelen tijdens de zwangerschap, nou zo ben ik niet. Ik zie er prima uit hoor (men vind mij vaak een hippe moeder, gelukkig) maar die dikke buik tijdens sex, kweenie haha. Dus het staat nu even op een laag pitje en daar zijn we beide tevreden over, en straks als de baby er is, en we er lichamelijk weer klaar voor zijn, nou dan kunnen de remmen weer los haha Ik wens je heel veel succes en plezier zometeen bij de echo. Laat even weten hoe het is afgelopen. Groetjes
Allereerst gefeliciteerd! Zo te horen is het kindje bij jullie hartstikke welkom ^^ Maar ik snap de twijfels ook. Zelf ben ik ook 27 en student. Momenteel zit ik nog thuis met verlof (hoef pas na de zomervakantie weer heen, heerlijk ), maar het is ontzettend goed te combineren. Ik weet niet of je bij jouw opleiding alvast vooruit kan werken? Dan loop je minder een achterstand op en ik ging met een geruster gevoel mijn verlof in, omdat ik wist dat ik maar 1 opdracht in hoef te halen. Mocht je tijdens je verlof je nog kunnen concentreren, dan misschien zelfs lessen via Skype volgen Mijn man heeft zijn studie (ook HBO muziek) gestopt in het laatste jaar. Hij moest nog 1 klein project en daarna een afstudeeropdracht en vooral ik vind het ontzettend zonde dat hij gestopt is. Het was zijn droomstudie en ookal vind je niet heel snel een baan als muzikant, je hebt wel een papiertje wat HBO werk- en denkniveau aantoont en daar zijn werkgevers ook heel blij mee. Bij zijn opleiding merkte ik trouwens wel dat veel studenten het niet afronden, juist omdat ze wel als muzikant aan de bak konden, dus dat zou ook nog kunnen Genoeg om over na te denken in elk geval! Ik hoop dat je een mooie echo had
Ik heb je verhaal gelezen en het straalt kracht uit. Jullie gaan het redden, hoe dan ook! Leeftijd speelt totaal geen rol als het om liefde gaat, met 21 kun je ook een hele goede papa zijn! Geniet van alles en trek je niet teveel aan van mensen in je omgeving die negatief praten hierover. Jullie leven, jullie keuze en geniet daarvan. Vriendlief vind het ook beter dat ik niet op fora zit. Ik luister lekker niet
Ja daar ben ik ook benieuwd naar! Als de liefde sterk is en jullie beiden het kindje willen, dan komt het helemaal goed! Woning etc is vaak/altijd wel een mouw aan te passen. Hopelijk heb je een goede echo gehad!
Ik heb ook meegelezen en ben ook wel nieuwsgierig hoe het nu is.. Ik lees in ieder geval in je post dat jullie knetter gelukkig zijn en dat alleen de omstandigheden en de angst/onzekerheid jullie parten speelt.. De praktische zaken zijn altijd op te lossen en daar heb je ook nog even de tijd voor gelukkig.. Mbt de zwangerschap en de veranderingen aan je lijf; ja alles gaat anders worden komende 9mnd en ja dat gaat je vriend ook zien. Wellicht vind hij je minder mooi of misschien zelfs mooier maar bovenalles zit in die dikke buik straks zijn zoon of dochter! Mijn man vond me mooi maar niet echt sexy nee na een maand of 6/7, maar hij was liever voor me als ooit te voren. Ik ben uitgescheurd zo erg dat ik op de o.k gehecht ben onder narcose en daar hebben we beide nu echt helemaal geen last van (geen pijn,je ziet er niets van en mijn man voelt niet dat ik een kind heb gehad) Daarnaast ging ik van 52 kilo naar 77 kilo, maar ook dat was na 6maanden weer volledig verdwenen. Kortom alles is hier weer zoals het was alleen nu met een geweldige mooie zoon erbij. Mijn tip; laat angst je niet leiden, je over oma,oma,en moeder hebben kindjes op de wereld gezet. Jij kan het ook,echt! Ik vond bevallen ook geen prettig vooruitzicht, maar achteraf vind ik het 1 vd mooiste ervaringen in mijn leven. (En ik val al flauw bij de tandarts ) En vergeet niet te genieten!! Gefeliciteerd!
Ahh lieve dames. Ik lees nu jullie reacties en het maakt me helemaal warm van binnen. Gisteren dus de echo gehad en ik was korter zwanger dan ik dacht, helaas. Ik dacht 8 weken, of misschien zelfs 9, maar zit op ongeveer 7 weken. We hebben het hartje zien kloppen, ik vond het allemaal zo bizar en onwerkelijk, maar mijn vriend zat met een grote glimlach en tranen in zijn ogen. Mijn beestje is dus echt! Met hartje en al! Wat een absurd idee! Vanmorgen echt flink misselijk, dus jeej, zware tijd voor de boeg. De komende tijd blijf ik nog even rustig aan doen en binnenkort maak ik een afspraak met de decaan om te overleggen hoe en of ik de studie ga afmaken. Mijn vriend zit te denken aan een andere opleiding, pabo of iets dergelijks. Iets waarin we meer zekerheid hebben op een baan in de toekomst. Twee muzikanten met een kindje en weinig geld klinkt natuurlijk heel romantisch, maar we wonen niet in Parijs, en helaas leven we niet in een film. Nogmaals, bedankt voor jullie lieve reacties, dat doet me echt heel erg goed. Ik ben zo onzeker en soms ook zo verdrietig, soms moet ik even herinnert worden aan het moois wat in mij groeit en hoe veel we er van gaan genieten ondanks dat het zwaar wordt.
Nou meid, van harte gefeliciteerd! En wat fijn dat er een kloppend hartje te zien was. Speciaal hè? En onwerkelijk! Wat leuk dat je vriend zo geëmotioneerd was. Jullie hebben nu in ieder geval de tijd om alles op een rij te zetten, maar dat komt vast goed! Geniet er lekker van samen. Groetjes
Ach meis toch! T is ook heel wat...zelfs al je het wel gepland hebt! De hele zwangerschap door blijft spannend meis...maar het klinkt alsof jullie er echt wel kaar voor zijn en hele liefdevolle ouders zullen worden! En die zorgen om je lichaam....tsja ik wou dat ik anders kon zeggen maar die heb/ had ik ook! In het begin gek genoeg erger dan nu de eerste weken dat je mijn buikje zag voelde ik me echt al giga....maar t grappige is dat ML het geweldig vond! Op dit moment kan ik dan ook niet zeggen dat ik me erg aantrekkelijk voel maar de prioriteiten liggen nu gewoon anders. En hoewel mijn vriend de eerste maanden niet zo goed wist hoe met de zwangerschap om te gaan (alles nieuw en mannen ervaren het gewoon anders) sloeg dat helemaal om nadat hij haar voelde. Inmiddels loopt ie ongeduldig tegen de buik te babbelen en plaatst regelmatig de vraag wanneer ze er nou uit komt want hij wil haar zien en knuffelen Tsja...t zal bij iedereen anders gaan maar hoewel mijn zorgen over mijn lijf en ons leven tussen de lakens misschien wel een beetje terecht waren kan ik je alleen maar vertellen dat mijn vriend ondanks dat hij mijn 'oude ik' tussen de lakens vast mist alleen maar meer verliefd op mij is geworden en mij met erg veel bewondering bekijkt dat al die zorgen voor niets zijn! (Klinkt bijna perfect maar trust me....naast al die bewondering vind ie het soms maar lastig en missen we beide de oude situatie nog wel ) Ik zeg niet dat alles geweldig is of wordt...en nogmaals iedereen ervaart het anders maar meis...je bent niet de enige met al die zorgen! Ik hoop dat je snel een goede nacht maakt...denk dat dat wel al heel wat verschil zal maken!
Jullie zijn allemaal hartstikke fijn. Net wat ik nodig heb ik deze periode. Heb namelijk geen vrienden om me heen die het begrijpen. Kom uit een vriendengroepje dat vooral veel drinkt en sigaretjes rookt en tot diep in de nacht zit te kletsen of gaat dansen of een hele avond op het terras speciaal biertjes gaat drinken. Nu in deze situatie heb ik geen vrienden die bij me langs komen of vragen hoe het met me is, dat is wel heel erg zwaar. Ik ga ze verliezen en dan heb ik niemand meer. Bedankt voor jullie leuke reacties
Zo lang je hier je hart kunt luchten zul je nooit helemaal eenzaam zijn Wie weet ontmoet je hier nog wel leuke meiden. Oh en natuurlijk van harte gefeliciteerd met je zwangerschap en probeer er van te genieten!