Zij begrijpen het gewoon niet, dat je op zo'n jonge leeftijd al aan kids denkt. Vind 26 niet jong trouwens. Maar eerlijk gezegd begrijp ik het andersom ook niet, dat een vrouw van minstens 36 jaar voor haar eerste gaat. Ik zou doodsbang zijn dat het dan al niet meer zou lukken. Maar gelukkig hoef ik het ook niet te begrijpen, de een is er op zijn 18e klaar voor en de ander pas op zijn 36ste. Ik was 19 toen ik een miskraam kreeg, 22 toen ons zoontje* geboren werd en hopelijk beval ik op mijn 23ste van ons tweede kindje. Ik vind mijzelf echt absoluut niet jong, en als het aan mij had gelegen had was ik jaren eerder begonnen. Heb overigens nooit rare opmerkingen gehad dat ik zo graag een kindje wil, maar mensen kennen mij ook niet anders.
ik was 24 toen alyssa geboren werd en 26 toen daymian geboren werd. niks mis mee. leeftijd zegt niet veel. als je je zaakjes (voor zover je het in de hand hebt) goed geregeld hebt is er toch niks aan de hand. voordeel van "jong" moeder zijn is dat als de kids de deur uit zijn wij nog lekker jong en (hopelijk) actief zijn. laat ze lekker kletsen. liefs doris
Ik zou echt eerlijk terugvragen waarom zij vinden dat 26 jaar (!) jong is voor een kind. Gewoon kijken wat ze terugzeggen.
Ik was 22 toen de eerste geboren werd en 25 bij de tweede. Ik was er op dat moment aan toe en wat anderen er van vinden/vonden is hun probleem. Kreeg van de jeugdverpleegkundige bij de eerste wel een keer een opmerking of ik het allemaal wel aan kon omdat ik nog zo jong was. Daar is ze geloof ik snel van terug gekomen...
Dat vroegen ze bij mij op het cb ook, ik zei hoezo, is het minder werk als je ouder bent dan? Uhhh nee dat niet.
Dit vind ik dan ook wel weer een erg 'jammere' opmerking, als het dan om vooroordelen gaat. Mijn broer is 34 en mijn schoonzus ook zoiets (weet het niet precies. ). En hoewel ze wel een kinderwens hebben, zit het er voor hun voorlopig nog even niet in. Niet vanwege carrière en duur huis enzo. Maar ze hebben elkaar pas twee jaar geleden leren kennen. En op dit moment zitten ze qua woonsituatie en financiën gewoon niet in de omstandigheden dat het al verstandig is, zeg maar. (En nee, ze hoeven geen duur huis. Maar een tweede slaapkamer zou wel handig zijn.) Ik hoop van harte voor hun dat het er nog wel van gaat komen. (Maar ja, slechte markt nu om de huidige woning te verkopen en de baan van mijn broer is ook niet bepaald zeker.) Maar als ze ooit kinderen krijgen, zijn ze ook al wat ouder. En hoogopgeleid. Maar ze hebben dus gewacht om eerst iemand te vinden waar ze kinderen mee willen krijgen. En niet om allerlei materiele redenen, zoals jij suggereert. Mijn achternichtje heeft trouwens om exact dezelfde redenen pas op wat latere leeftijd een gezin kunnen stichten.
Hmm ik vin 26 een prima leeftijd.. Volgens mij beginnen we structureel allemaal te laat aan kinderen tegenwoordig. Vroeger was je op je 30ste oud als je je eerste kindje kreeg. Was zelf 29 trouwens.. Maar dat vond niemand raar En ikzelf zou ook niet op m'n 26ste aan m'n 3e kind willen al.. Maar goed.. Dat wil ik nu op m'n 34ste nog steeds niet Moeten mensen toch zelf weten? Was je nou 16... Zou ik denken.. Jeetje.. Wl je niet eerst nog een beetje uitgaan en je school afmaken enzo.. Maar ik ben een voorstander van bewuste keuzes.. En daar hoef IK het iet mee eens te zijn. Het is tenslotte niet mijn keuze. Maar als iemand ergens goed over na heeft gedacht.. Dan is het toch geen slechte keuze? Hooguit kom je er later achter dat anders toch handiger was geweest. Als dat het ergste is..
Ja ik ben op dit moment 23, en krijg ook zo vaak stekende opmerkingen.. Wij waren er samen aan toe ongeacht de leeftijd, maar zo vaak de vraag; is het gewenst, is het gepland? Er was zelfs iemand die zei dat ik het beter weg kon laten halen omdat ik zo jong ben... Noouu daar zakte mijn broek echt van af! Ja ik ben jong, maar zo lang wij er beide achter staan en het financieel ook gewoon mogelijk is zie ik geen reden het niet te doen.. Al voel ik me af en toe echt opgelaten als weer eens een onbekende aan mij vraagt hoe oud ik eigenlijk ben.. En dan meteen die blik van; hmmmm zou wel een ongelukje zijn.. Moet er ook wat meer lak aan hebben, maar soms is dat erg moeilijk hoor
Ach. Allemaal gezeur. Ik ben 27, wordt 28 en heb 2 kinderen. Ja ja ook een te jonge moeder hoor. Pfff t zal me een worst wezen
Veel voorkomend bij hogeropgeleiden Gaat niet om de dikke bankrekening.. Maar om het vinden van de juiste persoon.
Nee precies, dat bedoel ik dus te zeggen Maar het is wel een gegeven dat als je nog naar school gaat, dat het dan moeilijker is om een gezin te starten (of je moet een partner hebben die voor inkomen zorgt). Dat heeft niets te maken met of je er emotioneel aan toe bent. Maar financieel is het vaak niet handig. Dus vandaar dat je over het algemeen de trend ziet: hoe langer je studeert, des te later je aan kinderen begint. Maar dat is een trend, en daar zijn altijd uitzonderingen op. Maar leeftijd en studie zeggen niet alles, en dat is waar mensen zich vergissen. Want je hebt jonge studerende mensen die wel financieel in staat zijn om er voor een kind te zijn, sommigen zijn idd al getrouwd (zoals jij bijvoorbeeld) en zijn er ook emotioneel aan toe. Dus jong moeder zijn zegt idd helemaal niets over de situatie van iemand verder. Maar het is wel een feit dat jonge moeders over het algemeen wat lager opgeleid zijn (komt ook uit statistieken). Maar dat heeft er naar mijn idee ook mee te maken dat zij eerder in staat zijn tot ouderschap (al jong een eigen woning hebben, terwijl studenten van 24 nog op kamers wonen; en al jong een eigen salaris hebben, terwijl studenten alleen stufi + bijbaantje hebben). Wat ik dus wil zeggen is dat ik snap dat mensen jong moeder zijn aan lager opgeleid relateren (maar wat niet hoeft te zijn want ken ook jonge moeders van de uni), die relatie is immers ook uit onderzoek gebleken (stond vorige week nog in de krant). Wat alleen pijnlijk is, is dat daar nog allemaal vooroordelen aan vast geplakt worden: het zal wel niet gepland zijn, jonge moeders kunnen niet goed opvoeden/zijn onverantwoordelijk etc etc. Die vooroordelen slaan gewoon nergens op! Een vriendin van mij is ook met 19 verloofd, 20 getrouwd en ze is nu net 25 en heeft een dochter van 2 jaar en is zwanger van de tweede. Niets ongeplands aan en niets qua onafgeronde opleidingen. Heb haar genoeg benijd hoor. Ik ben heeeeel erg blij met mijn studiekeuze, want zou geen andere studie kunnen bedenken die ik leuker had gevonden. Maar een groot nadeel: ik ben nu pas klaar en daardoor is mijn kinderwens opgeschoven. En die vriendin van mij was met 20 klaar met haar mbo en begon met het huisje boompje beestje. Door mijn studie (en mijn vriend die studeert) konden we gewoon niet eerder aan kinderen beginnen (zie je het al voor je: een baby in een studentenhuis en soms maanden hebben waarin je alleen maar tosti's eet omdat je geen centen hebt voor normaal voedsel). Als ik kijk naar mij en mijn vriendin (we hebben er ook vaker gesprekken over gehad): bij ons heeft opleiding zeker invloed gehad op wanneer de kinderwens in praktijk ging.
Ik dacht dat je tegenwoordig oud was als je rond je 30 pas je eerste kleintje verwacht Zelf ben ik net 29 en verwacht in augustus onze eerste kleine.... Liever was ik ook met 25 jaar al moeder geweest, maar ja, dat is een besluit die je samen neemt en helaas moest ik gewoon wachten. Bij ons is het helemaal niet raar (denk ik), als je met je 24 zwanger bent. Ik heb er tenminste nooit raar naar gekeken en ook nooit dingen over gehoord....
Ik kreeg/krijg ook veel vooroordelen over me heen. Zeker toen op de PSZ en nu zie ik ook mensen op het schoolplein wijzen en praten.. Ach.. ik maak me er al stukken minder druk om dan vroeger. Ik was 21 toen ik zwanger was, 22 toen zoonlief geboren werd en word volgende maand 27. Mijn man was 30 toen zoonlief kwam en word over 2 maanden 35. Hij kreeg nooit commentaar en ik altijd.. Zelfs op het consultatiebureau wilde ze mij extra hulp gaan geven want ik was een tienermoeder en zoonlief was een ongelukje volgens hun. PARDON? We woonden toen al 3 jaar samen en was een bewuste keuze...
Ik denk dat het heel simpel is, deze vrouwen moesten er niet aan denken om op die leeftijd kinderen te krijgen. Druk met andere dingen, interesesses, niet de juiste partner etc. Ik denk ook niet dat je het moet voelen als een veroordeling maar als verwondering. Enne... feit blijft dat 3 kids hebben op je 26e moeizaam te combineten is met een universitaire titel en carriere... Maar dat is nauurlijk ook geen must Pas op met oordelen...te jong, te oud... Het leven komr zoals het komt. Keuzes worden vaak voor ons gemaakt
Herken het wel.. Ik zelf was 25 toen ik zwanger was. En alsof dat nog niet "erg" genoeg is, dan wel na de vraag "welke opleiding heeft u gedaan?".. Nou WO dus, moet je DAN de blikken eens zien. Dus je bent hoogopgeleid en nu al een kind!! Vreselijk!! Maar het wordt nog erger: ik ben namelijk ook nog eens thuisblijfmoeder, omg m'n hele leven heb ik in feite vergooit.. Ik ben blij en daar gaat het om.
O het cb.bij de eerste net 22 en gaf bv. Nou ik moest maar snel overstappen want het kon nooit lang goed gaan
Ik was eind 19 toen ik zwanger raakte en 20 toen ik bevallen was van ons mannetje. En jaa heb heel veel beledigingen op me af gekregen of rare blikken en etc.. Maar daar moet je je gewoon overheen zetten, niemand heeft het recht om te oordelen of iemand te jong of te oud is voor een kindje. Ik ben wel altijd wat huiverig voor dit soort topics, want meestal loopt het uit op het beledigen van elkaar. De oudere moeders die de jongere moeders beledigen en andersom. Iedereen kiest (of overkomt) het moederschap in een ander moment van je leven, en iedereen heeft het recht om zelf te beslissen wanneer het een goed moment is. dus we moeten elkaar allemaal gewoon in waarde laten en niet oordelen
SCHANDE! Weet je wel wat het de samenleving gekost heeft om jou te laten studeren? En nu maak je er geen gebruik van! Was het niet de vorige staatssecretaris van onderwijs die deze mening erop nahield? Lekker geëmancipeerd hoor... als je kinderen wilt en daarvoor thuis wilt blijven, moet je niet eerst gaan studeren. En als je dan wel gestudeerd hebt, moet je vooral de zorg voor je eigen kinderen aan een ander overlaten die daar dan weer voor geleerd heeft. Zo zie je maar, het is nooit goed. Te jong, te oud, hoog-opgeleid, laag-opgeleid, niet opgeleid. Er is altijd iemand die wat te zeuren heeft. Het leven komt zoals het komt en daarbinnen maak je jouw eigen keuzes. Zolang jij (en je kinderen) daar gelukkig mee zijn, is het goed toch?