Ik heb zelf tot 8 jaar met hart en ziel in Sinterklaas geloofd. Ook al waren er kinderen in mijn klas die het al wisten en elk jaar opnieuw herhaalden dat hij niet bestond. Ik geloofde die kinderen niet, simpel weg omdat ik niet klaar was voor de waarheid. Het jaar daarna vertelden mijn ouders het, en toen pas had ik zoiets van: O dus die kinderen hadden wel gelijk. Daarvoor zou dat niet eens in me opkomen. Kinderen die het eerder weten en dat ook verkondigen kan je niet tegenhouden. Als ouder kan je daar helemaal niets aan doen en dat hoeft ook niet.
Ik ben het op zich met je eens. Alleen vind ik dat jonge kinderen, dus ook kinderen van een jaar of 10, niet verantwoordelijk gehouden kunnen worden voor wat ze er misschien onbewust uitfloepen. Het zijn kinderen, nog volop in het leerproces en daar kan niet van verwacht worden dat ze zich ten alle tijden aan allerlei regeltjes en geheimpjes houden die ze door volwassenen wordt opgelegd. Dat is om de simpele reden dat hun hersenen nog niet volgroeid zijn en dat nog niet allemaal aankunnen. Mooi wanneer sommigen kinderen dat kunnen maar begrijpelijk wanneer anderen daar iets meer moeite mee hebben. Dus ja, als ouder heb je de verantwoordelijkheid om je kinderen te leren respect te hebben voor anders gelovigen (God, Sinterklaas, Allah, maakt allemaal niet uit) maar wordt niet boos wanneer ze een keer de mist ingaan en leg dan nog eens uit waarom sommige dingen niet gepast zijn.
Dat doen wij dus ook, zelf actief aan de slag met het Sint-gebeuren. Dan kan dl het veel makkelijker loslaten. Na de intocht hebben we thuis pepernoten gebakken en daarna heeft ze lekker buitengespeeld en niks meer gehoord over Sint.
Dat zeg ik ook, dat het er misschien een keertje uitfloept dat kan, het zijn inderdaad gewoon kinderen. Maar als mijn kinderen bewust kinderen gaan vertellen dat dat gene waar hun in geloven niet bestaat omdat mijn kinderen er niet in geloven dan word ik wel boos. Nogmaals, gaat het per ongeluk dan vind ik dat een ander verhaal maar bewust? Nee sorry, dat vind ik niet netjes.
Als je besluit de kinderen niet te laten geloven heb je in mijn ogen ook de plicht uit te leggen dat andere kinderen wel geloven en dat zij het niet moeten vertellen aan andere kinderen. Als het per ongeluk door een niet gelovig kind genoemd word zal niemand dat echt kwalijk nemen. Als een kind willens en wetens een discussie gaat houden over dat hij echt niet bestaat heeft het kind geen respect voor de andere kinderen. En daar ben je als ouder verantwoordelijk voor. En wij geloven ook niet in God. Als mijn kinderen daar iets over vragen dan vertellen wij netjes dat dat een verhaal is, die sommige mensen geloven en sommige mensen niet. Dat wij het niet geloven omdat er geen bewijzen voor zijn, maar dat anderen het wel geloven en dat niemand echt kan vertellen of het waar is of niet. Dat wat iemand anders, of zij zelf, besluit te geloven OK is. Als mijn eigen kind besluit in God te gaan geloven dan is dat ook haar goed recht, wij geven onze visie er op mee, maar zij mag haar eigen mening vormen. Ik vind dit dan ook wel een heeeeel ander verhaal dan 3 weken per jaar een verhaal meespelen met sinterklaas. Sinterklaas is een feest. Geen geloofsovertuiging.
Mijn schoonzusje heeft het haar 4-jarige verteld omdat ze niet meer sliep, als ze sliep had ze nachtmerries en zelfs in winkels was een plaatje van piet/sint al genoeg om haar te laten schrikken.. Het feest met gewoon leuk zijn. Genoeg kinderen die een beetje spanning hebben, maar er verder wel plezier aan hebben. Maar als het feest een strijd wordt, is het niet meer leuk, en zou ik het niet meer volhouden.. mijn bijna 6 jarige geloofd nog heilig en geniet ook echt van deze periode. Ik probeer het liegen we te vermijden, maar ik vraag wel heel vaak "wat denk jij".. Vanochtend nog: mama, waarom was mijn cadeautje gewoon ingepakt (iets met uitgepakte cadeautjes in het sintjournaal).. Gevraagd waarom, en hij antwoordde dat zijn cadeautje misschien net gered was van het uitpakken. Prima.. Ik heb ooit iemand(pedagogisch onderlegd) horen zeggen dat het een mooie graadmeter is voor hun fantasie. Als ze zo meegaan in de fantasie zien ze de grens tussen fantasie en de echte wereld niet goed. Zodra ze kritischer gaan kijken, zien ze dat het niet helemaal klopt en beginnen ze ook beter de grens tussen fantasie en de echte wereld te krijgen. Dan gaan ze ook kritischer kijken naar andere dingen in hun wereld. Juist dat is ook een goede les voor ze.. Niet alles wat je hoort/ziet is waarheid..
Dat zou idd op gaan voor mijn kids! Mijn zoon van 8 (die nog geloofd) vind Wolfje Weerwolfje al eng en mijn dochter van bijna 11 kijkt rustig 16+ horror.... (zelfs ik zit achter de bank...)
Ben wel benieuwd of degenen die Sinterklaas liegen en bedriegen vinden en het wel best zouden vinden als het afgeschaft zou worden: Hoe hebben jullie vroeger Sinterklaas gevierd? Hebben jullie daar gezellige goede leuke herinneringen aan? Of vierden jullie het niet omdat jullie ouders het ook onzin vonden? En vinden jullie dat daarom anderen ook maar niet Sinterklaas mogen vieren, want onzin, kinderen moeten de waarheid weten? En interesseert het jullie daarom ook eigenlijk vrij weinig dat jullie niet-gelovige kinderen gaan rondbazuinen aan gelovige kinderen dat Sinterklaas een verzinsel is?
Ik word erin betrokken omdat er in dit topic op gehamerd blijft worden dat ik een verantwoordelijkheid heb om mijn kind op een bepaalde manier te instrueren, dat ik hem moet verbieden om ergens over te praten. Dat noem ik wel betrokkenheid, want op die manier moet ik er toch iets mee. Dat vraag jij van mij, ik heb daar niet om gevraagd. En dat terwijl hier niemand verkondigt dat haar kind toestemming heeft of aangemoedigd wordt om de grote boze waarheid te gaan verkondigen aan 'gelovige' kinderen. Werkelijk niemand. Ik heb dat ondertussen ook al een paar keer toegelicht en toch ga je erover door dat het allemaal niet netjes is. Nogmaals: niemand gaat zijn kind vertellen dat hij van de daken moet schreeuwen dat sinterklaas niet bestaat. Ik ook niet. Je punt is duidelijk. Je vindt het kinderachtig gedrag als kinderen elkaar iets vertellen. Dat komt wellicht omdat het kinderen zijn, die vertonen nu eenmaal kinderachtig gedrag (vandaar ook het woord) en die snappen misschien niet het bijzondere onderscheid tussen het hooghouden van de 'magie' van het sinterklaasfeest zoals jij dit ziet en simpelweg iets vertellen wat niet waar is. Ik snap het als ouder niet eens goed, waar sommigen dit onderscheid vandaan halen. Ik heb er wel begrip voor dat andere mensen er anders over denken, maar dat is wéér iets anders. Je kunt als ouder proberen om je kind een respectvolle houding aan te laten nemen over dit onderwerp, that's it. Meer kun jij als ouder van een 'gelovig' kind ook niet vragen aan anderen. Laat staan eisen.
Je zegt het verkeerd, ik vind het kinderlijk gedrag als kinderen elkaar bewust gaan vertellen dat de dingen waar het kind in gelooft niet bestaat. Als je dat bewust doet dan vind ik dat kinderachtig inderdaad en vind ik dat er iets in de opvoeding is fout gegaan. Ik vind het een ander verhaal ( zoals ik meerdere malen heb gezegd ) als het per ongeluk gebeurd, het blijven inderdaad kinderen.
Stel jij deze vragen aan iemand die hier gereageerd heeft? Want ik heb geen enkele reactie gelezen die zo gechargeerd is als de conclusies die jij nu in deze vragen hebt verpakt.
Ik vind dat hier veel te heftig gereageerd wordt en dat er zaken onnodig scherp gesteld worden, terwijl in de (kinderlijke) praktijk dit soort gevallen helemaal niet voorkomen! Laten we even het hoofd koel houden en Sinterklaas zien zoals het is, een kinderfeest. Wij als volwassenen moeten daarboven staan en niet andere ouders instrueren over hoe ze al dan niet met dit feest moeten omgaan. Wij hebben zelf thuis heel hard Sinterklaas gevierd, tot mijn 8e was ik er heilig van overtuigd dat hij bestond. De hele periode vond ik geweldig. Er waren kinderen in mijn klas die het niet konden laten elk jaar weer luidkeels te verkondigen dat hij niet bestond en dat het de ouders waren die de cadeautjes kochten, etc. Ik sloot me daarvoor af, omdat ik dat niet WILDE geloven. Ik koos ervoor nog in het verhaal mee te gaan. Natuurlijk kwam ik met deze opmerkingen thuis, en het enige wat mijn moeder dan zei was: 'Goh, hoe komen ze daar nu bij?' En dan was het voor mij klaar en ging ik vrolijk verder. Mijn moeder ging echt niet kwaad de moeder van het kind dat niet meer gelooft aanspreken dat dat kind haar mond moest houden. Het idee alleen al vind ik belachelijk. Als we er zo verhit over discussieren, wordt Sinterklaas stilaan een soort religieus verhaal, voor volwassenen. En dat is echt niet nodig, het gaat nergens over.
Beetje overdreven vind je niet? Iets mis in de opvoeding? Ik denk dat we er als volwassenen veel te moeilijk en teveel over nadenken. Onze oudste plaste elk jaar weer in zn bed. Was gespannen en oervervelend. Paar weken aan de diarree van de spanning. Joepie. Dit jaar hebben we het hem verteld en helpt mee cadeaus uitzoeken voor zn broertje en zusje. Hij weet dat hij niks mag vertellen, maar als hij het er een keer uitfloept. Tja. So be it. En of dat bewust of onbewust is, maakt niet uit. Er is niks mis met zijn opvoeding.
En in theorie lieg je natuurlijk wel glashard tegen je kind. Je kind ziet het als waarheid en jij als ouder houdt dat in stand. Mijn dochter beweerd bij hoog en laag dat sinterklaas bestaat. Maar ze weet prima dat eenhoorns en feeen en elfen niet bestaat. Terwijl ze daar wel prima over fantaseerd. De vergelijking die ik daarover las slaat natuurlijk nergens op. Nu heb ik met het sinterklaas verhaal geen moeite hoor. Wij vieren het ook. Maar feit blijft dat je staat te liegen
Het blijven ook kinderen wanneer ze het bewust doen. Er is niks mis gegaan met de opvoeding want die is nl nog in volle gang mag ik aannemen.
Zo zou het voor mij voelen, dat ik toch iets niet goed heb gedaan in de opvoeding als mijn kinderen bewust andere kinderen van hun geloof af willen halen. No hard feelings als je er anders over denkt maar dat is mijn kijk er gewoon op. Ik vind dat een stukje respect wat ik mijn kinderen mee wil geven. Elkaar respecteren en accepteren.
Dan ben je wel te hard voor jezelf, vind ik. We willen denk ik allemaal die eigenschappen meegeven aan onze kinderen maar leren gaat met vallen en opstaan. Het zijn geen geprogrammeerde robots die het allemaal in 1 keer goed kunnen doen. Wanneer ze een misstap begaan wilt dat niet automatisch zeggen dat jij als ouder gefaald hebt in je opvoeding maar dat je ze nogmaals bewust moet maken op hun gedrag. Niks mis mee zolang we het over kinderen hebben.
Oei, dan zou de moeder van mijn klasgenootje zich nu heel rot moeten voelen, als 'gefaalde' ouder. Waar heeft zij dan precies gefaald? Ze heeft ervoor gekozen haar kind het verhaal rond Sinterklaas te vertellen, omdat haar kind met steeds meer vragen kwam. Ze heeft er ongetwijfeld bij gezegd dat er kinderen zijn in haar klas die nog niet weten dat Sinterklaas niet bestaat, en dat je het dus stil moet houden. En toch praatte haar kind haar mond voorbij, waardoor 'gelovige' kinderen zoals ik thuiskwamen met vragen. Maar omdat ik niet klaar was voor de waarheid en ik gewoon wilde dat Sinterklaas bestond, geloofde ik haar en die andere kinderen niet. En ik geloof dat dit voor alle kinderen zo is. Als ze klaar zijn om het verhaal te horen, kan je ze niks meer op de mouw spelden. Dan maakt het niet uit waar en hoe ze dit gehoord hebben. Kinderen 'bewust van hun geloof afhalen' vind ik wel heel hard geformuleerd voor een kind. Een kind van 8 doet dat niet om de pret te bederven. Ze doen dat om stoer over te komen, of om mee te kunnen praten met de oudere kinderen. Niet om het plezier voor mij als gelovig kind te willen bederven. Ze zijn daar helemaal niet mee bezig. Ouders daarentegen wel en ik vind dat we een beetje te ver gaan hierin.
Je mond voorbij praten is wat anders dan het bewust melden. En een kind van 8 kun je dat prima leren.