We keep our fingers crossed! We hebben de oude testen er nog even naast gelegd en zien daar echt niets. De laatste heeft echt een klein dun streepje. Net zichtbaar, dus we hopen nog niet teveel. Woensdag wil ik nog eens testen en als het dan nog niet duidelijk genoeg is vraag ik bij de HA om een bloedtest. Rozemarijke, heb jij toevallig foto's van je testen met het dunne streepje?
Het grote verschil is dat jij een wondertje hebt, en ik me iedere dag vol spuit met hormonen, om de dag naar het ziekenhuis moet en ondertussen alweer 2 operaties achter de rug heb en meerdere niet prettige onderzoeken en alles wat nog komen gaat en de onzekerheid heb of ik uberhaupt ooit een kindje mag krijgen. Maar goed ik zal je er niet mee vermoeien... Zolang je zelf niet in de mmm zit weet je niet waar je het over hebt. Voor iedere situatie is wat te zeggen, misselijkheid tijdens een zwangerschap, bekkeninstabiliteit en een huilbaby wens je niemand toe, maar zeg niet dat je er voor hebt moeten knokken een kindje te mogen krijgen...
Gatver Flippo, ik schiet echt zelden uit mijn slof, maar jij hebt het voor elkaar. Jij vindt jezelf echt heel erg zielig en alle mensen die een kind HEBBEN, die hebben er niet voor hoeven knokken? Nou, je hoeft mij niet te vertellen wat knokken is. Ik heb OOK geknokt. Uiteraard op een totaal andere manier dan jij, namelijk toen ik al zwanger was. Maar dat is evengoed knokken. Vanaf de positieve test bij Thirza tot aan deze dag toe is het hier knokken geweest, 3,5 jaar lang. Ga niet lopen doen alsof jij aan het knokken bent en zileig bent en dat wat een ander over zich heen gekregen heeft, allemaal maar OK is!!!! Gatver, gatver, gatver. Ik neem mijn goede wensen nmaar terug geloof ik..... Bah!
Nee, geen foto's van... Bij mij waren de streepjes vooral licht en kwamen ze dus pas een uur, 2 uur na het testen tevoorschijn. Maar dan dus 2-3 dagen later wel een duidelijke positieve test, (als in: binnen afleestijd en bij normaal licht zichtbaar. Bij Thirza wel nog erg licht, maar wel voldoende duidelijk aanwezig )
Tja.... we maken allemaal ons deel mee in dit leven. "moeder natuur is een bitch"..... en dingen zijn oneerlijk verdeeld.... En het gras lijkt altijd groener bij iemand anders. ik weet niet hoe het is in de MMM om zwanger te worden.... maar wel hoe het is om elke dag in het ziekenhuis te zitten.. operaties te krijgen... en die niet helpen.... maar dan was het mijn partner... en die heeft een stijd moeten leveren op leven en dood en verloren..... (29 jr) Wij zouden samen trouwens ook nooit meer "normaal" kinderen kunnen krijgen door de chemo's.... (sperma was al ingevroren, maar door zijn overlijden dus nooit gebruikt) Tja ik heb nu normaal (ofja normaal) kinderen gekregen, maar het heeft dus wel een hoge prijs gehad.... Wat ik wil zeggen... Iedereen heeft een verdrietig verhaal... maar hoop doet leven... JA de MMM is klote... hoor ik van meerdere... aan de andere kant, zolang je in de MMM zit, is er hoop voor je.... er zijn ook vrouwen waarvoor niets meer te doen is.... en aangewezen zijn op adoptie...... blijf positief.. en probeer positief te denken.... hoe moeilijk ook..... want door negatief doen, wordt het "lijden" alleen maar groter....
Ik kom ook nog even reageren. Ben wat tot rust gekomen na mijn felle reactie van net... en heb even de behoefte die nog wat toe te lichten. De zwangerscha van Thirza was zwaar, maar dat kon ik wel hebben. De bevalling was ook zwaar, maar ook dat kon ik best hebben. Maar toen kwam de periode met Thirza zelf, die heel heel heel erg zwaar is geweest. Ik ging echt tegen de muren omhoog van ellende, ben knalkapot na m'n verlof weer aan het werk gegaan, omdat ik nog maar 1 ding wilde en dat was het huis uit! Die zware periode heeft anderhalf jaar geduurd en toen kwam de grootste ellende wel tot rust, maar hebben we vervolgens dus alle ellende van de miskraam over ons heen gehad. Dachten we dat we eindelijk alle ellende gehad hadden, kregen we dat weer over ons heen... En als iemand dan zegt dat ik niet heb lopen knokken? Dan raak je me echt midden in m'n pijn! En zeker nu -met alle zwangerschapshormonen in m'n lijf- kun je dan een reactie verwachten. Dat doet ZEER, zeggen dat alles wat wij gehad hebben, GEEN knokken zou zijn geweest! Want dat was het wel: knokken om te overleven. Letterlijk! Ik snap, maar dat heb ik ook al gezegd, dat het doormaken van alles in de MMM ook zwaar is. Niet omdat ik het zelf gevoeld heb, wel omdat ik een groot empathisch vermogen heb en gewoon echt wel snap dat dat heel erg zwaar is. Maar dat betekent niet dat de strijd van een ander NIET zwaar zou zijn en dat gewoon maar bagatelliseren, dat getuigt van zeer weinig respect en zeer weinig inlevingsvermogen in een ander, en ZEER VEEL zelfmedelijden. En wat ik uit onze eigen ellende wel geleerd heb, is dat je met zelfmedelijden echt helemaal geen barst opschiet. Helemaal niets! Daarmee haal je jezelf alleen maar verder de put in, maak je het alleen maar nog veel en veel zwaarder en bewerk je alleen maar dat je er daadwerkelijk ECHT aan onderdoor gaat. Ik ben altijd al wel een vechter geweest, een doorzetter, maar door de ellende van de afgelopen 3 jaar ben ik dat nog veel meer geworden: iemand die altijd doorvecht, die nooit echt de moed opgeeft, (uiteraard heb ik ook zo m'n momenten dat ik de moed wel even verlies). Maar uiteindelijk sta ik altijd weer op en richt me op wat er WEL is. En dat zou jij misschien ook meer moeten doen Flippo! Want de manier waarop je oordeelde over mijn situatie, (niet knokken), spreekt, zoals ik al zei, van zeer weinig inlevingsvermogen in een ander en van zeer veel zelfmedelijden. Je bent ceht de balans kwijt en het zou alleen voor jezelf al het winnen van de wereld zijn als je die balans weer terugvindt!
Volgens mij begrijp je me verkeerd, ik kan me echt wel voorstellen dat het een onwijs moeilijke en zware periode is en dat het je echt tot het uiterste kan drijven (vriendin van me heeft een bijna vergelijkbaar verhaal) ik heb altijd ongelooflijk respect voor haar gehad en gesteund. Ik ben geen persoon die vol zelfmedelijden zit, tuurlijk vind ik het klote dat ik in deze situatie zit en had het graag anders gezien, maar ik sta wel met beide benen op de grond. Ik zeg en voel niet dat mijn situatie erger is of iets dergelijks ik zei alleen dat ik moet knokken om uberhaupt zwanger te raken en dan nog zwanger te blijven en dat dat anders is bij jou. Jij bent zwanger geworden maar hebt daarna een zware weg moeten bewandelen, een weg die je niemand toe wenst. Misschien reageerde ik te veel uit emotie, het ik gewoon dat je me echt pijnlijk raakte toen je me zei dat ik er niets van af weet (zwanger zijn) terwijl ik er zo hard voor probeer om dat te kunnen berijken. Mijn excuus, ik wens je een goede en betere zwangerschap toe dan je 1e en dat je over een maand of 7 een mooi 2e wondertje in je armen hebt zonder alle problemen na de geboorte. Nogmaals sorry.
Ps: ik zou niet over knokken spreken als ik geen vechter zou zijn, na 18 maanden van keer op keee slecht nieuws (en dan heb ik het niet over de mislukte pogingen) sla ik mezelf er door heen en ga weer door omdat ik nog steeds de hoop en moed heb.
OK, wat je nu schrijft, klinkt wel totaal anders! Je zei namelijk heel kort door de bocht dat ik niet heb moeten knokken. Uiteraard: ik heb niet moeten knokken om zwanger te worden, bij mij kwam het knokken nadien. En wat ik zei over dat je er niets van af weet, ging over dat je niets van mijn situatie afwist, over het antwoord op de vraag waarom ik pas 19 dagen overtijd een positieve test had. Dat ging helemaal niet over de vraag of je uberhaupt iets van zwanger worden af weet... (de meeste meiden in de MMM weten er meer van dan hen lief is, lijkt me.... ). Maar goed, fijn dat je nog even tekst en uitleg geeft, dit plaatst het allemaal wel in een andere context en op deze manier heb ik niet het gevoel dat mijn pijn en mijn geknok maar even afgedaan wordt als niks. Hopelijk komt jullie wens uit, en mocht dat toch niet zo zijn, dan hoop ik dat je andere wegen vindt om gelukkig te zijn. Sterkte iig met alles!
@Seth: Pfff had even over je verhaal heen gelezen, maar nu ik terug kijk... ... Je hebt een hoop voor je kiezen gehad idd, en zoals je zegt life is a bitch.... Ik weet niet goed wat ik precies moet zeggen, alleen dat ik respect voor je hebt... op 29 jaar, veels te jong..... Wel fijn te zien dat je een goede draai aan je leven hebt kunnen geven ondanks dit ongelooflijk nare wat je hebt moeten doormaken. Over dat er nog hoop is voor ons MMM-meisje, tuurlijk weet ik dat, alleen komen er in mijn geval steeds meer moeilijkheden naar boven tijdens de behandelingen (zoals niet reageren op bepaalde hormonen waar geen vervaning voor is en anatomische afwijkingen) waardoor mijn eigen hoop wel steeds kleiner word. @Rozemarijke: Ik bedoelde niet dat je niet hebt moeten knokken in het algemeen, maar dat je niet hebt moeten knokken om zwanger te mogen worden. Zo zie je maar dat een forum ook niet alles is omdat dingen die je schrijft heel anders over kunnen komen dan dat de bedoeling is. Ik weet idd genoeg over het zwanger worden, alleen nu nog over zwanger zijn en een kindje hebben
Da's me inmiddels duidelijk ja Tja, zand erover, een forum is idd wel DE plek om dit soort misverstanden te laten ontstaan. In het echt had ik direct gereageerd met: Wat? Alsof ik niet geknokt heb, en dan had jij ook weer direct gereageerd met: Jawel, alleen niet om zwanger te worden.
Spannend idd duim voor je . En laat je niet gek maken hoor door je lijf. Al zeg ik het zelf [deed ik ook wel in onze tijd]