Hoe gaat het nu met jullie? Ik had het net even te kwaad. Ik had een verschrikkelijke huilbui, gewoon omdat ik mijn moeder zo mis. De laatste tijd heb ik er wel meer last van. Dan droom ik over haar en heb het de volgende ochtend heel moeilijk. Of ik zie aanstaande oma's met hun dochters in de prenatal en dan kan ik zo verdomde jaloers zijn. Ik heb laatst met tranen in mijn ogen iets bij de kassa af staan rekenen omdat ik me gewoon niet in kon houden. Ik heb het zo erg dat als me maar iets tegenzit en ik me al een beetje rot voel en ik zie dan een vrouw van de leeftijd die mijn moeder nu zou hebben, ik al tranen op voel wellen. Nou, ik begin alweer. Hoe moet dat nou? Ik kan toch niet mijn hele leven blijven huilen...?
ik heb het ook hoor. vooral als ik in mijn omgeving ook hoor van. Ik ga met mijn moeder de babyspullen uitzoeken. Dan heb ik zoiets van dat wil ik ook! maar de huilbuien zijn ook je hormonen he. Ik huil tegenwoordig om alles wat ik zielig vind. Kijk onze moeders zullen we altijd missen en zeker nu je zoiets moois met haar wilt delen. Maar vergeet niet dat ze bij je is en over je kindje waakt.
ach meid wat rot zeg! het lijkt me ook verschrikkelijk om op zulke momenten je moeder te moeten missen.... kan me niet voorstellen hoe je je af en toe moet voelen.. maar wat Carla zegt, probeer daar idd maar zo veel mogelijk over na te denken... dat je kindje straks echt een beschermengel zal hebben..... veel sterkte en ik hoop dat je nog wel wat vreugde uit je zwangerschap kan halen, want op deze manier is het natuurlijk ook niet zo prettig...
Het stomme is dat ik me juist hartstikke gelukkig zwanger voel. Ik heb nergens last van, voel me helemaal fijn met z'n tweetjes. Alleen soms overvalt het me nogal. Ja, en over die beschermengel: natuurlijk mag iedereen geloven wat ie wil, maar ik persoonlijk geloof daar niet zo in. (En mijn moeder geloofde dat al helemaal niet.) Misschien is het daarom nu soms zo hard, omdat ik die troost niet voel.
Hoi meid, Heel herkenbaar wat je schrijft. Ik zat er vanochtend toevallig over te denken om zo'n topic te openen. Mijn moeder is toen ik 10 was overleden, daarna ben ik een lange tijd opgevoed door haar zus (mijn tante) die is helaas 2,5 jaar geleden ook overleden. Voor mijn gevoel heb ik 2 moeders verloren. Ik mis ze allebij , maar mijn tante ietsjes meer omdat ik mijn eigen moeder eigenlijk niet meer zo heel goed kan herinneren. Soms zou ik nog zo graag even met der willen praten. Het lijkt zo onwerkelijk dat diegene er niet meer is. Soms heb ik zo'n zin om er even langs te gaan, samen iets doen. En dan denk ik, o nee dat kan helemaal niet meer. Ik ben blij dat we binnenkort een echt gezinnetje hebben. Maar toch blijft er altijd een stukje van mijn leven te onbreken, dat is heel jammer. Ik denk dat je het met zoiets nog heel lang moeilijk kan hebben. In ieder geval sterkte meid! Liefs Sisqa
Hoi Sisqa, Goh, jouw verhaal is voor mij ook wel herkenbaar. Wel op een andere manier, maar toch. Ik heb mijn moeder namelijk (gelukkig) een stuk langer mee kunnen maken. Ze is nu vier en ee half jaar geleden overleden. Maar zij had ook een (eeneiige tweeling!)zus die er gelukkig nog was. En zij is nu een jaar geleden overleden. Dus zij zijn er ook allebei niet meer. En ze waren maar met zn tweetjes. Mijn oma - hun moeder - is afgelopen mei overleden. Dus nu is er niemand meer van die kant. Voor jou lijkt het me ook heel zwaar dat je al een keer zo'n klap hebt gehad en dan nu een paar jaar geleden weer. Heel veel sterkte daarmee. Ik begrijp wel wat je bedoelt dat we nu samen een gezinnetje gaan beginnen. Dat heb ik zelf ook wel. Dat wij het nu moeten doen en dat wij er samen iets moois van gaan maken. Maar tegelijkertijd blijft er altijd dat zwarte randje en dat gaat nooit weg. Het gekke is alleen dat ik er wel een tijdje een soort van vrede mee leek te hebben. Naja, vrede, ik kan er nog altijd kwaad om worden. Maar het was een beetje weggezakt. En nu zit ik soms weer te janken alsof ze vorige week is overleden. En dat zijn echt niet alleen de hormonen. Het is ook echt wel een enorm gemis (nou begin ik weer te huilen...gvd...!). En heel stom: ook jaloersigheid. Heb jij dat ook? Ik heb het al als ik oma's met dochters en kleinkinderen op straat zie lopen. Maar ook met vriendinnen. Of als iemand vertelt dat oma straks een dag in de week op komt passen. Dat kan ik dan soms echt niet hebben. Vertel jij trouwens wel aan iedereen dat je geen moeder meer hebt? Ik heb altijd de neiging om het maar te verzwijgen. Op mijn werk weten alleen heel weinig collega's het, gewoon omdat ik niet zielig wil doen. Maar nu breekt dat me wel eens op. Dan feliciteren ze me met mijn zwangerschap en vragen of mijn ouders vlakbij wonen (zo van: die kunnen dan straks mooi helpen, of oppassen). En dan zeg ik maar ja, want mijn vader woont vlakbij. Maar ondertussen denk ik: ja, mijn ouder, maar niet mijn ouders. Heb jij trouwens wel lieve schoonouders? Of andere surrogaatfamilie? Goh, nu lijkt het net alsof ik hartstikke zielig ben, maar zo voel ik me heus niet. Ik ben zwanger, alles gaat goed, en ik word straks moeder. Maar inderdaad, er ontbreekt altijd een stukje van ons leven en dat is me nu soms extra duidelijk. Jij heel veel succes met je zwangerschap en heel veel sterkte ermee! Liefs Linda
Goh, wat goed om zo'n topic te openen! Nu zie je dat je niet de enige bent en de gevoelens, die je hebt, rondom het missen van je moeder niet raar of gek zijn! Er zijn ook weinig mensen, die ECHT snappen of voelen wat jij voelt.... Tenminste zo voel ik dat dan! Mijn moeder is overleden toen ik 15 was. Ik was een heftige moeilijke puber en heb alles toen weg gestopt! Mijn vader is ook altijd ziek geweest en heeft wel op het randje gelegen..maar is er gelukkig nog! Waar ik het best een beetje moeillijk heb is dat ik door de dood van mijn moeder ( ziekte vader en andere verliezen) bang ben geworden om mensen van wie ik hou te verliezen! Nu ga je je dadelijk hechten aan je eigen kindje en wil ik mijn kindje zoooo graag geven wat ik heb moeten missen... Maar stel je voor dat er wat engs gebeurd enzo... Die gedachten heb ik nu meer dan ooit! Oh oh..als ik maar geen overbezorgde muts wordt... Maar in ieder geval goed om deze berichten te lezen van mensen! Groetjesss
Hoi Eveline, Dat heb ik ook hoor. Toen mijn moeder net overleden was, bleef ik maar luisteren of mijn vriend nog ademde. Nu heb ik dat gelukkig niet meer, maar ik ben soms wel heel erg bang dat hem wat overkomt. En straks zal ik dat dus ook wel hebben met ons kind. Laten we maar opletten dat we inderdaad niet van de overbezorgde moeders worden... Dat is ook zo zielig voor die kinderen...! Liefs
Mijn moeder is in oktober 2004 overleden. Natuurlijk mis ik haar altijd, maar nu tijdens de zwangerschap voel je het dubbel ofzo. Zou zoveel dingen aan haar willen vragen....zoveel dingen met haar willen delen.... Ik heb er heel veel moeite mee om mijn schoonmoeder te zien. Herkent iemand dit? Voel me er heel schuldig door, maar wil gewoon echt liever mijn eigen moeder. Mijn schoonmoeder herinnert mij eraan dat ik mijn eigen moeder niet meer heb ofzo.... Mijn vader woont sinds december vorig jaar in Frankrijk, samen met zijn nieuwe vriendin. Als ik beval, komen zij samen naar Nederland. Daar zie ik ook zo tegenop! Ik wil zijn nieuwe vriendin helemaal niet zien dan! Ligt absoluut niet aan haar, maar gewoon aan mij. Voel me door dit soort gevoelens soms echt een rotmens............
Hey meiden, Kom jullie alleen even een hele dikke knuffel geven, wat vreselijk dat jullie je moeder moeten missen (ikzelf heb mijn moeder ook niet tijdens de zwangerschap maar daar heb ik zelf voor gekozen dus een heel ander verhaal) Een vroegere vriendin van me is pas bevallen van een dochter. (nu weer contact via hyves) Ze heeft haar dochter vernoemd naar haar moeder die al heel lang geleden overleden is waardoor zij door haar oma is opgevoed. Ik vind het echt een heel mooi gebaar die vernoeming. Nou sterkte allemaal! **Knufff**
mijn moeder geloofde daar ook niet in. we hebben in haar ziekzijn een keer in de tuin aan wijntje gezeten entoen vroeg ik haar of er na de dood iets was dan moest ze het mij laten merken als ze maar geen klopgeest zou worden wand dat vind ik eng. helaas nooit iets echts vernomen.
Jaloersheid heb ik eigenlijk niet zo'n last van. (wel met andere dingetjes , maar niet als ik andere moeders zie ofzo) Hmm, mijn schoonouders zijn wel 'okay' maar niet in de zin dat ik gezellig met mijn schoonmoeder kan gaan winkelen ofzo. Ik heb wel een hele lieve zus van mijn moeders kant. Daar ben ik ook mee opgegroeid, ze woont hier 5 minuten vandaan . Dus dat is wel lekker als je gewoon gezellig wilt langsgaan bij een familielid. Alleen hebben we een verschillend karakter en een best groot leeftijdsverschil. Met mijn tante kon ik het echt overal over hebben. We hadden bijna overal dezelfde mening over. Ik heb er ook wel vrede mee dat ze er niet meer zijn, maar soms heb je van die momenten dat je weer even terug denkt aan vroeger en dan krijg ik weer een enorme huilbui. Als ik nieuwe mensen leer kennen (school, werk, schoonfamilie) vertel ik eigenlijk nooit dat ik geen moeder heb. Pas als mensen erna vragen. Vroeger als mensen begonnen over mijn moeder begon ik meteen te huilen, nu is dat wel beter maar krijg nog steeds een brok in mijn keel. Vind het niet leuk om er met anderen (vooral vreemden) over te praten. Dat luisteren of iemand nog ademt komt me ook bekend voor. Nadat mijn moeder overleden was, was ik altijd zo bang dat mijn tante opeens niet meer wakker zou worden s' ochtends. Nu heb ik dat niet meer. Alleen heel soms als mijn vriend helemaal geen geluid maakt in zijn slaap schud ik hem even heen en weer. Heel stom, verlatingsangst denk ik.
ik heb het met mn vader! Die is nu 3 jaar dood en zou onze zwangerschap geweldig vinden. Blijft moeilijk hoor!
Mmm... Ik herken dit ook wel een beetje. Mijn vader heeft ook een nieuwe vriendin en die zei een tijd geleden (toen ik helemaal nog niet zwanger was) dat zij wel de oma van mijn kinderen wilde worden. Dat is natuurlijk lief bedoeld, maar daar zit ik echt niet op te wachten. Mijn vader gaat waarschijnlijk straks ook 1 dag in de week oppassen en daar hoeft zij van mij niet bij te zijn. En als ze er wel is, wil ik niet dat mijn kind haar oma noemt. Ik voel me aan de ene kant wel schuldig over die gevoelens, maar aan de andere kant ook niet. De vriendin van mijn vader bemoeit zich namelijk ook helemaal niet met mijn zwangerschap en laat mij een beetje mijn gang gaan. Het is niet zo alsof ze zich er verschrikkelijk op verheugt ofzo. (Mijn vader wel gelukkig.) Verder heb ik alleen een schoonmoeder, maar daar hebben we eigenlijk geen contact mee. Ze accepteert mij namelijk niet. Aan de ene kant heb ik zoiets van 'krijg het heen-en-weer maar: mijn moeder geen kleinkind, zij ook niet', maar eigenlijk wil ik mijn kind ook zijn/haar oma niet ontnemen, dus nu proberen we haar toch te bereiken om te vertellen dat we een kind krijgen. Of ze er blij mee is, weet ik niet, want ik ben natuurlijk de moeder...
Mjin vader is inmiddels ook hertrouwd. Heb niet een superband met mijn stiefmoeder maar ze is wel mee levend met de zwangerschap. Ze wordt toch een beetje oma voor mij kindje. Vind het wel moeilijk..
Hier nog eentje zonder mams. Doe het sinds mijn 11de (en een half) zonder en moet zeggen dat ik haar nu (18 jr later) tijdens de zwangerschap meer lijk te missen dan anders. De huilmomenten 'luchten' dan wel op. Heb een lieve schoonmoeder die oma mag zijn van mijn kindje, al woont deze ruim 2500 KM bij mij vandaan. Maar ze komt haar kleinkindje met/na de bevalling opzoeken Verder heb ik een stiefmoeder die ook oma mag zijn (woont ook 2500 KM verderop) en waar ik absoluut geen probleem mee heb. Ben zelf ook opgegroeid met allerlei stiefoma's en vond het altijd erg leuk om 4 a 5 oma's te hebben Heb er nu nog 3 over, dus zo worden er nog een paar vrouwen overgroot(stief)moeder....hoera! Probeer er altijd het beste van te maken en wens voor een ander wat je voor jezelf wenst, dat maakt het leven (en het karakter) zoveel aangenamer.
Zoo ik ben echt blij dat dit topic er is...soms voelt het alsof je de enige bent! Ik mis mijn mama ook al 5 jaartjes nu en ben best bang voor de zwangerschap zonder mijn mama...ik hoop ook deze maand zwanger te zijn...wil maandag 11 augustus testen als ik dan nog niet ongi ben, want dan is mijn mams jarig! Ik wil iedereen echt veel sterkte toewensen zonder jullie mama, maar weet dat ze echt wel over je waakt!