Hier aan de familie gelijk verteld en een paar dierbare collega's ook. Ik had het idee, stel het gaat mis, dan wil ik dat ook kunnen delen. De rest van zeg maar de buitenwereld met 12 weken verteld. Ik kreeg wel veel commentaar dat we het al zo vroeg verteld hadden. Ik zou het bij nummer 2, als die er ooit mag komen, weer zo doen.
Daar gaat het idd. meer om. Niet zozeer om de familie en vrienden, die mogen het van mij best eerder weten en daar zou ik ook best steun van willen als het mis zou gaan. Maar je hebt ook te maken met 'vage kennissen', die dan via via hebben gehoord dat je zwanger bent. Deze mensen krijgen dan misschien niet mee als het mis zou zijn gegaan en als ze je dan tegenkomen kan dat heel pijnlijk zijn...('Hoe is het met je zwangerschap?' 'Dat is twee weken geleden helaas al mis gegaan...' enz.) Ik geloof niet dat ik er zin in zou hebben om het er met mensen die verder van je af staan er over te hebben. Daarom hier alleen echt naaste familie en heel goede vrienden al voor de 12 weken verteld, daarvan weet ik zeker dat ze het niet verder vertellen. Andere vrienden en collega's pas na de eerste echo.
Bij de eerste zwangerschap wilde we het onze ouders bij 8 weken vertellen, maar bij 5.5 weken ging het al mis, dat heb ik wel meteen aan mijn ouders verteld. Deze keer hebben we het een paar dagen na de test al aan mijn ouders verteld, omdat ze toen bij ons in de VS op bezoek waren en we het persoonlijk vertellen toch veel leuker vonden dan via Skype. Een paar weken erna ook aan broertjes en zusjes verteld. Op mijn werk heb ik het met 8 weken verteld omdat ik echt ziek was en mijn productiviteit naar beneden ging. En afgelopen week na de eerste echo bij 10 weken aan de rest van de wereld! Zo leuk! Ik kon echt niet tot 12 weken wachten. Mijn oma zat met tranen aan de telefoon toen ik haar belde, dat was zo mooi...
Bij mij wisten ze het ook meteen met 5 weken. De persoon die ik als erste gebeld heb toen ik de test gedaan had kon haar mond niet houden dus aan het eind van de dag wist het halve dorp het. In een dorp gaat nieuws sowieso als een lopend vuurtje
Ik denk dat het helemaal van jezelf afhangt hoe snel je het wil vertellen. Wij zijn nu 11 maanden bezig. Na een miskraam in maart en een miskraam in april die sneller kwam dan we zelf konden bevatten weet ik dat het nog wel even zal duren voor we het gaan zeggen. Ik verwacht pas na de eerste goede echo. Ik vond het al moeilijk om met mijn vriend over te praten. Laat staan goed bedoelde adviezen van anderen te krijgen. Nee, wij houden het stil tot we weten dat het goed zit.
Bij ons wisten een aantal goede familieleden en wat goede vrienden dat we een ICSI-behandeling ondergingen en op de officiële testdag hebben we die mensen ook verteld dat ik zwanger ben, toen wist ik het zelf net 4 dagen. Onze ouders hebben we het meteen verteld, we moesten het toch met iemand delen. Naar de rest van de buitenwereld heb ik het pas bekend gemaakt met bijna 11 weken, toen we weer een goede echo hadden gehad. Ik heb er zelf nooit geheimzinnig over gedaan, maar mijn vriend wilde graag eerst van de gynaecoloog horen dat het echt goed zat. Dat begrijp ik wel, het was voor hemzelf ook een soort bevestiging dat hij het 'veilig' kon vertellen. Al kan er natuurlijk altijd nog iets misgaan, daar zijn we ons wel van bewust! Als het mis gaat, krijgt je misschien wel veel steun, maar zie je ook het verdriet van de mensen die van je houden en het je zo gunnen. Ook moet je dan aan iedereen vertellen dat het mis is gegaan, dat lijkt me heel confronterend. Laat staan dat er mensen zijn die dit niet weten en misschien nog denken dat je zwanger bent en ernaar vragen. Ik denk dat dit vooral de reden is waarom mensen wachten tot de 1e 12 weken voorbij zijn. Het is niet alleen een soort van zelfbescherming, maar ook het beschermen van de mensen van wie je houdt.
Ik vroeg me ook altijd af, waarom ik nou zo lang moest wachten met vertellen. Van mij mocht iedereen het weten de eerste keer.. maar heb wel mijn mond gehouden tot ik 11 weken was omdat dat dat anders raar was En toen kreeg ik dit jaar een miskraam en begreep helemaal waarom mensen wachten met vertellen. Het was zo onverwachts, zo'n grote klap, ik hoefde geen steun van mensen die niet weten hoe het is.. er zijn nog steeds genoeg mensen die zeggen 'ach het komt zo vaak voor' of 'anders had je een verminkt kindje gekregen' euhh . Met een paar weken moet je er ook helemaal overheen zijn en weten ze wel dat je dus een kindje wilt.. dan is het ook geen verrassing meer. Het is dat ik deze zwangerschap al een aardige buik heb maar anders had ik het denk ik nog steeds niet verteld aan naasten nu weten alleen mijn ouders, beste vrienden (3 mensen) en paar collega's het. Mijn schoonfamilie hoeft het absoluut niet te weten, van die ongeïnteresseerde mensen.. nee ik houd het liever dichtbij
bij mn eerste zw niet gewacht, ging met 12 weken mis...dan is het vervelend als kennnisen steeds vragen: hoe is het nu.... maar ook veel steun gehad aan vrienden en fmilie... bij mn oontje hebben we iets langer gewacht alleen aan dichtbije fami (pa ma broers en zussen) en nu...nu probeer ik mn mond te houden maar lukt niet...mega dikke buik al voor net geen 6weken wil mn ouders snel vertellen zodat we het van de daken kunnen schreeuwen
Ik ben heel erg, maar zou het liefst de zwangerschap helemaal stil houden Wij hebben de vorige zwangerschap afgebroken met dik 22wk zwangerschap. Iedereen wist dus ondertussen dat we zwanger waren. Deze zwangerschap had ik totaal geen behoefte om het wie dan ook te vertellen. Ik wilde lekker in m'n eigen bubbel zitten samen met m'n man tot we de medische molen van de onderzoeken etc door waren. De ouders hebben we het toch maar met 13wk verteld en vanaf 17wk een paar andere. En nog steeds weet niet iedereen het geloof ik(terwijl we 30wk zwanger zijn). We hebben gewoon geen zin om het van de daken te schreeuwen. Als de kleine geboren is zien ze vanzelf het kaartje
Ik gaf ook aan dat ik geen reden kon verzinnen waarom ik het niet vroeg zou gaan vertellen. Maar dat komt waarschijnlijk ook omdat ik nog nooit een miskraam heb hoeven meemaken. Dus ik weet idd niet veel verdriet dat met zich mee brengt en dat je er dan ook weer vaak over moet vertellen. Maar ik snap het nu wel! Toch denk ik dat ik, ondanks de kans op een miskraam, het wel snel vertellen.... Bedankt voor jullie verhalen!!
Bij de eerste zwangerschap hebben we het gelijk aan iedereen verteld, maar dit eindigde in een miskraam. Bij de 2e zwangerschap heb ik een aantal mensen ingelicht, maar ook dit eindigde verkeerd. Bij deze zwangerschap hebben we het alleen aan onze ouders verteld, en de rest hebben we pas gemeld dat we zwanger waren bij 11 weken. Reden waarom we het deze zwangerschap later hebben verteld, is omdat we eerst meer zekerheid wilde hebben dat de kans op een miskraam aanzienelijk verkleind was.
Je moet doen waar jij je lekker bij voelt! Ik heb het de eerste keer aan de opa's en oma's verteld met 5 weken en daar had ik geen spijt van ondanks dat het mis ging. Verder wilde ik niet dat iemand het wist omdat ik een miskraam verder niet wilde delen en niemand hoefde te weten dat we 'bezig' waren. Overigens weet inmiddels bijna iedereen dat we 2 miskramen gehad hebben dus wat mij betreft geen taboe maar ik wilde toen niet dat iedereen het wist. Maar als jij je prettig voelt bij vertellen; doen!
Ik dus juist niet. En waarom een nieuwe traditie iedereen is anders dus iedereen bepaalt toch zelf wat die doet?
Bij de 1e hebben we het de ouders, schoonouders, broers en zussen en goede vrienden meteen verteld de rest na de echo of de 12 weken. Ik heb gisteren een positieve test gehad en het liefst wil ik het van de daken schreeuwen maar dat doe ik maar niet Morgen gaan we bij goede vrienden op visite en die wil ik het wel vertellen(al dacht mijn man daar vanmorgen ff anders over ik kan het echt niet voor me houden)en volgende week dinsdag gaan we 2 dagen naar mijn ouders en daar zijn mijn broertje en zusje ook, dus die vertel ik het dan ook. Wat mijn schoonfamilie betreft weet ik het niet, want hoor mijn man er niet over hij is wat voorzichtiger denk ik, die keus laat ik aan hem. Mijn reden dat ik niet wil wachten is dat ik het ook met familie wil delen als het fout gaat, dus waarom wachten. Ik moet er echt wel met andere mensen over kunnen praten ook als het goed gaat. De rest van de wereld en op hyves/facebook hoort het na de echo of 12 weken of ik moet klachten krijgen dat ik het wel eerder moet vertellen. Op mijn werk weet ik het nog niet. 14 Augustus loopt mijn contract af, dus daarvoor vertel ik het cker nog niet en aangezien ik huisjes schoonmaak weet ik niet hoelang ik dat vol ga houden, maar ik wil het liefst het pas na de echo vertellen.
Wij hebben het gelijk verteld, omdat ik hiervoor een ma had met 10 wk. En ik word zo snel dik, dat het eigenlijk ook niet te verzwijgen is.
Wij hebben eerst een miskraam gehad. Toen wist nog niemand dat ik zwanger was, want mijn oudes waren op vakantie. Al voor de mk hadden we besloten het ze pas na hun vakantie te vertellen. Dat nieuws breng je, vind ik, persoonlijk en niet via de telefoon. Omdat we het mijn ouders nog niet konden vertellen, wilden we ook nog niet dat anderen het wisten. Helaas, nog voor mijn ouders terug waren van vakantie, ging het mis. Toen hebben we het toch maar aan mijn schoonouders verteld en ook mijn collega's wisten het. Heel gek, want mijn ouders wisten nog van niks. Bij de volgende zwangerschap hebben we gewacht tot de eerste echo. We wilden zelf in ieder geval zeker weten dat er een kloppend hartje was, voordat we het nieuws zouden delen. Ik breng liever gelijk slecht nieuws, dan dat ik mensen eerst blij maak en daarna alsnog moet vertellen dat het mis is gegaan. Gelukkig kregen wij al wel eerder een echo, met 6 of 7 weken ofzo. We hoefden dus niet zo heel lang te wachten voor we het aan de familie vertelden. Eerst hebben we het de aanstaande grootouders en onze broers verteld. Iets later ook aan mijn grootouders en de verdere familie. Ik heb bewust wat langer gewacht het aan de collega's te vertellen, al heb ik daardoor wel een paar keer moeten liegen. Maar ik heb een hoop collega's die hun mond niet kunnen houden. De angst voor een miskraam zat er nog erg in. Ik vind het geen ramp om dat met volwassenen te bespreken, maar ik zag het echt niet zitten om het aan een klas 10-jarigen te vertellen. (Ik ben juf.) Vandaar dat ik het op school pas na de "veilige" grens heb verteld. Al kan het daarna ook nog altijd mis gaan. Maar goed: anders kun je het pas vertellen als je kind al bejaard is.
Buiten het feit dat we eerst zeker wilden zijn dat alles ok was, geldt voor mij persoonlijk dus ook bovenstaande reden... Beide keren dus netjes gewacht tot na de 12w-echo om het rond te bazuinen...
We zijn wel van plan nog even te wachten met mensen inlichten, maar we zijn er nog niet helemaal uit hoe lang. Ik heb het al wel aan mijn beste vriendin verteld (zij wist ook al dat we aan het proberen waren). Ook ben ik van plan het snel aan mijn direct leidinggevende op het werk te vertellen, dit omdat er op mijn werk zeker dingen zijn die je beter niet meer kan doen als je zwanger bent en dan kan daar tenminste rekening mee gehouden worden. Verder denk ik dat iedereen voor zichzelf moet bepalen wanneer de juiste tijd is om het te vertellen.
Op zich vind ik het geen probleem om het direct aan iedereen te vertellen, maar sommige mensen mogen het toch echt niet weten, bijvoorbeeld mijn schoonmoeder. Wanneer het verkeerd uitloopt en ik een miskraam krijg zal het eerste wat zei zal zeggen zijn; he je hebt zeker iets verkeerds gegeten of je was vast niet voorzichtig genoeg e.d. Ze zal me dus een schuldgevoel proberen te geven van een miskraam. Toch weet ze nu wel dat ik zwanger ben, omdat mijn man het niet kon laten :x
Wij hebben het eigenlijk direct na de positieve test aan iedereen verteld. Alleen mijn man heeft het op zijn werk niet verteld... dat heb ik bij het bedrijfsuitje zelf gedaan (nu kon je het bij mij ook snel al heel goed zien...). Zijn naaste collega vond het een beetje vreemd dat mijn man zelf niets had verteld hahaha. Als het mis was gegaan, had ik enorm veel steun van iedereen gehad. Maar ja, ik leef in de wetenschap dat zelfs de "magische" grens van 12 of 13 weken geen garantie geeft. Dus waarom het angstvallig stilhouden?