Ik denk dat een ieder voor zichzelf kan besluiten met wie de vroege zwangerschap wordt gedeeld. Als je het verdriet van een evt miskraam wilt delen met ouders en vrienden, dan is er niets op tegen. Wil je het verdriet niet delen, dan kun je beter zwijgen. Daarbij heeft niet iedereen een vaste baan en een goed contact met het management, dus daar ligt het voor iedereen ook weer anders. Positief punt vind ik dat we allemaal gewoon mogen doen waar we ons goed bij voelen. We moeten niet, maar mogen wel zwijgen
Ook voor ons was wachten niet echt een optie, ben veel te gelukkig en je wil het gewoon met iedereen delen hebben het bij onze kleine man ook al direct aan ouders en vriendinnen verteld en de vorige keer ook heel snel eigenlijk. Nog niet op het werk maar uiteindelijk moest ik het wel vertellen aan mijn leidinggevende omdat het mis is gegaan en ik twee weken thuis was. Vind het voor mezelf veel makkelijker als ik daar gewoon open over ben, heb het toen ik weer aan het werk ging ook aan alle andere collega's verteld en die hebben me enorm gesteund. Nu ik weer zwanger ben heb ik het eigenlijk ook weer snel aan vrienden en familie verteld, iedereen weet dat we heel graag een broertje of zusje willen voor onze kleine man op het werk weten ze het nog niet officieel maar ik denk dat ze wel een vermoeden hebben hahahaha
Zelf 2 keer miskraam gehad. Wat je dan wel soms kunt krijgen is dat mensen je feliciteren met je zwangerschap (via via gehoord o.i.d.) en dan moet je zeggen dat het mis is gegaan. Niet altijd even leuk, zeker niet als je net goed gehumeurd was. Kan soms domper zijn. Daarom hebben wij het bij de 2de keer pas na de eerste echo aan familie en vrienden verteld (ouders wisten er al wel van). Dus ik denk dat ieder voor zichzelf een afweging moet maken wanneer je het vertelt.
Een geheimpje hebben samen, wachten todat je een goeie echo hebt gehad en nog geen zin hebben in reacties van andere. Wij hebben het verteld met 11 weken en met de eerste 13 weken. Aan onze ouders, broer, zus en aanhang wel meteen.
Ik heb het op mijn werk wel meteen verteld tegen mijn baas, chef en collega's vd afdeling. Ik moet best veel tillen op mijn werk, waaronder ook zware kratten. Omdat ik zwanger ben wil ik dus absoluut geen zware dingen meer tillen en tja, dat is makkelijker als mijn collega's ervan op de hoogte zijn. Mijn ouders en naaste vrienden heb ik het ook vrij snel verteld. Daarna ging het vrij snel rond in de rest van de familie omdat moeders zichzelf niet kon bedwingen haha (ze had natuurlijk wel eerst aan mij gevraagd of ze mocht zeggen dat ze oma zou worden)
Ik ben het er ook mee eens om het zo snel mogelijk te vertellen. Mijn vriend en ik zijn open mensen en delen lief en leed met de mensen om ons heen.. Mocht het fout gaan (wat bij mij nu heel voor de hand liggend is) dan hebben we ook steun.. Ik ben nu 9 of 10 weken (vrijdag termijn echo) maar ik heb al vanaf week 5 bloedingen die veroorzaakt worden door een hematoom. Ik was zwanger van een tweeling maar vorige week zagen we dat 1 zich heeft afgestoten! Dat is al ff schrikken en raar.. En door de bloedingen is het nog meer gecompliceerd. Ik zit in de ziektewet omdat ik niet mag bukken, tillen, heffen etc. en ik zit in de zorg. Wij vinden het fijn dat mensen het om ons heen weten. Zo kunnen we onze zorgen wel eens uitspreken en mocht het fout gaan dan weet ik zeker veel steun te krijgen!! Ieder voor zich natuurlijk maar ik denk er net zo over!
Ik ben het met je eens, maar voor sommige ouders ligt het soms wat gevoeliger, als je al een MK hebt gehad, zou ik ook voorzichtiger zijn... weten sinds gistermiddag dat we zijn zwanger zijn, mijn ouders weten het al en mijn broer .... moet nog overleggen anders weten mijn schoonouders het , aankomend weekend... zoiets kan ik ook niet verzwijgen, ben ik veelste enthousiast voor...
echt ongelofelijk !!!!!! nog geen 24 uur geleden, vertel ik op deze forum over vertellen of niet vertellen...................... heb vandaan een MK gehad, bij 4 weken en 3 dagen.... dus bij mij wacht ik nog een tijdje met vertellen, zucht !!
wij hebben het meteen verteld aan ouders en zussen/broers en ik heb het aan mijn beste vriendin verteld. Ik had geen zin om het de rest al te vertellen omdat ik ook geen zin had, mocht het misgegaan zijn, dat met iedereen te moeten delen. Na de eerste echo (met ruim 9 weken) hebben we het iedereen verteld. Ik werkte toen nog als stewardess en dan is het zaak te melden dat je zwanger bent, zodra je het weet. Dit heeft te maken met het vliegen op bepaalde bestemmingen wat dan niet meer mag. Maar ik heb nog wel even gewacht met het de collega's te vertellen en dat was vrij makkelijk omdat je collega's steeds wisselen. En in je uniform verhul je een buikje makkelijk Ik geloof dat ik nu wel iets langer zou wachten, we het langer voor ons zouden houden. Dit heeft te maken met het feit dat als ik het al eerder vertel, dat weer alleen aan ouders&zussen/broers zou zijn. Maar ondertussen loopt hier dus een kleine man van 3,5 jaar rond en die zou, als hij het zou weten, tegen iedereen vertellen die hij tegen zou komen. Daar heb ik dus niet zoveel zin in. Daarbij is mijn moeder nogal enthousiast over dingen en had ik haar vorige keer gevraagd het nog niemand te zeggen. Maar ja, zei ze toch" ik heb het tegen die en die gezegd, want die kent verder toch niemand in jou omgeving en verteld het niet door". Ik weet dat het enthousiasme is maar kon het niet echt waarderen dat vriendinnen van mij het niet wisten en een vriendin van mn moeder, die ik niet echt kende, wel.
hier eerst niet gewacht, zoontjes helemaal happy, totdat ons dochtertje een open schedeltje bleek te hebben... ... de jongste snapte t nog niet helemaal maar de oudste maar al te goed met zn 7 jaar.. toen hebben we besloten, eerst de eerste echo's afwachten en uitsluiting ivm open schedeltje(wat met 12 weken pas kan) daarna pas de kids vertellen, overigens wisten de ouders en broers en zussen t wel eerder... het was toendertijd ook heel moeilijk om t elke keer weer opnieuw te moeten vertellen dat we ons klindje verloren waren aan mensen die je niet zo vaak zag maar t wel wisten...
Wij wachten bewust nog even...dit is iets van ons tweetjes, ons eerste kindje en we willen samen in alle rust even aan het idee wennen (werden nogal snel na het stoppen met anticonceptie zwanger dus ondanks dat het gepland is, was het een verrassing dat het meteen raak was!). Het voelt heel goed om samen een geheimpje te hebben alhoewel het soms moeilijk is om het niet van de daken te schreeuwen! Op 24 aug. hebben we de 1e echo, ik ben dan 8,5wk. De dag daarna hebben we etentje met (schoon)ouders en broers en zussen en dan willen we het vertellen..Vervolgens zijn vrienden aan de beurt. We gaan daarna lekker op vakantie en daarna vertel ik het op mijn werk. Maar inderdaad..het is ieder voor zich...je moet doen waar jullie je prettig bij voelen.
Ik heb het alle 2 de keren meteen toen ik het wist verteld. de 1e zwangerschap heb ik met 11 weken een miskraam gehad, en ook al was het zwaar om tegen iedereen te vertellen dat het fout was gegaan heeft het me erg geholpen. juist omdat je er dan zoveel over praat!
Wij hebben het onmiddellijk verteld aan de ouders en zussen, maar dat wil ik volgende keer niet meer. Manlief wilde dat absoluut, denk dat hij z'n vreugde wilde delen Ik wilde wachten tot na de eerste echo.
Wij hebben bewust gewacht, we zouden wachten tot 12 weken *de magische grens* maar ik kon na 7 weken mijn mond niet meer houden. Ook vanwege de beginnende misselijkheid toen, en het feit dat ik me zo anders voelde. Dan begrijpt familie ten minste waarom... Was wel bang dat er iets mis zou gaan en iedereen dan erop zou reageren, en zoiets hou ik liever voor onszelf eerlijk gezegd.
Mijn ouders, zus en twee vriendinnen (die beiden een miskraam hebben gehad) weten het nu.. de ouders van mijn vriend vertellen we het volgende week als ze op bezoek komen.. Op mijn werk vertel ik het na de eerste echo, maar ik vraag me af hoelang ik het verborgen kan houden want mijn darmen zijn nu al ontzettend opgeblazen en ik zit pas in week 5.. burp
Mijn ouders en beste vriendin heb ik het de dag van de positieve test verteld. Na de eerste echo (7weken en 5 dagen) heb ik het op mijn werk verteld. Vond het wel eng want stel dat het mis gaat.... maar toch als het dan mis gaat ben ik het type wat er over wil praten.. Gelukkig heb ik het kleintje nog in mijn buik *smelt* @ Magdalena. Het spijt me dat te lezen.. wat erg voor je! Weet wat je doormaakt helaas. Was in januari ook zwanger en ben het vruchtje verloren met 4,3wk! Sterkte meis!
hey ik denk dat de meeste wachten omdat de eerste drie maanden toch een grote kans heeft op een miskraam de eerste keer vertelde ik het direct en iedereen was blij.. een week later had ik een miskraam en daar stond men moeder dan met haar sokjes en kruipakje dat ze had gekocht . dan had ik daarna zoiets van ik wacht tot ik 3 maanden ben om het te vertellen maar vanaf ik die positieve test in men handen had kon ik toch nooit zwijgen
Wij vertellen het onze ouders pas na de echo (ook als het dan niet goed zou blijken te zijn). Dit heeft als voornaamste reden dat mijn moeder veel miskramen heeft gehad en ik haar niet onnodig in spanning wil laten tot de eerste echo. En als ik het mijn ouders niet vertel, vertellen we het mijn schoonouders ook niet. We hebben het aan een paar mensen al wel verteld, maar die hebben ook de opdracht dit voorlopig nog even voor zich te houden (ik heb het mn zus verteld nadat ik haar op haar medisch beroepsgeheim heb gewezen ). Nog een ruime week wachten en dat hoef ik het niet meer stil te houden (wat de uitslag van de echo ook mag zijn).
mee eens wij wachten ook bewust tot de eerste echo met 11 weken schoonouders en ouder zijn zeer bemoeizuchtig