Wat waren voor jullie de redenen om wel of juist niet voor een derde kindje te gaan? Of voor een vierde. (Want 3 kan vaak nog wel in de auto enzo, 4 wordt toch lastiger). Ik heb 2 kinderen van 3,5 en 2,5 jaar oud. Bij de oudste wist ik metéén dat ik er nog een wilde. Daarom zit er ook zo weinig tijd tussen. Maar na mijn jongste wist ik het niet meer. Dus twijfel ik al 2,5 jaar. Ik weet het gewoon écht niet. Ik blijf alsmaar voors en tegens tegen elkaar afstrepen en ik kom er niet uit. Mijn gevoel is ook niet overduidelijk ja of nee. Hoe besluit je nou zoiets? Bij veel mensen hoor ik 'het was een gevoel' of '3 voelde voor ons pas compleet' of zoiets dergelijks. Maar dat heb ik dus niet. Maar hoe langer ik wacht, hoe meer het een nakomertje zal worden als we nog willen, en hoe ouder ik zelf ook word. (Ik ben nu 33 dus het kan nog wel natuurlijk). Dus dan besluit de tijd straks voor mij. En dat wil ik ook niet. Ik wil eigenlijk gewoon een antwoord. Doen we het nog wel of niet? (Maar als het er 3 worden, dan wil ik er eigenlijk misschien ook 4). Maar niemand kan dat antwoord voor me geven en ik kom er zelf ook niet uit. Is dit herkenbaar voor iemand?
Ik ben misschien een beetje een vreemde eend in de bijt, maar bij mij zal een kindje qua gevoel altijd welkom zijn. Dat stukje ‘we zijn compleet’ gaat hier gewoon niet gebeuren. Qua gevoel dan he, ik voel me rijk met de kinderen die we hebben en als het hier bij blijft ben ik nog steeds een heel gezegend mens. En verstand moet op een gegeven moment toch ook gaan spreken. Tja, bij mij is het een gevoel, ik vind het fantastisch om ze op te zien groeien met elk hun eigen karakter. Ik ben gewoon benieuwd naar de volgende Nu heb ik dus ook een wens voor een vijfde kindje. Mijn vriend zegt echter geen ja, ook geen nee, dat maakt het zo lastig. Op een gegeven moment komt de beslissing vanzelf, dat kun je ook niet forceren denk ik. Succes met je zoektocht!
Ook ik heb t gevoel van compleet nog niet gevoeld...hahaha. ik weet niet of en wanneer t komt. Eerst deze (nr3) maar eens goed afleveren en kijken hoe dat gaat. Dus om antwoord te geven op je vraag..Geen idee
Een vriendin van mij heeft er 2 en die zegt echt het gevoel te hebben dat ze klaar is. Dat gevoel ken ik niet... Ik zou na deze ook best nog een 4e willen... maar het argument om niet voor een 4e te gaan is omdat we geen risico's meer willen nemen.. Als het goed is hebben we binnen nu en 5 weken een gezonde baby bij en onze andere kinderen zijn (tot nu toe) ook gezond. Ik ben bang dat hoe meer kinderen je mag krijgen, hoe groter de kans is dat er eentje bij zit die niet gezond is.... En ook mbt het zwanger zijn.. deze zwangerschap was fysiek het zwaarst..daarnaast heb je bij meerdere kinderen meer kans op een stuit bevalling, en veel stuur bevallingen eindigen in een kz. Dat wil ik gewoon niet op mijn hals halen. Praktisch argument : het wordt gewoon steeds duurder. Ik weet dat liefde het belangrijkste is, maar ik vind wel dat je de financiele mogelijkheden moet hebben als je aan een groot gezin begint. Wij vinden het bv belangrijk dat ze op zwemles kunnen, kunnen sporten, en dat we ook gewoon op vakantie kunnen. Voor ons is dat met 3 nog te doen. Met 4 misschien ook wel, maar alles wordt wel lastiger. Ik hoop dat ik het een beetje duidelijk heb omschreven... Ik vind overigens dat iedereen moet doen wat goed voelt wij kunnen niet voor jou bedenken wat goed is.
Ja ik zit denk ik het meest met de praktische kant. Ik vind het goed te doen met 2 kids, vooral op de dagen dat ik alleen ben. Dan kan ik ook nog makkelijk eens ergens naartoe met ze enzo. Ze zijn ook echt op een geweldige leeftijd nu vind ik. Ik geniet er wel van. Ik weet niet zo goed waar ik een derde moet 'laten' zeg maar. We hebben geen kamer over, het past niet in de auto enz. De financiën zijn wel goed. Mijn man is arts. Maar we zijn wel gewend aan een luxe leven en misschien ook wel een beetje materialistisch. We rijden bijvoorbeeld graag een mooie auto enz. Dat moet dan echt wel minder natuurlijk. Maar ik heb ook zo genoten van het zwanger zijn (ondanks de kwaaltjes) en de babytijd en alles voor de eerste keer meemaken, zoals het eerste lachje, eerste keer lopen enz. Hier ook echt 2 compleet verschillende kindjes. Ik heb wel een typisch jongetje en typisch meisje. Ik vind dat heerlijk en zou er zo nog 10 van zulke willen, allemaal anders. Het is zo snel voorbij gegaan omdat ze zo dicht op elkaar zaten. Wat dat betreft ben ik er nog helemaal niet klaar mee. Maar de realiteit is ook wel dat ik van een derde misschien echt niet zoveel kan genieten, omdat ik er nog 2 heb die aandacht willen. Dan is het straks misschien alleen maar druk druk druk ipv leuk. Ik ben ook al wel heel rijk met de 2 die ik heb. Ik wil het niet pushen zeg maar, dat de derde straks opeens allemaal dingen mankeert. Niet dat daar reden toe is, maar dat is zo'n gevalletje van 'zul je altijd zien'. Wel fijn om hier even mijn gedachten te kunnen spuien in elk geval. Misschien wordt het dan wat duidelijker in mijn hoofd.
Je schrijft het in ieder geval heel helder op. Ik denk ook dat het goede redenen zijn om er wel voor te gaan en ook om het bij 2 te houden. Stel dat je nu een test doet en die is positief, hoe zou je dan reageren? Hoe zou je man reageren?
Ik krijg een derde. En die wilde ik met heel mijn hart. En ik wil ook best een vierde! Maar ik wil nog meer dan dat... ik wil weer van andere dingen genieten, en niet bezig zijn met zwanger worden. Ik wil rond mijn 40e wel uit de luiers zijn. Ik ben nu 34 als ik de 3e krijg. Ik wil geen miskramen meer, ik wil het liefst nog wat geld overhouden voor leuke dingen... als ik alleen naar mijn kinderwens kijk komt er nog een vierde. Want het blijft gewoon geweldig, en je kinderen worden ouder en dat doet pijn. Het afsluiten van zo’n mooi gedeelte van je leven ook. Maar als ik naar alle andere dingen kijk die ik wil zal ik hierna toch stoppen! En dat moment zal toch ooit moeten komen.
Wij wilden heel graag kinderen, maar door omstandigheden (ik was ziek) waren we er ook angstig voor. Kon het wel, hoe zou het met mij gaan etc. Onverwacht was ik zwanger van de eerste. Heel spannend en door 9 mnd misselijkheid een best zware zwangerschap. Maar toen onze oudste eenmaal geboren was, was ik om. Hij heeft mij op alle mogelijke manieren zo veel goed gedaan! Toen we er één hadden, wisten we direct dat we ook een tweede wilde. Geen twijfel over mogelijk. Tweeëntwintig maanden na de eerste kwam onze tweede zoon. Beide jongens hebben een hele moeilijke start gehad, maar het gaat nu erg goed met ze. Ze zijn nu 3,5 en 1,5 en zijn gezond! En dan inderdaad... komt er wel of geen derde. Ook voor ons een lastige vraag. Wij hadden beiden het gevoel ‘nog niet compleet’ te zijn. Vrienden van ons waren overduidelijk klaar na 2, maar dat konden wij echt niet zeggen. We zijn dus voor een derde gegaan en ik werd weer zwanger. Helaas eindigde deze zwangerschap in september in een missed abortion met 11 weken. Toen kwam ook de twijfel weer terug. Jeetje, we hebben nu 2 gezonde kinderen.. Ik ben toch al wat ouder (37) en dan nu een miskraam.. Moeten we dit nog wel willen? Wordt het risico niet te groot? Daarnaast wisten nu dus een heleboel mensen dat we wel graag een derde wilden en hadden daar soms ook wel zo hun commentaar op. Vooral mijn vader heeft zich duidelijk uitgesproken dat hij tegen was. Huis te klein, auto te klein, financiële consequenties, zorgen om mij, nu 2 gezonde kinderen, wat als de 3e niet gezond is etc.... Heel moeilijk was/is dat. Maar ons gevoel was zo sterk, sterke dan de ratio, dat ik nu opnieuw zwanger ben van de 3e. Nog heel pril, heel spannend dus, maar zeer gewenst. En wat jij moet doen, kan niemand jou vertellen. Volg je hart, want dat klopt.
Dan zouden we erg verrast zijn, maar blij. Want ik vind een kindje krijgen hoe dan ook leuk en positief en is altijd welkom. Maar we zouden wel even paniek en stress hebben hoe we alles moeten gaan doen en hoe alles gaat veranderen. Tuurlijk valt aan alles een mouw te passen. Maar dan doe je het omdat de situatie niet anders is. Nu heb ik de keuze nog. Mocht het lukken dan uiteraard.
Ja precies dat heb ik ook. Maar die twijfel tussen hart en hoofd zit er bij mij nu al. Het doet inderdaad pijn om af te sluiten. Het voelt niet of ik daar al klaar voor ben. Maar ik weet niet of dat na een derde of vierde wel zo is. Mijn broer en zijn vrouw wisten ook heel duidelijk dat ze het bij 2 hielden en hebben dat ook nooit verborgen gehouden. Lijkt me best fijn als je daar zo zeker van bent. Ik zou willen dat ik dat had.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Leuk, onze oudste jongens schelen dan maar 2 maanden zie ik. Mijn eerste zwangerschap was ook een missed abortion. Ik vond zwanger worden een heel ding. Was mega bang. En toen ook nog dat erbij als eerste ervaring. Met ook nog een curettage erbij omdat het zelf niet wegging. Maar toen mijn oudste eenmaal geboren was was ook ook helemaal om! Ik heb een hel van een bevalling gehad met hem en hij was ook nog eens te vroeg. Maar ik was in de wolken en het kon me allemaal niks meer schelen. Ik vind het wel gek dat mensen zo hun mening durven te geven. Zeker je vader. Hij zal het best goed bedoelen en je willen beschermen, maar dat vind ik wel een heel gevoelig onderwerp. Maar goed, wat ik aan verhalen gelezen heb in mijn zwangerschappen over waar mensen opeens allemaal geen blad meer voor hun mond nemen als het op baby's en zwangerschappen aan komt, sta ik nog van te kijken! Ik wens je een hele goede zwangerschap en een gezond kindje!
Precies dit.. Niet compleet gevoel, maar nu 3 gezonde kids, en willen niet nog een keer in spanning zitten is het 'gezond' of niet. Soms moet je tevreden zijn met wat je hebt zeggen we dan tegen elkaar.
Ja heel lastig, mijn man wilde eerst niet. Dit volledig obv ratio. Ik ben ook zo maar opeens zat mijn gevoel mij enorm in de weg. Als de eisprong maar dichterbij kwam werd ik al een beetje down, terwijl ik een rasoptimist ben. Mijn man is nu ook om maar niet vanwege de ratio maar vanwege het samen verder willen en een mooi gezin hebben. Ik heb wel sterk het gevoel dat het hierna klaar is. Ook niet te combineren met werk en in de auto, dus toch weer die ratio.... Ik snap het lastige en het erover praten en lezen heeft mij /ons enorm geholpen
Herken ook jou gevoel: hierna is het klaar. Heb ik net zo. Zeker ook uit praktisch oogpunt, werk, auto etc.. Dan neemt de ratio het toch wel weer over.
Goh @prulletje2 ik herken echt alles en je omschrijft je gevoel en afwegingen exact zoals ik het ervaar. Mijn oudste is vier de jongste is 1. Ik dacht altijd na 2 klaar te zijn. 1 was een huilbaby en we hadden (ik omdat ik daar aan onder door ging) angst voor de tweede maar dat bleek een walk-in-the-park en ondanks dat hij met 1 nu heel bewerkelijk is genieten ik onwijs van hem! En gek genoeg kunnen mijn man en ik (mijn man begon erover haha) nu niet afsluiten. Het voelt niet incompleet want gelukkig met twee gezonde kids, vrijheid met hen maar ook samen nog, goed te combineren met werk.. maar ook niet compleet want het idee van afsluiten willen we ook niet echt maken en doet zelfs een beetje “pijn” Maar praktisch gezien zoveel tegen: auto niet handig, aandacht niet handig, vrijheid van samen eens weg kunnen en dus uit logeren/oppas met 3.niet handig, duurder (al hebben we het financieel heel goed dus het kan makkelijk maar dan leveren we zoals jij zegt in) drukte dus ook in combinatie met werk sociaal en clubjes/sporten, ik heb een carrière en ik zet mijzelf dus weer on hold net nu er mooie kansen komen en ik wil ook niet minder werken (we werken beiden 4 dagen) maar red ik dat dan wel, we moeten dan het huis verbouwen of verhuizen.. En dan nog de andere zorgen: nu gezonde kindjes tarten we het lot niet, is het wel eerlijk voor hen qua aandacht.. En dan weer de gedachte dat aan al het praktisch wel een mouw valt te passen. En als ik zwanger zou zijn zouden we het 100% houden maar toen het condoom onverwachts scheurde schrok ik me te pletter en werd ik helemaal gestresst. Maar er is nog zoveel liefde te geven, zwanger zijn is top, nog zon mooi lief bijzonder kindje erbij en een groot gezin.. Ik heb geen idee echt niet en ik vind het ook vreselijk. Ik weet altijd wat ik wil en nu niet en dat maakt dat het me tot waanzin drijft...
Ik weet niet echt of je het een gevoel kan noemen. Maar zelf kijk ik naar het praktische en financiële deel. Nu ben ik nog niet eens zwanger van nummer 2, Maar hebben beide tegen elkaar gezegd dat het na 2 kindjes goed is. Nu weet ik natuurlijk niet hoe m'n gevoel na een tweede zal zijn haha maar een derde komt er echt niet. M'n man was al heel lang aan het twijfelen over een 2e dus een 3e gaat hem niet worden. Maar op dit moment zou ik het zelf ook niet willen. Kijk dan vooral naar de toekomst, als ze gaan studeren etc dat kost allemaal heel wat en we willen ze daar ook in kunnen ondersteunen.
Ik vind het echt knap dat je het zo rationeel kan besluiten. Want dat zal ik ook moeten doen. Ik heb daar zo’n moeite mee...
Ja ik zei dit allemaal voordat ik zwanger was van de tweede en tijdens. Maar daarna, nu dus, nu het afsluiten van dat moment komt voelt het helemaal niet zo. Heel raar!0
Hier is het ook puur gevoel. Wij zijn nu bezig voor een 4de. Praktisch ; nee. We hebben al een grote auto (7 zitter) dus datvis geen probleem. Maar ons huis is simpelweg vol. We hebben bealoten er wel voor te gaan en als ik zwanger ben gaan we verbouwen. Na de vierde als dit allemaal goed mag gaan willen we ook nog een vijfde en dan is het klaar (ratio). Dingen als we hebben nu gezonde kindjes en straks is deze niet gezond snap ik nooit zo goed. Bij een volgend kindje heb je net zoveel kansen als bij je eerste en dan houd het mensen ook niet tegen.
Ja dat laatste klopt alleen merk ik dat naarmate ik ouder wordt en meer kinderen heb gekregen ik elke keer minder naïef werd ofzo en het nog spannender vond of alles wel goed was. Geen idee is gewoon een gevoel..