waarom wil je kinderen?

interesting!

ik wil graag een kindje omdat:

-het me een GEWELDIG WONDER lijkt, me samen met mijn lief voort te planten: dat je samen nieuw leven maakt, en mag meemaken.

-dit voor mij het mooiste bewijs van liefde is!

-me het fantastisch lijkt, te zien welke 'som' van een nieuw mens er uit ons beiden komt!

-mijn lijf, inclusief eierstokken, erom ROEPT EN RAMMELT!
(puur de natuur dus)

 

ik denk dat het gewoon een oer instinct is

 

Ik had het er pas nog over met mijn man, onze dochter zorgt ervoor dat we altijd met elkaar verbonden zijn. Een huwelijk kan nog ontbonden worden.
Ik vind het heel mooi om zo'n wonder mee te mogen maken.
En was er aan toe, dat gevoel overkwam me gewoon.
Het zo speciaal om een kindje van je eigen te hebben samen met je man. Het is echt iets dat je samen uit liefde hebt gemaakt en je ook met liefde op wilt voeden.

 

Cru gezegd uit een soort egoïsme: het lijkt me ontzettend mooi om de verrijking van een kind in ons leven te hebben.
Daarnaast denk ik dat we een goede opvoeding kunnen geven.

Waar het allemaal op gebaseerd is, ja... uiteindelijk hoop je maar dat je gelijk hebt met al je overwegingen. Liefde zal het bij ons iig niet te kort komen.

 

Dat is inderdaad een mooie vraag!

Ik heb er zelf veel over nagedacht, en bij mij speelden twee dingen die je noemt een grote rol:

- leeftijd; ik voelde dat het tijd was? Nu of nooit zeg maar
- het gevoel dat "het hoort", dat iedereen het van je verwacht

- maar ook dat je iets mist, als je het niet meemaakt.

Ik vond, toen ik daar zo over nadacht, dat dat niet voldoende was, niet de juiste redenen, niet het juiste gevoel. En dat zie ik ook weer terug als ik de reacties hierboven zie. Daarom zijn wij er dus ook niet meer mee bezig (met zwanger worden). Wel ben ik er nog steeds in gedachten wel over bezig, het is toch ook een heel raar idee om geen kinderen te zullen krijgen en ik denk dus wel veel na over hoe het leven er dan dus uit zal zien.

Wel mooi om te zien hoe (sterk) dat gevoel bij jullie anderen speelt!

 

Ik hheb hier ook veel over na gedacht, vooral omdat die vraag vaak gestel word, van waarom wil je dat?

- Omdat ik graag een baby wil met de man waar ik van hou
- Omdat ik toch wel wat mis in m'n leven, een kleintje om voor te zorgen
- En omdat m'n lichaam het ook allang aangeeft en de leeftijd van m'n man ook

 

Een kindje van mijn vriend en mij samen is wel het pronkstuk van ons relatie samen. Iets wat we samen gemaakt hebben en voor kunnen zorgen en alle liefde van de wereld kunnen geven! iets wat je voor altijd met elkaar verbonden houdt..

Het wonder ervaren dat je zwanger mag zijn en dat er een levend mensje in je groeit is echt helemaal super om mee te maken..

 

Waarom wil ik kinderen?

Het is een oergevoel, een gevoel diep van binnen, een enorm verlangen. Om de liefde van mijn vriend en mij samengesmolten te zien in een kindje van ons samen, een verbintenis voor het leven.

Om het meest ultieme van het vrouw-zijn mee te maken, een zwangerschap. Om nieuw leven in je te voelen groeien. Om een geboorte mee te maken. Om al je moederliefde aan kwijt te kunnen.

Om mama tegen mij te horen zeggen. Om een kindje op te voeden tot een goed mens. Om te genieten van de babytijd, de peutertijd, de kleutertijd, basisschool etc. etc. Om het goed te begeleiden naar de toekomst.

Ik zie kinderen als een rijkdom. Ik kan me geen leven zonder kinderen voorstellen. Daarom heb ik ook enorme angst om kinderloos te blijven. Vanwege dat oergevoel.

 

Waarom willen wij kinderen?

Het is een diep verlangen dat in mij ligt. Daar komt bij dat ik al mijn hele leven dol ben op kinderen. En ik dolgraag voor een kindje van onszelf zou willen zorgen. En het is het mooiste geschenk om de liefde tussen man en vrouw mee te bezegelen, iets van ons samen, dat lijkt me zo;n wonder.

Verder sluit ik me aan bij Be Happy, vind dat zij het heel mooi verwoord heeft.

 

Een hele goeie vraag waar ik eigenlijk nooit een duidelijk antwoord op kon geven maar waar ik altijd, sinds jongs af aan, van wist dat het iets was dat ik met heel mn hart en ziel had willen mee maken.

Daar waar kinderen van een jaar of 8 riepen dat ze prinses of piraat of astronaaut wilde worden als ze later groot werden, riep ik op die vraag dat ik mama wilde worden. Wanneer mij dan de vraag werd gesteld waarom ik dat zo graag wilde, zei ik standaard: weet ik niet zo goed, dat zit gewoon in mij.

Nu ze er is kan ik het beter verwoorden.

Ze is een deel van mijzelf, ik herken in haar het kleine meisje dat ik ooit eens was.

Zien en meemaken hoe ze van een heel klein mensje dat volledig van jou afhankelijk is opgroeit tot een nu ondeugend, nieuwsgierig, grappig, levenslustig, vriendelijk en ondernemend dreumesje en later (hopelijk) tot een zelfstandige, zelfverzekerd, liefdevolle vrouw met waarden en normen is voor mij hetgeen waar ik de meeste voldoening uit haal.

Het gevoel dat je krijgt wanneer ze gevallen is en om een kusje vraagt op de zere plek is met geen pen te beschrijven.

Het besef dat je de enige (samen met papa) bent waar ze naartoe rent om troost te zoeken wanneer ze echt bang en verdrietig is omdat jij diegene bent die ze 100% vertrouwd, is aan de ene kant beangstigend (wat als ik er niet meer ben?) maar tegelijkertijd een bevestiging dat ik het goed doe.

Zij is diegene die mij geleerd heeft wat 'onvoorwaardelijk houden van' ECHT betekent en zij is ook diegene die mij geleerd heeft om van een egoïstisch persoon te veranderen in een onzelfzuchtig, zorgzame en liefdevolle moeder. Door haar weet ik nu wat vrouwen bedoelen met "voor mijn kind geef ik mijn leven".

Er zijn zoveel dingen die ik dankzij haar komst over mezelf heb geleerd en hoewel ik dus al heel vroeg wist, ik wil mama worden, weet ik nu pas het wáárom

 

Het begin van mijn verlangen was de geboorte van mijn nichtje, en de enorme band die ik meteen met haar voelde (en zij wonderlijk genoeg ook met mij). Het gevoel dat het je geeft als zo'n heeeel klein babietje vol vertrouwen in je ogen kijkt en vervolgens lekker in slaap valt om een paar uur bij je te blijven liggen; dat is onbeschrijflijk.

De voltooiing van mijn verlangen kwam op het moment dat ik mijn (inmiddels) man voor het eerst in de ogen keek. Toen wist ik dat hij de enige was op deze wereld waarmee ik het wonder van een zwangerschap zou kunnen en willen beleven. Gelukkig is het ons gegeven onze wens in vervulling te zien gaan. Eigenlijk begonnen we ons pas echt af te vragen hoe onze gecombineerde genen er uit zouden gaan zien op het moment dat ik zwanger bleek. Daar had ik voor die tijd niet eens bij stilgestaan. Ik voelde toen gewoon dat het zo moest zijn.

 

Ik wilde alleen even schrijven dat het het voor mij ook gewoon echt een oergevoel was en niet een rationele beslissing (wel wanneer maar absoluut niet of), maar Jessy wat schrijf je een mooi stukje, moet even een traantje weg pinken. En ja dat dus dat wil ik heel graag mee maken..

 

@ Jessy: en daarom wil ik graag kinderen.....! Erg mooi geschreven hoor. Ik heb het een beetje snel gelezen, want zit op mijn werk (en ben bang dat ik anders ga huilen....)

 

Ik wist ook altijd wel dat ik kinderen wil, alleen was de vraag wanneer. Mijn moeder zei dat je dat vanzelf wel voelt en dus heb ik maar op dat gevoel gewacht.
Mijn moeder is vorig jaar in februari plotseling overleden. Binnen twee maanden daarna stierven een goede vriend en mijn oma. Deze gebeurtenissen hebben mij aan het denken gezet over het leven en opeens wist ik dat ik er klaar voor was. Vorig jaar september begon het te kriebelen en in oktober ben ik gestopt met de pil. Ik ben nu 29, bijna net zo oud als mijn moeder toen ze mij kreeg.
Familie en de onderlinge liefde is het belangrijkste wat een mens kan hebben. De liefde, die ik van mijn moeder heb gekregen, wil ik graag doorgeven aan een eigen kind en ik hoop dat ik een net zo goede moeder kan en mag zijn als mijn moeder het was.

Daarnaast heb ik nog veel meer redenen, waarom ik graag kinderen wil, maar die zijn allemaal al genoemd en ik kan me daar alleen bij aansluiten! Ik hoop dat wij dit wonder snel mogen beleven en er snel weer een gelukkigere periode gaat aanbreken na al het verdriet en de teleurstellingen van de laatste maanden.

 

Hoi, ik ben hier nieuw en ook pas erg kort mee bezig... het voelt ook beetje raar nog om het er zo over te hebben. Ineens is het gevoel veel sterker dan ik al had. Ik heb altijd kinderen gewild, maar sinds kort staat daar een heel groot NU bij.

Mijn beste vriendin heeft de nare eigenschap elke telefoontje angstig te vragen of ik zwanger ben (ze worstelt zelf met de vraag en al haar andere vriendinnen hebben al een kindje), en mijn moeder vraagt er ook al naar (wijzend op mijn bio-klok). Ik kon er altijd wel tegen, maar nu moet ik me echt inhouden niet uit te vallen. Het gevoel is nu gewoon te sterk, te intiem en ze komen met die vragen ineens veel te dichtbij.

Het is in ieder geval geen rationeel gevoel ! Ik schrik er ook een beetje van. Waarom is niet eens iets waar ik me echt mee bezig hou, al herken ik veel in de bovenstaande verhalen. Ik weet me iig geen raad nu met zwangere studenten, babies op tv, babies om me heen, zwangere collega's enz. Nu de rest op orde is lijkt het hek van de (baby)dam. Goed, ik wordt dus gek van mezelf, maar dat was niet echt een antwoord op je vraag!

 

Bij mij was het eigenlijk van het ene op het andere moment. Enkele weken ervoor had mijn moeder nog gevraagd of ik 'ooit' kinderen wilde omdat ze dat eigenlijk helemaal niet wist. Ik heb van dichtbij meegemaakt hoe een vriendin haar kindjes verloor met 4,5 maand zwangerschap, hoe een vriendin haar kindje verloor na 7,5 maand zwangerschap en hoe een vriendinnetje al 4 jaar zwanger probeert te raken. De echte klap kwam bij mij eigenlijk toen ik niet meer ongesteld werd (ook geen bloeding van pil). Ik werd enorm bang, dat ik dan degene in de statistieken was die geen kinderen kan krijgen. Het heeft nog een half jaar geduurd voor ik naar de dokter durfde en daar kwam het hele verhaal eruit toen ze aan mij vroeg of ik kinderen wilde.
Blijkbaar had ik het gevoel altijd onderdrukt, want er kwam een stortvloed aan tranen vanwege mijn opgekropt verdriet om de verliezen van mijn vriendinnetjes.
Ik geloof dus sterk dat het een gevoel is. Bij mij was het besef er echt met een druk op de knop. Er was alleen iemand nodig om die knop in te drukken...

En nu kan ik niet wachten om al mijn liefde te geven aan de kleine hummel die in mij groeit.

 

Ook bij mij was het echt een oergevoel. Mijn nicht werd zwanger en ik zag die buik groeien en vond het zoiets wonderlijks, en had meteen het gevoel 'dat wil ik ook'. Toen haar dochter geboren werd en ik op kraamvisite ging wist ik het helemaal zeker. Het is zoiets moois, zoiets eigens en zo prachtig iets van jezelf en je partner te hebben. We liepen het ziekenhuis uit en een van de eerste dingen die ik zei was 'ik ben jaloers'.

Bij mij speelt ook wel mee dat mijn moeder niet meer leeft. Behalve mijn zusje (mijn vader is wat meer met zijn eigen leven bezig) voelde ik me vaak nogal familie-loos. Ik wilde graag een eigen gezin hebben en weer wat positiefs in mijn leven.

Daar komt bij dat ik heel graag samen met mijn vriend een kind wilde. Ik wist dat hij een geweldige vader zou zijn (en dat is hij ook) en ik was zo benieuwd naar het mooie kind dat wij samen zouden produceren. En nu hij er is ben ik elke dag verwonderd hoeveel hij op ons lijkt, en hoe trots ik op hem ben als hij elke keer weer een klein stukje van de wereld ontdekt. Hij is ook overal zo enthousiast over, precies zoals mijn moeder vertelde hoe ik vroeger was. Ik herken veel van mezelf in hem. Helemaal nu hij een beetje begint te drammen. Karakter noem ik dat maar.

En ergens ben ik ook wel een beetje idealistisch, of misschien gewoon supertrots, maar ik geloof gewoon dat onze zoon een verrijking is voor de wereld. Als hij maar de helft van de goede genen van zijn vader heeft, zal hij een genot zijn voor de mensen om hem heen.

 

hier sluit ik me helemaal bij aan! tranen in mn ogen! dit is wat ik voel...

wij hebben alleen al het geluk mogen hebben een gezond kindje te krijgen, wij hopen nu op een tweede wondertje van ons samen...