Ik had niet echt een kinderwens, maar kan me nog wel herinneren dat ik een besluit nam toen ik seksueel actief werd. Ik dacht toen: ik gebruik anticonceptie, maar mocht ik toch ooit zwanger worden, dan houd ik het. Gek eigenlijk. Toen ik 22 was raakte ik door de pil heen zwanger. Hoewel de situatie alles behalve ideaal was, werd de moederbeer in mij wakker en voelde het voor het eerst alsof ik echt iets in dit leven te zoeken had. Daarvoor wist ik een soort niet waar het allemaal goed voor was en voelde ik me ongemakkelijk in mijn lijf en in mijn leven. Die zwangerschap werd een miskraam. Ik was intens verdrietig, maar er was iets in werking gezet dat mij voorgoed veranderd heeft. Ik ben toen geworden wie ik nu ben. Ik had een grote kinderwens, maar niet de juiste partner. Ik ben daarna kort alleen geweest. Ik wilde eigenlijk even een tijdje geen relatie, maar het liep anders. Inmiddels alweer 9 jaar samen met mijn man en we hebben 3 fantastische kinderen.
Klinkt zwaar! kon niet doorscrollen zonder je even een digitale knuffel te geven! hoop dat jullie er uit komen.
Toch een soort gevoel, de drang om moeder te worden. Ik had het overigs meer dan mijn man maar hij wilde natuurlijk ook anders hadden we onze dochter niet. Ik had een groot verlangen. En nu nog steeds, voor de 2de. Ik vind het soms erg zwaar maar ik kan het leven niet meer zonder voorstellen. Heerlijk om een kind te zien opgroeien en groot te worden.
De wens was er bij mij altijd, vanaf dat ik vruchtbaar was, dus wellicht ingegeven door een natuurlijk instinct. De wens voor een kind was ook een stuk groter dan de wens voor een partner. Ik stond zelfs op het punt om bewust alleenstaande moeder te worden toen ik mijn (inmiddels) echtgenoot ontmoette. Dus toen toch maar samen een kind Ik was ervan overtuigd dat het ouderschap een soort roeping voor me was. Ik was ervan overtuigd dat ik mijn kind veel zou kunnen bieden: liefde, aandacht, engagement, kritisch denkvermogen, creativiteit, een gedrevenheid om een rol in de wereld in te nemen. En ik voelde dat dit voor mij de mogelijkheid was om de persoon te worden die ik zelf nodig had toen ik klein was. Ik wilde mijn kind geven wat ik zelf ontbeerde, denk ik.
Ja dat vraag ik me af en toe echt af Als mijn huis weer eens eruit ziet alsof het ontploft is, ik koppijn heb van een te korte nacht en de kids alleen maar lopen te klieren Dan denk ik echt: waarom wilde ik dat eigenlijk? Maar meestal zijn ze gewoon lief, en gezellig (en is het huis een gezellige bende) Eigenlijk heb ik van jongs af aan al een kinderwens gehad: 'Als ik groot ben ga ik trouwen en dan krijg ik kinderen' En dat is inderdaad waarheid geworden. Ik ben getrouwd toen ik 21 was en net binnen het jaar werd onze eerste geboren. En daarna nog een ... En daarna nog een ... En daarna nog een paar
Altijd moeder willen worden. Wij komen beide uit grote gezinnen (6 en 9 kinderen) en hebben dat als zeer positief ervaren. Een eigen gezin was (en is) voor mij heel belangrijk. Dus tja, toen kwam er een kind
Ik wist al dat ik graag kinderen wilde toen ik vrij jong was, maar nu ik ervaar hoe het is om in ieder geval 3 dagen per week twee kinderen te hebben is mijn wens nog groter geworden. Het is zo leuk en gezellig! Ik vind het leuk om met meerdere mensen in huis te zijn, niet alleen mijn vriend en ik samen. Leuk om met z'n allen spelletjes te doen, te wandelen, films te kijken enzovoort. De onvoorwaardelijke liefde vind ik ook heel mooi. Dat is toch anders dan vrienden over de vloer hebben. En die knuffels! Vooral van de jongste, die is heel intens qua persoonlijkheid en soms wil ze een knuffel en dan klampt ze me helemaal vast en dan krijg ik allemaal kusjes en dan hoop ik dat ze nooit groter wordt. Ze is nu alweer 10 geworden en ik wil heel graag de hele kindertijd opnieuw meemaken bij 1 of meerdere kinderen. En ze willen zooooo graag een broertje of zusje.
Toen ik zelf mini was liep ik al te moederen over mijn poppen. Ik ben altijd gek op kinderen geweest. Het leek mij geweldig om voor zo'n klein mensje te mogen zorgen. Het had wat voeten in de aarde om zwanger te raken, maar hij is oprecht het allermooiste dat mij ooit is overkomen. ♡
Ik wilde nooit kinderen, zelf een slechte jeugd gehad en dacht dat ik het daardoor niet kon. Had nooit het "goeie voorbeeld" gezien zeg maar. Vond het ook raar dat ik op latere leeftijd zag dat ouders hun kinderen wel graag kunnen zien, en dat de meeste baby's eigenlijk uit liefde komen. Toen ik 23 was, begonnen vrouwen uit mijn omgeving zwanger te worden en kreeg ik rammelende eierstokken. Mensen vertelden mij dat ik wel een goeie moeder kon zijn. En twee jaar later was E. geboren het is echt een plezier zo'n kleintje te zien opgroeien en vooral als papa met haar speelt, smelt mijn hart ♡
Ik heb altijd geweten dat ik kinderen wilden. Waarom? Geen idee.. het was/is een gevoel. En dat gevoel werd alleen maar sterker toen ik mijn man leerde kennen, ik wist gewoon dat hij de vader van mijn kind(eren) moest worden.
Ik heb zelf van kinds af aan al de droom om moeder te worden. Het lijkt mij fantastisch om voor een klein wondertje te zorgen die uitgroeit tot een volwassenen. Ook werk ik in de zorg en zie ik wel eens ouderen die geen kinderen hebben. Mocht de partner overlijden zie je grote eenzaamheid. Uiteindelijk heb je dan helemaal niemand meer die van je houd ;( dit is heel triest om te zien
Ik kreeg pas op mijn 29e, opeens uit het niets, de wens om zwanger te worden. Toen dat uiteindelijk gelukt was bedacht ik me pas dat ik dus dus ook een baby kreeg.. En dat leek me eigenlijk ook wel erg leuk! Toen de baby er eenmaal was vond ik elke fase die daarna kwam eigenlijk weer leuker dan de fase ervoor. Dus toen ik de wens voor nummer 2 had wist ik pas echt waar ik aan begon. Ik wou graag een heel nieuw persoon toevoegen aan ons gezin, want dat is toch eigenlijk wat het is
Ik riep altijd dat ik geen kinderen wilde, mijn partner ook niet. Tot we elkaar tegen kwamen en door hem wilde ik het wel. Bij mij dus geen diepgewortelde wens. Ik kwam iemand tegen, en toen kreeg ik pas het gevoel van voortplanten .
Altijd vanaf jongs af aan moeder willen zijn! Het leek me 1 groot sprookje... zwangerschappen, bevallen en de rest. Nu met 2 kids ben ik er wel achter dat het niet zo is. Momenteel op vakantie met een dwarse peuter en kleintje op de camping. Is het heel erg als ik zeg dat ik blij ben als ik weer mag werken?