Mijn man heeft al jaren een beste vriendin ipv een beste vriend en met dat feit op zich heb ik nooit zo'n moeite gehad. Maar de laatste jaren gaat hij contenu over mijn grens als het om haar gaat. Wij hebben een avondje samen gepland en zij wil een uiteten date met hem alleen, ik kan schuiven. Wij gaan naar een film en zij raad een film af en je raad al welke film het niet wordt, al was dat toevallig mijn voorkeur. Hij gaat uit eten met haar bij een gelegenheid en een week later zijn wij zoveel jaren getrouwd, hij zou de avond regelen, wat heel lief was en tenslotte eten we waar hij met haar heeft gegeten. Vervolgens snapt hij niet dat het niet op z'n plaats is dat hij uitgebreid gaat vertellen hoe gezellig het met haar was. Hij probeert me tussendoor uit te leggen hoe bijzonder ze voor hem is en de bijzondere band die ze hebben en dat hij haar niet kwijt wil. Hij heeft er zelfs een woord voor, ze trekken elkaar aan en ze stoten elkaar af, maar hij voelt bij haar een chemie, zegt hij. We zijn zelfs in therapie geweest en de therapeut vond dat hij ermee moest kappen en dat hij een loyaliteitsprobleem heeft. Het heeft niets geholpeen, want hij wil niet. Het ligt aan mijn jaloezie en vooral niet aan hem. En dit zijn maar enkele lichte vorbeelden. Hij is de man van m'n leven, ik hou zoveel van hem. We hebben samen een kindje en ik ben zwanger van de tweede. Binnenkort hebben we met haar en haar man afgesproken en ik word er ziek van als ik er aan denk. Hij snapt daar niets van. Eigenlijk wil ik afbellen. Nu zegt hij gisteravond dat hij me het leven zuur zal maken als ik het haar vertel. Ik ben ziek, zegt hij. We hebben van de week vechtende ruzie gehad, wat echt niet normaal is. Zeker niet nu ik zwanger ben. Het loopt de spuigaten uit. Ik kijk er haar niet op aan. Ik weet dat ze niets met mijn man wil ofzo. Dat het gewone vriendschap is van haar uit. Ik ben erg bang voor een miskraam, ben nu 11 weken, door al de stress. Weet eigenlijk ook niet eens of het daar van kan, maar ik maak me wel ongerust. Het doet me allemaal erg veel verdriet. Mijn man gelooft het niet, maar ik wil het contact eigenlijk niet verbreken, ik zou gewoon willen dat haar plek anders was. Vroeger was hij verliefd op haar. Ik voel me nu gewoon tweede keus. Ik zou willen dat we gewoon konden genieten van onze tweede op komst. Wat vinden jullie hier van? Heb al de hele dag geprobeerd haar te bereiken om af te bellen en waarom, maar ik krijg haar niet te pakken. Bedankt voor het lezen alvast.
Vraag me af wat haar man er van vind Ohh en ik lees dat hij vroeger verliefd op haar was.. Hmm.. Waarom is juist zei zo belangrijk voor hem dat zou ík me afvragen
Meteen laten stoppen met die vriendenrelatie! Dit gaat m.i. veel te ver. En dan meteen helemaal stoppen, want anders gaat het nog niet werken. Wat ben jij goedgeefs geweest zeg!
Als ik het zo lees is mijn eerste reactie spullen pakken en weg wezen! Je man wil zo te lezen niet veranderen, hoe verdrietig dat ook is. In ieder geval wens ik je heeeel veel sterkte toe!
ach meid, wat heb ik met je te doen. Vreeslijk!! En hoe je het aan zijn verstand krijg? geen idee. Zeker niet als therapie ook niet geholpen heeft. Laat hem anders je bericht wat hier hierboven schijf lezen. Ik heb verder totaal geen advies voor je. Ik zou het echt niet weten, maar ik wil je zoooooooo veel sterkte wensen. Dikke knuffel
Die vind hem een goede gozer en die ziet ook niet zijn reacties thuis omtrent haar. Hij heeft het achter mijn rug om ook al ooit met hun er over gehad, maar stel je voor...hoe kom ik erbij.
Mijn eerste reactie ook spullen pakken en wegwezen, maar gezien je 1 kleine hebt en nog 1 op komst is dat waarschijnlijk niet je eerste keus. Dit vind ik echter veel te ver gaan en dat zou ik hem ook goed duidelijk maken. Hij lijkt gewoon verliefd op haar. Pff, ik zou hier echt niet blij mee zijn.
wat een lafaard is hij om te zeggen dat hij je het leven zuur zal maken als je met haar gaat praten, volgens mij is hij verliefd op haar. ik vind het echt vreselijk voor je dat je slaande ruzie hebt gehad met hem nu je zwanger bent. ik ben het eens met Tord, je bent veel te goedgeefs geweest, hij blijft je grenzen overgaan tenzij jij een keer STOP EN HIER NIET VERDER zegt. en inderdaad, wat vindt haar man ervan?
wieberen daar meid want hij gaat niet veranderen. Ben bang dat er zelfs in zijn gevoel meer speelt dan alleen vriendschap ondanks de partner aan zijn en haar kant. Zij wil misschien niets met hem maar hij kan natuurlijk wel meer voor haar voelen dan alleen vriendschap.
Ik zou eens vragen hoe haar man hierin staat. Het kan zijn dat hij er hetzelfde in staat, of hij is het er mee eens (en heeft zelf ergens een scharrel waardoor hij het niet erg vind). Schrijf je man een brief met daarin je gevoel. Laat hem hierop schrftelijk reageren. Hierdoor voorkom je een hoop woorden die je niet meent. In ieder geval succes!
Euhm... Inderdaad => Daar is de deur. Kiezen of delen! Ik zou al bijna beginnen denken dat hij er iets mee heeft. En zelfs al is dit niet zo, je partner/kinderen moet(en) op de allereerste plaats komen. Volgens mij geeft hij die eerste plaats liever aan haar. Wel, dat hij dan daar gaat wonen hé. Hoe erg het ook is meid, want je ziet hem graag, houd van hem, hebt een kind met hem en bent zwanger. Maar je leeft in een leugen volgens mij. Ik spreek uit ervaring, ex waarmee ik 10 jaar ben geweest had ook zo een goede vriendin. Toen ik eindelijk niet meer blind was heb ik hem buiten gesmeten en daar nog geen minuut spijt van gehad. Toen wist ie plots wel wat hij moest missen en zou hij alles gedaan hebben voor mij maar ik heb doorgebeten. Ondertussen zijn we 3 jaar verder en ben ik gelukkig getrouwd met een man die mij respecteert en waar ik op de eerste plaats kom. Veel sterkte allesinds en hopelijk is alles goed met je beebje.
Ik zou het echt helemaal niks vinden. Zou het sowieso al helemaal niet oke vinden dat mijn man alleen met een vriendin uit eten zou gaan, doe ff normaal.
Wat een fijne reacties van meeleven! Wat ik zo erg vind is dat ik gewoon telkens aan mezelf twijfel of ik het dat echt niet verkeerd zie. Maar ik ben er zo ziek van dat dat me niet meer kan schelen. Mijn man vind dat ik me velig heb gesteld door deze tweede zwangerschaps. Dat doet zo'n pijn, want ik wil echt zo graag nog een kindje en ook echt van hem.
Ik snap jou heel erg goed!! Vooral als hij jou verschuift voor haar en dat ie je t leven zuur gaat maken als je met haar gaat praten..?? Jezus, da kan nooit veel goed zijn! Dit zou mijn vriend mijn niet hoeven te flikken! Vriendschap, oke, geen problemen mee, maarre mensen kunnen TE ver gaan!
wat ik nooit snap is dat mensen nog kiezen voor een kindje samen als er zulke grote problemen zijn in je relatie (dat is nu niet ineens gekomen namelijk) dacht je dat het daarmee wel goed zou komen of niet? Ik zou dit in elk geval niet accepteren en dit recht heb je als vrouw en moeder van zijn kind(eren) (vind ik!) ik vind het onzin dit soort relatie met een beste vriendin en zou dat niet willen en je man zou dat ook zien dat het niet goed zat als hij zichzelf niet zo belangrijk zou vinden. Ik zou geeneens samen met zo iemand willen zijn.
Veilig gesteld? Euhm, sorry, maar laat hem eens merken dat je hem niet nodig hebt meid. Doe je ogen open, er zal alleen maar goeds op je afkomen. Geloof me.
OMG!! dus hij denkt dat jij zwanger bent geworden omdat hij zijn grenzen in een relatie niet kent? hij probeert jou duidelijk de schuld te geven van iets waar HIJ schuldig aan is, twijfel niet aan jezelf!
Jeeeeee... wat ie je allemaal zegt!! Om je veilig te stellen???!!! My god.. ik zit me hier onderhand op te vreten zeg!!!:x