Nou dat zou ik ook doen, uitvallen , en zijn, over me toeren! Als je vind dat je sex kan hebben moet je ook de gevolgen accepteeren! (uitzonderingen daar gelaten..verkrachting en nog wat van die naare situaties!) Als je dan toch gaat trouwen, pff suffe doos zeg! en? hebben jullie haar weggebracht? weet haar vriend er van? Denkt ze nog even na nu?
Ook ik lucht even mijn hart. Ik begrijp precies hoe jullie je voelen. We zijn inmiddels in ronde 12 en het ziet er naar uit dat het weer niet raak is (ongigevoel, licht bloedverlies). Elke keer veel verdriet als het weer niet raak is. We hebben al een prachtige meid, maar een tweede kindje zou zeer gewenst zijn. Waarom lukt het ons niet en andere wel? Binnenkort gaan we naar de gyneacoloog. Ik zie er erg tegenop. Sterkte allemaal en hopelijk wordt ieders wens snel vervuld! liefs, Calle
Inderdaad ontzettend herkenbaar. Wij zijn al weer 2 jaar bezig en nu net aan de eerste gesprekken en onderzoeken in de MMM, en het lijkt er op of ieder ander wel zwanger wordt. een van mn beste vriendinnen is nu hoogzwanger en we hebben samen een potje zitten janken toen ze het kwam vertellen. Dat was voor ons beiden goed denk ik, ik gun het haar ook zo erg en kijk er ook naar uit als de kleine er dalijk is. Maar ergens, heel diep van binnen, blijft het toch een beetje zeer doen..... we komen er wel, allemaal. Liefs, Daan
Ja ok, als ze verkracht zou zijn dan had ik daar ook anders over gedacht. Nee we hebben haar niet weggebracht, en ze is kwaad vertrokken omdat wij haar hiermee niet wouden helpen. Of haar vriend op de hoogte is weet ik niet, maar ik heb weinig zin om me daarmee te bemoeien. Dan krijg je van die dingen van: je bent jaloers en blablabla. Dat moeten ze zelf maar uitzoeken vind ik, maar vond het gewoon echt onbeschoft om zoiets te vragen aan mensen waarvan je weet dat ze bij wijze van een moord zouden plegen om een kindje te krijgen.
De muts. Vind dat ze het wel met haar vriend over moet hebben....tis ook zijn kind. En nu gaat zij er alleen over beslissen, zou dat niet pikken als ik hem was.
Nou beastie, inderdaad mijn internist weet schijnbaar niet hoe rammelende eierstokken voelen. Had eens moeten vragen of ze zelf kinderen heeft en of ze dat ervaren hefet om zo graag zwanger te willen worden net als wij allemaal. De muts. Gelukkig hoef ik er pas over 3 maanden weer heen, hoop dat positief bericht te hebben. Moest ook voor een infectie aan mijn oog even in het ziekenhuis zijn. Zeg ik tegen die dokter die een druppeltje voorschreef: of deze antibiotica schadelijk kan zijn voor een zewangerschap. Vraagt ze of ik al zwanger ben. Nou nee, heb nog niet geoefened (heb ik er niet bijgezegd hoor ). Dus zegt ze: kun je niet een maandje overslaan ofzo. Nou zeg ik: 1 DING IS ZEKER: NO WAY! Wat denkt dat mens wel! Sorry hoor, moest het ff van me afschrijven. En sorry voor de spellingsfouten... Kan het niet zo best lezen namelijk.
Hoi dames, Hier ongeveer hetzelfde verhaal. Vorig jaar in april gestopt met pil. Ondertussen een collega van mij zwanger en bevallen. In november dan mijn jongste nicht. Die was al wel 3 jaar aan het proberen dus ik was heel blij voor haar. In Februari is mijn beste vriendin gestopt voor een 2de. Van de eerste keer raak. Dat vond ik wel ff slikken. En 3 dagen later hoorde ik dat een andere kennis onverwacht zwanger was. Toen had ik zo een gevoel van dit is niet eerlijk. Ondertussen heb ik het allemaal leren relativeren. Ieder lichaam is anders en mijn tijd komt wel. Volhouden, jullie zijn niet alleen
Hey dames, Wat een herkenning zeg! Ik zit hier met tranen in mijn ogen jullie verhalen te lezen; eindelijk mensen die me snappen! Wij zijn 2,5 jaar geleden met de pil gestopt, maar zijn nog niet zwanger. (ik ben nu 25)Ik heb pas sinds 8 maanden dat mijn menstruatie weer'normaal' is (zoals voor ik met pil begon) dus ik heb het gevoel dat we 'pas' 8 maand bezig zijn (wat ook al heeeeeeeel lang is!). Iedereen raakt idd zwanger in m'n omgeving, behalve ik. Mijn zus heeft 1 maand pil laten staan en wup was zwanger. "dacht niet dat het zo snel ging" was hun antwoord. Tuurlijk ben ik ontzettend blij voor hun en hoop echt dat mijn neefje/nichtje volgende maand (ja ze is alweer 8 maanden) gezond en wel ter wereld komt en dat de bevalling goed gaat, maar oh wat doet het ook zeer zeg. Toen ze het vertelde, gelukkig via de telefoon, zag ze niet dat ik moest huilen want je wil haar ook geen verdriet doen meteen, was ik voor haar heel blij maar het was ook net of iemand heel hard op mijn hart trapte. Vreselijk! Ik had t er laatst met een vriendin over. Zij heeft een paar maanden geleden een miskraam gehad (vreselijk!) en zij kan haar ei kwijt op dit forum, zodoende ben ik d'r aan gekomen. Nou en idd, als ik jullie verhalen lees, pffff, ik ben echt niet de enige. We willen eigenlijk naar de huisarts, om te laten kijken of alles wel goed is, maar ik durf niet. ik ben zo bang dat ik niet zwanger kan raken, en ik ben nog niet toe aan de bevestiging dat het idd niet kan. Of ik dan liever nog even in onzekerheid zit? Nou, eigenlijk niet, maar nu te horen dat ik echt onvruchtbaar ben (of mijn vriend) kan ik nu echt niet aan (klinkt wel heel erg zwaar zo, maar ... nou ja, hopelijk snappen jullie het). Maar oh het is zo vreselijk moeilijk. Sorry, een heel verhaal geworden
Hier hetzelfde... Mijn zus en mijn 3 nichten zijn alledrie zwanger, alsook mijn beste vriendin! Mijn ene nicht is intussen bevallen van een prachtig meisje. En het onprettige eraan is dat ikzelf uitgerekend was voor december maar ik het vruchtje verloor in mei. En daarbij komt nu een slecht voorgevoel dat de duivels eraan komen en dat mijn kansen verkeken zijn, dit terwijl ik een hele lange cyclus heb en dus alweer lang mag wachten. Je zou gaan denken dat het ons niet gegund is he...
Och arme jij. Ja, vreselijk he, wat een medelijden kan een mens dan met zichzelf hebben he Ik wel tenminste, zo af en toe. k Heb ook tijden dat ik er heel goed tegen kan, maar soms.... Vooral als iemand idd in je nabijheid zwanger raakt, hoe blij je ook voor diegene bent, t doet toch zeer... En als je mensen hoort praten; tja, ben zwanger en komt zo ongelegen, maar ja, t moet maar. Dan denk ik; WEES DANKBAAR DAT JE KINDEREN KUNT KRIJGEN! Tja...
@ Just a lady: Ik ken het onzekere gevoel van in de MMM te moeten gaan... wel doen of niet doen? Dat is een beslissing die je op een bepaald moment zult nemen als jullie er klaar voor zijn, bij de een duurt dat wat langer dan bij de andere... maar hoop natuurlijk dat het niet nodig zal zijn Wij zijn zo'n 4 maanden geleden naar de gyn gestapt en zijn nu nog geen stap verder... die onderzoeken duren zooooooooo lang Om even on-topic terug te komen... ja, ik ken ook het gevoel, denk dat we allemaal dat gevoel wel kennen... op het werk loopt er een collega met een super buik die ze heel trots 'showt', gelijk heeft ze, ik zou het ook doen... maar zolang het bij ons niet lukt is het net of ze op mijn hart trapt iedere keer als ze voorbij komt Een paar weekends geleden was er iets te doen bij ons in het dorp dus wij daar naartoe... ben na 45 minuten al terug naar huis gelopen omdat ik het niet meer kon aanzien... al die meiden met hun babies in de buggy, de kinderen aan de hand, hun bolle buiken... wanneer is het eindelijk onze beurt?
Kreeg gister de vraag 'zou dat wel doen, zwanger worden...je bent al 32' lekker dan, dat ik gezien wordt als ouwe muts...owwwww ik ben nu nog boos! Zou dat mens wel even door elkaar willen schudden en haar vertellen dat het niet bij iedereen soepel gaat als bij haar! AAAAAAAAAAAAAARRRGGGGGGGHHHHHHHH (pfff het lucht maar een beetje op, en dat wachten ben ik deze maand ookal zo zat!)
Nou ja zeg, waar slaat dat nou weer op! Als je 32 bent ben je nog jong genoeg om kinderen te krijgen en so what, dan ben je 40 wat maakt het uit. Wat je zegt Beatie, niet bij iedereen gaat het zo snel en makkelijk hoor. Ik ben net gisteren 30 geworden en mijn moeder loopt ook al tijden te zeuren, ja wordt wel oud zeg! Nou ja belachelijk vind ik dat (ze schijnt vroeger van mij heel snel zwanger geraakt te zijn...) Maar vreet je niet op hoor, je bent hartstikke jong en vooral jong genoeg om kids te krijgen! Succes! Liefs, Iris.
wij zitten in middels in ronde 17 en hebben een prachtzoon en een hele grote wens voor een 2e! Alle gevoelens zo herkenbaar!Ben afgelopen ongi 2 dagen kapot geweest en gaan we er weer voor!Probeer nu wel weer los te laten,niet meer tempen en zo,alleen proberen goed te klussen! Hoop dat we allemaal de zwangeren gauw mogen volgen!
Wat belachelijk, of 32 te oud is! Mensen moeten niet zo snel een oordeel hebben! Mijn hoogzwangere zus is ook 32. Zij was er dan ook echt niet eerder aan toe, maar iedereen weet toch van zichzelf t beste wanneer ze d'r aan toe zijn? Mijn moeder was 40! toen ze mij kreeg (heb n zus van 6,5 jaar ouder) en ik heb daar nooit problemen mee gehad. Ik vind het heel erg fijn dat ik m'n verhaal bij jullie kwijt kan, dit 'lucht op' en op 1 of andere manier kan ik nu beter relativeren en heb ik er, op dit moment, even iets minder moeilijk mee als ik hoor over zwangere mensen etc. Wat me wel erg zeer doet elke keer (idd een trap op je hart zoals iemand beschreef) is als ik nu mijn ouders spreek; het gaat alleen maar over mijn zus en 'de kleine'. En dat is logisch, het is hun eerste kleinkind, alles spannend en heel erg leuk, dus ik neem ze het ook niet kwalijk. Maar toch doet het stiekem wel een beetje pijn als je zelf iets verteld en er wordt amper op gereageerd omdat ze iets te binnen schiet over mijn zus of 'de kleine'. Hopelijk komt mijn tijd nog
nou meiden wat heerlijk deze topic voel me klote en wil alleen maar janken weet het nietmeer hoor niks wil vlotten gezeik om me werk en overal zwangere meiden en ik ik wordt gewoon weer ongi zoals elke maand heb er ff geen kracht voor om vandaag iets positiefs op te noemen heb gewoon weer zon momentje elke keer een week voor me ongi ben ik labiel dus vandaar ik zeg elke keer heel stoer van wordt deze maand ongi maar vanbinnen verga ik me bste vriendin was ik gisteren een wolk van een zon gebaard eergisteren ik het kereltje vasthouden en iets zegt dan ik ook ik ook! iedereen die het aan me vraagt wanneer gaan jullie voor een kind en ik zeg neee nog niet hoor ff wachten ! not dus maar het gaat ze gewoon niks aan en dan ook nog 3 mensen die tegen me zegen zie jullie met een kleine voor me en jouw zie ik echt als moeder ja zo zie ik mezelf al een dikke 2 jaar maar het moet wel lukken he! hahaha sorry hoor
Ik voel me op dit moment ook weer zo, gisteravond ongi geworden, 2 dagen later als normaal. jank! En idd veel mensen die zeggen; goh wanneer gaan jullie beginnen aan kinderen, wij houden ook bij de meeste vol; oh dat zien we nog wel, maar je denkt je moest es weten! Ben wel blij dat ik het niet aan de grote klok heb gehangen, want ik heb t er nou vaak al moeilijk mee als de paar mensen die t wel weten er naar vragen.... Ik ga nu kijken hoe mijn cyclus precies is, hoeveel dagen ,dat wist ik nl niet, maar wordt vaak als ik de 18e ongesteld ben geworden, de maand daarna de 19e ongesteld, die maand daarna de 20e, enz. Heb ik dan een 32-daagse cyclus? Of niet? (sorry deze vraag moet ik niet hier stellen ik weet het). Nou ja, ik baal dus ook :thumbdown:
ja erg is dat he we hebben gelukkig elkaar hier je moet gewoon in je agenda bij houden wanneer je ongi bent geworden bijv 18 july ongi 19 aug ongi = 33 dagen lang cycles dan reken je vanaf de 18de 14 dagen later = 31 juli je EI snap je zo hou ik het bij in me agenda kan ik precies zien elke maand hoe lang me cycles was en dan heb je een goed overzicht van je ei en je lengte hoe dee jij het dan ? gewoon op de gok of wist je wanneer je je ei had