Wanneer en waarom besluit je als paar dat je toe bent aan een kindje? Wij hebben toen heel duidelijk een keus gemaakt, alleen ik twijfel nu heel erg. (hormonen??) Misschien een hele vreemde vraag, maar ben wel reuze benieuwd wat julli/jou er toe beweegt dat je een gezinnetje wil gaan stichten! Groetjes Kalush
Moeilijk... voornamelijk het gevoel 'dat er iets ontbreekt' denk ik... we hadden (hebben) voor ons gevoel alles voorelkaar voor wat betreft baan (beiden vast contract), relatie (getrouwd) en huis (nog niet helemaal klaar, maar ok ). Ook gaan we allebei niet heel vaak meer uit en dus gewoon toe aan een nieuwe fase in ons leven en in onze relatie. Blijft echt een moeilijke vraag zeg! We waren ook best geschrokken dat het in 1x raak bleek te zijn, maar wel heel erg blij ermee. Toch overvallen mij ook weleens die twijfels 'kan ik het wel?' en 'is het wel echt zo leuk als iedereen zegt?' Maar ja, ik denk dat de meeste zwangere vrouwen dit wel herkennen en ik hoor bijna nooit verhalen over mensen die achteraf hun kindertjes weer terug wilden stoppen
hoi hoi.Mijn vriend en ik zijn al samen sinds ik 13 was en hij 16.We hadden allebei al heel vroeg het gevoel "wij willen jonge ouders worden" maar vinden ook dat je een kind een betere toekomst bied als je allebei een baan hebt en op jezelf zit anders zadel je toch je ouders ermee op.. Sinds Februari 2005 wonen we samen en ben in april 2005 gestopt met de pil.Helaas loopt het allemaal niet zo vlot maar we blijven hoop houden! Ik zou zeggen "luister naar je gevoel" maar kijk ook wat je die kleine op dit moment te bieden hebt. XxX Kaatje
hihihihi Kalush heeft niet meer veel te kiezen hoor, ze is 30 weken zwanger Ik denk dat het idd je hormonen zijn en dat je baby ineens wel erg echt word (las ook je andere topic) Een kindje is voor ons de bekroning van onze relatie.. iets van ons samen.
zo voelde het voor ons ook, een bekroning op onze relatie, ik kan je wel heel goed volgen hoor, tegen eind van mijn zwangerschap van mijn zoontje kreeg ik ook een vlaag van twijfel, ik hou het ook maar op hormonen, hetzelfde dat ik tegen het eind pas de kriebels kreeg of alles wel goed was en of ik het wel kon etc.. heel normaal hoor
Ik denk dat het een gevoel is dat je overkomt. Zoiets zal vast in de natuur geregeld zijn. Je bent toch een beetje voorgeprogrammeerd om je voort te planten. En bij de een komt dat was sneller dan bij de ander. En sommigen hebben het helemaal niet. Ik wilde al toen ik 17 was. Gelukkig heb ik het nog een tijd uitgesteld.
Wat Natasja ook al aangeeft.. wij hebben de keus al gemaakt.. kan niet meer terug!! Voor ons was het ook een bewuste keus, iets wat alleen van ons tweeen is, een bekroning op je relatie.. Maar nu de dag steeds dichterbij komt, komen de twijfels (heb ik de hele zwangerschap alwel gehad, alleen in mindere mate dan nu) Soms denk ik wel eens, zijn we niet egoistisch geweest, omdat we dit zelf wilden, ja je kunt je kindje nog niet vragen wat hij/zij ervan vind.. maar toch.. Ik wil voor mezelf bevestiging zoeken, door ook verhalen van anderen te lezen, waarom andere stellen deze keus hebben gemaakt, om er voor te willen gaan. Dat gevoel is moeilijk te omschrijven, het is iets wat je voelt.. Alleen dat gevoel is nu een beetje naar de achtergrond verdrongen, en maakt plaats voor angst.. Groetjes Kalush
Waarom? Omdat het me heel gezellig lijkt om straks met z'n drieën te zijn. Op vakantie, dagjes weg, naar pretparken, samen eten, spelletjes doen.. Het lijkt me gewoon fijn om een kind een zo leuk mogelijk leven te geven. Dmv betrokkenheid en liefde. Het blijft altijd een sprong in het diepe, ik weet ook nog niet echt wat me allemaal te wachten staat. Ik had eigenlijk nieteens het gevoel dat het nu moest gebeuren, maar ik weet dat ik een kind wil, alleen wanneer, dat kon ik nooit zeggen. Ik heb de knoop maar gewoon doorgehakt.
Bij ons is het een aanvuling van onze liefde voor elkaar , niet omdat er iets ontbreekt in onze relatie ..zowiezo ook goed over nagedacht omdat ik al gesterriliseerd was
Waarom : Dat is een goede vraag, wij willen allang een wondertje op de wereld zetten Afgelopen zaterdag waren we aan een strandje weeste zwemmen en dan zie je van die mooie kleine kindjes rondlopen met emmertje water en schepjes dat is gewoon heel mooi om te zien. En dat willen wij ook graag Samen met de kleine naar een pretpark, zwemmen, boekjes voorlezen, en natuurlijk lekker kunnen knuffelen met jou kindje van je eigen vlees en bloed, en bij oma's op visite. En zo kan ik nog een heel boek schrijven waarom wij graag een wondertje op de wereld willen zetten. Het is iets moois wat helemaal van je zelf is, en het belangrijkste is volg je gevoel luister niet naar andere mensen het is jou/ jullie geluk Veel liefs winnie
Oke, dit klinkt misschien raar maar ik ben dus wel overvallen door een soort oergevoel.......... (rammelende eierstokken, noemen wij dat!) Ik heb dit een paar jaar eerder ook al gehad maar er was steeds iets waardoor het niet kon, te klein huis, vond mijn baan niet leuk, geen auto en op een gegeven moment was het gevoel weer weg. Een paar maanden geleden was het er opeens weer. Ik moest en zou zwanger worden en wel NU!!! Maar eigenlijk kwam het weer niet goed uit vanwege werk/opleiding. Maar van het idee dat ik dan nog 3 jaar zou moeten wachten werd ik zo verdrietig en ongelukkig dat mijn man en ik na veel praten besloten ervoor te gaan. Het was in 1x raak. Ik heb het gevoel/idee dat dat oergevoel een manier is van de natuur om aan te geven dat je zwanger mag worden dat je vruchtbaar bent.......Ik trek ook af en toe Tarot kaarten voor mezelf en in de weken voor ik zwanger werd trok ik ook steeds kaarten die met vruchtbaarheid, moederschap, gezinsleven en succes te maken hadden. Dit klinkt misschien heel vreemd maar een half jaar geleden moest ik er nog niet aan denken een kind, nu was het een ongelovelijk sterk verlangen om zwanger te zijn en een kindje van ons twee te hebben.........Dat het zo snel gelukt is beschouwen wij als een wonder!! Verder kom ik zelf niet bepaald uit het ideale gezin en kan ik niet wachten tot wij samen ons eigen gezin kunnen vormen!!!
Ikzelf heb altijd gehoopt kinderen te kunnen krijgen. Aangezien ik een laatbloeier was en op mijn 24e pas mijn vriend, waarmee ik inmiddels ben getrouwd, leerde kennen, werd dat gevoel alleen maar sterker. Mijn man is 3 jaar jonger dan mij, dus voor hem hoefde het eerst nog niet zo. Tot ik vorig jaar echt het gevoel had: nu wil ik écht, want anders vind ik mezelf gewoon te oud worden aangezien ik ze immers al vrij jong had willen hebben. Gelukking was mijn man er vorig jaar ook klaar voor, en tot hebben we besloten, zo'n 2 maanden voor de trouwerij (24 juni) om te stoppen met de pil. Helaas nog steeds niet zwanger, maar hopelijk is het straks toch een keer raak. Het lijkt ons heerlijk te tutten met ons kindje, speelgoed in huis rond te hebber slingeren en strakjes de babykamer in te richten. Mijmer, mijmer Ach ja, en verder sluit ik me aan bij de rest. Ik herken me eigenlijk in de meeste verhalen wel Groetjes Linda
Ja, daar heb ik dus ook last van: RAMMELENDE EIERSTOKKEN! Hihi! Ik wil het ,ik wil het, ik wil het! Ik moet me ook echt inhouden om niet elk kindje op te pakken en te knuffelen! Nu hopen dat die stokken snel ophouden met rammelen en gewoon hun werk gaan doen! Het wil nml. nog niet echt lukken allemaal! x