Ik dacht dat ik eerst hier geen onderwerp wou aanmaken, maar ik wil graag mijn verhaal kwijt. Hopelijk voelt het ietz beter als ik het van me afschrijf. Donderdag 19 juli hadden wij een controle afspraak bij de VK. Alles ging goed en ik had verder geen klachten. Toen wouze even naar het hartje luisteren, maar ze kon geen hartslag horen. Direct werden we doorgestuurd naar het ziekenhuis voor een echo. Binnen een halve minuut kijken gaf ze aan dat het hartje van ons lieve kindje is gestopt met kloppen. Onze mooie droom veranderde ineens in een nachtmerrie We kregen veel informatie over het verdere verloop en ze moest helaas de echo nog afmaken. We kregen een afspraak mee naar huis dat we de maandag erop ons om 9 uur in de ochtend moesten melden. Het weekend zijn we eigenlijk in een roes doorgekomen. Vaak gehuild, maar vaak leek het ook alsof er niks aan de hand was. Veel besproken, want ja wat wil je dat er met je lieve kindje gebeurd als zij ter wereld is gekomen. Gelukkig kon ik dit samen met mijn vriend bespreken en hebben we iom het ziekenhuis besloten dat ze gecremeerd gaat worden. We hebben een mini urn besteld en we hebben nog twee namen uitgezocht, want op dat moment wisten we nog niet of het een jongen of meisje was. Maandag in het ziekenhuis deden ze eerst een vruchtwaterpunctie en om elf uur kreeg ik de eerste medicijnen ingebracht. Ik werd heel goed opgevangen door de mensen in het ziekenhuis. Voor mijn vriend werd er een bed bij me op de kamer geplaatst. De maandag ging snel voorbij, veel op bed gelegen en het leek wel alsof ik mijn gevoel had uitgezet. In de avond werden de weeën heftiger en in de nacht waren ze niet meer te houden.Gelukkig kreeg ik direct alle pijnstilling die ik vroeg. Om tien over acht in de ochtend is onze dochter geboren. Toen is geconsteerd dat ze waarschijnlijk al in week 17 is overleden. Terwijl ik in week 21 zat. Zo moeilijk om haar niet te kunnen vasthouden We hebben alleen maar naar haar kunnen kijken, terwijl ze in ons mandje lag op het kleedje wat we voor haar hebben gekocht. Helaas moest ik nog geopereerd worden. Dinsdagavond waren we weer thuis met zo`n leeg gevoel. Vanaf woensdag gaat het qua gevoel ook slechter met mij.Ik blijf maar huilen en ben zo verdrietig. Gelukkig kan ik alles kwijt bij mijn vriend, maar ik vind het zo moeilijk om te accepteren en ik mis haar zo. Ik blijf m constant afvragen waarom... Afgelopen vrijdag kregen we te horen dat we een dochter hebben gekregen, dit was niet direct zichtbaar. We hebben haar Elyne Maria genoemd. Hopelijk kan ik dit gauw een mooi plekje geven, maar dit lijkt nu zover weg. Over 5 weken krijgen we de uitslag van alle onderzoeken. Hoe hebben jullie dit kunnen verwerken?? Want ik kan niks anders dan alleen maar huilen en soms ook boos zijn..
wat een verdrietig verhaal meid! Ik heb het zelf niet meegemaakt maar wil je heel veel sterkte wensen! Dikke knuffel!
Wij hebben ons kindje 3 weken geleden verloren. Ik voelde minder leven en op een ochtend voelde ik niks. Bij controle bleek haar hartje niet meer te kloppen. Ik zat bijna in week 33 en de week ervoor hadden we nog een prima groeiecho. Het waarom had ik ook heel erg. Wij hebben inmiddels de uitslag binnen dat zij gewoon gezond was. Er zaten bloedpropjes in de navelstreng waardoor ze acuut te weinig zuurstof heeft gekregen. Ik voel me nu de ene dag beter dan de ander. Dit weekend heb ik er weer ontzettend veel last van. Het lege gevoel en het gemis is echt heel zwaar. Heel veel sterkte de komende tijd.
Meid helaas heb ik het ook meegemaakt met 23 weken alleen mijn kindje leefde nog toen hij eruit kwam en overleed gelijk erna.. Mijn vliezen waren gebroken na een hemathoom.. Ik heb ook heel veel gehuild, veel gepraat met me vriend.. Waarom krijg je nooit een antwoordt op helaas.., geef het de tijd huil als je wil huilen, praat als je wil praten, en neem je rust die heb je echt nodig... Sterkte meis...
Wij hebben een vergelijkbaar verlies eind mei meegemaakt. Alleen hebben wij zelf de stap genomen om de zwangerschap af te breken ivm trisomie 18 bij ons zoontje. Je "moet" het echt de tijd geven, mijn Frauenartzt zei "het zal nog een erg hobbelige weg worden". En dat zei ze wel heel treffend idd. Want je zult je goede dagen hebben, en ook slechte dagen. En die slechte dagen kunnen je ook overvallen, omdat het al een poosje "goed" gaat. Ik kan nu soms zo maar vanuit het niets ineens heel heftig gaan huilen wanneer één van onze dochters me zomaar een dikke knuffel geeft of heerlijk tegen me aankrult (zoals een baby zou doen) en dan ineens treft me het gevoel dat ik dat met Yannick* nooit zal kunnen doen/hebben. *Ik zit nu ook weer te huilen* Wat vooral heftig kan zijn, is wanneer je mensen treft die wel op de hoogte zijn van je zwangerschap, maar nog niet van het verlies van je kindje. Zij schrikken vaak nog heftiger dan jijzelf, omdat ze ineens worden geconfronteerd met een heel verdrietige mama die haar kindje niet heeft mogen houden. Neem er echt de tijd voor en voor iedereen is die tijd anders! Ik kan wel zeggen dat het met drie maanden over is, maar dat zou bij mij wel zou kunnen zijn... maar misschien ben jij er volgende week al overheen....of pas over een jaar... of nog langer. Dikke knuffel en heel veel sterkte!
Lieve Zhilla, Wat verdrietig! Laat vooral het verdriet komen! Huilen kan zo'n uitlaatklep zijn. Wij kregen bij 19 wkn te horen dat het hartje van ons dochtertje niet meer klopte, zij is waarschijnlijk ook al in week 17 overleden. Ik begrijp zo goed dat het verschrikkelijk is dat je haar niet hebt kunnen vasthouden. Ik wilde haar zo graag knuffelen en kussen maar dat kon helaas niet. Wij hebben haar ook laten cremeren en haar urn staat bij ons thuis, voelt heel goed. Het is voor ons nu 8 maand geleden en ik kan me voorstellen dat je nu denkt dat het verdriet nooit overgaat maar het zonnetje gaat echt weer schijnen! Er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan haar denk en haar mis maar het wordt dragelijker. Heel veel sterkte!
Bedankt voor alle lieve reacties en steun. Het doet me goed om te lezen. Morgenochtend gaan we naar de gemeente om haar overlijden aan te geven. Zo zal ze ook nog de achternaam van haar papa krijgen. Want hij heeft haar nooit kunnen erkennen.
Ik snap wat jullie doormaken. Zelf hebben wij het vorig jaar ook meegemaakt. Wij zijn Tigo met 22 weken en 4 dagen verloren. Ook wij hebben hem bij de gemeente laten inschrijven. Hij is en blijft onze zoon. Je hebt tijd nodig om het te verwerken en huilen helpt. Lucht je hart, sterkte Linda
ik wens iedereen met het verlies van hun baby Enorm veel sterke..wat erg voor jullie !!! ik voel echt met jullie mee!!!
Ook wij hebben 2,5 week geleden afscheid moeten nemen van ons zoontje Stijn. Hij was niet levensvatbaar en hebben moeten besluiten de zwangerschap af te breken. We hebben een kindje verloren, ons eerste kind. Ik had hem zo graag verzorgd, hem al onze liefde willen geven, maar het mocht niet zo zijn. Hij is voor altijd bij ons, in ons hart... Maar wat doet het pijn.
ohh meid...wat ergg.. je bent ook 32 'hoop1980"...ik vind het heel erg meid..voor jullie...lieve, lieve Stijn....
Dank je wel wel Boeboe. Ja, het is nog zo vers! Soms doe ik hard mn best mn leven weer een beetje op te pakken, dat ik het bijna vergeet dat het zo kort geleden is. Vandaag precies 3 weken geleden... En ja ook uit 1980 (bijna 32). Ik ben er lang niet aan toe geweest, maar nu ik dit gevoel van moeder zijn heb leren kennen, snap ik eigenlijk niet waarom ik er zo lang op heb willen wachten. Nu zou ik niets liever willen.
@Hoop1980.. ik vind het heel erg voor jullie! echt..mag ik vragen hoe lang je zwanger was? en je leven Proberen op te pakken?? schat, gun jezelf het verdriet..ik geloof dat je echt een paar maanden zwanger was..dus ik vind dat je best tijd mag uitrekken!..zolang jij het nodig vind..het is niet niks! wat een pijn meid..jeetje.. ps ik ben ook van 1980..daarom vroeg ik het je..
Ik was 20 weken zwanger, op de dag af. Ik weet dat het raar klinkt dat ik mn best doe mn leven weer op te pakken. Ik doe me soms wat stoerder voor... maar diep van binnen weet ik ook dat het leven oppakken nog lang niet kan. Op de stomste momenten mis ik hem zo en mis ik het zo om zwanger te zijn. Ook al doe ik boodschappen, stap ik op de fiets... nog maar 3 weken geleden deden we dit samen.
Sorry voor mijn late reactie, maar we zijn inmiddels verhuisd en we hebben een week geen internet gehad. Verhuizing stond al gepland, want anders had ik het nog wel even willen uitstellen. Want ons oude huis voelde zo veilig. En een verhuizing is toch best zwaar als je nog niet helemaal de oude bent Maar bedankt voor alle lieve reacties. We krijgen veel steun van vrienden en familie, maar jullie steun doet me ook goed. Het gaat de afgelopen daar dagen met ups en downs. Soms sta je ineens te zingen en het andere moment sta je weer ineens hard te huilen. Sinds ik in ons nieuwe huisje ben heb ik het wel moeilijker. Ik begrijp het nog steeds niet en ik kan het nog steeds niet geloven. Helaas lees ik ook in de reacties dat vele van jullie ook een kindje hebben verloren Voor jullie allen heeel veel sterkte en ik denk aan jullie. Als ik jullie verhalen lees krijg ik tranen in mijn ogen..