Al dagen lees ik, zonder dat jullie er weet van hebben, met de verhalen mee. En waar ik al bang voor was komt uit. Ik "mag" hier ook WEER een topic openen. Daar lopen we dan weer, na een jaar de afdeling IVF te hebben bezocht, vandaag weer terug naar route 163 ( ofwel poli gynaecologie ) Met angst in de benen maar toch een sprankje hoop, gaan we in de wachtkamer zitten. Een stel met een heel druk kind komt langslopen en de vrouw corrigeert het kind om rustig te zijn, door te zeggen: zeg, doe een rustig, je maakt de baby in de buik van die mevrouw wakker. Terwijl die woorden tot me doordrongen, keken manlief en ik elkaar aan? Mensen hebben echt geen idee wat ze zeggen. Vervolgens worden we geroepen om even naar een kamertje te komen. Allerlei controles worden gedaan ( waarvan ik het nut niet inzag), en ik kreeg bloedprik briefjes mee, volgens de normale procedure ( maar helaas ben ik niet normaal, dus heeft die normale procedure ook geen zin) Vervolgens mogen we weer in een andere wachtruimte gaan zitten, waar het stel met kind van eerder ook zit. Heel hard hun best te doen, zodat iedereen kan horen dat er een baby in de buik groeit. Ik probeer zo min mogelijk aandacht eraan te geven, want ik word afgeleid door een ander verhaal. Aan de andere kant naast ons, vraag een vrouw, aan een andere vrouw, hoever ze is. Deze vrouw begint heel fijn te vertellen dat ze pas sinds 4 weken weet dat ze zwanger is en inmiddels 5 maanden ver is. Dat het zeer onverwachts was( ofwel niet gepland). Terwijl ik dit gesprek zit te volgen, turen mijn ogen naar de deur van de gyn. De drukte om me heen kan ik even niet hebben, omdat de spanning van mezelf al groot genoeg is. Dan is het moment daar dat we naar binnen geroepen worden. De gyn vraagt heel beleefd hoe het ons vergaan is het afgelopen jaar. Helaas heeft het afgelopen jaar ons niet gebracht waar we op hoopten. Vervolgens stelt ze dan maar voor om te gaan kijken Uitleg over de inwendige echo hoeft ze niet meer te geven, daarin ben ik inmiddels ervaringsdeskundig. Turend naar het beeld ( ik had me al voorbereid op wat we zouden moeten zien) zoekend naar een stipje wat knippert .. blijft het verdacht stil. Ze zoekt en kijkt en zoekt nog verder. Maar helaas .alweer . Dit wordt miskraam numero 3. Het vruchtzakje is al afgevlakt ( plat ) en het bloedverlies was dus toch een teken dat het mis was. Precies zoals ik al dacht. Daarom mijn gedicht van gister, hier was ik zo bang voor. Konden we deze dag maar overslaan. Ik ben bang voor de dag van morgen, voor wat die dag me brengen zal Al dagen maak ik me zorgen, maar in de nacht vooral De onzekerheid zit aan me te knagen, misschien wel voor niets De angst is soms echt niet te dragen, kon ik maar wat doen al was het maar iets Na vele teleurstellingen en verdriet, is het moeilijk het beste ervan te hopen Echt positief denken lukt me niet, en dus laat ik mijn tranen maar weer lopen Morgen het lijkt zo ver weg, maar van de andere kant heel dichtbij Is het weer een dag vol pech, of zal er ook eens blijdschap zijn Mag ik morgen overslaan, als blijkt dat het mijn dag niet is? Maar als er vreugde op mijn pad komt staan, wil ik niet dat ik het mis Morgen die dag brengt wat te teweeg, ik moet het maar op me af laten komen Ik zou willen dat ik eens kreeg, dat wondertje waar we al zolang van dromen Was dit dan de valse start van het nieuwe jaar. Het begon zo mooi. Op 31 december 2008 wist ik gevoelsmatig dat het raak was en 2 januari werd dit bevestigd door een dikke plus op mijn test. Dit moest het gewoon worden. Het oude jaar mooi afsluiten en het nieuwe jaar geweldig beginnen. Met een heel positief gevoel gingen we deze zwangerschap in, ondanks de wetenschap dat er nog veel kon gebeuren. Dagen met kokhalzen en steekjes volgden, mijn borsten werden weer een maat groter en mijn tepels zagen echt zwanger uit. Tot de dag dat het oud bloed zich aankondigde, wat overging in iedere dag een beetje helder bloed. Maar sinds 5 dagen was dat weer gestopt en was er we degelijk hoop. Al waren de klachten beduidend minder. Maar verhalen als: bloedverlies hoeft niks te betekenen en klachten hoef je niet te hebben, beurden me op. Maar helaas, vandaag is het tegendeel bewezen. We zijn er kapot van. Waarom.. Waarom Waarom? Heb het gevoel dat mijn lichaam faalt en niet zo`n beetje. Heb me zelfs bij manlief verontschuldigd ( die dit natuurlijk belachelijk vond) Nu wachten we maar weer af wat gaat gebeuren. Komt het spontaan of gaan we de cytotec gebruiken? Curetteren iig niet. Meiden, ik weet het even niet meer . Houdt het dan nooit op? Hope ( vermoeid, verdrietig, teleurgesteld, bang maar vooral verslagen)
verdomme Hope... wat klote... Ik snap dat je je verslagen voelt, het spijt me zo voor je. warme knuffel Amber
Lieve Hope, Wat verschikkelijk! Ik weet hoe het voelt. Ik heb zelf 2 miskramen gehad. De tweede op 1 januari 2009. Ik heb veel verdriet gehad. 1 keer een miskraam kan ik plaatsen, maar 2...Ook ik voel me schuldig tegenover mijn man. Ik ben een mislukking, vrouwen horen kinderen te baren en ik kan het niet. Toch is het doel belangrijker dan de weg erna toe. Met veel verdriet, angst en onbegrip zullen we ooit een kind krijgen! Jullie ook! Blijf doorgaan, houd moed en weet dat ik er voor je ben.
Lieve lieve Hope, Wat een ontzettend verdrietig en machteloos gevoel zullen jullie nu hebben. Ongelooflijk hoeveel ellende sommige mensen op hun bord krijgen. Ik hoop echt dat jij en je partner hier weer doorheen weten te slaan en dat er alsnog een klein worder voor jullie is bestemd! Heel, heel veel sterkte meid, het is niet eerlijk... Elmo
jeetje lieve hope wat een teleurstelling weer zeg ik hoop dat jullie dit weer kunnen verwerken heel veel sterkte en een hele dikke knuffel!
hope kan even niks typen weet niks te typen we liepen dus samen op ik een echo met hartje jij niks vreselijk. zoals je waarschijnlijk van iedereen zult horen dat we niet weten wat te zeggen niet weten hoe we je evt iets positiefs kunnen geven. maar ik weet het echt niet. ben radeloos en even van slag jou woorden zeggen zoveel zoveel over hoe mensen zijn. Ook hoe ik ben, ik ga een kaarsje voor je branden miriam
Lieve Hope, De tranen staan in mijn ogen bij het lezen van jouw verhaal...zoveel bekende dingen...idd weer naar die route waar je een jaar lang bent geweest...alle zwangere vrouwen in de wachtkamer van de gyn...hun allemaal blij en jij weer niet! Ik hoop dat je de kracht vindt dit samen met je partner te doorstaan! En twijfel nooit aan jezelf en aan je eigen lichaam...ookal is dat soms moeilijk! Soms als je denkt dat het nooit meer goed zal komen, komt het onverwacht goed zoals bij ons! Maar de pijn van het hele traject slijt maar is nooit vergeten. Als ik jouw verhaal lees komen alle oude gevoelens weer boven... Een hele dikke knuffel voor jullie!
Lieve Hope, Traantjes als ik jou verhaal lees , wat oneerlijk ! Ja en hoop dat het goed gaat komen zal ver weg zijn ..... Heel veel sterkte
Goffer Hope, wat een ontzettend naar bericht weer. En natuurlijk kun jij hier helemaal niks aan doen, maar je gevoel zegt wat anders.(Heel herkenbaar hoor) Ik wil je heeeeeeeeel veel kracht en sterkte toewensen.
Lieve hope, wat verschrikkelijk ik wil je heel veel sterkte toewensen.. het is zo oneerlijk.. een hele dikke knuffel
Wat is het leven soms toch ontzettend kl*te en hard voor sommigen onder ons. Stiekem heb ik je altijd gevolgd en ik had zo gehoopt dat jullie wens eindelijk uit zou gaan komen. Ik wens jullie heel veel kracht en sterkte toe met het verwerken van weer een vreselijk verlies
Nee, Hope, ik vind het zo erg voor je dat je dit weer moet meemaken..... voor de derde keer: met de vreselijke onzekerheid of het ooit nog goed mag gaan. Met elke tegenslag wordt je hoop verder de grond ingestampt. Ik vond 1 miskraam al zo zwaar, laat staan 3, zoals jij moet meemaken. Ik vind het vreselijk wat je hebt moeten doormaken in de wachtkamer. Ik herinner me nog dat ik in de wachtkamer van het ziekenhuis zat, tussen de zwangeren, te wachten op de bevestiging van mijn MK: de andere afspraken waren uitgelopen en ik was meer dan een uur te laat aan de beurt. Bij de receptie had ik uitzicht op 1 van de medewerkers die haar baby kwam showen: alle gynaecologen erom heen "ah" en "oh" roepend en ik zat daar met lege handen. Het liefst was ik in huilen uitgebarsten, of weggelopen, maar je moet blijven... Dat eenzame gevoel, dat vergeet ik niet meer. Dan is het al zo moeilijk voor je en dan krijg je ook van die domme opmerkingen van zeer onnadenkende figuren! Onbegrijpelijk! Verdorie, nou moet je ook weer dat afgrijselijke traject in van afwachten op de spontane MK of een curettage. Bij mij komen de herinneringen weer boven en ik had deze situatie je zoooo ontzettend graag willen besparen als het in mijn macht lag. Lieve schat, het is zoooo oneerlijk: er zijn geen woorden voor. Ik kan wel zeggen dat ik zo ontzettend hoop dat jullie grootste wens in vervulling gaat, maar mijn woorden zijn voor jou niets waard... Een hele dikke knuffel, ongelooflijk veel sterkte ook voor Hopeman, Marla
Lieve Hope: Ik ben enorm geschrokken van dit bericht. Ben ook even helemaal van slag (hoe zal het dan wel niet bij jou zijn?) en weet even niet wat ik moet zeggen. Heel veel sterkte lieverd. Dikke knuffel Franka
heel veel sterkte, met tranen in mijn ogen je verhaal gelezen...wat verschrikkelijk oneerlijk, het is je zó gegund!
Hope, wat ontzettend verdrietig en onbegrijpelijk dat dit steeds moet gebeuren... Ik wil je heel veel sterkte wensen en hoop dat je deze moelijke periode door kunt komen... Knuffel ook van mij. Liefs Vanilia