kan stress bevalling tegenhouden?

Hoi allemaal,

Ik heb sinds een aantal dagen vreselijke stress. Nouja, zeg maar eerder dat ik behoorlijk overspannen aan het worden ben. Dit komt door iets in mijn omgeving wat ik niet van me af kan zetten
Het blijft maar doormalen in mijn hoofd en ik blijf maar huilen.

Ik probeer rustig te worden en te blijven. Maar ik zit er echt helemaal doorheen in mijn hoofd


Kan dit ervoor zorgen dat ik niet beval :

groetjes van kiowa

 

Bedankt allemaal voor jullie antwoord

Ja, misschien is het wel goed om het op te schrijven. Niet echt alles want
het is nogal een lang en ingewikkeld verhaal


En misschien zien er een hoop van jullie het probleem er niet in.
Maar voor mij is het erg moeilijk

Mijn moeder is nogal bezitterig.
In het begin van de zwangerschap ging het goed. Ik belde haar wanneer ik naar de verloskundige was geweest en tussendoor belde we ook wel eens.
Ze had al wel de neiging om elke dag te bellen. Maar er waren dagen dat ze niet belde.
Ook kwam ze wel eens op bezoek, zo ongeveer 1 keer in de week.
Ze belde altijd vantevoren want dat wil ik graag zodat ze niet voor een gesloten deur staat als ik ff boodschappen ben gaan doen of wat dan ook.
Ze vond dat geen probleem want ze heeft er zelf ook een hekel aan als mensen langs komen zonder eerst ff te bellen.

Hoe verder de zwangerschap hoe meer en meer ze belde.
Meerdere keren op een dag zelfs. En als ik dan 'n keer niet opnam dan bleef ze om de 5 minuten bellen en dat dan uren lang!
Als ik vroeg waaarom ze dat deed zei ze : ja maar straks zijn de weeen begonnen. Ik zei : en dan? we bellen je toch niet als de weeen beginnen ( ik weet dat ze dan gelijk op de stoep staat of elke 5 minuten gaat bellen en dat is niet echt bevorderlijk om tot rust te komen om de weeen door te laten)
Maar goed, dat snapte ze. Zei ze. En ze zou dan voicemail inspreken als er iets was. En ze zou niet meer elke dag bellen.
Ze belde trouwens dan smorgen smiddags en savonds.
Smorgens kon ik dan niet uitslapen, smiddags geen dutje doen en savonds niet samen genieten van de avond met mijn man.

Maar goed, tegen de 40 weken liep ik. En nog steeds belde ze elke dag meerdere keren. Met de vraag : en? hoe voel je je ? al weeen?
En dat is best wel frustrerend als je iedereen op de maart forum ziet bevallen en ook in de omgeving telefoontjes krijgt van die en die is bevallen.
Mijn zwangerschap is heel zwaar geweest. Ook omdat ik reuma heb en dus heel erg veel pijn en ontstekingen heb en bijna totaal afhankelijk ben van een rolstoel nu. Ook heb ik door een traumatisch verleden af en toe last van depressieve buien. Maar dat komt altijd weer goed als mensen me even met rust laten zodat ik alles weer op orde kan krijgen in mn hoofd.

Ik vroeg dus netjes aan mijn moeder : ma, laat me asjeblieft even met rust! Niet elke dag bellen. Ik bel je 2 keer in de week als ik naar het ziekenhuis ben geweest ( bij de gyn onder controle ivm hoge bloeddruk en nog wat andere dingen). En dat kan een aantal uur duren voordat ik je bel als ik op controle moet want ik moet vaak xtra bloed laten prikken en aan de CTG en meestal gaan mijnman en ik daarna even wat boodschappen doen om de zinnen te verzetten.
En dan bellen we mijn moeder.
Hebben we maanden lang trouw gedaan! Haar altijd gebeld!

Maar goed, ze bleef maar elke dag bellen.
Afgelopen maandag vroeg ik het weer : asjeblieft ma, ik zit er ff doorheen, heb ff rust nodig dus niet elke dag en meerdere keren op een dag bellen! AUB
Oke, zei ze.
Dinsdag belde ze ( sprak voicemail in). woensdag belde ze om te vragen of ik mee ging naar de stad donderdag. Ik belde haar terug dat ik echt niet wilde want ondertussen had ik een flinke keelontsteking te pakken en zelfs praten was moeilijk en ik wil ff rust!
Donderdag belde ze of ik haar kon helpen omdat haar vaste foon kapot was. Ik heb niet terug gebeld.
Vrijdag dus voor controle. Om half 12 moesten we daar zijn.
Mijn moeder weet dat het alles bij elkaar zeker 3 a 4 uur duurd voordat we weer thuis zijn!.
Dus we komen thuis. Allebei zaten we er ff doorheen. Ik huilen van pijn en frustratie. Had weer hele hoge bloeddruk en tests ondergaan maar mocht naar huis. Maar zat er doorheen en heb heel lang gehuild.
Eindelijk wist mijn man me te troosten. Hij zou eten voor me maken en mijn favoriete programma kwam op tv en ik zou mijn moeder bellen om te vertellen hoe het wat gegaan. Het was toen half 3. ( en ze had al 2 keer gebeld en ingesproken op de voicemail )
Maar ze nam niet op.
Ik zat net met een boterham voor de tv.
TRING. De deurbel.
Staat mijn moeder voor de deur!
Op dat moment knapte er ff iets in me.
Ik vroeg op boze toon: wat doe je nou hier?
Ja, ik was in de buurt zei ze met een grote smile.
Nou, ik was ff helemaal boos.
Ik zei ik wil rust! Ik zit er doorheen! Laat me aub gewoon een paar dagen met rust!
En ik ben kwaad naar boven gegaan.
Mijn man heeft nog 'n keer geprobeerd uit te leggen dat de dag vermoeiend was en dat ik echt ff rust nodig heb, ze zit er doorheen zei hij tegen haar.
Maar ze hoorde het schijnbaar niet. Want ze zei : iedereen weet dat ik oma word en wat moet ik dan zeggen tegen ze. En het is toch niet leuk voor mij als ik niet elke dag kan bellen.
Maar goed, ze ging weg.

Eindelijk dit weekend rust gehad. Ze heeft me niet gebeld. Wel mijn beste vriendin meerdere keren op een dag van hoe het met me was enzo.
Maar ook die spreek ik al weken niet meer omdat ik gewoon ff rust nodig heb.

Vandaag weer bij het ziekenhuis geweest. Mijn bloeddruk was weer veels te hoog 145/100.
Maar na een tijdje zakt ie zoals altijd en urine en bloed is goed ook zoals altijd. Dus daarom moet ik alleen maar extra worden gecontroleerd en niet worden opgenomen. Met ukkie gaat alles perfect.
Dus ik bel mijn moeder zoals altijd na een ziekenhuis bezoek om te zeggen dat alles oke is.
Maar ze neemt niet op.
Ik weet dat ze dat doet omdat ze kwaad is. Ze is beledigd.

Maar verdorie, het is toch niet zo erg om rust te vragen?
Het is toch niet zo erg voor een moeder als haar dochter haar maar 2 keer in de week belt om op de hoogte te houden en 1 keer in de week op bezoek te komen om ff lekker bij te keuvelen?
Het is toch niet zo'n ramp om niet elke dag te bellen?
Heb ik niet het recht om even rust te willen om mijn depressie en pijn en angst het hoofd te bieden? En me voor te willen bereiden op de naderende bevalling?

Ben ik dan zo harteloos?

Sorry sorry sorry voor het hele lange verhaal