Ahh nee toch?! Ik had zo gehoopt dat jullie laatste kans anders zou uitpakken! Heel veel sterkte gewenst .
Nou, een kleine week later zijn we ... Ik durf nog altijd niet hardop te zeggen dat voor ons een kind niet in de planning zal zitten. Het doet pijn en veel verdriet. Ik heb mijn zusje (hoe laf) de familie laten bellen met het nieuws. Ik kon het niet. Ieder telefoontje heb ik niet opgenomen (met uitzondering van mijn moeder dan), mensen begrepen het ook wel en begonnen te sms-en ... Het zijn van die momenten dat je even met de neus op de feiten wordt gedrukt ... gisteren in de auto besefte ik opeens dat als ik oud en grijs achter de geraniums zit, er niemand bij ons langs komt in het weekend (of mijn nichtjes moeten zo gek zijn), ik zelf geen kleinkinderen zal kennen ... ik kan zelfs die stukje niet typen zonder dat de tranen achter mijn ogen branden. En ik ben doorgaans van het type 'nuchtere-uit-de-hollandse-klei-getrokken' ... er is niets van over. A.s. vrijdag hebben we de laatste bijeenkomst van de VIA. Ik krijg meer en meer twijfels, weet niet of adoptie voor ons wel iets is. Ik heb grote moeite dat nu iemand anders die ons niet kent moet gaan beslissen of wij wel ouderwaardig zijn. En ik weet niet of ik het zou trekken indien het rapport van de Raad negatief is. Gezien onze leeftijden, manlief zijn minder dan rooskleurig verleden (verslaving, waar hij al jaaaaren vanaf is, maar het blijft je je hele leven achtervolgen), onze keuzes qua landen en mogelijkheden en het feit dat wij een SN moeten kiezen (waarvan ik niet weet of ik dat aan kan - heel eerlijk) is dat negatieve advies in mijn optiek dus wel een reële mogelijkheid. Het voelt vreselijk oneerlijk ... het IS vreselijk oneerlijk ...
en iemand anders die eiceldonor is, is dat nog een mogelijkheid? of in het buitenland zoals al gezegd is?
Strijkkraal@ Meis Het is niet laf dat je je zus hebt laten bellen, jij zat er door heen het is niet niks wat er gebeurt . 10 jaar hoop vecht en duim je al voor een wonder. En nu is dat over het gebeurt niet !! Sterk hoef je nu niet te zijn laat die tranen de loop, die hebben al die jaren binnen gezetten. Word tijd dat ze er uit komen , is niet goed meis ze binnen te houden langer . Instorten heeft niemand wat aan jij niet je mannetje niet enz. Die graniums hoeven niet kan ook vergeet magrietjes hoor . Zonder gein ik ken dat gevoel in een verzorgingshuis zitten en niemand komt langs erg raar idee om daar aan te denken, denk ik dus ook nog vaak aan hoor . Lieve meis het is zwaar maar ik weet zeker dat jullie een weg zullen vinden waar jullie gelukkig mee zijn. Geef het de tijd en laat voor al elkaar als 1 verdriet heeft. Als er wat is iets wil weten hoe het aan te pakken weet ik het. Vraag me gerust. Dikke knuffel.
Het zijn -terecht!- heel heftige gevoelens die je nu ervaart... Jullie hebben er al jaren vechten opzitten en nu dit... Mijn gedachte is praktisch gezien (zoals hier boven al geschreven werd) eiceldonatie, bijv. in Spanje? Daar werken ze met jonge donoren... Maar dan blijf je weer iets medisch proberen. Je schreef dat jullie hier de grens gelegd hebben... dat zal niet voor niets zijn. Kan me voorstellen dat je opziet tegen de adoptieprocedure... weer jaren wachten... wil je dat nog wel?
Ach wat erg.. ik zie het ook nu pas... wat verdrietig, het leek zo mooi met de ecd en nu alsnog niets. Heel veel sterkte en een knuffel!
Hey meid. Heel veel sterkte. Verschrikkelijk wat jullie mee moeten maken. Zo oneerlijk. Respect dat jullie 10 jaar gevochten hebben voor een klein wondertje.
wij duimen ook mee . heel veel succes ... wij duimen voor een mooie wonder van het gouden ei succes ... xxx
Jeetje wat heftig... Dit mag niet... Heb er niet zoveel verstand van, maar is het niet mogelijk om nog één keer te proberen met een eventuele andere donor? Dikke virtuele knuffel voor jou!