Momenteel zijn er veel problemen in mijn schoonfamilie. 1 zus van mijn man heeft pas een borstamputatie gehad en krijgt nu chemo (is nog geen 40 jr) en andere zus van mijn man heeft begin dit jaar een borstamputatie gehad en heeft vorige week te horen gekregen dat er vreemde dingen te zien waren op de foto die gemaakt is van de andere borst. Zij wacht op verder onderzoek. Een andere zus van mijn man heeft vorige week een miskraam gehad. Tijdens mijn 2de zwangerschap heeft een andere zus van mijn man ook borstkanker gekregen en haar borst is geamputeerd op de dag dat ik bevallen ben van ons tweede kindje.... Het is dus eigenlijk de tweede keer dat deze dingen gebeuren in de familie tijdens een zwangerschap van mij. Heel veel ellende dus! En ik zit hier hoogzwanger tussen, uitkijkend naar de geboorte van ons vierde kindje en weet totaal niet wat ik er mee aanmoet..... Ik wil zo graag blij zijn voor mijn gezinnetje, dat er weer een wondertje bij mag komen, dat we het nog een keer mee mogen maken! Aan de andere kant wil ik meeleven met alle ellende in de rest van de familie, maar het is zo dubbel, ik zou het het liefst een eind wegschuiven en gaan genieten van de kraamtijd die er aan zit te komen, maar het voelt bijna ongepast... Alle gesprekken in de familie gaan over kanker, amputaties, chemo's en onderzoeken (natuurlijk heel logisch) en dan kom ik aan met mijn mooie kamertje, schattige spulletjes, nieuwe kinderwagen enz.... Pfffff.... ik weet het even allemaal niet meer...
Jeetje meid, wat heftig! Poe zeg, zoveel verschillende emoties, dat maakt het er niet makkelijker op! Ik denk dat je het gewoon een beetje moet nemen zoals het komt. Staat je lijf/hoofd er even naar om niet bezig te zijn met de ellende, maar met je kindje, dan zou ik daar ook lekker aan toegeven. Het is tenslotte ook een heel mooi lichtpuntje in alle ellende, toch? Ruik even lekker aan alle babykleertjes en dompel je onder in het schattige babyspul. Is het dan weer tijd om met de ernstige zaken bezig te zijn, kun je misschien de scheiding wat makkelijker maken? Voel je iig niet schuldig om met je kindje bezig te zijn! Jij hebt de verantwoordelijkheid om dit kindje goed en liefdevol op de wereld te zetten en het verdient je aandacht. En misschien even goed uithuilen? Dat wil ook nog wel eens helpen! Kun je er met je man over praten? Hoe denkt hij erover? Mannen zijn vaak een stuk pragmatischer en kunnen ons vrouwen soms heel nuchter ondersteunen met advies (hier wel iig...). En als je het idd echt even niet ziet zitten, kom je even hier van je af kletsen!~ Heel veel succes/sterkte!
Lastige situatie zeg, helemaal nu jij je verheugd om de geboorte van jullie kindje. Ik kan alleen maar zeggen dat je je er niet schuldig over moet voelen! De familie zal er vast wel begrip voor hebben dat jij met andere dingen bezig bent toch? Zoals MamaMarije ook al zei, probeer voor beide dingen tijd te maken. Als je hoofd even niet naar alle problemen staat, geef daar aan toe en wees lekker met je gezin bezig. Als je je wat beter voelt, kan je met ze meeleven. En anders misschien eerlijk tegen de familie zeggen hoe jij je eronder voelt? Heel veel sterkte met alles en probeer zoveel mogelijk van al je kindjes te genieten!
Lastig zeg, zo'n dubbele situatie.. Het is toch logisch dat je gewoon blij kunt zijn voor het ene, en verdrietig om het ander? Ik zou het een beetje nemen, zoals het komt. Als de gesprekken bij familie wat "triest" zijn, dan kun je misschien wat meeleven. Is het een luchtigere situatie, kun je misschien eens iets over de zwangerschap vertellen. In de kraamtijd mag je toch gewoon blij zijn met de kleine. De familie die dan langskomt zal toch niet continu lopen te sippen? En anders leef je een uurtje mee, en ga je daarna weer lopen frutten met je kleintje.. Of misschien nog een gek idee: misschien helpt zo'n kleintje ergens ook wel voor wat afleiding?
Tijdens de kraamtijd van mijn 2e ging de hele schoonfamilie ook gelijk op ziekenbezoek bij mijn schoonzus die achter mij woonde en die net haar borst had moeten laten amputeren. Aan mijn bed gingen de gesprekken dus alleen maar daar over. Ik had echt de neiging om heeeel hard te roepen: Ik ben zo blij met ons kleintje!! Ik zou gewoon moeten proberen om er open over te praten, maar ik durf dat niet. Ik ben zo bang dat er 'onenigheid' over ontstaat en dat wil ik ook niet. (klinkt makkelijker als dat het is ) Afstand nemen is misschien het beste, dat heb ik na de geboorte van de tweede ook gedaan, maar toen heb ik van mijn schoonmoeder ook op mijn bordje gekregen dat ik het niet 'goed' gedaan had. En dat is een hele erge ruzie geworden. Ik kan me emotioneel gewoon niet in 2en delen, zeker niet als hormonen ook nog een rol gaan spelen. Misschien moet ik maar 'egoïstisch' zijn en deze keer toch voor mijzelf en ons kindje kiezen en hun verhalen maar aanhoren en er verder niets mee doen. Daarna is er hopelijk nog tijd zat om elkaar te helpen en te ondersteunen, maar in de kraamtijd (en de tijd er naar toe) ben ik er gewoon even niet.
Oeh, nee, dan kan ik me de spagaat wel beter voorstellen inderdaad. Is het een optie om de kraamtijd echt rustig te houden? Max 2 mensen tegelijk ofzo? Dan heb je minder dat ze onderling verder gaan praten, over jou bed heen? En hoe staat je man hierin? mannen kunnen echt heel anders naar zoiets kijken, en aangezien het zijn familie is, is dat ook wel iets om mee te nemen. Misschien ziet hij wel een andere oplossing die ook goed werkt voor beide kanten?
Zoals Deepfreeze aangeeft, praat er over met je man. Aangezien je al een "aanvaring" hebt gehad met je schoonmoeder over hoe je het de vorige keer aanpakte, zou hij de boodschap beter bij haar (en de rest van zijn familie) kunnen brengen. Het is absoluut geen leuke situatie waar jullie en je mans familie in verkeren. Hoe vreselijk moeilijk het ook kan zijn voor ze, op kraambezoek wil je graag je vreugde kunnen delen met ze en je kindje kunnen verwelkomen. Dat moet toch niet teveel gevraagd zijn voor een half uurtje?