Hallo dames, Zoals jullie in mijn onderschrift zien bestaat de mogelijkheid dat we de MMM ingaan binnen enkele weken. De eerste stap zal vermoedelijk het gebruik van Clomid zijn. De eerste cyclus zal gevolgd worden met echo's en als alles goed aanslaat mogen we dan een half jaar zelf proberen. Ik hik momenteel erg aan tegen de vraag hoe ik met de ziekenhuis bezoekjes zal omgaan op mijn werk. Ik ben in vaste dienst en werk 4x8 uur en heb geen flexibele werktijden. Ik heb een vaste dag in de week vrij. Momenteel is nog niemand op de hoogte van onze kinderwens, laat staan dat iemand weet dat we al in het ziekenhuis zijn geweest. We zouden het fijn vinden om dat in eerste instantie zo te houden, maar is dat wel haalbaar qua echo's in zo'n eerste maand? Kan iemand me misschien vertellen op hoeveel echo's ik ongeveer moet rekenen en hoeveel dagen die na elkaar plaats vinden? Misschien kan ik dit de eerste maand opvangen met verlof en hopen dat ik daarna 6 maanden zelf kan proberen..? Ik verwacht van mijn leidinggevende op het moment dat ik het vertel trouwens wel medewerking. Ik heb een zelfstandige functie dus ik ben er redelijk zeker van dat hij me flexibiliteit kan bieden in het invullen van de uren en dat ik mijn vrije dag ook flexibeler kan inzetten. De kans dat ik geen medewerking krijg lijkt me zeer klein, dus dat is een fijn idee. Maar het staat me tegen om mijn leidinggevende in te lichten. Het voelt apart om hem in vertrouwen te nemen terwijl onze beste vrienden en ouders nergens vanaf weten. Tegelijkertijd willen we beste vrienden en ouders ook nog helemaal niet inlichten, we willen dit nog even voor ons zelf houden. Wat zouden jullie als ervaringsdeskundigen mij aanraden?
Ik heb IVF/ICSI gedaan, dus geen ervaring met clomid/iui. Maar met IVF/ICSI is het wat mij betreft onmogelijk om het verborgen te houden op je werk. Je moet zo vaak naar het zkh, op een gegeven moment om de 2/3 dagen, dat is niet te doen. En voor puncties/terugplaatsingen moet je toch ook vrijnemen.
Als de clomid gewoon aanslaat is het wel te doen dan moet twee of misschien 3x komen meestal met een dag ertussen. Ik moest altijd op dag 12 komen en dan weer op dag 14 of 15 en dan was het meestal wel goed. En dan nog een keer bloed laten prikken na een week om te kijken of er een eisprong was geweest maar dat kan natuurlijk buiten je werktijden om
Ik moest op dag 11 komen, en dan steeds om de 2 dagen. Hoe vaak je moet komen ligt eraan of de Clomid aanslaat. Dat was bij mij niet het geval, dus ik heb alle doseringen gehad. Eerste 2 deden niets, laatste deed teveel, nu precies er tussenin. Natuurlijk hoop ik voor je dat de eerste dosering meteen aanslaat, maar ga daar niet vanuit. Ik denk dat ik in totaal wel 20/25 keer in het ziekenhuis geweest ben. Dat ga je niet meer met 'smoesjes' opvangen. Je werkgever is daarbij ook verplicht om je er verlofuren voor te geven. Ik zou het gewoon vertellen aan je leidinggevende. Dan heb je het meeste begrip en kost het je geen eigen uren.
Ik heb gerwoon openheid van zaken gegeven op mijn werk. Het gebruik van de hormonen maakt me soms kribbig en ik moet vaak op korte termijn ruilen (ikwerk onregelmatig) voor een zkh bezoek. En ik kreeg vaak de vraag wanneer ik aan kinderen ging beginnen. Mijn collega,s gaan er heel goed mee om en zijn altijd weer bereid me te helpen zelfs als ik dezelfde dag bel voor een ruiling ivm zkh bezoek. Dus ik ervaar het als zeer prettig dat iedereen het weet. Succes.
Ik zeg het ook liever niet op mijn werk. Iui 1 ging prima. De echo's steeds om 800 uur gepland en gelijk door naar werk. En de inseminatie dag had ik vrij genomen. Ik werk ook 32uur. Gewoon proberen te combineren. Soms dokter bezoekje ofzo.
Bedankt voor jullie reacties. Ik ben normaal gesproken ook voor openheid, maar ik vind dit zoiets persoonlijks om gelijk op het werk te vertellen. Anderzijds begrijp ik dat de kans groot is dat ik daar niet onderuit ga komen. Ik twijfel nu tussen meteen vertellen of 1 maand stil houden met de hoop dat Clomid aanslaat en we een half jaar zelf aan de slag kunnen. Vertellen kan altijd nog denk ik dan. @xElles: Is het trouwens zo dat je werkgever je hier verlof voor moet geven op het moment dat je 32 uur werkt? Ik dacht dat je als parttimer geacht wordt alles buiten werktijd te plannen? Ondanks dat dat hierbij natuurlijk onmogelijk is. @Degenen die het op het werk verteld hebben: krijgen jullie niet continu vragen over de vordering in het traject? Het lijkt me vermoeiend en confronterend om iedere maand te moeten vertellen dat het niet gelukt is. We krijgen nu al steeds de vraag of we nog niet aan kinderen denken, ik ben bang dat dit alleen maar erger wordt als men weet dat we er daadwerkelijk mee bezig zijn.
wij hebben bij onze onderzoeken meteen openheid van zaken gegeven op het werkt. Voor ons echt een opluchting, daardoor kreeg ik (en mijn man ook) veel flexibiliteit van onze werkgevers. Af en toe krijg ik de vraag hoe het met me gaat.. maar om eerlijk te zijn, die kreeg ik daarvoor ook al. Ondertussen hebben we besloten om ook collega's in te lichten, en ik vind het prettig. Het voordeel is, als mensen het weten.. vragen ze er niet meer na. Zeker met een medisch traject weten/ snappen ze hoe gevoelig het ligt. Sinds ik het verteld heb, krijg ik geen enkele opmerking meer, wanneer wij er nu aan beginnen. Verder hou ik mensen niet op de hoogte van mijn cyclus. Daar hebben ze niks mee te maken . als er nieuws is, en ik wil het delen, goed of slecht, dan begin ik er zelf over. En wat ik wel "mooi" vond, nadat ik het verteld heb, belde een collega me op, om me een hart onder de riem te steken.. ze zaten in dezelfde situatie. We hebben zelfs dingen uitgewisseld (acupunctuur enzo). Ik zou het met je leidinggevende bespreken, mijn mening is toch wel, als je open bent (en je hoeft het niet meteen bij het hele bedrijf neer te leggen) dat je ook wat meer flexibiliteit krijgt vanuit je werk. Maar het moet wel goed voelen natuurlijk. Ik heb zelf een team "onder" me, en ik ben alleen maar blij als mensen open zijn, dan kan ik hen ook helpen, dingen te combineren, zodat we er beidde zo min mogelijk last van hebben.
Bedankt voor je reactie. Ik kijk er erg tegenop om het te vertellen. Ik denk dat ik me een beetje schaam voor het feit dat het misschien niet zelfstandig gaat lukken. Ik denk dat ik het onbewust zie als falen. Ik realiseer me dat het nergens voor nodig is, maar toch voel ik het een beetje zo. Mijn leidinggevende is ook maar 2 jaar ouder dan ik en hij is vorige maand vader geworden van een dochter, dus ook dat vind ik nogal confronterend. Overigens gun ik het hem van harte en ben ik ook oprecht blij voor hem (dat geldt ook voor anderen zie zwanger zijn trouwens ). Pfff, toch maar hopen dat mijn cyclus zelf weer op gang komt, dan hoef ik hier niet verder over in te zitten. Maar ik ben er bang voor... Ik heb enorm veel bewondering voor iedereen op dit deel van het forum. Wat zijn jullie sterk!