Hoi dames, ik wilde even mijn verhaal kwijt.. Ik hoop dat dit de geschikte plek hiervoor is (zo niet, mijn oprechte excuses ). Toen ik hier op ZP terecht kwam (via m'n zus, ze liet me een grappentopic zien, maar omdat ik geen lid was kon ik bijgevoegde bestanden niet bekijken, zodoende..), had ik eigenlijk nog helemaal geen kinderwens. Ik voelde me ook eigenlijk helemaal niet zo op m'n gemak op deze site, want het voelde raar om hier te zitten zonder dezelfde wens te delen als de rest hier (of mensen die 'm gedeeld hebben ). Ik zat toen ook eigenlijk alleen maar in de Lounge. Vier maanden later, in Mei, dacht ik dat ik misschien zwanger was (heb er toendertijd volgens mij ook een topic over geopend, ging over de eerste maand van de pil ). Binnen een paar dagen wende ik compleet aan het idee en begon het steeds leuker en spannender te vinden. Toen m'n menstruatie doorbrak heb ik echt zitten brullen, gaf ook wel een heel dubbel gevoel toen. Vanaf toen groeide m'n kinderwens steeds meer, totdat ik me realiseerde dat ik die wens eigenlijk al jaren had, maar het weggestopt had. Ik riep altijd tegen iedereen dat ik nooit kinderen wilde, want 'het kostte veel geld, ik wilde geen poepluiers en het was een rotwereld'. Maar eigenlijk was de voornaamste reden dat ik enorm bang was voor een miskraam. Ik heb dit in de familie meerdere malen meegemaakt en was bang voor het verdriet en de pijn, dus stopte het gevoel zoveel als ik kon weg, want dat voelde makkelijker. Tuurlijk ben ik daar nu nog steeds bang voor, maar sinds die tijd in Mei overheerst de wens de angst. Het 'probleem' was dat m'n vriend nog niet wilde. Ik heb gehuild, geschreeuwd, op m'n knieen gesmeekt, uiteindelijk ging het zover dat ik stopte met de pil en soms een gaatje in het condoom prikte. Maar dat wilde ik niet, ik wilde niet op die manier zwanger worden, op die manier de rest van m'n leven verdergaan, m'n vriend denkend dat het een ongelukje was, terwijl ik de waarheid zou weten. Dus ik heb het hem altijd verteld, 'Ik ben gestopt met het slikken van de pil' en 'Gebruik die maar niet, ik heb er een gaatje in geprikt', en toen hebben we daar een heel lang en emotioneel gesprek over gehad. Hij wil eerst samenwonen, en de dingen op een rijtje hebben, en na het gespek ben ik het daar ook mee eens en zie ik in hoe belangrijk dat is. We gaan deze zomer samenwonen, en in December willen we gaan proberen zwanger te worden. Toch blijft het elke dag nog moeilijk, en heel af en toe heb ik nog gedachtes over 'trucjes' waardoor er toch een 'ongelukje' kan voorkomen, maar die kan ik gelukkig redelijk makkelijk wegwuiven. Ik probeer me vooral te richten op alle data die eraan komen (wanneer hij hier komt, wanneer we gaan samenwonen, enz.), en op mijn herstel, zodat ik straks zo fit mogelijk ben. Dagelijks zie ik op ZP onderschriften voorbij komen van dames die al zo lang bezig zijn, niet 'natuurlijk' zwanger kunnen worden, of waarbij het helemaal nooit (meer) mogelijk zal zijn. Dan voel ik me altijd enorm schuldig dat ik het nu al zo lang vind duren, want ik wacht immers pas 8 maanden.. Maar ik krijg het gewoon niet verder weggestopt dan het nu is.. Sorry voor het lange verhaal. Ik weet niet zo goed wat ik er nou precies mee wil, maar het voelt wel even goed om het kwijt te zijn..