Hoe lang duurde deze "sprong" bij jullie? Hier zitten we er nu middenin... ben benieiwd omdat we over 4 weken op vakantie gaan. Hoop dus dat de sprong dan alweer over is. Ik weet ook dat het voor ieder kind anders is hoor maar dan weet ik een beetje waar ik op kan rekenen. Tot nu toe heeft hij voornamelijk last gehad van de 8 mnd sprong en de rest viel best mee.
Als je in sprongetjes leeft dan denk ik dat je een lange sprong in gaat, er gebeurt nu gewoon een hoop in de ontwikkeling...
Sluit me bij de voorganger aan. Niet teveel over nadenken werkt voor mij het best. Ik draai het om en probeer er zelf in mee te ontwikkelen. Dat klinkt vaag maar concreet gezien betekent het bij ons dat er weer een nieuwe fase aanbreekt waarin weer iets anders werkt (bv. Een andere in-slaap-breng-techniek). Zo maak je het voor jezelf makkelijker. Ook denk ik aan het liedje 'en zo klim ik naar boven' als metafoor.
Eens met bovenstaand... Als je in sprongetjes denkt ipv "Goh hij heeft nu wel een lastige periode omdat hij zoveel tegelijk wilt maar nog te klein is om het te kunnen" dan heb je zelf nu ook een lastige periode
Ik heb het hele oei ik groei boek naast me neer gelegd, werd er doodzenuwachtig van. Als ik dat boek moest geloven zou ze van de ene hangerige periode over gaan in de andere en zou ze al van alles moeten kunnen wat ze nog lang niet kan. Geloof eerlijk gezegd niet echt in die sprongetjes, ze hebben allemaal wel eens periodes dat ze minder goed in hun vel zitten en kan er best mee te maken hebben dat ze aan het ontwikkelen zijn en dus veel te verwerken hebben maar daar laat ik het ook maar bij
Nou dat is nou precies hoe ik er ookover denk.... Volgens t boek gaan ze van sprong maar sprong en dat hebik gelukkig nooit zo ervaren. Ook de dingen die ze zouden moeten kunnen zijn vaak bizar idd. Ik heb het boek ook naast me neergelgd maar omdat ik door t boek dus wel weet dat er lastige periodes kunnennzijn door fases of sprongen vroeg ik me af of jullie het herkennen. Vandaag ging het toevalig weer vrij goed, al was hij sochtends wel wat hangerig, dat herken ik niet van mn altijd vrolijke ventje dus dan valt het op he!
Tot nu toe is t me dus nooit zo opgevallen behalve dan rond de 8 mnd. Maar als je t boek moet geloven da is je baby twee weken vrolijk en ga je de volgende sprong weer in. God dank is dat hier niet het geval....
vanaf 13 mnd is het algemeen bekend dat het eigen-ik fase in gaat... ze kunnen zoveeel ineens en het gaat echt snel.. mijn oudste werd lastig met groentes eten ineens...en dat heb ik los gelaten en met 17 mnd ging hij weer proeven en eten...met 2 jaar was al die ongein weer over... mn jongste is nu 14 mnd...en ja hij heeft echt een eigen willetje...doet heel ondeugend, wilt ehct zn zin en weet ook ehct wat hij wilt en hoe!... MAar beleefd het " sprongetje" wel anders dan de oudste... vanaf 1,5 is het ook weer " lastig" ...haha en met 2 jaar ook...enz enz...er blijven ontwikkelingsperiodes komen...geowon loslaten...en niks verwachten! maar je zeker niet nu al druk maken over wat er over 4 weken mss gebeurd....kids veranderen met de dag haha
Het opgroeien is één grote sprong, heb het boek ook nooit gelezen. Vanaf 13 maanden heeft ie een periode aan me vastgeplakt gezeten (speelde hij echt niet alleen), hangt nog erg aan me, hij is los gaan lopen/rennen, het eten is heel wisselend, leert er elke dag -tig woordjes bij/zegt zinnen, gilt, slaat...dat laatste trouwens alleen bij mij, heb 'm vandaag voor het eerst op de gang gezet Je gaat nu van fase naar fase zeg maar Hij is nu 20 maanden en vind het ook wel een leuke leeftijd, hij leert zoveel en we hebben ook zoveel lol...tis een clown/charmeur eerste klas met streken dus
haha ja daar zit hij hier ook helemaal middenin! Hier zet ik hem ff op zn billen waar dan ook....door zn grote broer en alles kopieren is het me toch een stout ventje hihihi...leuk hoor Trouwens en hier ook last van verlatingsangst met slapen gehad...en tandjes etc etc...tis 1 pot nat
Verlatingsangst hier gelukkig nog niet. Maar het geen groente willen eten is heeeeel herkenbaar! Dat eten laat ik ook zo veel mogelijk los. Al is het soms wel moeilijk als t eten door de lucht vliegt Er zijn ook zoveel leuke dingen gelukkig. Hij zegt nu bij iedere hond die we tegen komen op straat: aaaaaaaaaai. En hij zegt nu bah voordat hij iets uit de tuin in zn mond stopt.... En zo zijn er zo veel leuke dingen. Hij kan hele ontduegende bekken trekken bijvoorbeeld! Vind het huilen alleen erg lastig mee om te gaan. Mijn probleem is dat ik hem zo graag gelukkig zie dat als hijzo een bui heeft ik er alles aan wil doen hem weer vrolijk te laten worden alleen werkt dat natuurlijk niet op dat moment enndaar wordt ik dan weer gefrustreerd van. Ik kom mezelf op t moment dus ook erg tegen en probeer het te accepteren dat hij af en toe zo een bui heeft en probeer hem dan maar een beetje te laten gaan (want gij wil dan ook niet bij mij zitten, hij wil dan niks)
Heel herkenbaar! Als mijn zoontje iets niet mag en ik zeg er wat van, of iets zint hem niet, zet hij het op het huilen, schreeuwen, een groot drama maakt hij ervan. Dan wil ik hem het liefst ook gewoon meteen weer opvrolijken. Maar inmiddels ben ik er wel achter dat dat alleen maar averechts werk dus ik laat hem uitrazen en als hij dan rustiger is ga ik samen met hem spelen.
Dat doe ik idd ook. Als hij huilt om iets wat hoj bijv. Van mij niet mocht dan laat ik hem even gaan. Doe ik dat niet dan blijft hij er meer in hangen. T gebeurt tegenwoordig ook wel vaker dat hij huilend uit bed komt, er is dan echt even geen land met hem te bezeilen en dan heb ik wel echt medelijden met hem en wil ik hem graag troosten maar hoe is vaak de lastigste vraag. Hij heeft voor zn verjaardag een driewieler gehad met zo een duwstang er ook op en die vind hij geweldig dus nu zet ik hem daarin en ga een eindje wandelen. Dan heeft hij het weer even naar zn zin.