Ook herkenbaar hier hoor. Alhoewel mijn vriend wel altijd een duidelijke kinderwens had en we van begin af aan er graag over praatte, vond hij het lang heel erg eng. En beiden hebben we best een tijd toch vaak de bezwaren gehad (maar die en die maand is dit, werk, bla die bla). Een half jaar geleden begon het bij mij al flink te kriebelen en heb ik hem duidelijk gezegd: Ik ben zover, maar ik wil wel dat we allebei zover zijn (zeker voor een eerste), maar nu weet je dat zodra het voor jou goed voelt, ik meteen die pil uit het raam gooi. Ik zag de bezwaren ook niet meer, want het komt natuurlijk nooit helemaal uit. Doordat ik zo duidelijk was, maar ook open naar hem, zijn we er volgens mij samen heel mooi naar toe gegroeid. Ik heb hem toen heel bewust maandelijks betrokken bij het moment dat ik aan een nieuwe pilstrip begon. Niet om hem te pesten, maar om aan te geven dat ik eigenlijk elke maand daar toch even bij stil sta (en nog wat extra als ik een nieuwe set pillen ging halen bij de apotheek en ze vragen "3 of 6 maanden?" uuuh...). Toen hadden we op een bepaald moment bedacht dat we als de huidige set pilstrippen op was zouden beginnen. Maar uiteindelijk een maand eerder begonnen! Hij vind het nog steeds spannend, maar ik groeide ook steeds meer in mijn kriebels en hij voelde zich ook steeds zekerder. Ik denk dat het helpt om het zo regelmatig te bespreken en er ook niet omheen te draaien. Wij worden wellicht wat vaker aan de beslissing herinnert (zeker als je de pil slikt) en ik vond het een mooi moment om te bespreken. Ben heel blij dat ik hem ook die tijd heb gegeven.