Nog steeds voel ik me zo door mijn lichaam in de maling genomen, maar het is ook mij overkomen.... Bij mijn eerste echo bleek het vruchtje niet verder te zijn gegroeid dan 6 weken. Dat moment dat je daar ligt en zoiets te horen krijgt is zo onwerkelijk. Ik was nl al ruim 9 weken in de veronderstelling dat ik hartstikke zwanger was. Inmiddels ben ik wel zover dat ik nu goed besef wat er aan de hand is en dat ik eigenlijk gewoon verder wil. Ik werd vorige week doorgestuurd naar de gyneacoloog die mij uiteindelijk adviseerde om een afspraak te maken voor een curettage. Ik zag hier wel vreselijk tegenop maar dacht geen andere keuze te hebben. Later sprak ik mijn verloskundige die zich meteen afvroeg waarom ik zo snel en afspraak had laten maken voor een curettage en waarom ik niet liever wilde wachten op een spontane miskraam, vooral omdat het vruchtje al in een zeer vroeg stadium is gestopt met groeien. Ik kon me in haar verhaal goed vinden en had daarom besloten om de curettage af te bellen. Dat bleek niet zo simpel te zijn! Ik kreeg een verpleegkundige aan de telefoon de mij vertelde dat het niet slim was om dit af te bellen en uiteraard wel begrip had voor het feit dat ik er erg tegen op zag, maar volgens haar was de kans erg klein dat het nog spontaan zou komen, dit had volgens haar dan uiterlijk 2 weken na het stoppen van het groeien van het vruchtje moeten gebeuren? Ik moest wéér een omschakeling maken.... had net de rust gevonden om het spontaan te laten komen en nu kon dat ook niet? Ik heb meteen weer gebeld naar mijn verloskundige en zij vertelde mij toch weer een ander verhaal. Volgens haar zou rond de 12 weken het gele lichaam verschrompelen en mijn menstruatie/miskraam gewoon op gang komen, ik kon hier gewoon op wachten. Dusssssssss, ik heb de curettage toch afgezegd, maar wel met een dubbel gevoel door dat verhaal van de verpleegkundige.... Ik hoop zo ontzettend dat het gwoon door gaat zetten. Hoe deden ze dit 100 jaar geleden? Ik voel me trouwens ook al niet meer zwanger, en ik ben een hele periode goed misselijk geweest, dus daarom dacht ik ook dat het best weleens gewoon vanzelf door kan zetten nu (de zwangerschapshormonen zijn mijn lichaam al aan het verlaten?) Iemand ervaring met afwachten van spontane miskraam bij een vruchtje wat na ongeveer 6 weken is gestopt met groeien? ... Ik zal mijn 'banner' nog even verwijderen
nouja ervaring.... bij mij begon het bloeden maar het liet niet los dus na 6 weken alsnog gecurrateerd. nu bloed ik nog steeds 11/2 week later... ben intussen bijna 8 weken verder.... sterkte met je keuze en als het niet komt kun je altijd nog gaan.
Hoi Annika, Ik heb een aantal weken geleden een miskraam gehad tijdens mijn vakantie. Tijdens mijn vakantie had ik een boek meegenomen waarin stond dat een spontane miskraam het beste is. Dit kan wel tot een maand duren totdat het er spontaan uitkomt. Ik had heel erge buikpijn en een aantal dagen later is het vruchtje bij mij eruit gekomen. Precies op de dag dat ik tien weken zwanger zou zijn. Ben verder niet naar een dokter geweest omdat er in het boek stond dat je moest opletten dat je geen koorts zu krijgen en niet duizelig. Ook moest het bloeden minder worden als het vruchtje eruit is gekomen. Bij thuiskomst heb ik mijn verloskundige gebeld en die vond het nog geeneens nodig om me te zien of te onderzoeken. Ik wens je veel sterkte met je beslissing. Liefs
hoi annika wi hebben op 16 sept een mk gehad die dag hadden we ook de eerste echo maar het vruchtje zat toen al in de baarmoederhals en savonds is het er ook uitgekomen ik was 8 weken en 1 dag zwanger maar weet dus niet wanneer het is gestopt met groeien ik vermoed rond de 6 weken. Ik hoop voor je dat het idd gewoon spontaan komt. Ik was als de dood voor een curretage en gelukkig hoefde ik ook niet ik heb een week gevloeid en 30 sept een echo gehad en alles is schoon van binnen.
Hoi Annika, Ik ben erg benieuwd naar de reacties want ik sta voor dezelfde keuze als jij! Ik had afgelopen donderdag de echo, het zou 10 weken moeten zijn, maar het vruchtje was bij 7 weken gestopt met groeien. Dusja.. vanmiddag komt de vk voor (2e) overleg. Ik weet niet wat ik zal doen. Wil graag de natuurlijke weg en ik denk dat het voor de verwerking beter is. Als ik dat lees van Lied krijg ik er ook wel vertrouwen in. Maar stel dat het weken duurt, hoe ga je die tijd invullen? Thuis blijven? Ik vind het moeilijk. Vergelijk het een beetje met overlijden van een familielid: na een week, waarin de rest van de wereld even naar de achtergrond verdwijnt, is de begrafenis, het afscheid en dan ga je daarna langzaam verder. Nu kan dat afscheids-deel dus nog lang duren. Moeilijk moeilijk...
ha eerst heel veel sterke ik had op 5 okt vorig jaar bloed verlies week later echo waruit bleek een windei(geenkindje) leeg vruchtzakje en op 20 okt is het afgekomen de vk zei ik wil ongeveer 2 wkeen wachten en als dan niet afkomt moet je waarschijnlkijk curretage. maar ze zeggen meesetal wel van binnen 2 wken komt het meestal vanzelf af maar anders wacht je toch nog 1 week maar hoop voor je dat he snle afkomt. succes
Bah wat naar, allereerst heel veel sterkte, ik hoop dat het snel voorbij is dat je aan de verwerking kan beginnen. Ik was 11 weken zwanger en het kindje is met 8 wkn en 1 dag gestopt. Het kindje zat dus al 3 weken levenloos in m'n buik en het zag er niet naar uit dat het snel ging komen. Ik kreeg een tussenoplossing, niet afwachten, ook geen curretage maar pillen om de miskraam op te wekken. Ik heb dit als 'prettig' ervaren. De miskraam was binnen 3 dagen gepiept (uiteraard wel me de nodige bloedverlies en krampen). Daarna een controle echo gehad en m'n baarmoeder was schoon. Misschien een idee om naar deze oplossing te vragen bij je gyn? Nogmaals veel sterkte en als je vragen hebt dan hoor ik het graag.
Dank voor al jullie antwoorden! In de eerste instantie wilde ik er meteen 'vanaf' toen ik hoorde dat het niet in orde was. Eigenlijk vanwege het idee dat ik een dood vruchtje in mijn lichaam had zitten wat ik vooral een naar idee vond. Maar later heb ik er over nagedacht en omdat ik me al niet meer zwanger voelde én het vruchtje al rond de 6 weken is gestopt met groeien (dus héél piepklein) en waarschijnlijk ook nooit heeft geleefd (rond de zes weken gaat het hartje kloppen als alles goed gaat), is er niet eens sprake geweest van een dood of levend vruchtje. Ik had ook graag de pillen willen gebruiken om de miskraam op te laten wekken, maar helaas wordt daar in het ziekenhuis waar ik kom niet meer mee gewerkt. Waarschijnlijk omdat veel vrouwen hierna alsnog gecuretteerd moesten worden. Alhoewel ik me sterk afvraag of dat wellicht ook te maken heeft met tot hoever het vruchtje is gegroeid. Ik ben in ieder geval wel weer gaan werken, moeilijk, maar tegelijkertijd kan ik het daardoor een beetje van me afzetten en hoop ik dat mijn lichaam de normale omstandigheden weer zal oppikken. Ik geef mijn lichaam nu inderdaad 2 weken de tijd, mocht het daarna nog niet vanzelf zijn gekomen ga ik helaas, helaas, helaas alsnog voor een curettage, oh mijn hemel wat zie ik daar tegen op! => beginneling, wat is de naam van die pillen de jij hebt gekregen? Denk je dat ik die via de huisarts zou kunnen krijgen?
De naam van de pillen is Cytotec, weet niet of de huisarts dat voor kan schrijven. Je kan het proberen. Mijn gyn. had juist veel goede ervaringen met die pillen, maarja de meningen verschillen dus nog al per ziekenhuis / gyn. Succes! Mocht je die pillen niet kunnen krijgen hoop ik voor je dat het snel op gang komt en dat je geen curretage hoeft! (dat was ook mijn grootste vrees... al lees ik alleen maar positieve verhalen over curretage, dus mocht dat nog de enige mogelijkheid zijn dan zal het vast meevallen!)
Dankje beginneling! En ja ik heb inderdaad ook best veel goede verhalen gelezen over een curettage hier, maar toch het lijkt me zo vreselijk, en dan ook nog het risico op het 'ashermann-sydroom', ook al is die kans misschien klein, maar toch, als je dat éénmaal hebt dan is de kans op zwangerschap ook meteen minder. En over de pillen lees ik ook veel verschillende verhalen, maar ik zou me zomaar kunnen voorstellen dat dat ook echt te maken heeft met hoe groot het vruchtje uiteindelijk is geworden wat je lichaam moet los laten. Hoe kleiner, hoe makkelijker zou je denken toch?
Ik heb het ook meegemaakt. Zelf denk ik dat het al heel snel is mis gegaan maar er pas bij bijna 9 weken uit kwam. Ik heb ook bijna geen krampen gehad en het bloedverlies was ook gewoon een ongi idee. Ik verloor alleen wat stolseltjes en vliesjes. Ik ging op mijn werk naar de toilet omdat ik al wat bloed verloor. De VK had mij gezegd dat als het niet erger werd het oke was. Daar op de wc werd het dus wel erger en verloor ik ook een groot stolsel. Heb meteen de VK gebeld en die heeft een afspraak voor een echo gemaakt bij de Gyn. Op de echo was al niets meer te zien van een vruchtje dus ik was alles al kwijt. Bij mij werd er wel bloed afgenomen om te zien of de waardes daalde en het niet toevallig BBM zat. Na 6 dagen is het bloeden ook gestopt en was alles schoon volgens de echo bij de Gyn,. Vraag aan je VK wat andere mogelijkheden zijn zoals medicatie enz. Jij bent degene die beslist over je lichaam en niet de gyn. Als jij samen met je VK voor iets anders kiest dan hebben ze daar respect voor te hebben. Bedenk met je VK een uiterlijke datum dat het moet zijn begonnen en dan kun je altijd nog verder kijken.
Hoi Annika, Dat boek heet veilig zwanger. Door wie het geschreven is weet ik zo snel niet. Ik heb al mijn spulletjes voorlopig even opgeborgen, zo ook mijn boeken. veel sterkte en liefs
Hai hai, (Veilig zwanger is waarschijnlijk het bekende boek van Beatrijs Smulders, de zwangerschapsgoeroe) Maar wat ik wilde zeggen: Gisteren is bij mij de bloeding begonnen, dus 6 dagen nadat de missed abortion is vastgesteld. Ik vind het heel prettig dat de natuur het nu oplost; ik krijg er vertrouwen van in mijn lijf. Eerst was ik een beetje bang voor het wachten enzo, maarja 'alles went'. Waarschijnlijk ga ik het vruchtje niet herkennen, want er komen veel slijmvlies en stolsels vrij, en het was bij mij 7 weken dus heel klein. Volg vooral je gevoel; ik was blij dat nu een curettage (wachtkamer, narcose en gevoelsmatig wat 'brute' ingreep in je kwetsbare voortplantingsorganen; is puur mijn gevoel hoor) of pillen met zware hormonen, die nu niet meer hoeven (waarschijnlijk). Maar het is dus heel persoonlijk! Volg je gevoel! Het zou in theorie vaak rond de 12e week kunnen komen omdat dan het gele lichaam ophoudt met hormoonproductie. Daardoor zakt je hormoonspiegel en gaat je lichaam het afstoten. Is mij verteld. Het begin bij mij dus bij 11 weken, en toen was het vruchtje al 4 weken gestorven. Ik wist het toen 1 week. Dan heb je een idee.. Succes meid en alle anderen ook! Mique
Hallo iedereen, Ik had al 2 dagen last van wat bruinverlies maar dat hoeft niets te betekenen werd me verteld. Ook wat buikkrampen gehad, ik dacht nog aan bandenpijn. We waren 8 weken en 3 dagen en hadden een week van te voren een mooie echo gehad met flink kloppend hartje. Het bruinverlies werd ineens rood en direct naar ziekenhuis gegaan. Het vruchtje bleek niet meer te leven en was maar 8 mm... bij de 1echo toen het goed was, was het 6,2 mm dus is vrij snel na de echo fout gegaan. Ik heb vanochtend heel flinke buikpijn gehad en het vruchtje is uit zichzelf eruit gekomen. We hebben het nog bestudeerd maar we konden er niet veel van maken. Vloei nog flink. Dinsdag moet ik naar de gyn voor een echo om te kijken of m'n baarmoeder helemaal schoon is want anders volgt curratage maar ik ben vandaag dus de stolsels verloren. Het is heel heftig, ik wens iedereen heel veel sterkte die dit mee moet maken. Ik heb nog huilbuien zo nu en dan maar het is natuurlijk ook nog heel vers. Liefs Inkie
Hoi, ik heb wel ervaring met het wachten, helaas... Op 13 sept had ik wat bruinverlies, op 15 sept zag men op een echo dat er geen goed vruchtje aanwezig was. Ik was toen rond 7 weken. Ik kreeg toen de raad om af te wachten. Twee weken later was er nog altijd niks te zien, en vooral emotioneel was dit toch wel slopend... Ben wel steeds blijven werken, enerzijds leidde me dat wel af, maar anderzijds was het ook heel stresserend. Ik was bang dat het op mijn werk zou gebeuren... Vorige week heeft de gyn mij druppels (Methergin) voorgeschreven om het op te wekken, maar... ook dat hielp me na een week niet verder. Gisteravond bij een tweede controle sprak de gyn opeens over vaginale tabletten als laatste optie voor een curettage, en die optie heb ik dus maar genomen. Vanmorgen naar ZH gegaan, en vanmiddag om half 4 is mijn vruchtzakje afgekomen... De pijn die eraan voorafging was wel behoorlijk heftig, maar ik ben nu zooo opgelucht dat het eindelijk voorbij is. Het blijft een persoonlijke keuze waar je je het beste bij voelt, dat kan niemand in jouw plaats zeggen. Ik weet voor mezelf dat ik bij een volgende MA (die er hopelijk dus NOOIT meer komt) onmiddellijk ga vragen naar die pillen, want ben emotioneel behoorlijk gekraakt op "de wachtbank"... Ik vind het wel jammer voor je dat je blijkbaar die pillen niet kan krijgen in het ZH. Tegen mij werd gezegd dat de pillen inderdaad veel meer kans op succes hebben als je in een vroeg stadium een MA hebt gehad. (zoals bij mij en jou ook dus)... Zo'n curettage vond ik toch ook wel ingrijpend, en heb ik gelukkig kunnen vermijden (zal nog moeten afwachten of mijn BM helemaal schoon wordt, maar we zullen hopen na al die ellendige weken dat er niet meer nodig is). Heel veel succes gewenst met het wachten, ik hoop voor jou dat het snel vanzelf kan komen en je dit een plekje kan geven. Liefs, Sunnyke
Hallo, allereerst: veel sterkte met wat gaat komen! Want het is niet een makkelijke beslissing voor velen. Voor mij eigenlijk wel, ik wilde een curettage. Om het cru te zeggen: ik wilde ervan af. Het idee dat er iets in mijn buik zat dat niet goed was en dat een volgende zwangerschapsmogelijkheid alleen maar zou vertragen was voor mij voldoende om die keuze te maken. Bovendien leek het me heel moeilijk om er steeds mee bezig te zijn in je hoofd bv. op het werk of zelfs dat het dan zou komen als ik op kantoor was ofzo. Aan de andere kant heb ik ergens gelezen van iemand die zei dat als haar lichaam er nog niet aan toe was om het af te stoten, zij dat ook niet was. Dat sprak me wel aan, maar niet genoeg. Voor mezelf dan in ieder geval...
Wat komt dit nog vaak voor zeg... Afgelopen dinsdag (ik was 10 weken zwanger) bleek ook bij ons dat er alleen vruchtwater en een placenta in mijn baarmoeder zit. Ze twijfelde of ze het vruchtje zag, maar dat moet al heel vroeg gestorven zijn. De baarmoeder was met acht weken gestopt met groeien. Ik zit nu dus ook op de wachtbank en vandaag zou de VK nog bellen om te informeren hoe het gaat. Ik weet eigenlijk niet hoelang je kunt of mag wachten tot het er zelf uit komt. Woensdagavond flinke buikpijn, maar donderdag al niet meer. Nu heb ik telkens een licht zeurderig gevoel, maar ik vraag me zelfs af of ik me dat niet inbeeld. Het vreemde is, op een of andere manier had ik, toen ik nog niks wist, al intuitief het gevoel dat het misschien niet helemaal goed zat. Ik moet ook eerlijk zeggen dat na een dagje huilen ik eigenlijk helemaal niet zo emotioneel erover ben. Het kindje was waarschijnlijk niet goed en daarom is het niet verder gegroeid. Straks gaat het ruimte maken voor een gezond kindje. Maar misschien scheelt het ook wel dat we al een gezonde dochter hebben.
Zorg goed voor jezelf hoor Knuf, en luister naar jezelf! Jouw nuchtere houding herken ik helemaal (ook al heb ik nog geen kinderen) maar dat was voor mij juist de oorzaak dat ik niet genoeg naar mijn gevoel luisterde. Met als gevolg dat ik weken later een klein tegenslagje had. Die had niet eens met de MA te maken maar met allerlei andere dingen waar ik me te snel druk om had gemaakt terwijl ik eerst even pas op de plaats had moeten maken voor mezelf. Maar goed, wil natuurlijk nog niet zeggen dat dit bij iedereen zo gaat en ik hoop van niet! In ieder geval veel sterkte met wat er gebeuren gaat meid, wat je keuze ook wordt....