Dag dames, Ik ben een jonge meid van 23 en ik heb een enorme kinderwens! Mijn vriend wil ook wel kinderen maar nu nog niet. Nu hebben we er goed over nagedacht en hij denkt dat hij nog ongeveer een jaar tot twee jaar wil wachten. Ik ben blij dat ik weet hoe we er in staan maar voor mij gevoel zal die tijd oneindig gaan duren... Ik wil hem zeker niet pushen maar ik kan niet wachten tot hij het startsignaal geeft! Hebben jullie dit ook meegemaakt? Of zit je in een soortgelijke situatie? Ik vind het fijn om er met anderen over te praten
Het is inderdaad lastig Maar je bent nog jong! en over 1 a 2 jaar ben je ook nog jong Het lijkt heel lang te duren, maar dat valt wel mee hoor je hebt wat moois om naar uit te kijken ik zou het nu laten rusten, en dan in de zomer nog een keer peilen hoe hij er dan over denkt. ik zou er zeker niet elke maand over beginnen Veel succes!
Hier dezelfde situatie, alleen ben ik iets ouder (29). Ik geef hem gewoon even de tijd om eraan te wennen, ga niet pushen want dat werkt bij hem in ieder geval averechts Ik hoop/verwacht van de zomer te kunnen beginnen, maar het is even wachten of vl er tegen die tijd ook helemaal achter staat.
Ja ik was 24 toen ik er helemaal klaar voor was, mijn man nog helemaal niet. Het enige wat hij mij kon vertellen is dat hij ooit wel kinderen wilde. Ik heb toen gezegd dat ik met de pil ging stoppen en dat de verantwoordelijkheid vanaf dan helemaal bij hem lag. 6 jaar later was hij er (eindelijk) ook aan toe.
Bij de eerste hebben wij samen besloten om ervoor te gaan nadat wij 4 jaar samen waren. Ik heb na het stoppen met de pil wel een jaar gewacht, omdat ik eerst alle hormonen uit mijn lijf wilde. Achteraf was dit misschien wat lang, maar ik heb het goed volgehouden. Daarna was het meteen raak. Ik was toen 23. Bij de tweede heb ik, bij dezelfde partner, 13 jaar moeten wachten. Hij was er niet eerder aan toe. In eerste instantie wilde hij helemaal geen tweede meer, maar op een dag begon hij van alles te relativeren en toen raakte ik dezelfde maand zwanger. (Voor mij was het thema eigenlijk al afgesloten) Alleen eindigde deze zwangerschap in een missed abortion. Ik had het ook graag eerder gewild omdat mijn dochter er nu niet meer zoveel aan heeft. Maar ja, je moet er samen achter staan, vind ik. Wel fijn dat je vriend het ook wilt. Leuk om naar uit te kijken en alvast veel succes!
Hier is het ook zo begonnen was net 22 toen het begon te kriebelen en heb dit toen met ml besproken hij wilde nog even wachten. Ik had wel erg last met de bij werkingen van de pil en was al verschillende keren over gestapt ik zij dat ik hier wel alvast mee wilde stoppen kijken hoe dat ging en zo had me lichaam ook de tijd om te ontpillen tot hij er wel aan toe was. Dat vond hij prima in de tussen tijd braaf condooms gebruikt en verder niet gepusht. Na een half jaartje kwam het weer te spraken en hij begon wat te twijfelen ik vroeg hem wat er door hem heen ging wat hielt hem tegen?? hij was vooral een beetje angstig en onzeker ben ik wel een goeie vader? kan ik mijn kind wel alles geven? Zo hebben we even rustig gezeten en gepraat en geluisterd na elkaar. Na het gesprek zij hij we moeten het gewoon doen we gaan er voor en dat was de omslag. was 23 toen ons zoontje werd geboren ml 22 en nu komt er alweer een 2e aan. Het bevalt hem prima om vader te zijn als hij dat eerder had geweten had hij nooit getwijfeld zegt hij nu. Hoe ging ik er mee om ik pushte hem niet en peilde heel soms hoe hij er over dacht. Praat er af en toe voorzichtig over. Geduld is een schone zaak en is zoveel leuker als je het uiteindelijk samen wil en doet. En wie weet duur het niet eens 1 of 2 jaar en slaat het misschien wel over een paar maanden in ene om.
Ken dit gevoel en verhaal. Ben zelf ook 29 jaar. Mijn vriend is 35. Toen het bij mij begon te kriebelen was mijn vriend ook nog niet zover. Hij is zeer relax in alles, en had geen haast. Afgelopen vakantie heb ik het weer onderwerp weer aangebroken. Hij vond het nu wel goed, maar wilde eerst weten of mijn lijf een zwangerschap wel aankon (lees elders op dit forum betreft mijn MM). Nu dit achter de rug is, heb ik afgelopen woensdag mijn laatste pil gehad en zien we hoe mijn eigen cyclus zich zal gaan ontwikkelen. @ Pluk, hier reageerde je man goed op? Ik heb een soortgelijke situatievraag ook op het forum geplaatst. Werd alleen vrij negatief op gereageerd..
Bij ons ging het net zo en ik heb netjes 2 jaar gewacht alleen bleef mijn vriend het elke keer een jaar uitsteklen. Uiteindelijk heb ik gezegd dat ik mijn spiraal liet verwijderen en het aan hem was om dan evt. Bescherming te regelen. Voor mijn spiraal eruit was nog flink wat discussies gehad...maar inmiddels is hij helemaal gek op de kleine meid in mijn buik en hij kan niet langer wachten tot ze er is! Ik hoop voor je dat jouw vent wat sneller overstag gaat dan de mijne
Hier ook, alleen ben wel iets ouder. Ik wilde zowizo kinderen, dat stond voor mij vast. Niet gelijk bij het begin van onze relatie, maar nadat we besloten hadden te gaan trouwen. Daar heb ik 9 jaar op moeten wachten, voordat ie me vroeg, haha. Vlak voor we trouwden hebben we het erover gehad, en hij zei dat hij wel kinderen wilde maar nog niet. (Dat was 4 jaar geleden) Toen laten rusten, omdat ik wist dat hij het wou. In 2010 kreeg ik na pilgebruik door omstandigheden een spiraaltje en in 2011 is die eruit gegaan, omdat ik een lisexcisie kreeg vanwege een PAP4. De draadjes van het spiraaltje waren erg kort geworden en aangezien ze er nu toch "bezig waren" gelijk maar gedaan, omdat ik het niet nog 4 jaar daarmee vol kon houden. Dus toen heb ik tegen hem gezegd dat ik geen bescherming meer had qua anticonceptie, en omdat ik graag kinderen wil ikzelf er niets aan zou doen. Als hij nog niet wou, dat hij dan voor de bescherming moest zorgen. Dat is nog een jaar zo geweest, toen heb ik wel heel wat gesprekken met hem gehad, dat we toch ook wat ouder waren, stel dat het niet gelijk lukt, enz enz. Hij wilde liever nog niet de verantwoording voor iemand hebben. Uiteindelijk heeft ie zomer 2012 gezegd dat hij het wou, en toen dus begonnen... Helaas zijn we inmiddels bijna 1,5 jaar verder en nog steeds niks. Wel oorzaken (zie onderschrift) en hopelijk deze maand uitslag over of het verder goed is. (Sinds gister met de pil gestopt, nu wachten op ongi en dan cyclus volgen bij de gyn.) Ik ben trouwens 32 en ML 37
Ik heb ruim zes jaar op vriendlief moeten wachten. Nu zijn we zeven maanden gericht bezig en het wil maar niet lukken. Mijn tip is om er niet over te zeuren en het zoveel mogelijk los te laten. Vriendlief heeft weleens aangeven dat als ik er niet zoveel op had gepraat dat hij er waarschijnlijk veel eerder voor had willen gaan.
Ik wil iig de tip geven niet te wachten met ontpillen tot je het echt wil.. mijn man en ik wilden anderhalf jaar geleden ongeveer allebei. vanwege het afmaken van mijn studie ben ik pas in mei gestopt met de pil maar nu, bijna negen maanden verder, ben ik nog steeds niet zwanger en wel behoorlijk gefrustreerd. Als je nu alvast stopt met de pil (en bijv. condooms gaat gebruiken) heb je iig meteen kans als jullie er allebei klaar voor zijn en gaan proberen...
Heey allemaal, Ik ben net thuis en zie in eens allemaal fijne reacties! ik en mijn lieverd zijn er verder wel helemaal klaar voor we zijn al bijna twee jaar getrouwd, hebben een eigen huis en we hebben allebei gelukkig ook nog eens een baan. Ik ben vanaf mijn 15e aan de pil omdat ik vroeger tweemaal in de maand ongesteld werd met misselijkheid en flauwvallen etc. Ik heb sindsdien zeker 8 verschillende pillen gehad omdat ik erge buikpijn had tijdens de ontrekkingsbloedingen en ook tussentijds bloedverlies had( ondanks correct pilgebruik). In Januari 2013 ben ik daarom gestopt met de pil, om vervolgens te ontdekken dat mijn eigen cyclus er wel een van 28 dagen is waarbij ik soms 20 dagen bloedverlies heb. Ik heb uitstrijkjes gehad, inwendige en uitwendige echo's en de gynaecoloog zegt dat ik medisch gelukkig in orde ben Ik ben nu weer aan de pil omdat de gynaecoloog me dit aanraadde maar dit voelt nu wel heel tegenstrijdig...de klachten zijn trouwens ook weer terug gekomen, als het na de derde strip nog niet over is moet ik er weer mee stoppen. Picasso91: mijn gyn zei trouwens dat ontpillen niet nodig is omdat de hormonen na de ontrekkingsbloeding het lichaam uit zijn.. Wel jammer dat jullie na negen maanden nog geen succes hebben. Dat lijkt me helemaal naar, omdat je toch elke maand goede hoop hebt en het dan elke keer tegenvalt. Heel veel succes furby: dat wat jij zegt over je vriend dat hij zei dat als je het er niet zo vaak over gehad had dat hij dan misschien eerder had toegegeven. Daar ben ik dus ook een beetje bang voor, daarom heb ik hier ook een profiel aangemaakt. Zo hoop ik het een beetje van me af te schrijven door met jullie te kletsen Kreeftje89: gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik hoop inderdaad dat hij een beetje aan het idee went en ik laat het initiatief vanuit hem komen. Duimen dat hij dus snel bijdraait Motherlove76: je moet er inderdaad met z'n tweeën helemaal voor gaan, en ik ben superblij dat hij in ieder geval een time frame aangeeft. Zo heb ik inderdaad iets om naar uit te kijken. Jammer dat je tweede zwangerschap zo eindigde dat lijkt me echt verschrikkelijk. Mijn beste vriendin is wel bezig en ze is al druk met het verzamelen van kinderboeken, heeft al een familiewieg en kleertjes. Ik ben ook nog eens net tante geworden , superleuk, dus alles begint zo te kriebelen. De kriebels zijn zo erg dat ik nu dus ook op de zwangerschapspagina zit, ik denk maar niet dat ik dit aan mijn man laat zien dan denkt hij helemaal dat ik hem elk moment ga bespringen Bedankt allemaal voor jullie goede tips!
Ik wil al kinderen vanaf dat ik geboren ben . Ik was 20 toen ik een relatie kreeg met mijn man. Ik had graag snel kinderen gekregen. Hij was toen 27. Hij wilde echt nog niet. Uiteindelijk was mijn wens op een gegeven moment enorm en toen hebben we een reis geboekt naar Amerika. Voor deze reis ben ik met de pil gestopt en ik kwam zwanger terug. Dat was voor ons echt iets wat we nog heel graag met zijn tweetjes wilde doen. Inmiddels wil ik al een tijdje heel erg graag een tweede, maar pas sinds deze maand is ook hij er aan toe. Ik heb weer rustig gewacht en niet teveel erover gehad. Maar ook nu heb ik wel gevraagd om duidelijkheid. Ik wilde gewoon echt een maand hebben waarop we zouden proberen. Dat gaf ons beide rust. Hij kon er op zijn manier naartoe leven en ik op de mijne. Veel succes, ik hoop dat hij er sneller aan toe zal zijn
Ik heb ook jaren moeten "zeuren". Alleen had ik zelf ook nog het een en ander dat ik eerst wou. De kriebels waren al erg aanwezig. Toen onze nieuwbouwwoning werd opgeleverd in voorjaar 2011.... Werd het een ander verhaal....klapperende eierstokken hielden het niet meer. Ik was toen 24, hij 27. Goed gesprek gehad en met de gedachte " het duurt vast een jaar" gaf hij ook akkoord.....ik was meteen zwanger! Beide dolblij en helemaal happy met ons meisje. Nu heb ik weer kriebels voor een tweede....en hij nog niet . Misschien dat het dit keer wel langer duurt maar hij 'trapt' er nu niet in. Ik ben gestopt met de pil ( omdat ik daar gewoon vanaf wou) en hij heeft de volgende dag meteen een mega pak condooms besteld haha. Nu hebben we het er vaker over maar ik laat het even rusten....van het voorjaar maar weer eens proberen! Teveel pushen heeft geen zin en het is echt veel leuker als jullie beide blij zijn met de zwangerschap!
Ik was er ongeveer een half jaar geleden echt klaar voor. Hij niet. Ik heb eigenlijk nooit echt gepusht wel erover gehad. Ook nooit gezegd te stoppen met ac. En gisteravond hebben wij Valentijn gevierd en vroeg hij of ik een kindje met hem wil proberen te maken. Dus nu gaat deze week mijn spiraal eruit en de maar hopen dat ik nog net zo vruchtbaar ben als 7 jaar geleden..
Ik heb niet moeten wachten eigenlijk, maar ik kan me voorstellen dat het heel moeilijk is. En dan doet het er niet toe hoe oud je bent i.m.o, een wens is een wens en dan duurt wachten heel lang als je eierstokken een ander signaal afgeven
Mijn verhaal is net even anders. Hier is het zo dat ik jarenlang voor mezelf heb voorgehouden dat ik ze echt niet wilde. Ben nu 32 en zeg dus al 14 jaar dat het niet gaat gebeuren. Nu kwam een paar maanden geleden manlief met de mededeling dat hij toch wel heel graag kinderen wil. Mijn eerste gedachte was waarom??? Hij heeft twee jaar gelopen met de twijfel wat hij hiermee moest. Zijn broer heeft sinds twee en half jaar een zoontje en hij is gewoon verliefd geworden daarop. Hij wilde dat ook. Ik ben lang in gesprek geweest met manlief. En wat ik mij tijdens deze gesprekken steeds meer ging beseffen, is dat ik wel kinderen wil, maar dit al die tijd genegeerd heb door heel hard te roepen dat ik ze niet wil. Ik ben namelijk als de dood dat ik geen goede moeder zal zijn door mijn eigen onzekerheden. Na gesprekken met maatschappelijk werk en een aantal andere mensen dicht in mijn omgeving, zijn we nu dus bezig zwanger te worden. Ik kan je vertellen dat het nog heel lang duurt voordat ik volgende week weer kan testen
Hoi, ik heb 3 jaar moeten wachten op mijn man. Ik vond het erg zwaar, maar ook belangrijk dat hij er net zo blij mee zou zijn als ik. Ik moest er niet aan denken dat hij bij een positieve test helemaal in de stress zou schieten. Het was het wachten waard We waren allebei zo blij! En voor een tweede waren de rollen omgedraaid. Hij wilde bijna meteen weer en ik was er nog niet klaar voor. Tipje: Doe nu nog de dingen, die je straks gewoon niet meer of moeilijker kan. Ga die verre reis maken, die studie doen of achter die ene baan aan. Als je eenmaal kinderen hebt, dan worden die dingen allemaal een stuk lastiger Succes!!!!!
Ja hoor mijn man reageerde hier prima op, hij snapte wel dat mijn kinderwens groot genoeg was om geen pil meer te willen en dat het balletje nu bij hem lag. Die verantwoording heeft hij trouw genomen tot hij er ook aan toe was.
Bij ons is het verhaal eigenlijk precies hetzelfde. Ik ben nu al zeker 2,5-3 jaar aan het wachten tot vriendlief er klaar voor is. Op dit moment is onze situatie echt ideaal om aan kindjes te beginnen. Allebei een goede baan, een fijn huis, een goede en stabiele relatie en we willen allebei erg graag kindjes. Vorig jaar in januari zei hij uit zichzelf dat ik kon stoppen met de pil en dat we dan wel verder zouden kijken. Vlak daarna kreeg ik te horen dat ik fulltime kon gaan werken, dus toen hebben we besloten om onze kinderwens nog even vooruit te schuiven. Hij was erg blij want hij was er nog niet klaar voor. Nu zijn we dik een jaar verder en ik heb het idee dat hij er nu bijna klaar voor is. Afgelopen maand hebben we geen condooms meer gebruikt maar wel de eisprong vermeden, dat is al een hele stap voor hem! Dus ik denk dat we er waarschijnlijk vanaf volgende maand wel volledig voor zullen gaan. In de tijd dat ik aan het wachten was, heb ik er wel regelmatig met hem over gesproken. Waarom hij wilde wachten en ik wilde vaak pijlen en het ter spraken laten komen, zodat hij wist dat ik ook nog graag kindjes wilde. Ik heb hem nooit gepushed, omdat ik het erg belangrijk vindt dat hij er ook helemaal zelf achter zijn beslissing staat en dat hij de tijd kon nemen die hij nodig had. Maar wel wilde ik duidelijk hebben dat het een verhaal is met twee kanten: zijn en mijn.