Verwacht geen reacties hoor op dit berichtje. Wil gewoon even van me afschrijven... Vandaag is het precies een jaar geleden dat we afscheid namen van mijn lieve opa. Een man die, samen met mijn oma, één van de belangrijkste personen in mijn leven is geweest. Vandaag is ook de dag dat ik wéér ongesteld ben geworden. Niet echt verwacht omdat ik nog niet op m'n nod was, wel symptomen had en twee twijfeltesten. Ronde 36 gaan we nu in. Tevens de laatste ronde voor ons. Onze oudste dochter heeft hechtingsproblemen wat zorgt voor veel spanningen hier in huis. Veel boze buien van haar kant. Hoewel de hulpverlening al een jaar bij ons thuis bezig is, zien we nog niet veel verbetering. Omdat ik een eigen bedrijfje heb en vanuit huis werk, ben ik ook de thuisblijfmoeder. Manlief is voor een promotie op z'n werk bezig met een HBO studie die hem erg zwaar valt. Dat betekent dat hij daar 24/7 mee bezig is en de opvoeding grotendeels op mij neer komt. Behalve mijn bedrijfje heb ik geen bezigheden, hobby's of vriendinnen. Ik ben dus eigenlijk altijd thuis. We hebben op dit moment ook niet de financiële middelen zodat ik iets buiten de deur zou kunnen doen. Manlief heeft zich ingeschreven bij een voetbalclub omdat hij weer wat wil gaan sporten. Vanavond werd hij gebeld omdat ze een speler tekort komen. Een toernooitje met aansluitend gezellige borrel, hapje etc. Voel me best down nu. Verdriet omdat ik weer ongesteld geworden ben, emoties om het verlies van dierbaren en nu een dochter die bijna de tent afbreekt hier omdat ze niet om kan gaan met het onverwachte dat papa vanavond toch niet thuis is... En ik, ik zit ermee... De kinderen zien papa al weinig, want hij gaat 's ochtends om half 7 al de deur uit, komt om half 6 's avonds weer thuis. Eet met ons en gaat studeren of sporten. We brengen de kids naar bed en hij gaat weer studeren of even computeren om te "ontspannen". Volgens de hulpverlening die we hier krijgen voor onze dochter moet ik de situatie accepteren zoals hij is. "het is zoals het is". Ik mag mijn man niet meer belasten met de opvoeding dan dat hij nu doet omdat hij het al zo zwaar heeft. En als ik het te veel vind, dan moet ik mijn eigen bedrijfje maar stopzetten. Mijn gezin moet topprioriteit zijn. Dit aldus de hulpverlening. Nou, ik ga even de boel weer in het gareel trekken hier...
Even een vraag. Waarom is er financieel wel ruimte voor je man om te gaan voetballen, en dan een hapje en drankje te doen en voor jou niet? Zo te lezen, zit je er flink doorheen. Sterkte met het verlies van je opa. Als je na zo'n lange tijd nog geen verbetering ziet bij je dochter, zou ik kwa hulp toch eens even verder kijken. Ook vind ik dat je (ondanks dat je man het druk heeft) je man best even aan zijn mouw kan trekken om even je kinderen uit handen te nemen. Ga even lekker in bad met een boek en een wijntje.
Bah wat een verdrietige dag voor je Kan me heel goed voorstellen dat je je down voelt nu. De hulpverlening die je krijgt heeft wel makkelijk praten zeg Mss een optie om eens te denken aan andere hulpverlening? Natuurlijk is je gezien je eerste prioriteit,maar dat wil toch niet zeggen dat je gezin het enige is in het leven waar je mee bezig mag zijn. Sterkte!
Er is geen financiële ruimte omdat we met een hoge hypotheek zitten die, door het wegvallen van mijn baan en de geringe opbrengst van mijn bedrijf, bijna niet op te brengen is. Mijn man had zich ingeschreven bij de voetbalclub tijdens de training van onze jongste. Niet even overlegd... Omdat mijn man kostwinner is en ik niet echt significant bijdraag aan het financiële deel, voel ik me altijd schuldig als ik over geld moet beginnen of dingen moet weigeren of afwijzen. Hij kan dan best chagrijnig worden en voelt zich dan tekort gedaan (beetje kinderachtig). Hij heeft sowieso een gat in z'n hand en een verleden met schulden (voordat wij bij elkaar kwamen) dus ik let er goed op. Zo kunnen we bijv. dit jaar niet op vakantie. Helaas pindakaas, is niet anders. Maar hij vind het vreselijk. Hij heeft toch een heel jaar gewerkt en het eigenlijk wel verdiend... tja ik ook... Hij is niet altijd zo hoor, maar bij vlagen wel. En dat is dan erg lastig en voel ik me schuldig over. Hopelijk slaagt hij over anderhalf jaar voor z'n opleiding. Dan gaat hij er financieel ook op vooruit. Tot die tijd is het op een houtje bijten. Het huis verkopen is geen optie omdat we dan verlies zouden lijden.
Oei de uitspraak van de hulpverlener slaat nog kant noch wal... Of zoiets Waarom jij alles opofferen en je man niet? Maar goed hier heb je niets aan, probeer aan jezelf te denken.. Ga er tussenuit en probeer jezelf even op te laden. Jij bent ook belangrijk en buiten moeder en partner ook een VROUW met behoeftes.
Bah het zit je echt niet mee! Wat jammer dat je weer ongesteld bent geworden! Als ik eerlijk moet zijn vind ik dat je man het wel een beetje makkelijk heeft zo. Als mijn man thuis komt heb ik graag dat hij een beetje meehelpt wat hij dan ook graag doet. Ik vind dat de hulpverlening wel heel erg de kant van je man 'kiest'. Denk je ook een beetje aan jezelf? Soms heb je gewoon wat tijd voor jezelf nodig!
Dan gaat HIJ er financieel op vooruit of JULLIE? Ik lees hier alleen maar hij en hij? Probeer je ook aan jezelf te denken? Jij bent ook belangrijk? Probeer een hobby te vinden waarin je mensen leert kennen en samen leuke dingen kan doen.
Ach meid, ik snap heel goed dat je er doorheen zit!! Heb verder ook geen advies voor je, anders dan toch je man af en toe wat meer erbij te betrekken! Als hij kan voetballen, computeren, borrelen enz. kan hij ook met zijn gezin bezig zijn! Mannen zijn er heel goed in net te doen of het ze allemaal te veel is, maar ondertussen lekker voor zichzelf bezig zijn... Mag best, maar niet altijd natuurlijk, en jij hebt ook gewoon tijd en ruimte voor jezelf nodig!
Jij moet jezelf op prioriteit 1 zetten. Zoals mijn moeder altijd zei: Hoe moet je een ander gelukkig maken als je dat zelf niet bent. Vaak is het zo dat mensen elkaar gelukkig willen zien, dit kan alleen door goed voor jezelf te zorgen. Een ander kan jou niet gelukkig maken, dat kan alleen jijzelf en doordat jij dan gelukkig bent is de ander dat meestal ook. Dit geld natuurlijk ook andersom. Ik zou voor jezelf ook wat leuks zoeken om te doen. Inderdaad zoals anderen al zeggen waarom je man wel en jij niet? Hier is bijvoorbeeld in het plaatselijke "cafe" een keer in de maand een mamacafe, Hoeft je niet meer dan een frisje te kosten. Ik ken de situatie van het financieel moeilijk hebben, hier is het ook geen vetpot. Dus zoek ik dit soort dingetjes op. En als je geen sociaal dier bent, schop jezelf er gewoon een keer naar toe. Je zult zien dat het leuk is. Ik wens je veel sterkte met het verlies van je opa en die rotmenstruatie.
Ik vind het heel sneu voor je dat je je zo voelt...en dat jij jezelf en je behoeftes opofferd omdat hij de kostwinnaar is?? Dat klinkt niet eerlijk in mijn ogen...je mag best wat meer voor jezelf opkomen en wat die hulpverlener zegt vind ik helemaal bizar.
Ach, het zullen ook voornamelijk wel de hormonen zijn die nu maken dat ik me zo voel. Natuurlijk geef ik op dit moment meer in de relatie dan dat ik krijg, maar wie weet is het in de toekomst een keer andersom. Ik cijfer mezelf wel vaak weg in het voordeel van de rest van de gezinsleden. Maar ja, daar mag ik niet over klagen want dat doe ik zelf... Vanavond vroeg op bed. Lekker een nachtje slapen en dan morgen met frisse moed weer op. Het lucht gewoon af en toe op om even "lekker te klagen"
Vervelend dat je je zo voelt! Beterschap! Maar eerlijk gezegd vind ik je man ook wel wat gemakkelijk. Hier hebben we samen voor een gezin gekozen dus ook samen zorgen voor de kinderen. Ongeacht hoe druk een ander het heeft..
Wat vervelend dat je je zo voelt.. Ik ben het met de andere eens dat je man het wel gemakkelijk heeft zo! Heel eerlijk? Ik vind 8uur werken makkelijker dan 24/7 alleen voor de kids te zorgen. (En ik heb ook een opleiding gevolgd naast mijn baan, dus ik weet echt waar ik het over heb) En die hulpverlener is zo te lezen erg van de oude stempel en niet goed wijs!?! Je man hoeft zijn gezin niet op 1 te zetten, want die heeft het al zo zwaar... En jij moet dat wel??? Pardon?? Meis hoe lastig ook, probeer ergens tijd en ruimte voor jezelf in te bouwen! Sterke ook met het verlies van je opa en het feit dat het deze ronde weer niet gelukt is.
Moet eerlijk zeggen dat mijn man wel een beetje een piepert is. Zo is hij met z'n werk verhuisd, zodat hij nu per dag in totaal 2 uur meer reistijd heeft. Is natuurlijk vervelend, maar in deze tijd mag je blij zijn dat je een baan hebt! Toch? Dit in combi met z'n opleiding vraagt veel van hem... Dan onze dochter met haar gedragsproblemen, daar kan hij niet mee omgaan. Ze moet op een bepaalde manier (emotieloos) benadert worden om te voorkomen dat ze een grote woedeaanval krijgt. (even kort door de bocht). Hij kan dat niet, gooit zijn eigen emoties in de strijd wat uiteindelijk resulteert in nog meer ruzie. De hulpverlening is het wel met me eens dat hij dit moet leren. Ik ben al verder in dat proces. Alleen vinden ze dat dat moet wachten tot over anderhalf jaar, als de opleiding voorbij is en hij beter in z'n vel zit... Toen we pas in dit traject zaten was ml net begonnen met de opleiding en nwe baan en ik was net begonnen met mijn bedrijf. We vroegen toen wat de mogelijkheden waren van behandelen. Eigenlijk waren ze voorstander van gezinsopname. Maar dan moest mijn man stoppen/pauze met zijn opleiding (met het risico z'n baan kwijt te raken) en ik moest mijn bedrijf maar stop zetten. Toen we hiermee niet accoord gingen, twijfelden ze aan de oprechtheid van ons als ouders We moesten per slot van rekening alles voor haar over hebben en inzet tonen... Nou, toen ben ik even flink uit mn pannetje gegaan! Sindsdien krijgen thuis hulp, maar nog niet echt naar tevredenheid dus. Vandaag weer geweest en toch wel duidelijk geworden dat we moeten accepteren dat het nooit een "normaal" kind gaat worden maar altijd één met gebruiksaanwijzing. En op latere leeftijd een grote kans op het ontwikkelen van borderline... Had al een en ander opgezocht op google dus had het wel verwacht, maar toch komt het hard aan. Zo'n toekomst wens je je kind gewoon niet.