Ik ben benieuwd naar ervaringen en tips van moeders die net zo'n enorm onderzoekend jochie hebben als ik (of meisje..) Mijn zoontje is ongeveer anderhalf jaar (vanaf het moment dat hij kon lopen zo'n beetje) een weglopertje geweest, niet om mij te pesten of grenzen op te zoeken, gewoon puur vanwege een erg onderzoekend karakter en een bewegelijk lijfje Dit gaf mij ENORM veel stress, tot bijna overspannen aan toe eigenlijk..want meneer rende de straat op, klom over hoge hekjes of liep op hoge muurtjes, besprong een pitbull en ga zo maar door. Hij heeft helemaal GEEN angsten en pas nu begint het besef van het verkeer en wordt hij wat rustiger en kijkt wat beter om zich heen, maar die stress die blijft nog in m'n lijf!! Als ik mijn zoontje ging halen van school was het een ramp, hij verdween gewoon als hij niet vastzat in de wagen, rende alle kanten op en ik ben hem ook 2x kwijt geraakt omdat ik letterlijk 1 sec niet keek, hij is namelijk zo snel! De ene keer is hij de middelbare school ernaast in gerend en de andere keer was hij gewoon op het schoolplein. Nou goed,nu gaat het al stukken beter want hij blijft enigszins in mijn buurt, maar toch sta ik nog steeds die 5 min die ik wacht op de gang op school er heel gespannen bij, ik verlies hem geen seconde uit mn zicht en daardoor groet ik eigenlijk mijn oudste zelfs heel vluchtig, want eerlijk waar hij is echt ZO snel. Het is ook niet zo dat hij het weglopen niet meer doet, ik bedoel in die 5 min tijd vliegt hij nog steeds in mijn buurt van hot naar her wat er te zien is. Herkent iemand dit? En hoe ging jij hiermee om? Ik merk echt dat ik als ik uit school kom een half uur moet bijkomen...en dan nog niet te spreken over speelafspraakjes maken, ik zou mn zoon eigenlijk vaker willen laten afspreken maar ik houd het nu op 2 keer per week en die 2 dagen geeft dat dan ook enorm stress want dan loop ik met 4 kinderen naar de bakfiets waarvan er eentje telkens andere plannen heeft Je zult me niet geloven maar ik hoop toch ooit ook nog een vierde kindje te krijgen mocht het ons gegund zijn, maar ik durf dit dus pas tot hij echt een duidelijk besef van het verkeer heeft..want de weg op rennen gebeurt nog steeds bij school redelijk vaak ondanks dat ik duidelijk uitleg dat het gevaarlijk is en hij zo plat (ja sorry helemaal niet pedagogisch verantwoord) als een pannenkoek wordt als een auto tegen hem aankomt....
ik heb geen ervaring, maar ikzelf heb dit ook gedaan toen ik klein was. mijn moeder had mij aan een touw zodat ik niet weg kon lopen.
aan een touw haha, zoiets is idd eerder gesuggereerd maar voor mij voelt dat niet als oplossing maar symptoombestrijding ofzo mijn weglopertje is inmiddels 3.5 trouwens, beetje vreemd gezicht
Woepie! Nog een mama met een ondernemend jongetje. Mijn ventje is net zo erg, in de zomer uit de tuin gelopen en door een buurvrouw thuis gebracht. Of gaat de auto uit, loopt zo via de achterdeur naar binnen bij Opa en Oma Buur (die vervolgens verbaasd kijken maar wel blij zijn met het onverwachte bezoek). Hij klim en klautert overal op en af. Ligt al een tijdje in een peuterbedje omdat hij met slaapzak en al uit het ledikant klom (en dus ook een paar keer lelijk gevallen is). Totaal niet bang en ontzettend ondernemend en moet ogen in de achterhoofd hebben..... 1 groot voordeel van ons kindje (en dat geld dus ook voor jou ondernemende mannetje) hij krijgt veel zelfvertrouwen mee vanuit ons als ouders. Hij vertrouwt letterlijk blind op ons en kan daardoor in alle rust de wereld ontdekken. Gewoon een compliment naar jou als mama.
De oudste was ook een wegloper en vond iedereen lief. Voordat wij een dierentuin in konden lopen had hij al een ander gezin gevonden om mee te gaan. Kent totaal geen angsten, niet voor water, niet voor autos etc etc. De jongste kan er ook wat van, maar minder. Van mij mogen ze, in de ruimte waar ik ben, gewoon lopen en rennen en doen. Maar ik heb bijv de jongste echt geleerd dat hij altijd bij het hek (geen hek wat dicht kan, maar een rujme opening) van het schoolplein moet wachten. Puur door opletten, snel erheen rennen en hem vastgrijpen voordat hij door het hek ging. Als dat gebeurde vertelde ik kort; "jij moet altijd bij het hek wachten". En dan mocht hij niet meer los lopen. Ja dan had ik dus een gillend en krijsend kind aan de arm/hand, maar dan zei ik nogmaals dat hij bij mij moest blijven. Ik leerde ze dat ze bij mij moesten blijven, zelf of anders vast. Vast is niet leuk; dus dan maar zelf opletten. Consequent blijven en doorzetten, dat is wat hier hielp. En een tuigje; daar ben ik geen voorstander van, zeker niet als het alleen als symptoombestrijder word gebruikt. Een kindje leert vanuit daar namelijk niet dat je niet weg mag lopen.
Ja dat is idd wat ik nu doe, vrijheid geven als het kan en aan de hand etc bij niet gehoorzamen Het blijft op school in die krappe gangen met 3 alleen nog moeilijk. ..dat os ook eigenlijk het enige moment dat ik het nog moeilijk vind
Ik zou dan gewoon zorgen dat je hem ergens in vast kan maken, buggy of fiets En anders maar een handje geven oid
Mijn dochter was ook heel lang een wegloper. Ze rende altijd op alles en iedereen af. Nu begint dat iets minder te worden. Ik had en heb altijd mijn oren en ogen overal. Als ik ergens kom met haar dan kijk ik snel rond waar ze weg kan etc en zelfs al lijkt het veilig dan nog hou ik haar constant in de gaten. Ik zou ook gestressd raken als ik meer kinderen zou hebben.. Je hebt ook van die lijnen voor aan de pols. Is dat niet iets voor bij school?
Mijn oudste zoon is ook een weglopertje, in zijn geval komt dit door zwaar autisme en is hem ook niet uit te leggen dat dit niet mag. Wij hebben wel een tuigje gebruikt. Los lopen waar het niet gevaarlijk is en aan het tuigje waar het wel gevaarlijk is. Een kind moet het inderdaad kunnen leren, maar tot die tijd moet je voorkomen dat ze onder een auto lopen of verdrinken.
Uk is nog jonger maar ondernemend, hier is doen we sinds hij kan lopen buiten de poort is aan de hand. Nu mag hij naast ons lopen maar als het druk is gewoon een hand of in de buggy. Is hij het niet altijd mee eens maar als hij zo de straat over zou steken zou ik echt grenzen aan gaan geven en anders de komende tijd de buggy vast laten houden.
Zo extreem was het bij mijn jongste niet, maar ik ben hem ook een keer kwijt geweest op het schoolplein. Compleet in paniek in de massa van woensdagmiddag halen. Hij was toen ook anderhalf. Met 2,5 jaar wordt het echt beter. Dan letten ze ook meer op jou. Ik vond de vakantie toen mijn zoontje 1,5 was ook helemaal niet relaxed. Steeds opletten, opletten, opletten. Toen hij 2,5 was, ging dat veel beter.
ja onze jongste dochter was ook zou extreem ondernemend! Ik ben haar zo ontzettend vaak kwijt geweest. En het werd iets beter omdat ik er iets beter afspraken mee kon maken toen ze ouder werd. Maar het karakter heeft ze nog steeds, impulsief, onbevangen, onbevreesd. Op zo' n jonge leeftijd kun je eigenlijk niet aan iets anders doen dan aan symptoombestrijding, dus voor je eigen rust en zijn veiligheid zou ik echt gewoon een tuigje/ polsverbinding gebruiken . Daarnaast kun op momenten dat je wel iets meer oog voor hem kunt creëeren oefenen met afspraken en grenzen. En op drukke onoverzichtelijke momenten waar je oog even voor een ander moet hebben zoals schoolpleinen dan gaat hij bij jou aan de pols. Je doet dit niet als straf of om hem te pesten maar om dat dat op dat moment gewoon even de veiligste optie is. Als hij ouder wordt en dmv het oefenen op momenten dat dit wel kan zal het vast steeds beter gaan. het is echt verschrikkelijk naar om je kind steeds kwijt te zijn, dan maar tijdelijk even geen oplossing maar symptoom bestrijding. Maar sommige kinderen zijn gewoon té ondernemend en te jong en kunnen doe vrijheid nog niet aan.
Herkenbaar ik werd er ook helemaal gestresst van en kwam steeds minder buiten omdat ze beiden niet te handhaven waren. De jongste vindt het soms een spelletje om zich ye verstoppen of weg te rennen. Ik heb géén humor meer na 8 jaar achter kinderen aanrennen en hartverzakkingen krijgen. Dus ik waarschuw 1 keer en loop dan weg. Dat werkte pas vanaf 3.5 ofzo maar dan kwamen ze gillend achter me aan. Ik ben dat weglopen echt spuugzat. Het is idd niet om mij te plagen, het is speelse onbevangenheid, nieuwsgierigheid en impulsiviteit. En ik kan er héél slecht tegen. Ik moest altijd zo lachen om plaatjes die ik voorbij zag komen op pinterest enzo. Van moeder die eenhoorn taarten bakten met hun kinderen of samen schilderden en daar heel gelukkig bij keken. En ik was al blij dat we het allemaal weer overleefd hadden
Als je er zelf zo slecht op reageert zou ik echt wel een tuigje overwegen, alleen al voor je eigen bloeddruk en daarnaast de veiligheid van je kind. Dan langzaam oefenen met los beginnen, maar zodra hij wegloopt weer tuigje. Tuigje klinkt overigens zo honds, je hebt ook rugzakjes met gespen voor in de vorm van dieren, dan heb je als ouder de staart van de "aap" vast. Sommige kinderen kunnen gewoon niet met de grenzeloosheid omgaan en worden zo geprikkeld door alles. Vroeger werd zoiets er dan uit geslagen, lijkt me niet te adviseren waarom dan niet de rust van een begrensde cirkel tot hij laat zien om te kunnen gaan met prikkels en vrijheid.
Haha ja ik vraag me vaak af hpe het toch kon dat vroeger de kindertjes zo braaf waren hier zaten ze overigens allebei aan zo'n tuigje. Geen succes gillen, brullen, draaien tot iedereen naar ons keek en het eruit zag alsof ik een dolgedraaide beer aan de riem had
Mijn schoonzusje liep vroeger ook met een tuigje rond. Schoonvader kreeg enorm veel kritiek, maar ze was al ooit onder een auto gelopen (beenbreuk)en hij incasseerde 1000x liever kritiek dan dat ze zou verongelukken. Ik heb er ook wel eens over gedacht. Onze zoon is ook enorm ondernemend, bv met Sinterklaasintocht, ik ren voortdurend gebukt achter hem aan omdat hij tussen alle benen en buggy's door glipt. Nou ja, hij pas 2,5. Een half jaar geleden is hij op weg opgerend, net toen er een bestelbus aan kwam rijden. Ik heb nog nooit zo hard gegild. Gelukkig stopte het busje net op tijd. Zoontje overstuur van mij natuurlijk. Alle buren kwamen buiten kijken wat er aan de hand was. Toen heb letterlijk de schuurdeur (die toch al uit zijn hengsels ging) dwars voor het tuinpad gezet zodat hij niet meer uit de voortuin kan rennen. We hebben een voortuin met hoge heg, met een "opening/hoge boog" erin waar je dus door kunt. Voor die opening staat nu de schuurdeur. Jammer voor bezoek en de postbode, maar ik was zooo geschrokken!
Ik zou ook een tuigje proberen als het je zoveel stress geeft dat je er helemaal kapot van bent. Jammer dan wat anderen er van vinden toch? Als het werkt voor nu, zou ik het doen. Inderdaad ook van die 'leukere' tuigjes met rugtasjes heb je.