Ik weet niet of het leven dat ik leef nog wel bij mij past. De afgelopen jaren heb ikzelf een enorme (positieve) verandering meegemaakt, ik ben eigenlijk een totaal andere persoon geworden. En nog steeds word ik elke dag een beetje meer mezelf. Mijn hele leven ben ik bezig geweest met wat andere mensen van mij vinden. Op de basisschool ben ik door die onzekere houding behoorlijk gepest en op de middelbare werd ik voor het eerst depressief. Rond mijn 14e kwam een oudere jongen in beeld die mij zag staan. Dacht ik. In de bijna 6 jaar die we samen waren heeft hij me min of meer geïsoleerd van de buitenwereld. Praten met een andere jongen leidde tot een vechtpartij, vriendinnen sprak ik niet meer mee af want ik moest bij hem zijn, dat soort dingen. In mijn onzekerheid ben ik hier volledig in meegegaan, en hierdoor heb ik mijn hele pubertijd gemist. Toen ik er achter kwam dat hij me bedroog ben ik bij hem weggegaan. Een familielid van mijn leeftijd heeft me toen opgevangen en dankzij haar had ik de jaren daarna een vrij normaal leven. We gingen bijna ieder weekend uit, shoppen, ik had een leuke baan. Maar de onzekerheid in mij was natuurlijk niet weg, en ik ging haar kopiëren. In plaats van mezelf te worden werd ik iemand die ver bij mezelf vandaan stond. Uiteindelijk leerde ik vijf jaar later mijn huidige vriend kennen. Vanaf het eerste moment klikte het enorm en al snel trok ik bij hem in. Niet lang daarna belandde ik in een tweede depressie, toen leek het op werkdruk en noemde men het een burn-out. Mijn vriend heeft me zo goed als dat gaat voor iemand die een depressie niet begrijpt gesteund. Ik kwam er weer bovenop en alles leek weer normaal. We kregen een dochter samen, en twee jaar later een zoon. In de zwangerschap van onze zoon werd ik weer depressief. De aanleiding was toen niet helder, de druppel wel. Door stevige lichamelijke klachten kon ik de deur niet meer uit en moest ik de zorg voor onze dochter uit handen geven. Door zo op mezelf aangewezen te zijn is er iets geknapt. Een enorm zware bevalling en een huilbaby deden mijn gemoedstoestand geen goed. Ik ben ontzettend diep gegaan toen, in mijn eentje. Ik hoefde het niet alleen te doen, maar ik had voor mezelf geen keuze. Ik moest en zou achterhalen wat er toch in mij zat waardoor ik telkens dieper wegzakte. Ik kwam er toen pas achter dat ik nog nooit voor mezelf geleefd had. In die periode heb ik mezelf beloofd om vanaf dat moment alleen maar voor mezelf te kiezen, en niets meer te doen omdat anderen dat zouden verwachten van me. En daar heb ik mezelf aan gehouden. Ik heb enorme stappen gemaakt. Ik kan mezelf nu eindelijk accepteren, hou van mezelf. En ik boek nog steeds vooruitgang. Alleen.. nu zit ik op een punt waarin ik verschrikkelijk aan het twijfelen ben geslagen. Past het leven dat ik leef nog wel bij mijn nieuwe persoon? Ik leeft het leven waar bijna iedere vrouw voor zou tekenen, heb alles, maar ben ik wel gelukkig zo? En staat mijn leven nu mijn groei niet in de weg? De behoefte om op mezelf aangewezen te zijn, om de periode die ik heb gemist als mezelf over te doen, is heel groot. Zo groot dat ik twijfel of ik mijn relatie en alle zekerheid die daarbij hoort op zal geven. Opnieuw beginnen, als mezelf. Verstand en gevoel zijn het niet met elkaar eens. Moet ik verstandig zijn, of de belofte aan mezelf nakomen en mijn gevoel volgen?
Je kan niet opnieuw beginnen want je bent mama van 2 jonge kinderen! Wel kan je scheiden en een tijd alleen verder gaan. Waarom kan je niet samen met je man en kinderen verder groeien? Vind hij de nieuwe linn nog leuk? En vind jij hem nog aantrekkelijk. Ik zou eerst relatietherapie starten om te onderzoeken of jullie weer naar elkaar kunnen en willen groeien. Lukt het niet dan kan je vanuit die situatie samen werken aan een samenwerking als ouders want dat blijven jullie.
De tijd en de dingen die je gemist hebt kun je niet overdoen. Jammer maar zo is het wel. Ik herken het een beetje. Ik heb altijd de gebaande paden gevolgd en heb nooit gekeken naar wat IK nou echt wilde. Maar dat is geweest. Ik probeer niet teveel achterom te kijken maar me te richten op de toekomst. Je kunt nu kijken naar wat je echt wilt. En wees daarin eerlijk naar jezelf. Je kunt niet meer de vrije blije vrouw uithangen want je bent moeder maar ook als moeder kun je een persoonlijke groei doormaken. Kijk eens naar je relatie. Hou je van je partner? Kun je je een leven zonder hem voorstellen? Wat zou je willen veranderen aan je leven? Een opleiding? Ander werk? Misschien een mooie reis maken? Misschien zelfs emigreren en ergens anders opnieuw beginnen (met je gezin). Er zijn zoveel mogelijkheden zonder meteen je gezin te beschadigen. Wat zou jou echt gelukkig maken?
Hoe zie je het voor je? Je gevoel volgen en de belofte aan jezelf nakomen? *Ik heb een moeder die wilde ook de belofte aan haarzelf nakomen en eindelijk voor haarzelf leven. Mijn ouders gingen uit elkaar.. En dat was geweldig, ook voor de kinderen! Echter hoorde de kinderen daar ook bij. Die kreeg ik.. Samen met mijn oudste zus heb ik de afgelopen 5 jaar voor de jongste 2 gezorgd. Dat was wat minder geslaagd. Ze wilde een nieuw leven en eens niet rekening hoeven houden met iedereen. dat had ze al genoeg gedaan.* Dus ik ben wel benieuwd wat je bedoeld met voor jezelf kiezen. Want ik ben heel erg voor jezelf kiezen en leven. Maar zonder egoïsme, dat dan weer wel.
Ik zou nog even goed nadenken over wie je nu echt bent. Je lijkt er nu echt van overtuigd te zijn dat je jezelf gevonden hebt, maar waren al die versies hiervoor dan? Een ander? Uiteindelijk neem je van alles wat je meemaakt alleen jezelf mee. Ook zou ik nadenken over wat je met je nieuwe ik allemaal wil. Wil je je gezin achter je laten? Is dat wie je nu bent geworden? Of wil je alleen nieuwe kanten van jezelf ontdekken en kan dat gewoon binnen het gezin waar je onderdeel van uitmaakt? Na het lezen van je verhaal is het eerste dat in me opkomt dat je wederom ergens blind in gaat. Ik ken je helemaal niet, dus wie weet is het heel anders.
Inderdaad de vraag die andere al stellen, hoe zie je het voor je? Je verleden over doen kan gewoon niet. Dingen die je gemist hebt, heb je nu gewoon gemist. Maar je kan natuurlijk wel dingen in je leven veranderen. Maar je bent ook moeder, en ook getrouwd, en ook jezelf. Je zult voor jezelf moeten kiezen, rekening houdend met je partner en je kinderen. Wat wil je anders? Andere baan? Andere Partner? Als jij en je partner niks meer om elkaar geven, kan je uit elkaar gaan. Maar echt opnieuw beginnen.. je kunt je kinderen niet terug stoppen hé. En als je nog wel om je partner geeft, kun je dan niet samen bekijken, wat wil jij anders, wat vind jij belangrijk om nu te gaan doen? En hoe kan je dat vorm geven? Want voor jezelf kiezen, sta ik helemaal achter. Maar niet ten koste van je kinderen en je partner.
Oke... blijkbaar was mijn verhaal niet duidelijk genoeg. Laat ik voorop stellen, mijn kinderen zullen door mij nooit in de steek gelaten worden! Het laatste wat ik wil is ontkennen dat ik moeder ben van die schatten, ik ga voor ze door het vuur. Hoop dat ik het wat beter kan uitleggen: Ik heb de verandering doorgemaakt. Werk, opleiding, hobby, alles is al aan de orde geweest en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik heb alles, maar toch knaagt er iets. Ja, ik heb inderdaad het gevoel bijna 30 jaar lang iemand anders te zijn geweest. Iemand die totaal gevormd was door de buitenwereld. Daar hoorde het 'standaard' plaatje bij. Huisje, boompje, beestje. Knappe en lieve kerel, hypotheek, toekomst. Het leven uit een gemiddeld magazine. Maar juist dat benauwd me nu zo. Ik geloof helemaal niet dat ik daar gelukkig van word. En ik zeg niet dat ik mijn gezin in de steek wil laten. Juist niet. Mijn man en ik praten hier heel openlijk over, en we zijn er van overtuigd dat we uiteindelijk - wat de keuze ook mag zijn - hier samen doorheen komen. Scheiden of niet, we doen dit samen. Hij weet net zo goed als ik dat ik de vrouw niet meer ben met wie hij getrouwd is. Hij vindt me nog wel steeds geweldig, zo niet geweldiger. Maar hij snapt ook dat ik me hier zo niet happy voel. En wat de kinderen betreft, we zijn er beiden van overtuigd dat die meer hebben aan gelukkig gescheiden ouders dan aan ongelukkige ouders die voor hen bij elkaar blijven. Zo zwart/wit is het allemaal niet gelukkig. Ik was gewoon benieuwd of meiden hier het herkennen. Dat moet haast wel Wat nou als je je gevoel de overhand laat, en niet enkel je verstand?
Heel herkenbaar verhaal! Ivm herkenning plaats ik op dit forum eigenlijk vrijwel nooit over mijn relatie, gezien deze vrij ingewikkeld is, maar zal het hier toch een beetje schetsen omdat het misschien voor jullie ook een optie zou kunnen zijn. Mijn vriend is door de loop der jaren altijd een rode draad geweest, maar juist de gevoelens dat wie we waren niet overeenkwam met wie we echt zijn dreef ons steeds verder uit elkaar. We zijn echt stapelgek op elkaar, en we wisten dat wanneer wij op die zelfde weg door zouden gaan we onherstelbaar zouden beschadigen en uit elkaar zouden gaan. We hebben toen besloten om elkaar meer ruimte te geven voor zelfontplooiing en zijn gaan latten. Beste beslissing ooit! Ik had in mijn jeugd veel problemen met mijn moeder, en heb een lange relatie gehad waar sprake was van fysiek en emotioneel geweld. Die dingen hebben mij toen ook enorm onzeker gemaakt, het altijd aanpassen aan anderen, en daarnaast had mijn vriend ook de huidige bagage om mee te dealen. Wij hebben weliswaar geen kinderen samen, maar dat is wel iets wat we beiden graag zouden willen en dus ook echt naartoe werken. We gaan daarin pas verder (en weer samen wonen) wanneer we er allebei echt klaar voor zijn en gelukkig zijn met ons zelf. Voor ons werkt dit echt super, we hebben een duidelijke grens waarin we elkaar de ruimte geven (niet logeren bijvoorbeeld), en omdat we elkaar voornamelijk telefonisch spreken gaan de gesprekken ook dieper dan wanneer we zouden samenwonen en we grotendeels zouden praten over de kinderen en het huishouden Inmiddels doen we dit nu een aantal jaar, en we merken echt dat er gigantisch verschil zit, veel groei, er is meer vertrouwen in elkaar, we zitten allebei lekkerder in ons vel en beginnen nu voorzichtig te kijken naar op termijn weer samen te gaan wonen. Het is onconventioneel en moeilijk te begrijpen voor de omgeving, maar ik had het niet anders gewild en kan het iedereen aanraden. Het is even een paar jaar ingewikkeld en hard werken, maar we krijgen er een toekomst samen voor terug die we niet gehad zouden hebben wanneer wij onze persoonlijke bagage tussenkomst in hadden laten komen.
Dit zijn wel belangrijke details die je noemt! Maar ik vraag me nog wel af, waar ben je naar opzoek? Wat mis je nu? Wat zie je het liefste veranderen? Waar denk je dat je wel gelukkig van wordt? Ik denk namelijk dat je niet perse gelukkiger wordt door te scheiden (op basis van je korte verhaal hier dan hé!). Maar dat je meer de afgelopen 30 jaar mist.. en dat ga je niet opnieuw meer inhalen. Maar dan heeft scheiden geen zin.. die 30 jaar krijg je er niet mee terug.
Je verhaal is voor mij geen herkenning maar ik denk wel dat ik begrijp wat je bedoelt. Heb je het gevoel dat je het leven hebt gecreëerd zoals de buitenwereld dat graag van je ziet? Het huisje-boompje-beestje-concept noem ik het maar even. Ik kan mij goed voorstellen dat je nu overal aan twijfelt en niets meer zeker voelt in je leven. Is het die hypotheek waar je liever vanaf wilt? Is het je partner waar je toch niet meer mee samen wil zijn? Is het je werk? Ligt het aan je woonplaats? Het kunnen zoveel dingen zijn en ik zou als ik jou was niet meteen groots denken en alles radicaal omgooien. Wel zou ik bijvoorbeeld eens gaan praten met een coach of een keer in retraite gaan. Daarbij leg je jezelf goed onder de loep en kun je in alle rust en ruimte nagaan wat het nou precies is waardoor je nu niet happy bent. Voor hetzelfde geld is het die droom om een boek te schrijven die je nog nooit hebt waargemaakt (ik zeg maar wat hé). Neem de tijd om dat uit te zoeken en ga op avontuur naar wat jou gelukkig maakt. Soms kom je er uiteindelijk achter dat het allemaal niet zo schokkend hoeft te veranderen maar dat de verandering in jezelf ligt en hoe jij over zaken denkt. Zie het als iets positiefs om te doen, het is niet slecht om je leven eens in de zoveel tijd te herijken.
In ieder geval goed dat je er met je partner over praat. Maar als je van hem houdt, en hij van jou zou ik scheiden niet eens overwegen. Uit onderzoek is gebleken dat 63% van de gescheiden mensen niet gelukkiger is na een scheiding. Dus als er nog liefde in het spel is zou ik het toch echt ergens anders zoeken. Ik vraag wel eens: wat zou je doen met 10 miljoen? Niet zozeer voor het geld, maar wat zou je doen als je niet naar geld hoefde te kijken? Als je geen inkomen nodig had? Wat is je ultieme droom? Dat zegt vaak heel veel over je wensen. Ik zou bijvoorbeeld een boerderij kopen en paarden gaan fokken. Het klinkt voor veel mensen best raar maar het zegt veel over hoe ik zou willen leven.
Ik vind personen zoals jij nogal radicaal. Herken het enorm bij mijn moeder en zus. Die kunnen ook niet voor zichzelf opkomen; nog niet of ze 's avonds een worstje of een bal gehakt eten. Altijd maar naar anderen kijken. En als ze het gevonden denken te hebben moet het dan meteen zo radicaal. Ik zou dus vooral balans gaan zoeken in je zelf en goed kijken en ervaren wat je hebt ipv denkt te gaan ervaren. Realisme en zelf respect kunnen ook prima samen maar zul je met jouw achtergrond echt moeten leren.
Snap je gevoel wel het altijd moet voldoen aan het '' perfecte'' plaatje en nog is nooit goed namelijk... Ik zou lekker meer dingen voor je zelf gaan doen en tegelijker tijd nadenken wat je nou wil... Ga dingen écht voor jezelf doen dan leer je alles ook weer meer waarderen!
Ik heb je latere reactie gelezen en nog eens nagedacht. Je zet je tegen alles af zoals het hoort, maar je weet niet precies wat je wel wil. Het is vooral nee, en geen ja. Vind je dit niet een beetje puberaal? Ik denk dat je er nog niet bent. Je hebt nu voor jezelf duidelijk dat je niet hoeft te doen wat een ander van je verwacht, maar voordat je allerlei beslissingen gaat nemen zou ik de volgende stap nemen en (wellicht onder professionele begeleiding) bedenken wat je wel wil. Alleen weten wat je niet wil komt op mij niet zo stabiel over en dat lijkt mij geen basis om grote beslissingen te nemen.
Haha, sorry, maar moet hier wel een beetje om lachen. Personen zoals ik Bedankt voor je reactie, maar heb niet het idee dat je het helemaal snapt.
Dank je wel! Misschien is het inderdaad wat je zegt, puberaal. Dat is immers een periode die ik nooit heb doorgemaakt. Hier ga ik eens goed over nadenken.
Ik snap haar reactie wel een beetje. Ik ken iemand die nooit voor zichzelf opkwam en haar leven liet leiden door anderen. Na een assertiviteitscursus en therapieën kwam ze wel voor zichzelf op maar ook in onwenselijke situaties, het leek gewoon een puber die zoiets had van, ik kan net zeggen dus ik doe het ook. Van het ene uiterste naar her andere uiterste dus. Iemand anders schreef het ook al. Zou daar echt mee uitkijken, die persoon waar ik ervaring mee heb is er niet gelukkiger op geworden en zichzelf teruggevonden helaas ook echt niet.
Jij verwoord het precies wat ik bedoel. Daarnaast heb je ook een groot risico op ongeloofwaardigheid als je van het ene in het andere uiterste schiet.
Gelukkig herken ik het niet. Na zoveel jaar je leven zo drastisch omgooien, ook al kwets je daar je naasten mee. Nee liever niet.
Staat je man jouw groei dan in de weg? Je geeft aan dat hij jou geweldig vindt, maar vind jij hem ook geweldig? Hou je van hem? Of gaat het erom dat je op jezelf aangewezen wilt zijn (hoewel je natuurlijk wel altijd rekening moet houden met de kinderen, m.a.w op jezelf aangewezen zijn zal niet hetzelfde zijn als 30 jaar terug). Want dat laatste kan misschien ook best op een andere manier, bv 1 of 2 weken alleen op vakantie. Minder radicaal maar misschien geeft het wel het gewenste effect.