Woh ik weet niet of alleen een selectie aan mensen reageert maar zo lijkt het heel gewoon dat mensen bed sharen.. Best een geruststelling dat wij dus niet de enige zijn Ik denk trouwens dat het ons wel heel erg geholpen heeft met de bonding die dankzij heftige baby blues wat laat op gang kwam.
In noodgevallen (lees heftige krampaanvallen en veel pijn) lag ze tot een week of 8 ook bij mij op bed hoor, papa maakte met liefde zijn plek vrij voor zn kleine meid. (hij kreeg ook geen keuze en papa is minimaal 2x zo zwaar als mama en slaapt zo diep dat hij niet met de kleine wilde slapen (hoort niets, voelt niets draait zich gewoon om of ik er nou wel of niet lig!), alleen als zij in dr wagenbak op bed lag durfde hij t aan. Vervolgens mama de boel veilig maken (lees halve verbouwing). Na een paar maanden heb ik t anders gedaan en lig ik bij calamiteiten (koorts, pijn, flinke onrust etc) bij haar op de kamer op eem stretcher. Wordt t dan echt rampspoed met dr dan leg ik haar bij mij op die stretcher. Beetje gevogel omdat ze razendsnel is en goed kan klauteren en kruipen, maar ze is nog net klein genoeg dat ik dr helemaal in een semi houtgreep kan zetten met mn armen dat ze geen kant uit kan. Paar weken terug nog op een stretcher met dr gelegen in haar kamer, ging weer niet lekker met dr veel pijn en ellendig. Mama geen rug meer over, slapende voeten en armen zelf maar zij kon geen kant uit (inmiddels gevorderde houtgreep geleerd met dr) en lag uiteindelijk toch nog even lekker te slapen zei t onrustig. Geen voorstander van veel van dat soort nachtjes en op mij/tegen mij slapen creert een heuse sauna (mama kerncentrale, dochter kernfusie) en ik slaap voor geen meter, ja hazeslaapjes, maar zich ellendig voelen doen we samen, dat doet ze niet alleen. Ik kan soms niet veel doen, maar er zijn is voor haar t enige wat telt (en papa hoeft ze dan echt niet, alleen mij). Wakker worden met een paar blauwe kijkers, grote grijns en een handje in je gezicht...fantastisch.