Ik weet het effe niet meer mijn dochtertje van bijna 2 en half is helemaal van slag. 3 september moest ik smorgens soliciteren en mijn kleine meid bleef bij mijn broer. Toen ik terug kwam trok ze me schoenen en me jas uit en was ze zo verdrietig. Ik heb nog niet gewerkt,ja een paar maanden toen ik weer herstelt was van de bevalling,ze was toen dus nog klein. Tot de dag van vandaag zijn we altijd samen. Maar goed ze weigerde alles was heel boos en niks was goed. Ook had ik die week een time-out met mijn vriend want het ging allemaal effe niet meer! Dus een weekje uitelkaar ik was wat prikkelbaar en soms hadden we woorden aan de telefoon wat de kleine ook heeft gehoord. Ook is mijn vriend in die week dat we een time-out hadden savonds langs gekomen om te praten een keer was die kleine wakker en de tweede keer sliep ze. Sinds vandaag is ze zo veranderd! De televisie mag niet meer aan,want dan raakt ze helemaal overstuur. Ze wilt niet naar buiten toe want dat wordt echt krijsen,ze zegt lekker thuis blijven spelen,en ze speelt dan ook wel. Ze was gisteren zo boos omdat ik boodschappen wilde gaan doen en ik had geen oppas dat ik haar mee moest nemen. Ik wilde haar kleertjes aan doen en ze werd zo boos en zo overstuur ze maakte me steentjes bij me douche kapot trappen tegen de droger als ik eraan kwam. Ze ging in een hoekje zitten en alleen maar huilen en zeggen nee ik wil niet mee. Ook vandaag wilde ze niet mee boodschapjes doen,ze is wel met me naar de speeltuin gegaan maar dat ging ook niet zo gemakkelijk. gelukkig vondt ze het wel leuk in de speeltuin. Bij mijn buurjongentje van 14 maanden heeft ze het zo naar haar zin dan is ze aan het lachen en spelen,maar als ik dan vraag ga je mee naar buiten dan gaat ze krijsen en raakt ze helemaal overstuur. Ze raakt ook helemaal overstuur als ze naar bed moet. Ook gaat ze soms ineens zeurend huilen en dan is er niks aan de hand dan zit ze lekker op de bank en ineens wordt ze boos. Ik snap er helemaal niks meer van,en ik zie dat er iets niet goed is,ze is zo verdrietig en driftig. Tussen mij en me vriend is het al goed,en dat weet ze,want we zijn weer als een echt gezin en we staan altijd voor ons dochtertje klaar,maar wij hadden even een time-out nodig en het ging niet eens om ons maar over anderen waar wij een beetje klaar mee waren maar daar ontstonden meningsverschillen over,je kent dat wel. Maar het ergste is nu wat mankeert mijn dochter wat doe ik fout,voel me zo zwak! Als ik nu bijvoorbeeld naar de winkel bij mij om de hoek ga wilt ze niet meer mee zegt ze blijf wel bij papa of oma,maar voorheen wilde ze altijd mee en ging ze huilen als ik er bijvoorbeeld niet mee kon nemen. Nu zwaait ze me alleen maar uit,en sommige momenten ook weer niet. Snap er zo weinig van! Maar waarom wilt ze niet naar buiten dat wil ik zo graag weten,en wat moet ik ermee,ik kan toch niet de hele dag binnen blijven ik moet ook mijn dingen doen zoals boodschappen ect. Ik hoop zo op reactie's,misschien dat jullie het weten,want ik ben er echt een beetje verdrietig om,om te zien hoeveel ze soms huilt en hoe driftig ze ineens wordt. Lijkt wel of ze twee personen heeft op dit moment.
waarschijnlijk is ze heel boos op jullie ivm het time out momentje tussen jullie. Haar reactie is een reactie die ik eventueel ook kon verwachten nadat mijn man terug kwam uit afganistan. Dit heb ik te horen gekregen van een psycholoog die een workshop gaf over het thuiskomen van de mannen. die kleintjes kunnen dan heel boos zijn. Je niet aan willen kijken, dwars liggen, huilen enz enz. Dit gaat weer over binnen een week of twee, anders moet je even bij de huisarts aan de bel trekken, want dan kan er iets anders aan de hand zijn. Wij hebben het gelukkig niet gehad, alleen verrekt hij het om papa te zeggen. Toen mijn man belde en op foto;s was het steeds papa, maar nu ie thuis is doet ie dat niet meer. Maar ja dat komt vanzelf wel weer. Succes en sterkte ermee. Probeer er niet in mee te gaan, blijf consequent.
dus als ze niet mee naar buiten wilt,moet ik mijn dochter eigenlijk gewoon in de wagen zetten en gewoon weg gaan. Ik dacht misschien ook dat ze boos zal zijn,maar soms doet ze weer zo lief tegen me en krijg ik een dikke knuffel en tegen papa doet ze heel erg lief! Het was eerst altijd mama maar sinds dit is het papa. Maar toch als ze verdrietig is wilt ze naar mij toe. Ik laat haar nu maar gewoon huilen als ze weer zn driftbui krijgt of als ze iets wilt wat ik niet wil,dan kan ze zo door blijven zeuren,ik negeer het maar gewoon en laat haar gewoon huilen hoeveel pijn mij dat ook doet! Maar ze is zo aan het dwingen en de baas zeg maar aan het spelen. Om alles kan ze huilen en zo ontzettend kwaad worden,dat ik niet meer weet wat ik moet. Eerste instantie dacht ik misschien dat ze ziekjes wordt want dan heeft ze voor ze echt ziek wordt echte goeie boze buien. Nu weet ik wel dat ze verkouden is niet zo erg maar wel een snot neusje en soms hoesten. Maar zou ze nu echt kwaad zijn omdat we een weekje uit elkaar zijn gegaan,ze heeft er wel veel van mee gepikt moet ik eerlijk toe geven telefoon gesprekjes en praten in haar bij zijn, maar niet dat je zegt van dat we hele erge ruzie hadden dat hadden we niet,we kwamen er alleen even niet meer uit.
Je dochter kan door de gebeurtenissen van slag zijn en daardoor verlatings angst hebben. Ze is 2,5 jaar gewend om samen met jou te zijn en nu ga jij ineens werken of zoals zij het ziet weg. De ruzie en het weggaan van haar vader speelt daarin ook een grote rol. Je doet niks fout blijf vooral positief tegen haar en probeer de dingen op een peuter niveau uit te leggen. Het kan een fase zijn maar ik zou als ze na 2 weken nog niet de oude is toch even langs de huisarts gaan je kunt dan misschien met je dochter langs een kinderpsycholoog. Als de huisarts hier niet achter staat kan hij of zij je misschien tips geven maat je kunt ook zelf kijken voor een kinderpsycholoog en dan zelf bellen. Op het cb kunnen ze je hier ook tips over geven. Kinderpsycholoog klinkt zwaarder dan het is maar zij weten vaak goede tips om met verlatingsangst om te gaan (als dat het is natuurlijk) het kan namelijk ook gewoon de wel bekende peuterpuberteit zijn en die is bij de een erger als bij de ander. Succes (je vraagt je misschien af waar ik dit advies op bazeer maar ik heb 6 jaar kleuters les gegeven en hier wel eens mee te maken gehad ik wil zelf ook graag kinderpsychologie gaan studeren maar daar moet ik eerst genoeg tijd voor hebben)
@ lieve sophie: Bedankt voor je reactie, Ik moet eerlijk zeggen ik was hier zo bang voor om weg te gaan om te soliciteren,omdat ze bijna nooit bij me weg te slaan is. We doen alles samen,ik ben echt de hele dag met mijn meisje bezig,ik vindt het leuk,maar soms wil ik rustig bijvoorbeeld mijn koffie opdrinken en daar kan mijn dochter geen genoege mee nemen. Ze is zo op mij gebaseerd! En ik heb ook tegen mijn vriend gezegt dat ze anders gaat gedragen als ik ga werken,en volgens mij is dat het ook wat er nu aan de hand is, en dat doet me pijn maar ik moet toch werken om leuke dingen te kunnen doen met het gezin,want met een salaris redden wij het namelijk niet. Hoe graag ik ook bij mijn dochtertje wilt blijven het kan niet anders! Maar hoelang zou ze hier last van blijven hebben. Want 24september ga ik 3 weken 4 hele dagen crussusen volgen en dan ben ik een dag in de week vrij,mijn dochter gaat dan naar mijn moeder die ze graag mag. Maar kan ik dan iedere keer een boze dochter verwachten?
Ik denk dat er in korte tijd even heel veel is gebeurd wat heel heftige emoties oproept bij haar. Als ik jou was zou ik proberen alles zo normaal mogelijk te soen; dus gewoon met haar boodschappen doen, duidelijk je grenzen aangeven, enz. Natuurlijk moet je bewust de tijd nemen om haar te troosten en te knuffelen, maar je moet wel 'de regie' in handen blijven houden. Dat heeft ze gewoon nodig. Ik denk dat benoemen ook helpt; 'ik zie dat je boos / verdrietig bent en dat mag ook van mama'. Als je weer blij bent / niet meer huilt gaan we weer iets leuks doen' Zoiets. En je moet idd gewoon kunnen gaan werken en dat zal even impact op haar hebben, aan de andere kant wennen kinderen ook wel weer aan nieuwe situaties en zal ze t accepteren, zeker zolang jij duidelijk bent.
Wat ik ook denk; ze zal niet echt boos op JOU zijn. Ze weet geen weg met haar emoties en uit dit naar degene waar ze zich het veiligst bij voelt; jou dus. Dat is dus eigenlijk tegelijkertijd een goed teken, terwijl ik natuurlijk ook snap dat het heel naar voor je is.
Hoi, natuurlijk moet je kunnen werken, je dochter is gewoon helemaal geficseerd op jou je moet haar hier dus goed op voorbereiden. Dit doe je door bijvoorbeeld te vertellen wat er gaat gebeuren. 's ochtends vertel je bijvoorbeeld dat je 's middags wegggaat dit herhaal je dan een paar keer. Bijvoorbeeld we gaan zo nog samen een boterham eten en dan ga je naar oma of dergelijke. Misschien kun je haar soms alvast een uurtje weg brengen of zelf weggaan dat iemand komt oppassen zodat er een beetje een opbouw in komt. Want van altijd samen na hele dagen mama weg is een erg grote overstap. Wat femke ook schrijft laat je dochter merken dat je haar verdriet begrijpt. Meestal zijn dit wel fases het is moeilijk om te zeggen hoe lang maar na een maand zou ze toch wel gewend moeten zijn. En nogmaals dit is gewoon erg moeilijk voor jullie beiden en hulp vragen is nooit verkeerd. groetjes
Wat hiervoor ook al wel aangegeven wordt, denk ik dat er meerdere dingen tegelijk spelen en dat die zich een beetje opstapelen. De ruzie met je vriend en de time-out zal voor haar echt heel onveilig zijn geweest en dat ontlaadt ze denk ik nu. Zorg dat je in de toekomst gen ruzie maakt waar ze bij is of waar ze het kan horen en voorkom zulke time-outs... en als jullie nu alweer bij elkaar zijn, was dat dan echt nodig? Niet bedoeld om je als slechte ouder af te schilderen hoor, maar er wordt vaak niet bij stil gestaan hoe zo'n impact zoiets op je kind heeft... Kijk dus een volgende keer of je het niet anders op kunt lossen Blijkbaar moeten jullie beiden leren dit soort zaken ook wat te relativeren Verder denk ik dat je dochtertje aanvoelt dat jij wat dubbel staat in het weer gaan werken, naast dat het voor haar natuurlijk ook heel erg wennen zal zijn. Maar ze voelt jouw emoties aan en kan daar nog niet zoveel mee. Benoem maar gewoon wat jij er moeilijk aan vindt, op haar niveau, zonder er te veel aandacht aan te geven. Gewoon af en toe eens noemen van: Gek he, dat mama nu weg gaat om te werken? Dan mis je mama wel he? En mama mist jou dan ook, ik vind het zooo fijn om weer naar huis naar jou toe te gaan als ik klaar ben met werken... zoiets Daarbij heeft ze wel de leeftijd om lekker dwars te doen en om papa de grote favoriet te vinden. Laat maar lekker gebeuren, dat papa nummer 1 is (lijkt, want als de nood aan de man is, komt ze toch naar jou, zoals je al aangeeft). Dat mag nu ook even, is ook goed voor de binding met papa Over het dwarse: zorg dat je de dag voorspelbaar maakt voor haar. Kan dus door de dag een beetje in vaste blokken in te delen en bepaalde dingen op vaste tijden of in vaste volgorde te doen, maar kan ook simpel door dingen aan te kondigen, zodat ze zich kan voorbereiden op wat komen gaat. Wat je namelijk vaak ziet, is dat de ouder bedenkt: we gaan nu boodschappen doen, dat zegt tegen het kind, die midden in z'n spel zit en dan dus denkt: Ja, ammehoela... En dan dus dwars gaat doen. Dat kun je voorkomen door 5 minuten van te voren te zeggen: Wij gaan straks boodschapjes doen, maar je mag nu eerst nog 5 minuutjes spelen. 't Is heel simpel, maar vaak de oplossing Dat zal niet alles voorkomen overigens: je dochter zal niet altijd overal zin in hebben, en ik zou haar dus zeker niet dwingen altijd maar mee te gaan boodschappen doen. Als het verder niet uitmaakt of ze mee gaat of thuis blijft, kun je haar ook thuis laten. Doe dat wel onder jouw regie, dus vooraf vragen: Ga je mee of blijf je thuis? Dan heeft ze op een positieve manier een keuze en kun je daarin mee gaan. Dat is beter dan strijd hebben op het moment dat je weggaat en dat ze dan op een negatieve manier haar zin krijgt. Want daarmee zou je haar leren dat ze ruzie moet maken om haar zin te krijgen, terwijl je bij de eerste optie haar leert dat er ruimte is voor haar wensen en dat die op een normale manier kenbaar gemaakt kunnen worden. En uiteraard zal ze vaak gewoon wel mee moeten. Maar als ze ook regelmatig zelf mag kiezen of ze mee wil of niet, zal dat ook gemakkelijker gaan. Kun je dan ook benoemen: gisteren kon je thuis blijven, maar vandaag moet papa dit doen, of vandaag is papa niet thuis, dus nu moet je wel mee. Zorg dat zij gaat snappen waarom ze wel mee moet of juist thuis kan blijven Succes!
O, en als het niet over gaat, hoef je niet eerst naar je huisarts, maar kun je ook gewoon direct jeugdzorg bellen