Op 19 maart ben ik bevallen van een prachtige zoon; Damien Jason, waar ik echt zielsgelukkig mee ben! Toch zijn er dagen waarop ik me heel erg naar voel. Dat heeft natuurlijk niets met Damien te maken, ik hou hartstikke veel van dat kleine poppetje en vind het echt geweldig om mama te zijn. Ik vraag me af of ik nu nog bezig ben met 'ontzwangeren', en dat ik daarom af en toe nog zo vreselijk emotioneel ben. Als ik een vrouw met een mooie, grote buik zie lopen ben ik echt enorm jaloers en kan ik zo gaan huilen. Ik heb het nog veel erger als ik hier verhalen lees over miskramen of overleden kindjes, terwijl ik in principe helemaal niets met die mensen te maken heb. Meeleven, okay, maar ik voel me na zo'n verhaal echt een paar dagen afgrijselijk. Ik heb het gevoel dat ik de hele situatie rondom mijn zwangerschap (mijn ex stelde me voor de keuze; of abortus, of ik kon opflikkeren) nog lang niet verwerkt heb, maar ik heb ook geen idee hoe ik dit kan doen. Ik heb al meerdere malen geprobeerd om het 'van me af te schrijven', maar ook daar ga ik me echt heel vervelend van voelen. Ik ben ook heel vaak heel erg bang dat ik mijn zoontje, op wat voor manier dan ook, kwijt zal raken.. Zijn er misschien meer meiden die hier last van hebben (gehad)?
Ze zeggen weleens: 9 maanden op, 9 maanden af... Dus je zou best weleens last kunnen hebben van de rondzwervende hormonen! Bovendien is een zwangerschap en bevalling heel ingrijpend. Ik heb een droomzwangerschap gehad en een relatief gezien prettige, makkelijke bevalling. Maar nu, zelfs 5 maanden later ben ik er nog vol van en lig is vaak in mn bed eraan te denken. Ook ik kan vol schieten bij verhalen over andermans bevalling bv terwijl ik helemaal geen emo typetje ben, integendeel. Bij jou komt daarbij ook nog eens dat jouw ex je voor een onmogelijke keuze hebt gesteld. Abortus of opflikkeren...tsss! Ben je nu een alleenstaande moeder? Of is het uiteindelijk goedgekomen met je vriend? Als je ook nog eens alleenstaand bent lijkt me het helemaal moeilijk. Je zult ongetwijfeld veel steun uit je omgeving krijgen, maar alles te delen met iemand die zo dichtbij je staat als de vader van je kind, dat lukt niet met een vriendin, een zus of een moeder? Tis toch anders en je zult je misschien best weleens eenzaam voelen. Ik herken je verhaal dus niet bij mezelf maar kan het me wel heel goed voorstellen dat je je zo voelt! Blijven praten, schrijven noem maar op, helpt bij het verwerken. Je raket dan wel je verdriet op, maar na tig keer gaat t echt slijten. Dat bang zijn om je zoontje kwijt te raken herken ik trouwens wel. Ik kan zo ziels gelukkig met hem zijn dat ik gewoon bang ben om hem kwijt te raken op wat voor manier dan ook. bang om zo van mn roze wolk af te donderen. Dat hebben vast wel meer mensen! Sterkte!
Nee, met mn ex is het nooit meer goed gekomen, ik ben dus opgeflikkerd Dat vind ik ook zó erg, daar zit ik ook heel erg mee. Niet eens zozeer voor mezelf, maar ik vind het zo verschrikkelijk dat m'n kleine mannetje gewoon geen vader heeft die er voor 'm is.. Het is zo'n geweldig kindje, hij verdient gewoon het aller, allerbeste! Dus ook een gezin mét papa! Ik ben momenteel bezig met een soort boekversie van hoe alles gelopen is. Wel gewoon vanuit de ik-vorm geschreven, en precies zoals het gegaan is, maar met wat sarcastische humor er tussendoor, om het wat luchtiger te maken. Als ik daarmee bezig ben zit ik ook helemaal te trillen en lopen de rillingen over m'n rug. Dat heb ik altijd als ik erg opgewonden of nerveus ben (stom voorbeeld; als ik bijvoorbeeld naar de efteling ga en ik heb het daar van tevoren met iemand over heb ik precies hetzelfde). Het is ook zo vervelend dat ik ben verhuist vlak voor ik zwanger raakte. Daardoor zie ik de vrienden die ik toen had bijna niet meer (plus dat er erg veel zijn geweest die me hebben laten vallen), en de nieuwe vrienden die ik hier heb vertrouw ik niet genoeg om het over zulke dingen te hebben. Als mensen op internet (te) aardig tegen me doen krijg ik meteen wantrouwen, ik ben dan altijd bang dat het m'n ex is, of iemand die hij kent, die informatie moet inwinnen Daarom vroeg ik me af of hier misschien mensen waren die hetzelfde voelen..
Hallo Shadixx, Wat een verhaal zeg, abortus of opflikkeren...Tjeee... Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, je wilt het beste voor je kindje. Zonder papa heb je toch het idee dat je dat niet kan bieden. Maar ik ben zelf ook zonder papa opgegroeid en ik heb de liefste moeder van de wereld die tegelijk een vader voor me was, dus ik denk dat het wel goed komt met jullie. Wat betreft het emotioneel zijn en het niet verwerkt hebben van de breuk met je ex....ja misschien kun je eens met iemand gaan praten. Die kan je helpen alles een plek te geven. Ook je bevalling en zwangerschap zijn dingen die nog lang door blijven spelen, dat heb ik zelf ook heel sterk. Ik lig nog vaak te mijmeren over alles. En kan ook heel emotioneel worden van verhalen van anderen. Ik jank zelfs om de meest vreselijke tv programma's..... Nou anyway succes en sterkte met alles!
Ja, het is ook absoluut niet makkelijk geweest. Dat is het nog steeds niet, en dat zal het waarschijnlijk ook nooit worden. Maar goed, ik ben in ieder geval al blij om te horen dat ik niet de enige ben die een tijdje na de zwangerschap nog steeds zo emotioneel is!
zoals ik lees heb je veel te verduren gehad, een verhuizing, gedoe met je ex en iets wat heel fijn is maar mega-ingrijpend...moeder geworden. ookal is bij mij alles heel voorspoedig gegaan, ben ik regelmatig nog ondersteboven van alles... ik kan ook flink huilen bij verhalen van miskramen, doodgeboren kindjes, enz. maar ook de glimlach van mijn dochter brengt tranen in mijn ogen! mijn man lacht er vaak om maar soms vind ik het ook wel erg hoor, gelukkig kan ik mijn tranen buitenshuis goed tegenhouden!haha! meid, heel veel sterkte, blijf erover praten...en schrijven!! liefs,
Er is in een korte tijd inderdaad heel erg veel gebeurd. Zoveel, dat ik af en toe zelf ben vergeten wat precies. Dan komt er weer iets naar boven, en dan denk ik 'Oh ja! Dat was toen!' Ik zei al dat ik bezig was met een soort boekversie, misschien moet ik daar is een keer iets van online zetten. Ik vind het heel fijn om te lezen dat mensen zich erin herkennen of enigzins hetzelfde hebben gehad.. Dankjulliewel!
Hee, Ik herken je verhaal volledig. Ik heb een dochtertje van bijna 4 weken. Ik zit ook in dezelfde sitautie (mijn ex zei ook dat ik 'maar' abortus moest plegen en anders wou hij er niets mee te maken hebben) en ik merk dat ik het er nu ook wel moeilijker mee heb. Ik heb helaas niet de ultieme tip, bij mij helpt veel afleiding. Ergens met de kinderwagen naartoe gaan, met mn moeder bellen, etcetera. Maar dat verdriet naar mn ex, of iig om de hele sitautie, het lijkt alsof ik dat weer overnieuw moet verwerken. Misschien helpt het om een paar afspraken te maken bij een psycholoog? Gewoon om je wat op de been te helpen? Ik hoop dat je je snel iets beter voelt!
Wat een klootzakken lopen 'r toch rond he, echt onbegrijpelijk Dat helemaal opnieuw beginnen heb ik dus ook. Ik was er overheen, ik kon het allemaal wel in m'n eentje, en nu Damien er eenmaal is vind ik het zo zielig.. Misschien had ik teveel fantasien over dat het 'allemaal wel weer goed zou komen als de baby er eenmaal was' Aan een psycholoog heb ik inderdaad ook wel zitten denken, maar daar sta ik een beetje negatief tegenover. Ik heb jaren bij een psycholoog gelopen (voor andere dingen), en daar ben ik echt helemaal niets mee opgeschoten. Op een gegeven moment vertelden ze me dat ik 'zelf maar met oplossingen moest komen voor mn problemen', want zij wisten het ook niet meer.. Als ik zelf oplossingen kon bedenken kwam ik daar niet, toch? Misschien zijn ze hier wel heel anders, en zou ik er wel iets aan kunnen hebben, maar dan ga ik weer over het financiele gedeelte denken.. De verzekering vergoedt wel een deel, maar ik zou 15 euro per keer moeten betalen (= 1 pak voeding + een pak luiers). Ik heb 't niet zo breed, dus ik kan elke euro heel erg hard gebruiken. Dan voel ik me straks weer slecht omdat ik die 15 euro aan mezelf heb besteed, in plaats van aan Damien
Dit soort dingen kosten gewoon tijd om te verwerken. En nu ben je extra emotioneel en extra kwetsbaar. Ik denk dat de tijd de wonden wel heelt. Ik loop ook nog steeds om alles te janken en ben al een half jaar geleden bevallen. (ok en sinds kort weer zwanger, dat maakt het waarschijnlijk nog erger) Het valt gewoon allemaal niet mee en ik vind het KNAP dat jullie het in je eentje doen!!! En dan ook nog eens nare dingen die gebeurd zijn een plekje geven, terwijl al je tijd en energie naar je kindje gaat. Echt, petje af hoor meiden! Ik loop hier constant alles op mijn vriend af te reageren omdat ik me rot voel, omdat het gewoon ZWAAR is.
Hormonen zijn gewoon ***. Niet te geloven wat die dingen met je doen. Alsof je een of ander psychisch randdebiel wordt! Jammer dat het erbij hoort, maar ik kan ze missen als kiespijn. Ik was altijd al wel emotioneel, maar dat is nu in het kwadraat geworden. Wat een ongelooflijke *** zeg, om je voor zo'n keuze te stellen:x. Je mag blij zijn dat je dan niet meer bij hem bent. Maar goed, je hoopt natuurlijk dat het allemaal goed komt, en dat komt het uiteindelijk niet... Komt toch hard aan! Meid ik wens je veel sterkte en ga lekker van je kindje genieten en ga vooral heeeeeeeel veeeeeeeeeeeeeeel praten.