ze kunnen er wel degelijk wat aan overhouden van huilen. En iedereen heeft een ander idee van overstuur zijn, sommigen vinden hard doorhuilen pas overstuur zijn en gaan dan, terwijl de baby al best wat stress te verduren heeft gekregen dan. Dat onderscheid is dus maar subjectief. Kijk mijn idee: een baby of klein kind kan niks anders dan huilen wanneer het zich niet prettig voelt, het huilt ook alleen wanneer er iets is en niet voor de grap. Waarom zou je daar als ouder dan niet op in springen. Als jij verdriet hebt wil je toch ook dat er iemand voor je is?
Ik zou het ook zat worden hoor als ik iedere avond 1,5 kan gaan wiegen om haar in slaap te krijgen. In mijn ogen is er niks mis met 5 minuutjes laten huilen, mits je maar steeds laat zien dat je terugkomt. Lijkt mij dat ze het dan zo doorhebben,ze moeten natuurlijk geen pijnklachten hebben... Maar goed, ik heb natuurlijk gemakkelijk praten, hier een heel gemakkelijke slaper. Maar in lastige periodes pak ik het zo aan en dat werkt hier heel goed. Maar iedereen doet het op zn eigen manier natuurlijk. Ik zou mijn kind in ieder geval nooit en half uur laten huilen, ook niet nu ze ouder is.
Onze zoon is wat jonger maar die wieg ik ook in slaap en zie daar niks verkeerds aan.. Sommige kindjes hebben dat wiegen nodig en sommige kindjes jammeren voor ze zelf in slaap vallen. Ikzelf zal mijn kindje nooit zo laten huilen dat voelt voor mij niet goed! Ik kan me voorstellen dat je op bent en het niet meer trekt. Dat gevoel heb ik ook wel eens en ook ik ben wel eens in de avonden alleen en dan is het best wel zwaar vooral als het 1,5 uur duurt. Als je hem laat huilen zou ik zeker niet naar benden gaan om te wachten tot hij na 35 min in slaap valt. Ga af en toe kijken, aai over zijn bol enz. Laat wel zien dat jij er nog bent.
maar dames; to geedt duidelijk aan geïrriteerd te zijn, dat het niet lukt. dan is het in mijn ogen beter om je kind weg te leggen, kusje, mama houd van je, en de deur dicht te doen. je bent zelf ook maar een mens he ze voelt zich nu duidelijk niet tof over haar actie, maar volgens mij heeft ze se beste keus gemaakt. ik heb tot 6 maanden onze dochter in slaap gewiegd. daarna had ik een tennisarm en zware pees ontsteking in mn schouders. van de een op de andere dag gestopt omdat mn partner 2 weken van huis weg moest, en dus niet kon helpen. ik heb haar toen een nieuw ritueel aangeleerd, iets wat voor mij wel vol te houden was. en ja, daarbij heeft ze gehuild, en ja, ook wel eens een keer hysterisch. meestal deed ik de 5 minuten regel, terwijl ik op zolder even de was deed, of de badkamer opruimde. dan was ik vlakbij, ze hoorde me, en ik hoefde niet steeds trap op trap af. binnen een week ging het goed, en was ik super blij dat ik het gedaan had.
+1 Er is duidelijk een kamp voor en een kamp tegen laten huilen. Mijn ervaring is dat het effectief was en zijn slaapgedrag ontzettend verbetert heeft, en hij er totaal niets aan overgehouden heeft. Baby's huilen nou eenmaal zo nu en dan. Maargoed, iedereen moet uiteraard zelf weten hoe ze hun kind opvoeden. TO vraagt om tips.. dus die heeft ze gekregen.
Kon mijn verhaal zijn! Ook in slaap gewiegd en rond de 8 maanden werd mijn kereltje én toch wel wat zwaar én duurde het wiegen steeds langer en langer. Ik kon ook absoluut niet tegen zijn huilen, maar was ook ten einde raad. Ik heb hem 1 keer bijna een half uur laten huilen, met iedere 5 minuten naar hem toe gaan en aaien over zijn hoofdje. Daarna viel ook hij moe in slaap. Maar ook ik voelde me zoooo ontzettend rot dat ik besloten had om dat dus echt niet meer te doen. Wat ik wel deed de dagen erna? Slaapzak aan op het grote bed, voor het raam welterusten zeggen tegen alle mensen, slaapliedje zingen, een flinke knuffel geven en in bed leggen. Vervolgens aaide ik hem over zijn hoofdje zodat hij voelde dat ik bij hem was. Na twee dagen ging hij zonder gesnik zalig slapen. Nu begint hij soms zelfs te stampen onder het slaapliedje omdat het hem te lang duurt en hij gewoon naar zijn bedje wilt, hihi. Dus probeer iets te vinden waar je je prettig bij voelt. En waar je kleintje zich uiteraard ook goed bij voelt. Heel veel succes. Het komt goed.
+1 Helemaal met je eens. Ik snap niet wie er toch verzonnen heeft dat laten huilen wel eens goed kon zijn voor een kindje en dat ze dat nodig hebben om in slaap te vallen. Áls ze dat echt nodig zouden hebben, zouden ze sowieso huilen, zonder of met mama, maar in vrijwel alle gevallen stopt gelijk als mama bij ze is. Dan is het toch duidelijk?
Ik zou z'n slaapritueel doen op het wiegen na. En in bed leggen. Elke 5 a 10 minuten troosten en weer weg.... Vreselijk zielig waarschijnlijk. Maar het lijkt mij dat er na 2 weken wel verandering zal zijn. Er naast zittenen z'n handje vast houden is ook een optie maar dan went hij daar weer aan. Maar volgens mij is alles al gezegd. en heeft iedereen een andere methode. Even over er wel of niet laten huilen. Ons zoontje kon huilen (lees gillen) o zo zielig. Maar zodra ik over z'n slaapkamer drempel liep met hem, big smile. Stapte ik terug dacht hij o help 'k moet naar bed enz. Hij was toen 6 maanden. Ja dan liet ik hem telkens 5 minuten huilen. (Of ik ging naast hem zitten) Als ik dat niet deed en hem op hieldt, bleef hij "feesten", want in m'n armen in slaap vallen doet hij niet. Vervolgens zou hij daardoor over z'n slaap gaan en komt dan helemaal niet meer in slaap. Dat vind ik pas zielig.
Laten huilen is niet nodig. Je moet het gaan afbouwen. Ik deed rondlopen en wiegen tot hij sliep en dan in bed. Daarna deed ik alleen nog wiegen en niet meer lopen, enz, enz. Het zit hem er met name in dat je kindje nog enigszins bewust in bed wordt gelegd (dus als hij doezelig is en niet vast slaapt.) Als hij dan toch weer wakker wordt als je hem neerlegt, pak je hem weer op: troosten tot doezelig en weer terug in bed. Blijf zelf ook in de buurt en ga niet de kamer uit, zodat je snel bij hem bent. Blijf dit herhalen en bouw het wiegen/rondlopen steeds meer af. Belangrijk is ook om een ritueeltje in te bouwen zodat hij herkent wanneer het bedtijd is (voorspelbaarheid). Je kunt denken aan: slaapzakje aan, knuffeltjes welterusten wensen, muziekje/liedje zingen. Ik heb mijn zoon dit op deze manier in ongeveer een week tijd zo goed als afgeleerd. Je moet er wel ff tegenaan maar het komt goed. Succes!
Ik denk dat het samen hangt met de ontwikkelingsfase die je zoontje nu door maakt. En dat is verlatingsangst. Hij heeft door dat jij bij hem weg kan zijn. Dat je niet bij hem bent. En dat is voor hem een grote ontdekking, waardoor hij zich angstig kan voelen. In het opvoeden van kinderen blijf je dit soort dilemma's tegen komen. Wil je het afdwingen, door je baby te laten huilen? Of wil je het in vertrouwen oplossen, door toe te geven aan zijn behoefte op dit moment? En dat laatste is heel belangrijk om te onthouden. Het zijn namelijk allemaal fases waar je doorheen moet met je baby. En hoe jij daarop gaat reageren maakt het verschil.
Even een vraagje: Als dit het enige was wat hielp, waarom benoem je het zelf dan toch als "fout"? Naar mijn beleving is dat juist niet fout! Dat is de grootste flauwekul. Ik ga er vanuit dat je hier anekdotisch bewijs voor hebt (dwz dat je in je eigen leefomgeving bewijs hebt gevonden om aan te nemen dat dat zo werkte in die situatie), maar gebaseerd daarop kun je niet zomaar iedereen over 1 kam scheren. --------------------------------------------------------------------------- Ik ben zelf niet voor (gecontroleerd) laten huilen, ook niet na de leeftijd van 6 maanden. Het past niet bij onze levensfilosofie en niet bij onze opvoedfilosofie. Wij hebben dan ook altijd gezocht naar andere manieren van communiceren met onze dochter. Want die zijn er altijd. Dus: Als je niet wil laten huilen, dan hoeft dat niet. Anderhalf uur wiegen klinkt pijnlijk voor de rug ja! En ook lang genoeg om zelf wanhopig te worden. Als je zo niet verder wilt en/of kunt, dan moet er absoluut een andere oplossing komen. Je eigen behoeftes en grenzen zijn belangrijk. Zelf hebben we een tijdje een schommelstoel gehad (dat hielp, maar was alsnog een toer om haar ook slapend in haar bedje te krijgen), en toen Raketje ongeveer 1 jaar was, hebben we een matras op de grond in haar slaapkamer gelegd en haar daarop laten slapen. Zo konden we naast haar liggen bij het inslapen en er ook eventueel 's-nachts voor haar zijn als dat nodig was (en als je ogen dicht vallen is dat geen probleem; je ligt al en je kind ligt veilig naast je). We hadden dat eigenlijk al maanden eerder moeten doen, want slaap verbeterde enorm in ons gezin sinds we dat matras op de grond gebruikten. Het ledikant is tegenwoordig opslagplaats voor luierdozen en dergelijke. Zo zijn er meer oplossingen denkbaar. Laten huilen of niet is een persoonlijke keuze. "Niet laten huilen" is geen naam voor een of andere opvoedmethode. Wat je niet doet, is niet interessant. Wat je wèl doet is waar het om gaat. En aangezien ieder gezin, ieder kind, iedere omgeving anders is, zal niemand hier de pasklare oplossing aandragen. Hooguit kunnen we zeggen "probeer dit eens". In iedere situatie geldt: Ben je zo geïrriteerd dat je denkt dat je tegen je kind gaat schreeuwen of iets anders gaat doen wat niet in het belang van je kindje is? Leg dan je kind weg, doe een paar stappen terug of verlaat de kamer, ga even naar de wc of zet een kop thee, en haal een paar keer diep adem. In zo'n geval is het belangrijk dat je even afstand neemt, dat je zeg maar "eerst bij jezelf het zuurstofmasker opzet".
En als je hem gewoon in bed legt bij tekenen van vermoeidheid word hij dan ook hysterisch, mijn zoontje gaat wel liggen foeteren dan, op den duur gast hij huilen ik geef hem speen en knuffel en dan is ie binnen 5 m vertrokken het foeteren kan wel ff duren hier zo'n 20m.
Mijn reactie was misschien een beetje te kort door de bocht. Maar dat kwam omdat ik boven jou post een compleet tegenovergesteld stuk schreef. Ik denk wel dat het laten huilen van je kindje kwalijk is. Het is zelfs wetenschappelijk bewezen dat het stresshormoon nog lang na het in slaap huilen in het lichaam aanwezig is. Zònder dat je kindje dat laat zien. Dat laatste is nog wel het ergste. Verborgen verdriet 'omdat mama toch niet komt als ik huil'. Ik wil dat mijn kind altijd een beroep op mij mag doen. Ook als hij verdrietig is/bij een lief mens wil zijn en niet alleen als hij vrolijk is. Ik voel dat dat de basis is voor een stabiel mens die zijn emoties kan tonen. Maar ach, wie ben ik.
Waarom moet het kind in 1X zo'n mega o er stap maken tussen in mama's arm en gewiegd in slaap vallen, naar in bed worden gelegd EN ook nog alleen in de Jan er zelfstandig in slaap moeten vallen. Daar snapt een baby toch helemaal niks van? En zo'n overstap geeft een onveilig gevoel, het kind wordt ineens' verlaten' als het slaaptijd is, en van het ene op andere dag verdwijnt mama op zo'n moment? Ts, waarom leer je het hem niet stapsgewijs? Dus eerst stoppen met wiegen. Maar wel met hem zitten totdat ie slaapt. Daarna hij wakker in bedje en jij naast bedje met je hand op zijn hoofd voor geborgenheid, en dan pas leren om alleen re blijven in zijn vertrouwd bedje.
Ik heb minn dochter vanaf het begin in slaap gewiegd. Met 8 maanden ging ik over in de kinderwagen met wiegen (plat) en sinds 2 maanden valt ze alleen in slaap als ik haar in mijn lig leg en naast d'r lig. Helemaal verkeerd, ik weet het. Slapen is hier ook echt een ramp. Laten huilen is ook geen optie omdat ze dan helemaal overstuur raakt (ik heb er ook grote moeite mee om haar te laten huilen)
Ons zoontje is een stuk jonger, namelijk 3 maanden, maar ik herken wel een deel van wat je schrijft. Allereerst zit je kindje momenteel in de fase van verlatingsangst, zoals hierboven beschreven. De wereld is weer een stukje en dat is voor zo'n kleintje best eng. Geef het wat tijd. Ons zoontje wilde eerst ook alleen maar slapen wanneer hij gewiegd werd op de arm. Pas in diepe slaap konden we hem wegleggen en dan nog werd ie vaak na 10 minuten weer huilend wakker (want dan lag hij alleen). Eerst werden er heel wanhopig van, maar op een gegeven moment hebben we het 'per se alleen in bed slapen' een beetje los gelaten. Ook ons kindje heeft (verborgen) reflux en heeft wat meer behoefte aan steun en geborgenheid. Daarnaast heeft ie ook snel last van zijn maag en slokdarm, dus liggen is niet fijn voor hem. Omdat mijn man veel werkt en ik dus veel voor zoonlief zorg, moest ik ook iets bedenken waardoor het voor mij minder belastend werd en waardoor zoonlief wat effectievere slaapjes had. Ik ben toen begonnen met een bedritueel. Zodra ik zie dat hij moe wordt, doe ik zijn slaapzakje aan. Dan gaan we naar zijn kamer, doen we samen de gordijntjes dicht, zeggen we gedag aan Nijntje en ga ik op een stoel op zijn kamer met hem in mijn armen zitten. Niet meer heen en weer lopen. Soms is hij lekker rustig en geeft hij zich over aan de slaap. Dan leg ik hem in bed zodra zijn oogjes dichtvallen. Meestal slaapt ie dan verder in bed. Het begin was erg lastig. Laten huilen doen wij niet aan, en daarbij... onze zoon krijst zichzelf helemaal overstuur. De eerste week was het best een strijd en even doorzetten. Meneer ging huilen op de arm, wilde niet slapen, ging huilen als hij doezelend in bed werd gelegd. Maar we zijn consequent gebleven. Slaapritueel- doezelen- in bed. Huilen? Oppakken - op de arm in slaapkamer op de stoel - doezelen - in bed. Nu werkt het als een tierelier. Langzaam aan proberen we minder lang met hem op de arm te zitten en direct na het slaapritueel (slaapzak aan, gordijntjes dicht etc.) hem in bed te leggen zonder eerst op de arm. Maar, er blijven lastige dagen waarop het niet werkt. Dan heeft hij gewoon mama-honger en wil hij bij ons zijn. En dat mag. Nog een tip: kindjes met reflux hebben vaak veel behoefte aan structuur en regelmaat. Ook een slaapritueel kan hierbij helpen, omdat slapen (platliggen) vaak al niet zo fijn is. Probeer er een rustig, fijn moment van te maken voor je kindje. Heel veel sterkte en succes. En als je het even niet trekt, kijk of er iemand het even van je kan overnemen of loop even 5 minuten de kamer uit om 'op adem' te komen.
Ons zoontje hebben wij ook altijd in slaap moeten wiegen. En hadden we een periode dat we wel 2 uurtjes bezig waren om hem in slaap te krijgen. En wat werd ik onzeker van alle mooie verhalen die ik hoorde dat andere kinderen wel zelfstandig konden inslapen. Regelmatig vroeg ik mezelf af: wat doe ik in godsnaam verkeerd dat ons kind alleen wiegend in slaap kon komen. Ook als ik de wanhoop nabij was ( wat ik ook uit jouw verhaal opmaak ts ) dan dacht nee nu is het afgelopen met deze onzin en gaan we de huilmethode toepassen. Nou na 3 minuten laten huilen ( stomste beslissing) opgepakt en nooit meer gedaan. Resultaat: zoontje overstuur en mama ook. Gelukkig hebben we het gewoon volgehouden en mede door de tips van andere meiden op deze forum hebben we het in slaap wiegen kunnen afbouwen zonder huilen. Tegenwoordig springt hij zelfs uit me armen om in zijn bedje te duiken. Slapen voelt voor hem veilig en geborgen ( zoals het hoort) natuurlijk heeft hij soms een terugval met name met doorkomende tandjes of ziek, maar dat maakt niet uit. We zijnhooguit maar 15 minuten bezig met wiegen. Ik denk altijd maar zo: een baby/kind heeft ook gevoelens alleen kunnen ze het niet uiten. Waarom zouden we hun gevoelens moeten wegdrukken/negeren?? Bedenk altijd wat zou jij willen als jij pijn, verdrietig, bang of wat dan ook bent?? Ts, er zijn al meerdere topics hierover geopend en veel tips gegeven om e kindje zonder huilen te leren slapen. Probeer wat terug te lezen. Misschien heb je daar wat aan. Kijk wat jou kindje nodig heeft want huilen werkt niet bij alle kindjes. Brr krijg er altijd naar gevoel bij laten huilen sorry is persoonlijk. Succes ts
Laten huilen doe ik ook niet aan. Rond de 8 maanden voedde ik mijn dochter nog in slaap en ze kon later prima zelf in slaap vallen (ik weet niet eens meer precies wanneer, maar ergens voordat ze een jaar was). Een beetje voorspelbaarheid (een ritueeltje) kan natuurlijk geen kwaad, zo weet je kind dat het tijd is om te gaan slapen.