Ben zo boos op mezelf en op mijn dochter en op de mensen op straat! Zit nog steeds te trillen! Mijn dochter van bijna zes en ik hebben het soms lastig met elkaar. Ze is een meisje dat moeilijk het achterste van haar tong laat zien, niet graag knuffelt en het vaak lastig vindt om sociaal te zijn. Strijdjes hebben we dan ook al vanaf haar geboorte en met vallen en opstaan probeer ik te zijn wie zij nodig heeft. Maar soms lukt het even niet. Dan ben ik het zat en dan word ik gewoon zó boos! Vandaag was het weer bal. Het maken van een speelafspraak was niet goed gegaan en ze was boos. "Ik ga niet mee naar huis!", riep ze en ze liep in het drukke verkeer om de school van me weg. Ondertussen stond ik daar met mijn andere dochter van drie, tassen in mijn handen en een hormonaal humeur te proberen haar bij de fiets te krijgen. Uiteindelijk lukte dat doordat ze nog een klasgenootje zag waar ze wel mee wilde spelen. De vader van het meisje gaf aan dat dat later vanmiddag wel kon. "Saai!", was het antwoord van mijn dochter. Pardon? "Het alternatief is niet spelen!", zei ik gelijk en daarop koos ze eieren voor haar geld. Onderweg naar huis stak ze haar tong naar me uit. Stopte ze met fietsen. Gaf ze een grote mond. Mijn conclusie was dat de speeldate niet door zou gaan en dat we hier thuis eens stevig over zouden praten. Ik was zo dom om dit te zeggen, waarop dochter natuurlijk gelijk haar fiets stil zet en weigert nog mee te gaan. Uiteindelijk ben ik - en dit is zo onvergeeflijk stom van mezelf - doorgefietst en een redelijk drukke straat (zo een met vluchtheuvel in het midden) overgestoken. Aan de overkant, een aantal meter verder, besefte ik wat ik had gedaan en draaide ik terug om te zien dat dochter ook al was begonnen aan de overtocht. De auto's remden.. en ik... schreeuw aanwijzingen naar mijn dochter dat ze mag oversteken. Toeterende auto's en scheldende mensen volgden... Ik snap het! Het was zó stom van me. Ik snap het echt, maar hun verontwaardiging hielp me niet! Inmiddels zit mijn dochter op haar kamer. Even een time-out, omdat ik even niet meer weet wat ik moet doen. Zojuist bracht ik wat drinken en was ik van plan om met haar te praten. In haar kamer zag ik dat alles overhoop ligt en ze heeft haar bureau ondergekrast met potlood. Ik heb het drinken neergezet en ben weer weg gegaan. Ik weet het even niet. We zijn een paar weken geleden al begonnen aan een cursus die leert omgaan met een pittig kind, maar daar heb ik nu niet zoveel aan. Hebben jullie ervaringen of tips die jullie met me kunnen delen? Ik had nooit, nooit verwacht dat ik in deze situatie terecht zou komen. Nooit had ik verwacht mijn kind in sommige situaties niet aan te kunnen. Ben er stuk van. PS: Dit was 'just another dat at the office'. Het is vooral de regelmaat waarin dit gebeurt die me opbreekt. PPS: Ik houd echt heel veel van mijn dochter.
Ach lieve dame.. jeetje.. wat heftig voor jullie allebei. Ik denk, dat ik zo samen met haar iets ging maken, bakken ofzo. En proberen gaanderweg sorry te zeggen. En daarbij ook eens te peilen qwt haar dwars zit? Sterkte!
Ik weet niet of tips heb, maar ik wilde niet zomaar wegklikken zonder te reageren. Meid, wat ontzettend rot voor je en ook voor je dochter, dikke knuffel hoor! Ik herken wel het vreselijke gevoel dat je geen grip hebt op je kind en dat je tot wanhoop wordt gedreven. Het is een afschuwelijk, beangstigend gevoel. Maar ik weet ook dat een verandering in aanpak wonderen kan doen en je bent al goed op weg door daar zelf hulp voor te zoeken. Het is soms echt even zoeken naar wat de beste aanpak is en dan nog zijn wij mama's alleen maar menselijk en doen we ook soms het 'verkeerde' of domme dingen... Van fouten kun je leren. Ik hoor uit je beschrijving een hoop 'vuur' in je kind en dat dit ook 'vuur' bij jou triggert. Wat bij mijn temperamentvolle dame nogal eens wil werken is om het juist van de andere kant te benaderen. De boosheid en dwarsheid van mijn kind te 'herkennen' als teleurstelling en verdriet om de dingen niet gelopen zijn zoals zij wilde en dit heel rustig op zachte toon te benoemen (liefst op ooghoogte). "Je wilde heel graag dit/dat, he? En nu ben je boos en verdrietig dat dit niet kan? Dat is ook niet leuk/fijn. Maar het kan niet altijd zo, een volgende keer kan dit/dat wel. Nu moeten we naar huis en jij mag lekker een filmpje kiezen (of vul maar in wat 'aantrekkelijk' is voor je kind en als afleiding zou kunnen werken)." Het is moeilijker voor je kind om vast te houden aan boosheid als jij begripvol bent en erkenning hebt voor de emoties. Als de gemoederen dan weer bedaard zijn kun je thuis rustig praten over gedrag wat je onacceptabel vindt en uitleggen wat je daarin van haar verwacht.
Dit valt mij op. Hooggevoelig en strongwilled? Hoogstimulatief? (Google anders even) Herken je je dochter hierin? Zonder gelijk een etiketje te plakken, maar soms is het wel beter om te weten wat er is qua gedrag/karakter, om er vervolgens correct mee om te kunnen gaan. Beter voor je dochter en beter voor jou.
Geen tips. Mijn zoontje is zeer hooggevoelig en weet het allemaal iets te goed waardoor hij niks meer doet. Nu is t volle maan dus deze week is echt een hel hier. Alles wat ik zei dat ik nooit zou doen heb ik gedaan. De onmacht, het verantwoordelijkheids gevoel en zoveel liefde is soms teveek voor t hart
Wat rot voor je! Dit is zo naar allemaal. Probeer het wel weer los te laten nu. Je emmer was voller dan vol. We doen allemaal wel eens dingen waar we niet trots op zijn. Er staan goede tips hier boven. Ik hoop dat er nog meer volgen en dat het snel wat meer beheersbaar wordt.
Wat een rotsituatie. En wat kunnen kinderen je soms toch tot wanhoop drijven. Ik herken het wel hoor. Hier ook een pittig kind. We weten inmiddels wel dat ze ‘iets mankeert’ (adhd en hechtingsproblemen, ze is als pleegkind bij ons komen wonen toen ze 2,5 jr was) en daardoor gaat het inmiddels al een stuk beter. Maar op die leeftijd was het iig iedere middag ellende, zodra ze uit school kwam en me zag zsloeg ze om als een blad aan een boom. Alsof ze alle positieve energie die ze in school had gestopt er ook even negatief uit moest knallen. Resultaat was bv. dat ze ook weigerde mee naar huis te gaan, wegrende en zich ging verstoppen, gillen, schreeuwen etc. Ieder kind is anders en toont bepaald gedrag vanuit een andere achtergrond, daarom vind ik tips geven altijd lastig. Maar ik kan wel vertellen wat hier (redelijk) werkte. Ik ging kijken naar wat de pijnpunten waren op een dag en daarop anticiperen. Uit school komen was dus een pijnpunt. Soms door vermoeidheid, soms door niet kunnen spelen met een ander etc. Ik probeer zo veel mogelijk voorspelbaarheid in te bouwen. Dus als ik wist dat ze geen speelafspraakje kon maken, besprak ik dit van te voren meerdere keren. Hielp niet altijd, maar soms wel en dan koesterde ik dat succesmomentje. Verder had ik voor dat soort moelijke momenten een beloningssysteem. Iedere keer dat ze goed mee uit school kwam (dus zonder gillen, schreeuwen, wegrennen en expres stilstaan) kreeg ze een sticker. Bij een volle sticker kaart kreeg ze extra tijd op de ipad. Opstaan en goed meewerken met aankleden was ook een zeer moeilijk moment op de dag. Dus daar ook een stickerkaart voor. We hadden ze naast elkaar op de deur hangen en het werkte best goed, maar was geen wondermiddel. Sommige dagen bleven moeilijk. Verder had ik dagritmekaarten van internet gekopieerd en gelamineerd en met buddies op de deur geplakt. Of eigenlijk plakten we ze iedere avond voor het slapen gaan samen op, als voorbereiding voor de volgende dag. En daarnaast hing een kalender met dezelfde pictogrammen, die ik gebruikte voor de dagritmekaarten. Dan mocht ze aan het einde van de dag een dag doorkruisen en kon ze vooruitkijken wat er aan kwam (sport, sint, verjaardagen e.d.) Dat gaf haar weer wat duidelijkheid en rust. En heel eerlijk, er zijn zat momenten geweest dat ik het ook even niet meer wist. Ik heb hier een uitermate creatief kind, dat iedere keer wel weer iets nieuws bedenkt. Wat de ene keer werkt, werkt opeens niet meer of ze bedenkt iets nieuws en dan sta ik weer te denken ‘oké, hoe ga ik dit aanpakken’. En dan maak ik zeker niet altijd de juiste keuzes. Of mijn geduld schiet tekort en word boos, terwijl dat meestal niks effectiefs oplevert. Op die momenten probeer ik altijd weer me te realiseren dat ik ook maar mens ben en dat ik ook fouten mag maken. Soms voel ik me dan net iets minder slecht over mijn misstappen.
Ik ben helemaal verrast en geraakt door jullie lieve woorden. Dankjewel daarvoor. @Kache Mooi hoe je spreekt van vuur. Ik herken erg wat je zegt, maar vergeet er soms naar te handelen en ga dan ook over in standje 'verhit'. Toen mijn dochter een tijdje op haar kamertje had gezeten ben ik naar haar toe gegaan en heb ik rustig aan haar gevraagd of ze teleurgesteld was, omdat ze zo graag had willen spelen. Meteen kwamen de tranen. En vervolgens kwam ook het verwijt dat ik haar speeldate had afgezegd, dus dat het mijn schuld was. Dit keer lukte het me wel om rustig te blijven en haar uit te leggen dat ik dat had gedaan omdat ze een grote mond had gehad. Ze wist zelf te vertellen wat 'grote mond' inhield. Dat mijn actie een consequentie was van haar gedrag, dat ging haar nog net iets te ver. Snap ik ook. Ze is vijf. Dankjewel dat je me weer even met mijn neus de goede kant op zette. @Be Happy Ik ben even gaan zoeken naar de termen die je opperde. Het hoogsensitieve kan ik, denk ik, wel wegstrepen. Ze lijkt eerder juist wat ongevoelig voor de mensen en omstandigheden om zich heen. Strong willed herken ik bepaalde aspecten van: nieuwe dingen willen doen, zelf willen bepalen, de strijd aangaan, ervan uitgaan dat zij de baas is en niet de volwassene, niet zomaar toegeven... Andere dingen, zoals actief zijn of heel aanwezig herken ik dan weer niet. Zo valt ze in de klas ook niet op. Ik heb de juf op een gegeven moment moeten vertellen dat mijn dochter al hartstikke goed leest en thuis voor de lol tafels opzegt (ik heb absoluut niet het vermoeden dat ze hoogbegaafd is hoor, maar ze vind leren gewoon heel leuk). De juf had daar geen idee van... op school zegt ze niks en gooit ze er juist met de pet naar. Ik ga nog eens wat meer lezen over strong willed kinderen. Of ze het nou is, of niet, wellicht biedt het me handreikingen. Ik ben zelf gelukkig weer wat rustiger inmiddels, maar ik merk dat de tranen me vandaag erg hoog zitten. Het zal ook wel wat met de zwangerschapshormonen te maken hebben dat ik op het moment totaal niet kan relativeren Fijn dat ik mijn verhaal hier even kwijt mag. Ik lees jullie tips graag en de digitale knuffels doen me goed. Dankjewel daarvoor.
Dankjewel voor je uitgebreide verhaal @Adje. Jullie dochter zal best wat bagage bij zich hebben gehad toen ze als peuter bij jullie kwam. Wat mooi dat jullie haar hebben kunnen opvangen en haar kunnen begeleiden, waardoor het nu beter gaat. Hechtingsproblematiek heb ik me wel eens druk over gemaakt. Mijn vliezen braken voortijdig en mijn dochtertje was dysmatuur. Nadat ze geboren werd, ging ze eigenlijk gelijk bij me weg naar de kinderafdeling. Dit gebeurt natuurlijk bij heel veel kindjes, maar waar die kindjes op de afdeling heel hard huilen en tot rust kwamen bij hun ouders, lag onze dochter de hele dag te slapen. "Niet thuis." Als wij kwamen deed ze haar ogen nauwelijks open. Als ze als peuter viel of verdrietig was, dan rende ze heel hard naar de buurman om getroost te worden, terwijl mijn man en ik ernaast zaten. Veel situaties die we destijds een beetje ongemakkelijk hebben weggelachen, maar die ook wel pijnlijk waren en die we niet begrepen. Ik ga eens nadenken over waar wij een stickersysteem zouden kunnen inzetten. Misschien ook bij het weggaan bij vriendjes en vriendinnetjes (gênante situaties met kruipen over trampolines en rennen om tafels ) en inderdaad het weggaan bij school (schoppen, slaan schelden en wegrennen). Ze is zeker gevoelig voor complimentjes en beloningen.
Hier een zes jarige hoogsensitieve dochter. Ze krijgt voor sinterklasr het boek: vurig draakje. Prachtig boek om met haar te lezen, gaat over emoties enzo. Ik kreeg dit als tip van een collega van mij die ook kindercoach is. Deze gebruiken ze ook in de praktijk. Sterkte!
Hier een pleegdochter met adhd en een pleegzoon met een hechtingsstoornis, allebei heel zwaar om mee om te gaan met momenten. Ik weet heel goed hoe ik ze moet aanpakken en veel geduld moet hebben enz. maar soms ontplof ik gewoon! We zijn allemaal maar mensen hoor, dikke knuffel!