Hier is onze wens 2 kindjes. De eerste is nu bijna 16 maanden en van nr 2 ben ik nu 30 weken zwanger. Over mn zoontje hebben we 4 jaar gedaan en is uiteindelijk met ivf gelukt.😀 Eigenlijk wilde we niet heel lang wachten voor nr2, maar dat t in de eerste de beste maand raak was toen ik met de pil stopte was echt even schrikken (eerste was toen 9 maanden) aangezien ons verleden. Ik ben ontzettend dankbaar dat t.allemaal zo vlot ging, maar ben ook wel beetje bang wat er nog gaat komen. Ik heb echt een hele fijne zwangerschap en hoef nog maar 4 weken te werken voordat ik met verlof ga. Maar meneertje nr 1.is niet echt een slaapkop en ook snachts niet... hihi Al met al gaan we een drukke tijd tegemoet, maar ook wel erg.leuk als ze straks 18 maanden schelen..
Mijn eerste zwangerschap was niet fijn. Eerste 18 weken kotsmisselijk geweest. Toen ging het wel aardig, misselijkheid is wel gebleven maar gelukkig niet meer spugen. Met 30 weken minder gaan werken veel harde buiken en pijn. Stond in mijn 32 ste week nog onder aan de trap te bedenken hoe ik dat in vredesnaam nog 8 weken vol ging houden. En toen ineens met 32.6 bevallen. Dus de pijn kwam wel ergens vandaan. En toch zie ik niet op tegen een tweede zwangerschap. Wel tegen de angst voor weer een prematuur. Mja dat weerhoudt me niet van voor een tweede te gaan en wanneer maakt dan ook niet uit. Nu nog ff niet misschien einde van ht jaar.... Soms doen we het wel onveilig. Voorheen vond ik dat te spannend(geen idee van mijn eisprong namelijk pcos) nu maakt het me niet uit, alleen maar welkom als het onverwachts gebeurd.
Ik wist meteen na de geboorte al dat ik graag een brusje voor mijn kleine man zou willen. VL moest er even over denken, maar vanwege mijn leeftijd (38 jaar) zijn we vrij vlot begonnen voor een tweede. Kleine man was toen 9 maanden. Mijn criterium was dat de nachten goed moesten zijn (kleine man was tot 9 maanden een paar uur per nacht wakker) en dat ik lichamelijk voldoende hersteld was.
wat leuk om te lezen bij de eerste wilde ik nooit meer een kind. was echt traumatisch voor mij. Na een jaar had ik dit verwerkt en kwamen er twijfels of ik voor een tweede moest gaan en na 3 maanden werden de twijfels minder en minder en het verlangen naar een 2e overheersde. Godzijdank direct zwanger toen het verlangen naar een tweede kwam. Ik had ook best een zware 2e zwangerschap en soms dacht ik; ik ben nu al moe, hoe moet dat straks met 2..maar dat komt vanzelf goed. je kan vaak meer dan je denkt aan te kunnen Bij de bevalling van de 2e wou ik trouwens gelijk een 3e al vond ik de bevalling vreselijk...en sindsdien denk ik aan een 3e en kriebelt het ontzettend maar ik vind het belangrijk dat ik eerst 9 maanden ontzwanger