Ik herken het heel erg! Wij zijn nog iets ouder (ik bijna 37 en vriend 43) en we hadden eerst bedacht dat we na 1,5 jaar weer zouden gaan proberen (bij de eerste was het na een half jaar raak, dus best snel, toen was ik 34) Maar toen onze oudste 1,5 was, was ik er nog niet klaar voor. Ik begon net weer een beetje m'n oude zelf te worden. M'n energielevel was weer een beetje normaal (het duurde 15 mnd voordat de oudste ging doorslapen) en ik had m'n hobby's enzo weer opgepakt en zat weer lekker in m'n vel. Gelukig begreep m'n vriend dat. Tijdens een stedentripje een maand later, hadden we het erover en bedachten dat we er begin 2013 weer voor zouden gaan. Mede door onze leeftijd en dat je nooit weet of het je nog gegund is en hoe lang het zal duren voor het raak is... Nou, het was meteen in 1x raak Daar had ik niet echt op gerekend en ik heb ook echt even nodig gehad om aan het idee te wennen. De hormonen hakten er meteen flink in, zodat ik weer concentratieproblemen kreeg op werk en niet meer helder kon denken. Ik dacht echt: daar gaan we weer... Maar goed. Het komt zoals het komt en inmiddels is ons dochtertje bijna 3 weken Ik vind het best weer heftig, ondanks dat de bevalling voorspoediger verliep dan de vorige en ik lichamelijk snel herstel. Ik zit weer in een psychisch dipje, waarvan ik hoop dat het snel weer overgaat. Maar nu weet ik dat de babytijd (die ik niet zo tof vind) een keer voorbij is en dat ons kindje dan alweer een stuk leuker is, hihi. Laat het nog even bezinken en bespreek met je man jouw gevoelens. Geef duidelijk aan dat het voor jou echt een grote verandering is en dat hij de invloed van de wervelwind aan hormonen die door jouw lijf gaat niet moet onderschatten! Jullie komen er vast wel uit!