Wat een pittige dagen hebben wij achter de rug... onze dochter kan sinds een maandje tijgeren en daarmee hadden we een heel tevreden meisje gekregen. Maarrrrrrr nu wil ze proberen om te kruipen en dit lukt haar niet. In combinatie met sprong 6 en een stukje verlatingsangst zijn de dagen heel lang hier... niks maar dan ook niks is goed overdag. Alles is maar voor 5 min leuk en dan begint het gejammer al weer. Ik word er echt knettergek van...
Hier vorige maand exact hetzelfde gehad! Duurde 2 weken en toen weer het lieve vrolijke jongetje terug. Is zwaar he! Even doorzetten maar ook deze fase gaat voorbij!
Met dit lekkere zonnetje lekker veel naar buiten. Lekker wandelen. Kan ze rondkijken. En wandelen geeft jezelf ook rust.
Dat geeft de burger moed haha! Leuk zo'n temperamentvol kind, behalve als ze iets niet kunnen wat ze willen :')
Bereid je maar voor op nog heel veel van dit soort fases (die elkaar soms direct opvolgen ). Inderdaad af en toe een alternatief zoeken in wandelen of in bad ofzo.
Hier hetzelfde hoor, zoontje is nu bijna 15 maanden en is niet te houden als we binnen zijn. Met dit lekkere weer zijn we dus veel buiten te vinden in de wagen of op de fiets. edit; Hier ging het slapen ook ineens veel slechter dus hebben vooral heel veel met hem geoefend met kruipen en lopen zodat het wat rustiger werd in zn koppie.
Dat klinkt inderdaad als een pittige tijd Mirjam… Echt aanpoten als je er midden in zit. Wij zijn net uit sprong 5. Ik was bang dat haar gedrag tijdens de sprong ‘het nieuwe normaal’ was omdat het zo lang duurde, het voelde eindeloos! En opeens ging het beter. Vrolijker, lange dutjes, ze begon opeens door te slapen… we konden ons geluk niet op! En nu lijkt hier ook de verlatingsangst begonnen en probeert ze te kruipen maar dat lukt nog lang niet (dus is ze BOOS)! En ze komt opeens weer voor een fles ‘s nachts. En sprong 6 moet nog beginnen wehhhh! Zet ‘m op Mirjam! Hopelijk is het snel voorbij, hou je ons op de hoogte?
We zijn ook begonnen aan de 8 maanden slaapregressie heb ik het idee.. voorheen konden we haar in bed leggen en binnen 10-15 minuten was ze vertrokken. Nu al een paar avonden op rij is ze na een kwartier ineens ontroostbaar aan het huilen en moeten we haar helpen om in slaap te komen. Herken dit wel van de 4 maanden slaapregressie, toen had ze ook meer hulp nodig. En verder is het veel frustratie, vandaag wilde ze wat pakken waar ze niet bij kon en dan begint ze ook te huilen.. Ze zit zichzelf vooral enorm in de weg, we zijn bijnaaaaa bij het kruipen, ze moet alleen nog even door hebben hoe ze vooruit moet komen, want ze zit de hele dag al op haar handen en knieën. Door mijn perfectionisme en faalangst ben ik bij dit soort fases/dagen gewoon bang dat het iets is wat ik heb gedaan, terwijl ik weet dat het aan haar ligt. Want het kwam ineens opzetten afgelopen week, daarvoor ging het gewoon goed. We komen er wel haha!
Pfff mijn dochter is even oud, hou m’n hart vast haha. Ze is de laatste 2 weken ineens zoveel relaxter omdat ze kan tijgeren. Het eerste jaar staat gewoon in t teken van heel veel sprongetjes en ontwikkeling. Heel mooi om te zien hoeveel zo’n kleintje leert maar ook heel pittig.
Vooral je laatste alinea komt goed binnen… Ik besef me dat ik dat ook doe. Elke keer als er iets niet loopt zoals ik had verwacht, denk ik dat ik iets verkeerd heb gedaan. Als een dag precies goed is verlopen ben ik helemaal tevreden en trots, maar zodra er iets ‘mis’ is heb ik daar moeite mee. Vervelend ook dat ze niet meer makkelijk in slaap valt ‘s avonds (same here sinds een paar dagen, ik ben momenteel alweer een half uur aan het troosten). Ik hoop dat het gauw voorbij gaat voor jullie.
Precies dat!! Ik zou willen dat ik soms een relaxte moeder zou zijn en alles maar een beetje op zn beloop te laten, maar pffff dat is zo moeilijk! Ik doe elke dag maar wat, voel me soms zo'n flutmoeder Het is onzin, dat weet ik, maar bij anderen komt het moederschap voor mn gevoel heel natuurlijk en ik moet er elke dag nog wel aan wennen. Elke dag is er weer 1 en ik hou zo veel van mijn dochter maar het is wel pittig, zeker zulk soort fases. Maar we zijn toppers!! ♡
Het eerste jaar en daarna.. Ik dacht zelf ook dat het eerste jaar het pittigst was en het vanaf daar alleen maar beter kon gaan. Helaas.. hier vanaf 1 jaar juist een pittiger ventje met heel veel gebroken nachten. En idd heel herkenbaar het dagen lang zeuren mopperen en krijsen. Het is voor ons (en voor hem natuurlijk) heel frustrerend.
Ik vind het na jaar een anders. Oudste is bijna 4 en die wil ik echt regelmatig achter het behang plakken maar ik heb wel mijn nachtrust terug (meestal dan, en anders 1 onderbreking ipv 3-6), mijn lijf terug (niet meer constant geplak en geen borstvoeding). Wat ik ook fijn vind is dat hij kan zeggen wat er is. het eerste jaar is dan weer heel bijzonder vind ik, zoveel mijlpalen en de band die opbouwt.