Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik last gehad van een depressie. Niemand die er iets van begreep want ja je moet volgens de norm op de roze wolk zitten. Ik heb er hier op het forum wel eens over gesproken alleen kon weinig aansluiting vinden bij de dames die wel op 'de wolk' zaten. Nu ben ik lid van het blad 'kinderen' en deze maand staat hier een verhaal in over een vrouw die dit ook heeft gehad.. Het was zo'n herkenning. Ik dacht echt letterlijk dat ik gek geworden was, en mijn vk destijds heeft me ook niet echt geholpen, herkende het verschijnsel niet. Mijn HA stelde voor om niet meer te gaan werken, was ook geen oplossing. Vaak heb ik gedacht aan een abortus, om er maar vanaf te zijn alleen was dat ik tegenstrijd met dat ik het kindje wel graag wilde.. Weinig mensen hadden er begrip voor.. Opmerkingen als: ach ja meid, hoort erbij, zijn hormonen.. Die mensen kon ik eigenlijk wel schieten. Ik meende dat ik hier op de site nog iemand hierover had geschreven, over het gordijn wat dan eigenlijk dichtvalt... Gelukkig ging het gordijn bij mij na de bevalling redelijk snel weer open.. Wilde dit gewoon even met jullie delen.. weet niet of ik reklame mag maken voor een maandblad.. maar wilde het toch ff zeggen.. Er wordt weinig over gesproken waarom weet ik niet.. vandaar dat het voor mij een herkenning was, die ik hier graag even wilde neerzetten. Kalush
Ik weet dat mijn vriendin hier ook last van gehad heeft. Tijdens de volgende zwangerschap slikte ze extra vitamine b en dat heeft wel geholpen. Ze heeft die zwangerschap kunnen genieten en de zwangerschap ervoor absoluut niet!
Hoi Kalush, Moet zeggen dat ik de roze wolk ook niet kan vinden hoor! Heeft wel een andere reden dan bij jou (ben heeeeel erg misselijk geweest en heb 3 maanden praktisch alleen maar op bed gelegen). Heb ook vaak gedacht dat ik het niet aan kon en dat het misschien maar beter was als ik helemaal niet zwanger was. Voelde me daar zo ontzettend schuldig over, had er bijna 4 jaar over gedaan om zwanger te worden en dan voelde ik me zo. Had echt het gevoel alsof ik niet normaal was. Kreeg toen ook erg het gevoel alsof alles rondom zwanger zijn is ingericht om alleen maar heel blij te zijn, klachten rondom de zwangerschap worden vaak niet serieus genomen als echte klachten. Ik kreeg bijvoorbeeld de opmerking of ik al geprobeerd had voor het opstaan een kaakje te eten.......... alsof dat had kunnen voorkomen dat ik 3 keer naar het ziekenhuis moest! Vind ook dat de bladen en de boeken wel eens wat meer aandacht mogen besteden aan de mindere kanten van het zwanger zijn! Hoop dat je je deze zwangerschap beter voelt dan de vorige keer! Vind het sowieso erg knap van je dat je het nog een keer durft (ik wil echt nooit meer zwanger zijn hierna...)! Ga het artikel ook zeker lezen. Groetjes Rosa
@Rosao Nadat Eliza er was heb ik maanden lopen zeggen dat ik nooit weer zwanger wilde worden. En dat was zeer bewust. Alleen de natuur had wat anders voor mij in petto.. en werd zwanger zonder dat ik er zelf mee bezig was. Ik was al 7 weken zwanger toen ik erachter kwam, wat een schok.. Maar merkte meteen dat het anders dan de vorige keer was. Maar geloof me, als ik het zelf voor het kiezen had, was het ook zeker niet gebeurd. Maar zo zie je maar weer, elke zwangerschap is anders. Om altijd misselijk te zijn lijkt me idd verschrikkelijk.. kan me voorstellen dat je dan niet staat te juigen om nogmaals zo'n periode door te moeten..
Kalush, knap dat je dit durft te zeggen hoor. Er rust toch een soort taboe op je klote voelen tijdens de zwangerschap. Terwijl, je wordt niet depressief voor je lol. Andere mensen hebben meteen een mening over hoe je je moet voelen tijdens de zwangerschap. Nou ben ik niet depressief maar gewoon erg nuchter en op een roze wolk zitten heb ik ook nog geen seconde gedaan. Andere mensen vragen dat dan, zit je niet op een roze wolk? Is het geen wonder? Is het niet geweldig? Ehm Als je echt depressief bent kunnen die opmerking helemaal pijn doen en je het idee geven dat je niet normaal bent, het lijkt me heel moeilijk en vind het wel moedig dat je voor een tweede hebt gekozen, wetende wat je te wachten zou kunnen staan. Misschien dat er wel meer mensen zich voelen als jij je voelde, maar dat zij niet reageren maar wel blij zijn om te weten dat ze niet de enigen zijn?
Hoi Kalush, ik vind de naam van je dochter heel erg mooi Overigens wil ik toch even reageren, je bent zeker niet de enige hoor, ook al voel ik me sinds deze week veel beter in m'n vel, heb ik me gedurende 2 maanden erg neerslachtig gevoeld. Ik weet niet wanneer je je neerslachtig voelde tijdens je zwangerschap en in welke mate maar ze zeggen dat het erbij kan horen tijdens het eerste trimester. Daarbij was ik erg misselijk, moe en erg futloos en dat maakte me er niet vrolijker op. Maar begrip van anderen heb ik ook niet gehad. Het liefst sloot ik me thuis op en kwam ik niet meer naar buiten, of ik droomde van een winterslaap. Mijn schoonmoeder bijvoorbeeld zei me steeds dat ik het maar rustigaan moet doen en dat ik ervan moet genieten. Het leek erop dat zij dacht dat het kindje niet gewenst is net omdat ik me er zo slecht bij voelde. Ik had ze toen het liefst dood gewenst. Het toppunt is dat zij tijdens haar twee zwangerschappen nooit iets gevoeld heeft en nooit misselijk is geweest. De enige die me een beetje begreep was een vriendin van me die net hetzelfde had gevoeld als ik. Ik heb nu het gevoel dat ik weer opnieuw een beetje van alles kan genieten en daar ben ik heel erg blij om... En het helpt wel om erover te praten met zij die hetzelfde hebben meegemaakt. Liefs, Mano
Ik herken best veel van je verhaal al denk ik niet dat ik een depressie heb. Volgens mijn collega heb ik wel de verschijnselen om erin te raken. Dus momenteel doe ik het rustig aan want ik wil niet depri worden. Dit overkomt je, of je nu wilt of niet. Veel mensen vinden inderdaad dat je altijd vrolijk moet zijn en moet stralen. Maar ik voel me vaak down en wil alleen maar slapen. Afgelopen week maar thuis gebleven van mijn werk. Mijn kleine meis is naar de gastouder gegaan zodat ik effe wat tijd had om bij te tanken. Ik kon alleen maar huilen en voelde me zo eenzaam en vermoeid. Nu houdt iedereen daar rekening mee en rust ik wanneer ik daar behoefte aan heb. Nee, zwanger zijn is niet mijn hobby maar het moet nu eenmaal als je kinderen wilt krijgen. Dus ik herken jullie verhalen!
is natuurlijk ook geen wondermiddel, prozac. eerst een x aantal weken je beroerd voelen en wachten op verbetering en of het wel aanslaat. slaat het aan, dan nog voel je je niet geweldig. hier ook absoluut geen roze wolk hoor, eerst heel veel stress en ellende gehad rondom de zwangerschap en nu voel ik me gewoon zo bejaard en brak.. natuurlijk wel blij met het kindje. maar als het kon zou ik de zwangerschap overslaan. mensen verwachten inderdaad dat je helemaal in de wolken bent en met een big smile rond loopt maar heb eerder het idee dat ik een straf aan het uitzitten ben en volgende maand vrij kom.