Ik heb advies nodig met het volgende: Ik heb een dochtertje van 15 weken. Zij is een gevoelig meisje en heeft enorm veel last gehad van darmkrampjes. Ook krijgt zij Losec voor haar maagzuur. Nu hebben wij haar (vanwege haar darmkrampen gilde zij 's avonds de hele boel bij elkaar van de pijn) 's avonds bij ons gedragen of ze sliep in (zwaar steunend en kreunend vanwege de pijn in haar buik) liggend op mijn buik. Afijn, gisteren had ik zoiets van: we gaan nu proberen om in te slapen in je eigen bed en je raad het al: huilen, huilen en nog eens huilen. Nu heb ik haar eerst even laten huilen, maar ze was werkelijk ontroostbaar. Daarom heb haar gisteren uiteindelijk toch bij me genomen en zo sliep ze (na anderhalf uur aanmodderen) binnen 10 minuten in. Vanavond heb ik haar weer op bed gelegd en wederom enorm hard huilen. Na een kwartiertje ben ik naast haar gaan zitten, heb een hand op haar hoofd gelegd en de andere hand heb ik aan de zijkant van haar ledikant gelegd. Wat deed Senna: ze wurmde net zolang met haar lijfje tot ze met haar wang op mijn hand lag (die aan de zijkant van haar ledikant lag), slaakte een hele diepe zucht en sliep zo in. Elke bot in mijn lijf zegt: dat meisje heeft mijn nabijheid nog zo hard nodig: neem haar toch bij je en geef haar wat ze nodig heeft. Mijn verstandige ik (ingegeven door een vrij afstandelijk opvoeding thuis) zegt: nee, ze moet leren om in haar eigen bed in slaap te vallen. Wat zouden jullie doen? Groetjes Anna
Gewoon aan toegeven! Lekker bij je nemen of inderdaad de middenweg zoeken, door bij haar bedje te gaan zitten. Dan ligt ze toch in haar eigen bed en heeft ze je dichtbij. Kindjes van deze leeftijd kunnen nog geen oorzaak en gevolg leggen. Je gevoel volgen is nu nog het belangrijkste, later kan je daar je verstand daar een rol in geven. Ikzelf heb ook zo geworsteld met dit vraagstuk. En achteraf, denk ik, waarom? Gewoon lekker knuffelen, als je gevoel dit zegt. Het voelt zo onnatuurlijk om je kindje, zo te laten huilen. Ik zou gaan voor, haar in haar bedje leggen en erbij zitten tot ze slaapt. Dan dit steeds verder veranderen (als jullie er aan toe zijn). Dus slapen terwijl ze je voelt, slapen terwijl je bij haar zit, slapen, terwijl je een stukje verder weg zit, etc. Dikke knuff!
Ons meisje had ook erg last van krampjes en van reflux en sliep het best als ze op mijn buik lag, dus liet ik haar ook zo slapen. Ik liet echt m'n huishouden voor wat het was en liet haar overdag altijd zo slapen, 's avonds liet ik haar bij mij inslapen (viel sowieso altijd in slaap tijdens de laatste voeding) en dan liet ik haar eerst nog een half uurtje rechtop op mijn buik slapen en daarna legde ik haar neer in haar bedje (waarvan het hoofdeinde hoger stond). Ik wou dat zij wist dat ze op mij kon rekenen en wou ook dat ze genoeg kon slapen zodat ze flink kon groeien... en omdat ik het fijn vind ook als ze op mijn buik slaapt. Nu is ze bijna veertien maand en ze slaapt nog vaak op mijn buik, we kunnen daar allebei erg van genieten. Volg gewoon je gevoel en geef je meisje wat ze nodig heeft... je kan er niks mis mee doen. Als ze ouder wordt, zal ze heus wel leren zelf in slaap vallen... dat kan ons meisje ook hoor nu (alleen moet het niet vaak, want meestal valt ze nog steeds in slaap als ze de laatste keer drinkt bij mij). Zou ze iig niet laten huilen... Liefs Kirby
Gewoon doen wat je gevoel je ingeeft. Als je denkt dat ze zich er beter bij voelt als je haar bij je houdt, gewoon doen! Jij bent haar mama, jij weet het het beste toch? Lena moppert voor het slapen gaan, soms wel een kwartier maar als ik haar bij me hou wordt het alleen erger. Als je meisje het nodig heeft om bij je te zijn... lekker doen zou ik zeggen. Luister naar je gevoel, dat heeft het niet vaak mis! Om haar dingen te moeten leren daar heb heb je nog wel een jaar of 16 voor denk ik Nu gewoon lekker genieten van het feit dat ze in je armen in slaap valt! Stekte hoor!
Ik zou luisteren naar je gevoel! Mijn oudste had ook enorm veel krampen en gilde alles bij elkaar. Maar na 3 a 4 maanden was het over. Ik ben blij dat ik in die maanden er voor haar kon zijn, hoe zwaar het af en toe ook was. Het is zo tijdelijk allemaal. Sterkte nog even en ik hoop voor je dat het snel overgaat!