Na lang twijfelen ga ik dit topic toch openen.. Toen ik onverwacht zwanger raakte hebben mijn vriend en ik ons leven moeten omgooien. Ik ben na het behalen van mijn propedeuse (tijdelijk) gestopt met mijn opleiding, hij heeft hem afgemaakt en werkt fulltime en we zijn gaan samenwonen. Ik ben nu thuisblijfmama. Ik merk dat er irritaties zijn ontstaan die betrekking hebben tot de opvoeding en verzorging van Lucas. We hebben eigenlijk allebei ons eigen leven. Alsof we twee verschillende teams zijn: Lucas en ik en hij alleen. De volledige zorg van Lucas is voor mij en als hij werkt vind ik dat normaal, maar als hij thuiskomt wil hij alleen eten en daarna dingen voor zichzelf doen. Hij doet wel leuke dingen met Lucas zoals spelen, maar dat is het. Vervolgens geeft hij hem aan mij en gaat hij weer iets voor zichzelf doen. Ik wil juist dingen met zijn drieën doen en hij ziet dat niet in. We hebben het er al duizend keer over gehad. Van normaal tot ruzie, maar ik voel me gewoon niet serieus genomen en omdat hij het brood op de plank brengt voel ik me schuldig en accepteer ik het meestal gewoon. Naar zijn zeggen doet hij super zwaar werk (bezorger bruin- en witgoed) en kan ik ook een keer een moment voor mezelf nemen als Lucas slaapt, want ik heb volgens hem super veel vrije tijd. Als ik sport past hij twee uurtjes op, maar ik durf verder bijna nooit iets voor mezelf of met vriendinnen te doen zonder Lucas, omdat ik dan het verwijt krijg dat hij voor Lucas moet zorgen en hij moe is. Ik wil dat dit verandert, maar ik weet gewoon niet hoe ik het moet aanpakken, omdat ik me niet serieus genomen voel. Is dit bij meer gezinnen zo? Stel ik me aan en moet ik dit maar voor lief nemen of zijn jullie het met mij eens?
Ik vind niet dat jij je aanstelt. Waarschijnlijk beseft je vriend niet hoeveel werk een kind is. Ja, hij werkt veel, maar als hij thuiskomt is hij 'klaar'. Jij, daarentegen, staat 24/7 paraat voor JULLIE kind. Je zou Lucas eens een dagje aan hem over moeten laten, dan piept hij wel anders
Jeetje.. Nou ten eerste, ik vind totaal niet dat je je aanstelt. Het is (bij ons in ieder geval) heel normaal om allebei voor ons kind te zorgen. Daar hoort ook bij dat je allebei een beetje tijd voor jezelf nodig hebt en dus leuke dingen kan doen zonder je kind erbij. Wij werken dan wel allebei, maar ook toen ik nog verlof had was dit zo. Het is niet zo dat jij de hele dag niks doet.. Al werk je dan niet voor een baas. Je voedt je kind op, doet het huishouden, boodschappen etc etc.. Dat kost ook een hoop tijd!... Ik vind dat jij zeker ook het recht hebt om af en toe lekker met vriendinnen af te spreken zonder Lucas. Het is ook ZIJN kind.. Niet alleen de leuke dingen zijn voor hem.. En als je moe bent, dan zet je je er maar overheen.. daar heeft je zoontje geen boodschap aan.. toch? Succes.. Ik hoop dat je tot hem door kan dringen, want dit is niet zoals het 'normaal gesproken' gaat..
Kijk, dat verwijten slaat nergens op, maar verder is het echt man-eigen dit.. Ze denken gewoon toch van, ik heb vandaag gewerkt, ben thuis, beetje spelen en verder ontspannen. Jij BENT thuis en komt in zijn ogen overdag wel aan je dingen toe. Hier is dat nu met twee ook zo, behalve dat ze eerst veel huilde en ik het gewoon niet trok steeds met haar rond te lopen. Maar als dit niet is wat je wilt moet je meer op je strepen gaan staan..
Inderdaad meer op je strepen gaan staan. Je stelt je echt niet aan, hij krijgt na zijn werk alleen maar de 'leuke' dingen mee en denkt dan: piece of cake. Maar geloof me, een kantoorbaan is echt meer ontspannen dan 24/7 thuis zijn met een kleintje. Ik zou het echt niet fijn vinden als de vader van mijn kind zich zo passief zou opstellen. Mijn man is vanaf dag 1 net zo betrokken bij de verzorging als ik en wordt ook wakker als het moet En moe? Daar heeft mijn dochter helemaal geen boodschap aan. Zou het ook echt niet leuk vinden als papa te moe zou zijn voor zijn kind.
hier bij mij echt precies dezelfde situatie. ik vind het ook erg moeilijk. en zou graag willen dat hij het zelf ook inziet. vele malen al gezegt dat ik hem nodig hebt. maar vervolgens spreekt hij na zijn werk gewoon af met vrienden of verdwijnt achter zijn xbox. ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld
Feit is dat je zegt dat hij 2 uurtjes oppast is al niet goed. Hij is papa en papa's passen niet op vind ik. Maar ik ben ook thuismama en ook mijn vriend helpt met verzorgen van onze koter. En ook in huishouden helpt hij. Nou zit ik thuis vanwege ziekte maar dan nog. Hij vind het leuk om met hem bezig te zijn en soms is het zelfs vechten (bij wijze van spreke) wie hem naar bed mag brengen... Zou echt met je vriend gaan praten en duidelijk maken dat het zo toch niet helemaal hoort. En op je strepen staan. Je niet schuldig voelen want hij is toch ook papa?
Mijn man is heel lief, en meegaand. Maar voor hij snapte hoe intensief het zorgen voor een kleintje kan zijn, moest hij zelf een dagje thuis zijn, zonder mij.. Dat je om de haverklap gestoord wordt in je werk. Dat als de kleine slaapt er genoeg huishouden is, en dat bij ons de kleuter ook nog de aandacht vroeg.. Je hebt misschien wel vrij van werk, maar je bent wel "gebonden". En door zijn instelling ben je nu 24/7 gebonden.. En als dat goed gaat, prima. Maar als het niet gaat, dan moet je er wel iets aan doen. Dat je ook wat "ik" tijd krijgt. Die heeft hij ook genoeg zo te horen.. Je bent moeder, je bent partner en je ben jezelf. Alle stukjes moeten hun aandacht krijgen, en daar zal hij ook mee moeten helpen. Anders wordt dat partnerstuk nog lastig..
DIT Het is net zoveel zijn kind als jouw kind, dat vergeten veel vaders (en net zoveel moeders) te vaak. Hoe je het wilt aanpakken kan ik je niet vertellen. Als ik niet buitenshuis zou willen werken, zou ik dan toch iets anders zoeken, bijv op zaterdag een halve dag eigen hobby. Geef je man ook de kans om de band op te bouwen met zijn eigen kind. Zo te lezen heeft hij nog geen hechte band met zijn kind, en dat is echt een gemis. Vooral voor je zoon. Die kans heeft hij alleen als jij er niet bij bent. Leg een lijstje neer met voedingen enz (zou echt schandalig moeten zijn als je dat moet doen, maar ok), geef hem ZIJN kind in handen en ga weg.
Plan tijd in voor jezelf waarin Lucas bij papa is, zodat hij hem ook niet aan jou kan geven en écht zelf alles moet doen. Dus ga bv in het weekend een paar uurtjes weg, koffie drinken met vriendinnen of winkelen ofzo. Verder merkte ik bij mijn man ook dat hij niet heel veel 'kan' met een baby, nu ze loopt, rent en kletst, vindt hij het veel leuker en doet hij dingen ook uit zichzelf. Toen ze kleiner was, had ik echt een routine in de verzorging en was ik er dus gewoon handiger in, dan is het veel makkelijker om haar aan mij te geven ipv zelf te gaan 'stuntelen' (en ik moet zeggen dat ik hem ook vaak niet de kans gaf een luier te verschonen, deed het liever zelf, sneller en dan wist ik dat de luier ook goed zat ipv dubbel bij de beentjes ofzo ).
Ik denk dat veel moeders stiekem zo doen, en daarmee de vader ook te weinig kans geven om het 'echt' te leren. Op zich niks mis mee, maar ik vind het echt een gemis dat papa zijn eigen baby niet leert verzorgen, want daarmee wordt die onlosmakelijke band opgebouwd. Overigens zeg ik niet dat vaders die niet of weinig verzorgen in het begin deze band niet alsnog opbouwen als hun kind groter is, maar de eerste maanden is het er nog vaak niet. Dan hoor of lees je vaak dat papa niet wakker wordt van het gehuil van zijn kind, of dat de baby zich niet laat troosten door papa. Dat komt naar mijn mening doordat de hechting tussen vader en kind er nog niet optimaal is de eerste maanden. Als papa net zoveel zorgt de eerste maanden als mama (of bijna net zoveel), wordt deze echt wel wakker als zijn baby huilt midden in de nacht. En zal de baby zich ook laten troosten door papa (behalve als het kind zich alleen laat troosten met de borst)
Adi, dat denk ik niet,mijn man wordt nergens wakker van in de nacht. ja als ik m wakker schud, en dan gaat hij ook wel, maar heeft m.i. niks met de band te maken.
Als ik een hele dag weg zou gaan dan zou ik ook een briefje neer moeten leggen maar dat zij zo... Nu Stijn wat ouder wordt gaat het hem steeds makkelijker af maar mijn man is heel voorzichtig en onzeker maar hij is niet te beroerd een luier te verschonen of 'm in bad te stoppen of 'm eten te geven of een stofzuiger te pakken. Ik zit afgekeurd thuis dus hij weet ook dat ik die hulp nodig heb en ik heb dingen moeten leren vragen en hij dingen moet leren zien. Omdat ik er door z'n werktijden doordeweeks vrijwel alleen voor sta doen we in het weekend veel met z'n drietjes en zijn we thuis dan gaat hij bijvoorbeeld de schuur in om te hobby-en als Stijn op bed ligt om maar iets te noemen. Je bent een gezin en je moet het samen doen, praat erover en zet 'm inderdaad maar eens voor het blok door in het weekend wat af te spreken met een vriendin of te gaan sporten of iets...anders blijf je hierin vastzitten vrees ik.
Maar ken jij ergens een moeder (hoe vast deze ook slaapt normaal gezien) die niet wakker wordt 's nachts als haar kind huilt? Die uitzonderingen zijn er natuurlijk, maar heel weinig. Naast mij kun je een kanon afschieten als ik slaap, het doet me niks. Maar van de eerste kik van mijn kinderen (in een andere kamer) ben ik wakker. Mijn man ook overigens. En dat heeft degelijk met de band en je instinct te maken.
Hier op het begin ook het gevoel dat ik vooral met de zorg bezig was. Hij wist ook niet zo goed wat hij kon met zo'n kleintje en geeft nu ook weleens aan dat hij het lastig vind om een hele dag te vullen (is elke dinsdag de hele dag met hem thuis). Hij geeft ook wel aan dat hij het na een paar uurtjes wel weer wat zat is, liever wat voor hemzelf doet, dus ik herken het wel.. maar wij maken het vooral bespreekbaar en doordat mijn man dus elke dinsdag met hem is, weet hij heel goed dat het zwaar is zo'n kleintje de hele dag verzorgen. Wat wij op een gegeven moment hebben afgesproken is dat hij 's avonds zijn pyjama aan doet, dat is zijn vaste taak en dat gaat heel goed. In het weekend geeft hij af en toe de fles, dit vraag ik dan meestal wat verder van te voren... hij houdt niet zo van 'spontane' acties... tja.. dan zeg ik weleens dat het met een kind nou eenmaal zo gaat, dat je niet alles van te voren kan plannen... maar dat gaat er niet zo makkelijk in bij mannen blijkbaar... het is moederseigen om er altijd voor je kind te willen en kunnen zijn 24/7.. voor mannen ligt dat toch (vaak) anders. Ook verschoond hij hem wel af en toe in 't weekend maar dan moet ik er wel (meestal) om vragen. Mijn man geeft ook eerlijk aan dat hij niet goed weet wat hij er mee kan. Zo heb ik hem gezegd dat je heus wel een boekje kan voorlezen (" ja kan dat al?" "Oh, dat ga ik dan gelijk doen". Het is dus volgens mij ook soms een stuk onwetendheid) en al dat soort vanzelfsprekende dingen voor ons, voor sommige mannen is dat toch onbekend. Mijn man is voor onze kleine nog niet echt met kleine kindjes om gegaan.. in zijn familie is dit de eerste en zijn vrienden hebben nog geen kinderen, dat scheelt ook wel. Ik denk dat je met hem een gesprek aan moet gaan en jouw gevoel moet uitleggen.. vooral in de ik-vorm spreken, dat doet hij immers zelf ook.. hij geeft ook aan wat hij wil (rust, tijd voor zichzelf). Ik kan me voorstellen dat het moeilijk is om voor te stellen dat hij een paar uurtjes in het weekend op Lucas gaat passen en jij lekker met vriendinnen wat leuks kan doen..., zeker omdat je je ook wat schuldig lijkt te voelen dat jij thuismama ben. Ik heb dat ook hoor. Ik werk nu (tijdelijk) 2 dagen en heb dat zelfde gevoel ook wel, alleen geeft mijn man nu wel aan dat ik best af en toe even weg mag als ik dat wil. Laatst ben ik ook een avondje weg geweest... natuurlijk wil hij dan wel graag weten wat hij in welke situatie kan doen maar dat heb ik liever dan dat hij denkt.. ' we zien t wel' . Ik denk inderdaad dat het voor mannen straks alleen maar leuker gaat worden als ze ouder worden.. dan kunnen ze er meer mee (in hun ogen). Misschien kun je ook voorstellen dat hij iets vast doet per dag? Dus bijv. zijn pyjama en/ of boekje voorlezen? Kun je ook aangeven dat het belangrijk voor Lukas is en hij het vast ook erg leuk vind om een echt papamomentje te hebben
Precies, de papas zijn vaak ook veel onzekerder. En ik betrap mezelf erop dat ik soms zeg: Ik doe altijd... Dat probeer ik nu niet meer te doen. laat m zn eigen ding doen. Maar een briefje als hij het niet onthoud vind ik niks mis mee, hij komt er 'vreemd' in. @Adi die ken ik ja in mn familie.. Maar je stelt jezelf wel in op dat huilen ja. Dat ik ook de bedoeling. Ik geef BV dus man hoefde nooit maar dan nog was hij niet wakker geworden..
Ik denk dat douche/bad een ideale taak is dat papa structureel kan doen. Samen met zijn kind lekker in bad of douche, huid op huid contact, pure 1-op-1 aandacht.. Of samen lekker middagdutjes doen op het grote bed.
Hier wordt mijn man dus wakker van de jongste(huilt in zijn slaap), en ik van de oudste (nachtmerries). Het komt voor dat we er elk 2-3 keer uit zijn geweest, maar toch de ander niet gehoord hebben.. Maar als hij er niet is 's nachts, dan wordt ik ook wel wakker voor de jongste.
Hier heeft ML de eerste week de complete verzorging (behalve BV geven ) voor S gedaan omdat ik niks kon na de bevalling. Dit heeft er wel voor gezorgd dat hij dus precies weet hoe alles werkt. En ik heb er écht geen moeite mee dat hij haar nu elke avond in bed legt. TS, Idd zou dus ook gewoon standaard een middag of avond pakken dat je weg gaat. Gewoon zeggen: ik ga dan en dan naar de stad, vriendin, familie, sporten en ik kan de Beeb niet meenemen. Jij hebt ook recht op me-time. Als je dit niet gaat doen komen de muren op een moment echt op je af. En verwaarloos je jezelf.