Dit topic is vast al heel vaak voorbij gekomen, maar ik zit er een beetje mee dus vandaar dat ik een topic open. Onze zoon is nu bijna 2 jaar en vriendlief roept al sinds zijn komst dat hij graag een tweede wil. Nu is het al maanden zo dat vriend roept wanneer gaan we nou voor een tweede. Voor M. zou het ook zo leuk zijn. En ik heb elke keer aangegeven dat ik er nog niet klaar voor ben en het gewoon niet weet. Maar waarom twijfel ik, waarom wil ik niet..... - Onze woning heeft 3 slaapkamers. 2 grote kamers waar op 1 kamer wij slapen en op de andere kamer M. De andere kamer noem ik een washok omdat het echt klein is. Er staat nu een grote kledingkast en 2 kasten en dan staat hij vol. De baby zou dus moeten slapen in het washok. Kan je dit wel maken? M. heeft een normaal formaat kamer en het volgende kindje moet het doen met formaat washok. We hebben een koophuis en gezien de type woning en hoe slecht het nog gaat met de huizenmarkt gaan we voorlopig niet verhuizen - Ik hou zoveel van M. Hij is mijn alles. Hij is de droom die uit kwam. Na een niet zo'n fijne jeugd een aantal heftige jaren er na waar ik het heel zwaar heb gehad kreeg ik eindelijk het kindje waar ik al jaren van droomde. Ik ben zo bang dat ik niet zoveel van een ander kind kan houden als M. (stomme gedachte he, maar ik kan het maar niet loslaten). - Geld. Ik kan M. nu alles geven wat ik hem wil geven. Ik vind het heerlijk hoe het nu gaat. Met een tweede kind moet je wel beter gaan opletten met wat je uitgeeft en wordt alles een stuk duurder - Gezondheid. Ik heb problemen met mijn schildklier en mijn eerste zwangerschap was behoorlijk zwaar. Ik vond 9 maanden zwanger zijn echt niet leuk. De bevalling zag ik erg tegen op en was doods bang. Gelukkig kijk ik er heel positief op terug en zou ik het zo weer doen. Je zou dus zeggen niet doen. Je hebt genoeg redenen om nog even te wachten. Je bent 25 jaar dus je hebt alle tijd van de wereld. Maar waarom ben ik dan steeds bezig met namen. Zodra ik een leuke naam zie staan schrijf ik het op voor ons toekomstige kindje. Als ik ga shoppen voor M. kijk ik altijd even bij de babykleertjes. Als ik met M. loop en nog een kind voel ik me echt een mama mama. Heerlijk met twee kindjes op pad. Altijd gaat het goed en vind ik helemaal niet zwaar. Maar waarom twijfel ik nou zo. Waarom kan ik niet 100 procent zeggen dat we volgend jaar gewoon kijken hoe het gaat. Bij m. heeft het 4 jaar geduurd voor ik zwanger was dus wie weet duurt het weer zo lang. Maar het idee dat het misschien wel direct raak kan zijn beangstigd me... Ik weet het gewoon niet meer. Ik wil M. niks te kort doen. Maar doe ik hem te kort als ik nog een kind krijg en de aandacht moet verdelen, doe ik de baby te kort dat hij/zij in een washok komt te slapen of doe ik vriend te kort. Hij is echt elke keer weer teleurgesteld als ik nee zeg. Wat moet ik nu? Wanneer voelt het goed? En is er niet altijd een reden om het niet te doen.... Sorry meiden het is best lang geworden, maar ik moest het even kwijt!
Typisch gevalletje gevoel vs.verstand. En mijn ervaring is... laat juist het gevoel spreken. Er zijn altijd 1000 redenen waarom iets niet zou kunnen. Terwijl die ene reden waarom wel zoveel zwaarder weegt dan alles wat je hierboven opgeeft.
Tnx voor je reactie. Ik vind het zo moeilijk. Misschien stom gezegd, maar ik vind mezelf een leuke moeder voor M. Ik heb werk/thuis goed gecombineerd, we kunnen hem een bepaalde basis bieden hij krijgt ontzettend veel liefde en aandacht. Ik ben zo bang dat de combinatie 3 dagen werken, 2 kinderen behoorlijk zwaar gaat worden waardoor ik hem te kort doe. Ik hoor van veel mensen dat ze een tweede kind behoorlijk zwaar vinden en dat het een behoorlijk verschil maakt. Ik blijf twijfelen en het maakt me zo onrustig. Stom he!
Oke toch maar even typen. Even je twijfels wegstrepen. Woning: onze meiden liggen bij mekaar op de kamer (4x3 meter) Toen wij voor een derde kindje gingen was het logisch dat hij in de overgebleven kamer kwam. (2x3 meter). Tja, het is een slaapkamer. Je bent er om te slapen. Maakt het formaat van je kamer dan uit? Nee. Zodra je op een leeftijd komt als kind dat het je wel boeit, dan ben je al een behoorlijk aantal jaren verder. Dan kun je andere opties bekijken, zolder, ander huis, kamers ruilen, weet ik veel. Waar n probleem is, is een oplossing. Houden van: Je hebt niet maar een bepaalde hoeveelheid liefde. Ik hou evenveel van al mijn 3 kindjes. Maar de 1 is mijn knuffeltje, de ander zit serieus samen met me te praten en de jongste is de lachebek van t gezin. Maak je geen zorgen dat je liefde opraakt, onmogelijk. Geld: je krijgt per kind uit mijn hoofd 180 euro kbs per kwartaal. Dus 60 euro per maand. Luiers kosten je in de aanbieding 20 euro voor 3 pakken pampers. Kan nog veel goedkoper. 3x flesvoeding en je zit op 20+18 = 38. Nog 22 over, voor kleertjes, verzorgingsspul etc. Appeltje eitje. Ja , aan het begin koop je wel een kinderwagen/kamer etc, maar misschien kun je die spullen van je oudste gebruiken? Nieuw lakje verf op de meubels, als nieuw. Gezondheid: wie zegt dat het over bijvoorbeeld 5 a 10 jaar beter gaat? En misschien duurt het dan wel nog een paar jaar voordat het lukt, of het lukt helemaal niet. Je hebt geen garanties. Ik zou zeggen, je wilt het nu graag, ga ervoor. Er kan altijd iets gebeuren, je kunt het niet voorspellen. Leeftijd: is maar een getal. De een heeft met 40 geen kinderwens en nooit gehad. Een ander, zoals ikzelf, is 23 met 3 kinderen. Let niet op je omgeving, maar ga op je eigen gevoel af. Voelt het voor jullie goed, ga er dan voor.
Wbt ruimte.. Wij wonen in een 3 kamer apartement baby ligt nu jig bij ons maar gaat straks gewoon bij zijn grote broer op de kamer.
Ik herken je gevoel, vooral wat betreft het 'kan ik net zoveel van een ander kind houden'-argument. Ik ben inmiddels 31 weken zwanger van nr 2 en heel eerlijk: ik kan me nog steeds met geen mogelijkheid voorstellen dat deze baby straks net zo veel voor me betekent als mijn zoontje. Erg he...? Maar ik weet verstandelijk dat dat wel zo zou zijn, ik kan me het gevoel van die baby op mijn borst nog zo goed herinneren, en hoe ik onmiddellijk zielsveel van hem hield. Ook al kan ik me nu niet voorstellen dat ik ooit net zoveel van iets kan houden als mijn zoontje, ik weet dat dat straks wel zo zal zijn. Wat voor mij de doorslag heeft gegeven om voor een 2e te gaan is overigens juist mijn zoontje geweest: natuurlijk, het gaat het straks aandacht kosten, maar hij groeit ook op met een broertje! Hoe leuk is dat?! Ik wilde hem dat gunnen. Wat betreft je praktische bezwaren tav de kleine kamer enzo: daar zou ik me niet druk om maken, er is nog nooit iemand ongelukkig geworden van een kleine slaapkamer Oh, en ik vond en vind zwanger zijn verschrikkelijk. Kots mezelf helemaal leeg en tel de dagen af tot het voorbij is. maar dat is tijdelijk.
Ik heb precies hetzelfde gevoel!! Alleen wil mijn man sowieso niet voor een tweede gaan (nooit meer de mmm in), maar bij mij knaagt het of ik het niet toch zou willen. Soms wou ik dat mijn man het wel zou willen, dan zou ik mijn twijfels waarschijnlijk snel aan de kant zetten en ervoor gaan.
Herkenbaar hoor! Ik vond en vind het nog steeds zo eng. Inmiddels ben ik zwanger van de 2e en dat was heel gewenst, maar we hadden ook niet verwacht dat t ZO snel raak zou zijn. -Woning: wij gaan verhuizen, wij hebben niet eens een 'washok' En een baby heeft niet veel ruimte nodig natuurlijk. Mijn zoontje heeft een tijd bij ons op de kamer geslapen, pas toen hij 4 maanden was ging hij naar zijn eigen kamertje. Dit kindje gaat ook eerst bij ons op de kamer. -Ik kan het mij nog moeilijk voorstellen, want mijn zoontje is ook mijn alles, mijn hele leven. Ik vertrouw erop dat dat ook helemaal goed komt. -geld, tja dan maar wat minder vakantie,uitjes, enz. Veel speelgoed schuift natuurlijk gewoon door. Alleen kdv is een flinke kostenpost. Vrienden van ons hebbben er bewust voor gekozen te wachten tot hun eerste naar de basisschool ging. -gezondheid, mijn eerste zwangerschap was geweldig! Ik had nergens last van, niet misselijk, geen pijntjes niks. En nu? Misselijk, zenuwbeknelling in mijn heup/been, moe moe moe, ik slaap slecht, lager dan lage bloeddruk. Wat ik bedoel te zeggen, geen enkele zwangerschap is t zelfde.
Ts ik begrijp je heel erg goed. Vooral op het gebied van houden van, combineren van werk/gezin etc. Ons huis is groot genoeg en kwa financiën ook niet te klagen. Toch ben ik er niet aan toe. Heb geen zin om zwanger te zijn (getver klinkt ondankbaar). Terwijl mijn zwangerschap, op wat kwaaltjes en onzekerheid na, goed was. Ik schrijf ook namen op, want de wens is er wel, geloof ik.. Laatst zei ik tegen mijn man: Zullen we een hondje nemen in plaats van een baby maken? Ahum... Daar meende ik natuurlijk niks van! Maar voelde het wel even zo. Ik heb besloten m'n gevoel te laten spreken. Ben er nu niet aan toe maar misschien over een tijdje wel? Mijn man gunt me de tijd
Wij wonen in een 1 kamer appartement, dochter slaapt bij ons op de kamer. We hopen dat we voor komst van de 2e een ander huis hebben maar anders slapen we gezellig met zn vieren Qua geld zitten we nu krap maar ik ben druk aan t solliciteren, en man ook. OOk dat komt wel weer goed. We hebben een lieve familie, en babyspullen hoeven we niet meer aan te schaffen. Bij mij is de conclusie eigenlijk dat ik er liever nu voor ga, (al wachten we nog een half jaar) dan dat ik over een jaar of vier enorme spijt ga krijgen.
Ik heb heel lang gedacht dat het bij 1 kindje zou blijven. Niet zo'n leuke tijd na de bevalling gehad en ik moest er niet aan denken die tijd weer door te moeten. Daarnaast zat ik met alle redenen waar jij ook mee zit behalve ruimte dan. Toen mijn buurvrou laatst vertelde dat ze zwanger was van de 3e dacht ik ineens 'dat wil ik ook weer' ineens vielen alle zorgen van me af en verbazingwekkend genoeg was ik dezelfde maand zwanger! Nog steeds maak ik me zorgen over hoe het allemaal zal lopen straks maar we zijn er zo blij mee. Toch een broertje of zusje voor onze zoon.