Ik sliep alleen op slaappillen,lusteloos,niks eten,alleen maar op de bank hangen,snel geirriteerd,agressief,van alles een probleem maken. Kortom:een drama.. Mijn toenmalige cheffin was een idioot die het mij heel moeilijk maakte op mijn werk. Ik ben niet op mijn mondje gevallen maar alles wat ik tegen haar zei werd in een dossier bijgehouden,dus tsja.... Mevrouw moest mij niet dus ik moest moven van haar (is haar niet gelukt en heb haar op een gruwelijk foute manier teruggepakt,ze werkt daar dus niet meer ) In mijn prive-leven kreeg ik een en ander te verwerken dus bij mij kwam het van 2 kanten. Heb een tijdje bij een psycholoog gelopen en ben langzaam weer opgekrabbeld. Dus toen ik weer helemaal mezelf was heb ik die gek op mijn werk teruggepakt!
ik heb ze ook iedere dag ben nu net met mijn medicijnen verhoogd helaas, de lage dosis hielp eerst wel maar na 3 weken leek wel of het langzaam uitwerkte heb sinds vandaag een hogere dosis dus zal morgen wel weer lachen worde, een hele dag weer voor zombie spelen........voor mij was trouwens de moeilijkste stap om toe te geven dat ik niet meer de oude ik was en hulp nodig had. dit is trouwens de eerste keer dat ik het opschrijf en openbaar maak! had het topic wel gevolgd maar durfde niet zo goed omdat ik er nog midden in zit zeg maar....... liefs Esther
Ik heb een jaar of vijf, zes geleden een burn-out gehad. Bij mij was het een combinatie van werkstress, perfectionistisch zijn en een stuk uit mijn jeug (gelukkig geen misbruik oid, maar bijv wel een verhuizing op mn 12e) De druppel is bij mij geweest, juist het praten met een psycholoog. Ik had vnl in gesimuleerde cursussituaties dat ik volledig uit de bocht ging, iedere keer maar weer vreselijk huilen etc. Mijn baas, eigenlijk ook wel een vaderfiguur, heeft op een gegeven ogenblik geopperd of het niet verstandig was om eens wat gesprekken te hebben met een psycholoog. Gewoon om dingen te kunnen benoemen etc. Na lang wikken en wegen en een nieuwe cursus..... die natuurlijk weer fout ging heb ik de knoop doorgehakt. Bij de intake kwam al naar voren dat ik op het randje van overwerkt zijn zat..... Het heeft toch nog meer dan drie maanden geduurd voordat mijn spreekwoordelijke emmertje vol zat en overliep. Mijn klachten: vooral veeeeeel hoofdpijn, onredelijk zijn, snauwerig, veel huilen om niks, concentratieproblemen. Toen ik daadwerkelijk thuis kwam te zitten kon ik van bijv Libelle alleen maar een kort ingezonden briefje lezen, zo ongeveer 4 a 5 regels.... dat was me eigenlijk al te veel! Wat heeft mij geholpen: allereerst de beslissing niet verder te gaan in het toenmalige werk. Daarnaast vooral veel ontspanning zoeken bij de honden, mijn toenmalige verzorgpaard (vooral veel kroelen) en ook praten met lotgenoten/ervaringsdeskundigen. Tips: geniet vooral van kleine dingetjes! Heb je de afwas gedaan, neem dan een kop thee, ga op de bank zitten en geniet daarvan. Denk pas daarna aan het volgende "karweitje". En probeer vooral veel in de buitenlucht te zijn!
Pff wel veel herkenbaarheid in julllie verhalen. Ik heb na de bevalling van mn jongste na een aantal weken al eens bij de huisarts aan de bel getrokken. ( Dokter vond het nog net geen Postnatale depressie maar ging wel die kant op ) Toen kon ik kiezen: of medicijnen of eens gaan praten met een psychologe. Heb het laatste gekozen en dat ging heel goed. Toen ik net weer een week of 2 begonnen was met werken hebben we t afgesloten want het leek weer goed te gaan. Maar nu? Ik voel me mezelf niet meer. Erg moe, veel hoofdpijn, constant zere nek/schouders, kan me niet concentreren, vergeet vanalles, snel geirriteerd. Op zich is de werkdruk op t werk niet zo groot maar ik moet er wel 4 dagen per week zitten en dan is er dus geen tijd voor mezelf/gezin of het huishouden. Ik ben nogal perfectionistisch wat dat betreft ( woorden van de psychologe ) en kan heel moeilijk denken: nou dan morgen maar. 's Avonds ben ik vaak te moe om nog wat te gaan doen. Ik ben het allemaal weer even kwijt, geen energie meer en ik vind het zo niet leuk meer.
@ miky: Wordt tijd om weer te gaan overleggen met ha en psycholoog wat slim is om te doen. Kijken of je bijv. een dag per week voor een paar maanden ouderschapsverlof op kan nemen om een beetje tot rust te komen en een manier vinden (met psycholoog) om minder perfectionitisch te worden. Ik weet niet hoe erg het is, maar misschien helpt het om te denken, wat is het ergste dat kan gebeueren al ik dit of dat niet af gemaakt heb? Buiten dat je jezelf ergert, kan er vaak niets gebeuren als het morgen of overmorgen afkomt. Dus is het zaak om het ergeren af te leren. Want hierdoor maak je het jezlef erg moeilijk.
Mimi, ouderschapsverlof is hier op t werk helaas geen optie. Ik heb dat eerder al aangevraagd maar het zit er niet in. Ik ben wel een halve dag minder gaan werken, maar die uren zijn contractueel veranderd en is geen verlof. Ze zijn hier iemand minimaal 4 dagen nodig. En ouderschapsverlof op de manier waarop ik wilde ( is met levensloopregeling zodat je een vergoeding/korting van de belastingdienst krijgt en je niet heel veel geld mist elke maand ) is hier niet mogelijk. Wat betreft het perfectionistische: het ging een tijdje goed. Maar nu niet meer. En ik krijg het niet doorbroken helaas. De andere tip van de psychologe was: regelmatig wat leuks doen voor jezelf om energie op te doen doe ik nog wel maar het helpt niet. Niet genoeg in ieder geval. Het helpt natuurlijk ook niet dat ik gewoon veel te weinig slaap. Mijn dochtertje is elke nacht nog wakker. En de ene keer wat minder vaak dan de andere. Maar het breekt me momenteel op. Ik hoor de kids altijd als eerste dus zelfs als mijn man eruit gaat om de speen weer te geven ben ik wel wakker. Momenteel ben ik gewoon op het punt aanbeland dat alles me teveel is. Het helpt allemaal niet meer. En op mn werk? Ik kan me amper concentreren op de werkzaamheden. :S
Dag, Miky, Wellicht is het verstandig om met je bedrijfsarts te overleggen om je (gedeeltelijk) ziek te melden. Als je straks helemaal overspannen thuis zou komen te zitten zijn jij en je werkgever nog veel verder van huis, want dan kan het zijn dat je er voor lange tijd uit bent en je werkgever moet dat 2 jaar doorbetalen. Voorkomen is beter dan genezen, dat weet je baas ook. Meestal is het advies wel een paar uur te blijven werken, omdat als je helemaal stopt het vaak moeilijk is weer terug te komen. Maar misschien halve dagen. Dan kun je een middagdutje doen en heb je wat meer tijd om te herstellen of voor je huis, kind en jezelf te zorgen. Met je bedrijfsarts of bedrijfsmaatschappelijk werkster kun je overleggen hoe je hier weer uit komt en vaak kunnen ze goede coaching bieden. Je werkgever moet zich dan ook inspannen (wettelijk) om jou weer te reintegreren en eventueel (tijdelijke) aanpassingen voor je realiseren, zoals kortere werktijden. Ik zou niet contractueel minder gaan werken in jouw situatie. Je moet je ziek melden. Er is een gezondheidsreden dat je niet je uren kunt werken, de ziektewet is er voor om de uren die je niet kunt werken financieel te compenseren. Als je minder gaat werken ga je er financieel op achteruit. Je rechten zijn beter gedekt vanuit de ziektewet in dit geval. Met een 6 maanden oude dochter kun je nog niet inschatten hoe structureel dit is en of je op lange termijn minder wilt werken. Dus, hup naar je bedrijfsarts gaan! Trek aan de rem / bel! Doen hoor! Succes .