Jeetje... ik moet mijn verhaal even kwijt. Ik hoor zojuist dat een hele goede kennis van ons is overleden. Jonge vader, twee jonge kinderen op de basisschool. En nu.. moeten we dit aan onze dochter vertellen. Dat haar vriendinnetje geen papa meer heeft. Ik wil dit samen met mijn man doen, dus we vertellen het overmorgen. Maar nu... moeten we straks naar de begrafenis. Voor het eerst van iemand van onze eigen leeftijd... een vader van twee jonge meisjes... een man... ik ben sprakeloos. Wat een verdriet. Wat moeten we doen... Dat arme gezin.. Die kindjes... zijn vrouw. Ik heb alle hulp aangeboden, meer Kan ik niet doen.
Heftig als zoiets in je nabije omgeving gebeurt. Vreselijk. Je bent zo machteloos. Hier is laatst het zoontje van een vriendin overleden. 2 weken oud. Onbeschrijfelijk. Veel sterkte. Lastig om dit aan je kind te vertellen. Maar het is voor een kind zo abstract. Die zal het toch anders ervaren.
Gecondoleerd. Soms is een open hulp aanbod te moeilijk om op in te gaan en dan kun je het concreter maken (bijvoorbeeld vriendinnetje regelmatig uitnodigingen en naar huis brengen met avondeten voor haar, haar zus en haar moeder).
Gecondoleerd. Ik zou wat specifieker je hulp aanbieden wat betreft hun kinderen. Vang ze op, zeker in deze hectische tijd waarbij je in het begin aan het overleven bent en er zoveel geregeld moet worden. Misschien zijn er hier wat ‘ervaringsdeskundigen’ (helaas, maar wel waar), die je wat tips kunnen geven wat zij fijn vonden wat anderen voor hen deden in deze verschrikkelijk moeilijke tijd. Ik roep maar wat hoor. Als iemand niet wil hoeft het niet, maar misschien vindt diegene het juist wel fijn dit te laten weten. Ik ga daarom ook bewust niemand taggen. Kwam het overlijden onverwacht?
Ik vind het heel lastig . Wij wonen op dit moment ruim een uur bij ze vandaan. Even de kinderen opvangen of iets is lastig. Al doe ik het met alle liefde..
Als vrijwilliger in rouwverwerking merk ik inderdaad dat concrete hulp vaak het meest gewaardeerd wordt. Iemand die komt wasvouwen, iemand die boodschappen doet of juist even op de kinderen let zodat persoon zelf even de deur uit kan. Als je ver weg woont is het natuurlijk lastiger, maar misschien kan je een middagje koken aanbieden om de vriezer te vullen oid. Afhankelijk van de behoefte van achterblijvende vrouw kan je aanbieden kinderen op te vangen, maar dat betekent ook meteen een heel leeg huis wat heel confronterend kan zijn. Dus vooral vragen wat zij nodig heeft. Verder weet ik niet hoe oud je dochter is, maar er zijn heel veel boekjes die kunnen helpen. Nijntje heeft er een, maar er zijn veel meer boeken over de dood en afscheid nemen voor alle leeftijden te vinden.
Gecondoleerd. Ik weet niet hoe oud je dochter is maar ik zou gewoon vertellen hoe het is en wat er is gebeurt. Duidelijk en helder. Kinderen kunnen wel wat hebben en gaan snel weer over op de orde van de dag. Hier helaas al meerdere malen meegemaakt, zowel een vader of moeder maar ook een kind wat plotseling is overleden op zeer jonge leeftijd. Heel veel sterkte, komt ineens heel dichtbij.
Onze buurvrouw is nog niet zo lang geleden overleden, begin 30 en laat twee kinderen achter (heel jong nog). We hebben het onze kinderen heel to the point verteld. Gewoon zoals het is. Dat er daar verdrietig over zijn en dat de buurman en zijn kinderen daarom ook heel verdrietig zijn. Ze pakten het heel rustig op met empathie maar je merkt inderdaad dat ze er bij vlagen mee bezig zijn maar niet op de manier zoals “wij volwassenen” met verlies dealen. Ik zou daarom het gesprek met je dochter ook niet zo beladen maken door er “met z’n tweeën” voor te gaan zitten. Praat er gewoon over en leg uit waar nodig en beantwoord haar vragen. Dat zou mijn advies zijn. Praktische hulp bieden doen wij als buren idd door op kinderen te passen, huisdieren oppassen/uitlaten, eten koken, langsgaan op de stille rotmomenten (kinderen liggen in bed en dan begint de avond). Mijn buurman had heel weinig met alle goedbedoelde kaarten en bloemen, maar dat zal voor iedereen anders zijn misschien. Het is en blijft lastig en aftasten hoe je iemand het beste kunt steunen. Heel veel sterkte in elk geval!
Ik ben normaal ook best nuchter wat betreft de dood. Maar ik besef me nu dat dat komt omdat mijn opa's en oma's een mooie leeftijd hadden. Klinkt misschien stom, maar daar had ik vrede mee. Maar dit, ik vind het zo verschrikkelijk...zijn kinderen niet zien opgroeien. En de kinderen zonder hun vader. Ik wil het wel samen met mijn man vertellen. Gewoon omdat we ons daar fijner bij voelen. Bedankt voor alle reacties.
Hier inderdaad (helaas) ook al meerdere keren meegemaakt. Mijn ervaring is wel dat het heel belangrijk is hoe je bepaalde dingen vertelt en om nog eens terug te vragen. De moeder van een vriendje van onze zoon is plotseling overleden na een hersenbloeding. Mijn zoon is wel een jaar panisch geweest as ik zei: wat heb ik een knallende hoofdpijn. Hij bleef dan als een waakhond bij me, omdat hij doodsbang was dat ik ook dood zou gaan. Dat zei hij niet en ik legde de link in eerste instantie niet. Echt zielig voor hem! Heel veel sterkte ts! Komt dan ineens dichtbij hé?!
Dit inderdaad! Niet zeggen : 'nou zeg het he als ik iets voor je kan doen!' maar vraag: kan ik boodschappen voor je doen? De kinderen uit school halen? Breng een avondmaaltijd langs (zonder blijven hangen voor een praatje als daar geen behoefte aan is) etc. En maak het ook niet te groot voor jullie kind. Ja het is voor jullie heel schokkend maar voor je dochter veranderd er eigenlijk heel erg weinig aan haar wereld nu de vader van haar vriendinnetje dood is. Pas op dat je jouw verdriet/schok niet op haar projecteert. Sterkte! Echt schokkend als zoiets gebeurd inderdaad.
Je kunt het prima samen vertellen, maar zou er inderdaad geen ‘we moeten je wat vertellen’ gesprek van maken, als je begrijpt wat ik bedoel. Dan wordt het namelijk nog zwaarder dan het al is in mijn beleving. Vertel het ‘nuchter’, als het lukt, en kijk hoe ze reageert. Dat verschilt namelijk per kind. Ik weet niet hoe oud je dochter is? En is het voor haar de eerste keer dat ze met een overlijden te maken krijgt? Denk dat dat ook nog uitmaakt. Maar houd er rekening mee dat het voor haar heel anders is dan voor jullie (of niet, maar dat merk je dan vanzelf).
Ik heb hetzelfde moeten doen 5 jaar geleden. De papa van de beste vriend van mijn oudste overleed geheel onverwachts aan een hartstilstand. Ik heb het rustig verteld en samen hebben we een mooie kaart gemaakt. Wat er gezegd word inderdaad gewoon dingen aanbieden. Ik ging zelf langs met bijvoorbeeld een pan macaroni. Kleine kanttekening wat veel gebeurd is dat er in het begin veel hulp is. Maar dan zakt het af en is er een gat. Samen met nog wat ouders hebben we dat gat opgevangen. Ook de tijd erna is belangrijk