Wij vonden het bij de eerste belangrijk dat iig 1 van ons een goede(of vaste) baan had. Ik wilde oud genoeg zijn(21 vond ik prima). Verder zaten we diep in de schulden, en hebben we er uiteindelijk voor gekozen het toch te doen, omdat we over misschien wel 5 tot 10 jaar nog steeds schulden hebben en het financieel niet breed hebben. ''Dan kunnen we nooit een kind nemen/krijgen'', dachten we maar. En ook al heb je het financieel niet breed, het kan prima hoor, ook wij hebben geen auto en doen alles lopend of op de fiets(soms ov) en gaat nog steeds goed. Emma krijgt alles wat ze wil en hoeft geen honger te lijden
Hoeveel ww niet maar wel hoelang... Tenminste dacht dat dat betekend werd over t aantal gewerkte jaren.. Het gaat me er niet om hoeveel geld je hebt maar wanneer je tevreden bent. En dat je financieel dus nooit klaar kunt zijn voor kinderen is onzin..
Nee, niet hoe lang bij dezelfde baas, alleen hoe veel jaren je in totaal gewerkt hebt. OT: Jaa daar hikken wij ook tegenaan. Wanneer is het zeker genoeg? Je kunt wel een vaste baan hebben, maar afhankelijk van de sector ben je 'm dan ook zo weer kwijt. Wij wilden iig wel dat één van ons een acceptabel inkomen heeft als de baby komt (dus niet een jaarcontract dat afloopt bínnen de 9 maanden van de eventuele zwangerschap). Huis + spaarrekening hebben we wél veilig + redelijke buffer. Ik denk niet dat ik het prettig zou vinden als alles nog twijfelachtig is: huis met minder dan 2 kamers, allebei geen zicht op werk, eventuele schulden of studies die nog afgerond moeten worden... dan zou ik nog even wachten. En het hangt ook af van hoe oud je bent Op je 22e kun je nog rustig een paar jaar wachten, met 32 gaat de klok wellicht al tikken.
Stabiele relatie lijkt me het belangrijkste. Daarnaast zou ik bij een financieel heel onzekere toekomst wachten. Geld maakt niet gelukkig, maar het leven is toch een stuk makkelijker als daar niet over hoeft wakker te liggen, want een kind kost toch echt best wat geld. Maar ja, het blijft toch een unieke 'optelsom' van prioriteiten en omstandigheden, waarbij de een het ziet zitten om er voor te gaan en een andere liever zou wachten. HET goede moment bestaat niet, er is altijd wel iets in je leven dat niet-zo-ideaal is en de vraag is of dat een reden moet zijn om er van af te zien. Hangt af van hoeveel tijd je hebt (qua leeftijd/vruchtbaarheid), hoe lang een eventuele verandering naar betere omstandigheden op zich zou laten wachten. Wij hadden al wel vaker gesproken over 'ooit' kinderen, en die gesprekken werden eigenlijk steeds meer concreet (uitdenken hoe we alles zouden doen met werk, huisvesting e.d.), tot op een dag het heel erg kriebelde: ja nu! Maar ja. Toen hadden wij net onze bruiloft gepland en ik zag het dan weer niet zitten om met dikke buik te trouwen, dus hebben gewacht tot net voor bruiloft. Vond dat wel moeilijk overigens , ha ha! (maar geen spijt van. Met volle teugen kunnen genieten van mijn bruiloft, en zwanger zijn was erg zwaar...) Bij de tweede hebben we gewacht omdat ik net een half jaar ernstig ziek was geweest (en ik mezelf fysiek herstel gunde) en ik op zoek moest naar een andere baan. Toen de baan eenmaal gevonden was, was er geen houden meer aan .
Als je verstand klopt met je gevoel. Al heb ik er niet over na hoeven denken, onze eerste was een mooie verrassing Gelukkig had m'n vriend werk, ik net afgestudeerd en een jaarcontract en we hadden net een huis gekocht (op 1 salaris). Ok, bijna 45k studieschuld, maar die hebben we inmiddels ook afgelost. We hebben ons financieel gezien in ieder geval nooit zorgen gemaakt. We hebben beide een redelijk stel hersens en ook een sociale omgeving waar we altijd op terug zouden kunnen vallen in nood.
Wij hebben elkaar relatief laat leren kennen (ik was 28, hij 34). Moest leeftijd geen rol spelen bij kinderen krijgen, zou ik mogelijk nog een beetje gewacht hebben en nog iets meer van ons twee hebben willen genieten. Maar goed, we hebben hier samen veel over gepraat, hebben onze 4 jaar zonder kinderen wel heel bewust met ons twee doorgebracht (gereisd, lange zondagochtenden samen in bed blijven liggen, heerlijk laat samen op stap, etc) en ik ben blij dat we er aan begonnen zijn. Intussen (ik 32 jaar, hij 38 jaar) ook zwanger en ik voel dat hij heel blij is en ik ook. Geen spijt of gevoel dat we 'te overhaast' zouden geweest zijn. Wat financiën betreft: hij is zelfstandige, dus zeker geen financiële zekerheid. Maar dat gaat ie blijven, dus binnen enkele jaren zou dat waarschijnlijk nog steeds zo zijn.... Ik heb gelukkig al 8 jaar een goeie baan, maar ik besef dat niets zeker is in deze tijd.... Ik had uiteindelijk in juni 2016 een belangrijk event dat ik organiseerde, wat ik echt nog voor mezelf wilde doen. Direct erna met de pil gestopt... Succes met jullie beslissing!
Wij vonden een stabiele relatie heel erg belangrijk en daarnaast dat het financieel goed zat en een van ons een vaste baan. Dat was ons idee toen we voor de eerste gingen. Echter kreeg ik tijdens mijn zwangerschap geen contractverlenging en is onze kleine geboren toen ik geen baan had. Dat was even slikken, maar 1 ding wist ik zeker dat onze dochter niks te kort zou komen omdat ze twee ouders heeft die heel veel om haar geven en lang op haar hebben moeten wachten. Gelukkig vond ik vrij snel een baan. Ondertussen is mijn vriend van baan en beroep gewisseld. Nu hebben we beide geen vaste baan, maar zijn we er wel financieel flink op vooruit gegaan. Bij mijn vriend moet het overigens wel heel gek lopen als hij geen vast contract krijgt. Tsja, dit zijn risico's. Maar niks is zeker in het leven. Onze kleine komt niks te kort en krijgt volop liefde.
Toen we allebei een vaste baan hadden en het gevoel hadden 'ja we willen graag ons gezin uitbreiden!' Maar ja wat Is tegenwoordig een vaste baan nog waard...
Lastig vond ik dat, of nee vooral mn man. Die wou eerst dit en dat en zus en zo. En uiteindelijk zag ik mezelf al 40 en kindloos omdat we net iets niet bereikt hadden. Uiteindelijk hebben we "gegokt". Ik studeerde nog toen we bewust begonnen (was net begonnen aan een twee jarige opleiding) en mn man was net afgestudeerd. Alleen we hadden genoeg financiën om alles te onderhouden. Hadden eenneigen huis en genoeg liefde voor elkaar. Dus ben ik gestopt met de pil. Hij vroeg me ten huwelijk en het jaar erop zijn we getrouwd. Uiteindelijk duurde het bijna 3 jaar voor ik in verwachting raakte en bleef. We zijn ruim 2 jaar getrouwd en tegen de tijd dat onze kleine vent komt ben ik al 3.5 jaar van de pil af. Daardoor hebben we dus wel een aantal dingen van mn man zn "lijstje" af kunnen strepen, behalve het koophuis nog, die komt zodra de kleine geboren is Je kunt t niet plannen. Ik vind het belangrijk dat je jezelf en een kindje financieel kunt onderhouden, een stabiele relatie hebt en een thuis basis. Meer is voor mij niet belangrijk omdat ik een gezin belangrijker vind dat een dikke auto, of verre reizen ofzo.
Voor ons was getrouwd, baan en huis belangrijk. Nu hadden we beide een baan, hadden een huis, zijn getrouwd en toen besloot ik ontslag te nemen en aan een andere opleiding te beginnen. Toen eerst gezegd, eerst opleiding af en een baan vinden. Deze had ik gelukkig al voor ik mn opleiding af had. Daarna was het wat mij betreft tijd, maar ml moest aan het idee wennen en stelde het steeds uit. Op een gegeven moment gezegd, "kijk eens, dit is de LAATSTE strip met pillen". En daarna er voor gegaan. Maargoed, nu ben ik ook nog jong (24). Maar wij wilde het wel een beetje op orde hebben.