ik zeg al vanaf 2009 ik wil kinderen maar tot op heden nog niet gelukt dus ja misschien als je eind 20 bent ontdek je dat ivf moet ofzo en ja dan kan het soms langduren voordat je zwanger bent
Ook wij wilde al meer dan een jaar graag kinderen, maar door omstandigheden toch nog even gewacht, ivm geld, huisje en werk, Nu is alles goed op rit en zijn we eind maart getopt met de pil, we voelden ons erg goed bij het idee van nog even wachten, maar volgend mij is er nooit een goed moment om te stoppen (vindt je zelf dan vaak) ik voelde het vooral heel sterk toen mijn nicht zwager werd eind 2010 en dat helemaal mee maakte haar kleine meid is nu 9 maanden en ik heb het nog nooit zo sterk gevoelt van ik wil mamma worden als nu. mijn vriend is net zo liever gister nog als morgen. ik zit nu in ronde 2 dus elke maand is het rond je ongi weer spannend. de eerste maand of eigenlijk al voor dat je stopt ben je er erg mee bezig, maar merk nu wel dat ik meer rust erin krijg. succes met jet leuke beslissing.
Ik wist wel dat ik ooit kinderen wilde, maar ik wilde eerst een geschikt huis, vaste baan, stabiele relatie. In 2005 ben ik afgestudeerd, kon niet meteen een goede baan vinden, maar deze heb ik nu 4 jaar wel. Twee jaar geleden een huis gekocht en sinds vorig jaar (weer) samen gaan wonen (lang verhaal). Dus nu mag het van ons wel gebeuren
Vanaf het moment dat ik mijn nichtje voor het eerst in mijn armen kreeg (ik werd dus voor het eerst tante) wist ik het zeker dit wil ik ook ik was toen 19 jaartjes. Ik had al een behoorlijke lange relatie (vanaf mijn 12de) dus wist eigenlijk niet beter als dat ik met hem kindjes zou krijgen, ik had dan ook als voornemen voor mijn 25ste moeder te willen worden. Dit is allemaal niet gelukt (en achteraf ben ik zooooooooooooo blij dat het niet gebeurd is). Ik ben met mijn 23ste weg gegaan bij mijn toenmalige vriend en dus heel blij dat ik die kindjes nooit gekregen heb. Heel snel leerde ik mijn huidige vriend kennen, en wij zijn ondertussen bijna 5 jaar samen. Bij hem heb ik heel snel aangegeven dat ik graag kinderen wil (voor het geval hij het niet zou willen, dan zou ik verder kunnen zoeken ). Gelukkig wilde hij ook kinderen, maar eerst genieten van elkaar en dat hebben we gedaan. We hebben een aantal verre vakantie's gehad en heerlijk genoten van deze 5 jaar. Ik ben ondertussen (net) 29 en mijn vriend wordt dit jaar 31, voor ons dus een mooie tijd om aan kinderen te beginnen . Ondertussen al weer bijna 29 weken onderweg dus het gaat opschieten . Wanneer wist ik dat ik er klaar voor was?????? uhhhhhh niet dus. Het moet je overkomen, en zelfs nu vraag ik me nog af en toe af ben ik er wel klaar voor, of was dit de juiste beslissing terwijl ik 10 jaar geleden al wist dat ik heel graag moeder wilde worden. Ik denk zolang het kleintje niet in je armen ligt je het niet van te voren weet. Heel veel succes in ieder geval met zwanger worden. En ik kan alleen maar zeggen als je er samen achter staat is het goed
Wanneer je dat dus voelt, dat had ik ook haha! Heel herkenbaar! Mijn vriend is 32 en heeft al een zoon van 11 en hij denkt meer dat ik langer wil wachten en visa versa maar in zijn stem hoor ik de enthousiasme toen mijn spiraal vandaag er eindelijk uit ging. Het is gewoon een gevoel wanneer je er klaar voor bent
Ik heb vroeger altijd geroepen: voor mijn 30e wil ik mijn gezin 'compleet' hebben. Ik wilde geen oude moeder worden. Dat liep helemaal anders. Op mijn 30e wist ik niet eens zeker of ik eigenlijk wel kinderen wilde, en mijn vriend ook niet. Pas met 31, 32 jaar wist ik het wel: ik wil moeder worden. Maar mijn vriend was er nog steeds niet uit. Dat werden een paar moeizame jaren. Ik heb toen op een goed moment besloten: wat hij ook beslist, wel of geen kinderen, wij blijven bij elkaar. Want ik wilde per se met hem oud worden, of dat nu met of zonder kinderen zou zijn. Alleen die onzekerheid, die vond ik met het jaar moeilijker worden. We hadden intussen samen een groot huis gekocht; plek zat voor onszelf, ons werk, en dan hadden we nog 2 kamers over. En toen werd ik 35. Bij mij ging de knop om. Ik wil een kind, en die klok tikt nu zo knetterhard in mijn hoofd dat ik echt niet langer wil wachten. Ik ben gestopt met de pil, heb dit mijn vriend meteen verteld (lieverd, ik neem dat ding niet meer, als jij een zwangerschap wilt voorkomen moet jij actie ondernemen). En toen was het wachten, tot het moment dat hij de AC achterwege ging laten. Een half jaar na mijn laatste pil was het zover. En na twee maanden was ik zwanger! Ik superblij, vriend eigenlijk wel in shock. Maar toen onze jongen er eenmaal was, was hij op slag op en top papa. En de keuze om voor een tweede te gaan was gelukkig veel makkelijker gemaakt... Rationeel bezien was dat moment helemaal niet handig (ik ging net op voor een promotie op het werk, en vervolgens ging álles daar op de schop), maar dat interesseerde me niks. Ik was intussen 37 jaar en wilde dolgraag een 2e kindje. Mijn leeftijd, en het door ons gewenste leeftijdsverschil tussen de kinderen, maakten dat alles maar even moest wijken. Ik ben heel blij dat we de ratio toen even buitenspel hebben gezet. Nou ja, lang verhaal zo. Ik vind het persoonlijk belangrijk om je basis op orde te hebben. Goede opleiding, goede kansen op de arbeidsmarkt, goede woning, goede relatie (dat laatste is denk ik het allerbelangrijkste - een jong gezin kan enorm veel stress op een relatie zetten en dan moet je echt van elkaar op aan kunnen). Alles bij elkaar een mooi nest voor je kuiken(s), dat is toch wat je ze wilt bieden. En dan, blijft het een sprong in het onbekende. Succes met jullie sprong!